പുരാതന ഗ്രീസിലെ വിശ്രുത നാടകകാരന്മാരായിരുന്ന ഈസ്കിലസിന്റെയും സോഫോക്ലിസിന്റെയും യൂറിപ്പിഡിസിന്റെയും ദുരന്തനാടകങ്ങൾ വിഖ്യാതമാണ്. കടുത്ത സാമ്പത്തിക തകർച്ചയിലൂടെയും സാമൂഹ്യ പ്രതിസന്ധിയിലൂടെയും കടന്നുപൊയ്ക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഇന്നത്തെ ഗ്രീസിലെ സംഭവവികാസങ്ങൾ ഒരു ദുരന്തനാടകമായി വിലയിരുത്തപ്പെടുന്നു എന്നുള്ളത് ചരിത്രത്തിന്റെ നിയോഗമായിരിക്കാം. 2008-ൽ ആരംഭിച്ച് ഇന്നും തുടരുന്ന ആഗോള സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധിയുടെയും, 2009-ൽ ആരംഭിച്ച യൂറോപ്യൻ കടപ്രതിസന്ധിയുടെയും ഭാഗവും ബാക്കിപത്രവുമാണ് ഗ്രീസിലെ പ്രശ്നങ്ങൾ. എന്താണു ഗ്രീസിൽ സംഭവിക്കുന്നത്? ചില പ്രധാനപ്പെട്ട ചോദ്യങ്ങളും ഉത്തരങ്ങളും ചർച്ച ചെയ്യുകയാണ് ഈ ലേഖനത്തിൽ.

1. എന്താണ് ഗ്രീസിന്റെ പ്രധാന പ്രശ്നം?

ഒന്നാമതായി, 2007-നു ശേഷം ഗ്രീസിന്റെ സാമ്പത്തിക വളർച്ച കീഴ്പോട്ടാണ്. 2007-14 കാലഘട്ടത്തിൽ ആഭ്യന്തര ഉത്പാദനം (Gross Domestic Product – ജി.ഡി.പി) 26 ശതമാനം കുറഞ്ഞു (ചാർട്ട് 1 കാണുക). മഹാസാമ്പത്തിക തകർച്ച (Great Depression) ഉണ്ടായ 1930-കളിൽ അമേരിക്കയ്ക്കു സംഭവിച്ചതിനെക്കാൾ രൂക്ഷമാണ് ഗ്രീസിന്റെ ആഭ്യന്തര ഉത്പാദനത്തിലുണ്ടായ ഇടിവ്.

രണ്ടാമത്തേതും ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ടതുമായ കാര്യം, തൊഴിലില്ലായ്മയിൽ ഉണ്ടായ ഭയാനകമായ വർദ്ധനവാണ്. ഗ്രീസ് യൂറോ കറൻസിയായി സ്വീകരിച്ച 2001-ൽ അവിടുത്തെ തൊഴിലില്ലായ്മ നിരക്ക്10.7 ശതമാനമായിരുന്നു. ഇപ്പോഴത് അവിശ്വസനീയവും ഭീതിദവുമായ നിലയിലാണ് (ചാർട്ട് 2) – 25.6 ശതമാനം! യുവാക്കളുടെയിടയിലെ തൊഴിലില്ലായ്മ നിരക്ക് 50 ശതമാനമാണ്. ചെറുപ്പക്കാരിൽ നേർപകുതിപ്പേർക്ക് തൊഴിലില്ലാത്ത ഭീകരാവസ്ഥ ഒന്നാലോചിച്ചുനോക്കൂ. രാജ്യത്ത് തൊഴിലവസരങ്ങളില്ലാത്തതുകൊണ്ട് യുവജനങ്ങൾ കൂട്ടത്തോടെ നാടുവിടുകയാണ്. ആത്മഹത്യകൾ പെരുകുന്നു. വിവിധ സർക്കാർ സേവനങ്ങൾ വെട്ടിക്കുറയ്ക്കുകയും നിർത്തലാക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. അതോടെ പൊതുജനാരോഗ്യവും പ്രതിസന്ധിയിലാണ്. മുമ്പില്ലാതിരുന്നവണ്ണം മലേറിയയും എയ്ഡ്സും പോലുള്ള രോഗങ്ങൾ പോലും വർദ്ധിച്ചുവരുന്നു. മൊത്തത്തിൽ ഗ്രീക്ക് സമൂഹത്തെയാകമാനം ഗ്രസിച്ചിരിക്കുന്ന മാരകരോഗമാണ് ഈ സാമ്പത്തികത്തകർച്ച.

മൂന്നാമതായി, കരകയറാൻ വളരെയധികം ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള കടക്കെണിയിൽ അകപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണ് ഗ്രീസ്. രാജ്യത്തിന്റെ ജി.ഡി.പിയുടെ 177 ശതമാനമാണ് സർക്കാരിന്റെ കടം (അഥവാ പൊതുക്കടം). വിപണിയിൽ നിന്നും ഇനിയും കടമെടുക്കണമെങ്കിൽ കൊടുക്കേണ്ട പലിശയാകട്ടെ, വളരെ ഉയർന്നതും (പത്തുവർഷം തിരിച്ചടവു കാലാവധിയുള്ള കടപ്പത്രങ്ങൾക്ക് ജൂലൈ രണ്ടിന് 14.88 ശതമാനം).പലയിടങ്ങളിൽ നിന്നായി കടം വാങ്ങിയ പണത്തിൽ കുറെ ഭാഗം തിരിച്ചുകൊടുക്കേണ്ട തീയതികൾ ഇടയ്ക്കിടെ വരുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ ആ സമയത്തിനുള്ളിൽ തിരിച്ചടയ്ക്കാൻ ഗ്രീസിന്റെ പക്കൽ പണമില്ല. ഉദാഹരണത്തിന്, അന്താരാഷ്ട്ര നാണയ നിധിക്ക് (International Monetary Fund – ഐ.എം.എഫ്.) ഗ്രീസ് 173 കോടി യൂറോ തിരിച്ചടയ്ക്കേണ്ട തീയതിയായിരുന്നു 2015 ജൂൺ 30. ആ തുക കൊടുക്കാൻ ഗ്രീസിനു കഴിഞ്ഞില്ല. അങ്ങനെ ഐ.എം.എഫിൽ നിന്നെടുത്ത വായ്പ തിരിച്ചടയ്ക്കുന്നതിൽ മുടക്കം വരുത്തിയ ആദ്യത്തെ വികസിത രാഷ്ട്രമായി ഗ്രീസ്.

2. ഓ, അപ്പോൾ ഗ്രീസ് കടം വാങ്ങി ധൂർത്തടിക്കുകയായിരുന്നോ?

എന്നു തീർത്തു പറഞ്ഞുകൂടാ. ഗ്രീസിനെക്കാളധികം (ശതമാനക്കണക്കിൽത്തന്നെ) കടബാധ്യതയുള്ള രാജ്യങ്ങളൂണ്ട്. ജപ്പാൻ ഉദാഹരണം – ജപ്പാന്റെ ജി.ഡി.പിയുടെ 245 ശതമാനം വരും അവരുടെ പൊതുക്കടം. പക്ഷേ പലിശനിരക്ക് വളരെക്കുറവാണ് – പത്തുവർഷം കാലാവധിയുള്ള കടപ്പത്രങ്ങൾക്ക് 0.52 ശതമാനം. കൂടാതെ കടത്തിൽ നല്ല പങ്ക് അവിടുത്തെ കേന്ദ്രബാങ്കിൽ നിന്നു തന്നെ എടുത്തതാണ്. (അത്തരം വായ്പയുടെ കാലാവധി എത്രകാലത്തേയ്ക്കു വേണമെങ്കിലും നീട്ടാവുന്നതേയുള്ളൂ.) യൂറോപ്പിൽനിന്നു തന്നെ മറ്റൊരുദാഹരണം പറഞ്ഞാൽ, 1990-കളിൽ ഉടനീളം ബെൽജിയത്തിന് ജി.ഡി.പിയുടെ 100 ശതമാനത്തിലധികം കടമുണ്ടായിരുന്നു. എന്നുവച്ച് ഇന്ന് ഗ്രീസ് അനുഭവിക്കുന്ന തരത്തിലുള്ള പ്രശ്നങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടായില്ല.

ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാൽ കടം എവിടെ നിന്നെടുത്തു, കടം തിരിച്ചടയ്ക്കുന്നതിനുള്ള ചെലവെത്ര (അതായത് പലിശയെത്ര), തിരിച്ചടവിനുവേണ്ട വരുമാനം കണ്ടെത്താനാകുമോ ഇതൊക്കെ പ്രധാനമാണ്. സാമ്പത്തികവളർച്ചയുണ്ടാവുമെന്നും അങ്ങനെ സർക്കാരിന്റെ വരുമാനം വർദ്ധിക്കുമെന്നും കടം തിരിച്ചടയ്ക്കാനുള്ള ശേഷി ഗ്രീസ് നേടുമെന്നും വിപണിയിലെ നിക്ഷേപകർക്ക് (ചൂതാട്ടക്കാർക്ക് എന്നും പറയാം) അത്ര വിശ്വാസം പോര. അതുകൊണ്ടാണ് വിപണിയിലെ പലിശനിരക്ക് ഉയർന്നുനിൽക്കുന്നത്.

പിന്നെയൊരു കാര്യം കൂടി. ഗ്രീസിൽ പ്രതിസന്ധി ആരംഭിക്കുന്ന 2008-ൽ ഗ്രീസിന്റെ കടം ജി.ഡി.പി.യുടെ 111 ശതമാനമായിരുന്നു. അതാണിപ്പോൾ 177 ശതമാനത്തിൽ എത്തിനിൽക്കുന്നത്. ഇങ്ങനെ സംഭവിച്ചതിനു പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു കാരണം, ആഗോള മാന്ദ്യത്തിന്റെ ഫലമായി സംഭവിച്ച സാമ്പത്തികത്തകർച്ച തന്നെയാണ്. ജിഡി.പി. കുറയുകയും കടം കുറയാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ പൊതുക്കടം – ജി.ഡി.പി. അനുപാതം വർദ്ധിക്കുന്നു. ഒരു ഒന്നിനരികിൽ അതിനെക്കാൾ ചെറിയ ഒരു ഒന്ന് വരച്ചാൽ ആദ്യത്തെ ഒന്ന് ഇമ്മിണി വല്യ ഒന്നായി തോന്നുന്നതുപോലെ ഒരു കണക്കിലെ കളി. മറ്റൊരു പ്രധാനപ്പെട്ട കാരണം, കടത്തിന്റെ തിരിച്ചടവിൽ ബുദ്ധിമുട്ടു നേരിട്ടപ്പോൾ അത് പുന:ക്രമീകരിച്ച (rescheduling) രീതിയാണ്. പലിശ തിരിച്ചടയ്ക്കേണ്ട സമയം നീട്ടിക്കൊടുത്തു. പക്ഷേ അങ്ങനെ നീട്ടിക്കൊടുത്ത പലിശ, മുതലിലേയ്ക്ക് കൂട്ടിച്ചേർത്തു. കാലാവധി നീട്ടിക്കിട്ടിയെങ്കിലും കടം ഒന്നുകൂടി വർദ്ധിച്ചു.

3. ആരാണ് ഗ്രീസിനു കടം കൊടുത്തത്?

കൂടുതലും വിദേശബാങ്കുകൾ - പ്രത്യേകിച്ച് ജർമ്മൻ, ഫ്രഞ്ച് ബാങ്കുകൾ. ഈ ബാങ്കുകളിലേയ്ക്കുള്ള തിരിച്ചടവു മുടങ്ങിയാൽ അവ തകർന്നേക്കും എന്നു ഭയന്ന യൂറോപ്യൻ സർക്കാരുകളും അവ നയിക്കുന്ന സ്ഥാപനങ്ങളും ഈ കടം തിരിച്ചടയ്ക്കാനായി ഗ്രീസിനു കടം കൊടുത്തു. ഐ.എം.എഫും കൂടെക്കൂടി. മറ്റൊരുതരത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ ജർമ്മൻ, ഫ്രഞ്ച് സ്വകാര്യ ബാങ്കുകൾ കൊടുത്ത കടം യൂറോപ്യൻ സർക്കാരുകളും യൂറോപ്യൻ / അന്താരാഷ്ട്ര സ്ഥാപനങ്ങളും ഏറ്റെടുത്തു. സർക്കാർ ചെലവിൽ, അതായത് ജനങ്ങളുടെ ചെലവിൽ സ്വകാര്യ ബാങ്കുകൾ പുഷ്ടിപ്പെട്ടു.

പിന്നീടങ്ങോട്ട് വായ്പ തിരിച്ചടവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് വായ്പ കൊടുത്തവരെ പ്രതിനിധീകരിച്ച് ഗ്രീസുമായുള്ള ചർച്ചകൾ മൂന്നു സ്ഥാപനങ്ങൾ നയിച്ചു തുടങ്ങി – യൂറോപ്യൻ കമ്മിഷൻ, യൂറോപ്യൻ സെൻട്രൽ ബാങ്ക്, ഐ.എം.എഫ്. “ട്രോയിക്ക” എന്നാണ് ഈ മൂന്നു സ്ഥാപങ്ങളുടെ സംഘം ഇന്നറിയപ്പെടുന്നത്. മൂവർസംഘം എന്നർത്ഥം വരുന്ന റഷ്യൻ വാക്കാണ് ട്രോയിക്ക. കർക്കശമായ ചെലവുചുരുക്കൽ നയങ്ങൾ ഗ്രീസിനുമേൽ അടിച്ചേല്പിച്ച് ഇതിനകം വളരെയധികം കുപ്രസിദ്ധിയും ജനരോഷവും സമ്പാദിച്ചിട്ടുണ്ട് ട്രോയിക്ക.

4. പലിശ കൂടുതലായിട്ടും കടമെടുത്തത് എന്തിനായിരുന്നു?

കടം ആദ്യം വാങ്ങിയ സമയത്ത് പലിശ അത്ര കൂടുതലായിരുന്നില്ല. യൂറോ ഉണ്ടാകുന്നതിനു മുമ്പ്, വിവിധ യൂറോപ്യൻ രാജ്യങ്ങളുടെ കടപ്പത്രങ്ങളുടെ പലിശ നിരക്കുകൾ തമ്മിൽ സാരമായ അന്തരമുണ്ടായിരുന്നു. അതതു രാജ്യത്തിന് “വിപണി” കല്പിക്കുന്ന “വിശ്വാസ്യത” അനുസരിച്ച് കൂടുതൽ ശക്തമെന്നു കരുതപ്പെടുന്ന സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയുള്ള രാജ്യങ്ങൾക്ക് പലിശകുറവും, താരതമ്യേന ദുർബലമായ സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയുള്ള രാജ്യങ്ങൾക്ക് പലിശ കൂടുതലുമാണുണ്ടായിരുന്നത്. എന്നാൽ യൂറോ വന്നതോടെ ഈ അന്തരം കുറഞ്ഞുവന്നു. ഗ്രീസ് പോലെയുള്ള രാജ്യങ്ങളുടെ കടപ്പത്രങ്ങളിൽ നിക്ഷേപിക്കുന്നതും സുരക്ഷിതമായി വിപണി കണക്കാക്കി. എന്നാൽ 2008-ൽ പൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ട ആഗോള സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധി എല്ലാ രാജ്യങ്ങളെയും ബാധിച്ചെങ്കിലും യൂറോപ്പിൽ ഗ്രീസ്, പോർച്ചുഗൽ, ഇറ്റലി, അയർലൻഡ്, സ്പെയിൻ തുടങ്ങിയ രാജ്യങ്ങൾ മറ്റു രാജ്യങ്ങളെക്കാളും വലിയ കുഴപ്പത്തിലായി. അതിനെത്തുടർന്ന് ഈ രാജ്യങ്ങളുടെ കടപ്പത്രങ്ങളുടെ മേലുള്ള പലിശനിരക്ക് കുത്തനെ ഉയർന്നു.

ഗ്രീസിന് ഇപ്പോൾ തിരിച്ചടയ്‌ക്കേണ്ട വായ്‌പയുടെ പലിശ മേൽ‌പ്പറഞ്ഞ വിപണിനിരക്കിനെക്കാൾ കാര്യമായിത്തന്നെ കുറവാണ്. പക്ഷേ ഗ്രീസിന്റെ സാമ്പത്തികവളർച്ച മെച്ചപ്പെടാത്തിടത്തോളം കാലം കടബാധ്യത താങ്ങാനാവാത്ത നിലയിൽത്തന്നെ തുടരും. സാമ്പത്തികവളർച്ചയും സർക്കാർ വരുമാനത്തിലുള്ള വളർച്ചയും പലിശനിരക്കിനെക്കാൾ കുറവായി തുടർന്നാൽ കടബാധ്യത വീണ്ടും വഷളാകുകയേയുള്ളൂ. മാത്രവുമല്ല, കൂ‍ടുതൽ സഹായധനത്തിനായി യൂറോപ്യൻ സെൻ‌ട്രൽ ബാങ്കിനെയും മറ്റും ഇനിയും ആശ്രയിക്കേണ്ട സ്ഥിതിയുണ്ട്. അതിന് ട്രോയിക്കയും മറ്റും മുന്നോട്ടു വയ്‌ക്കുന്ന കർക്കശമായ നിബന്ധനകൾ പാലിക്കേണ്ടി വരും താനും. ഇതിനു പകരം വിപണിയിൽ നിന്നും കടമെടുത്താൽ ഉയർന്ന പലിശ കൊടുക്കേണ്ടി വരും.

5. പ്രതിസന്ധിയിൽ നിന്നും കരകയറാൻ ഗ്രീസ് എന്തു ചെയ്യണം?

സാമ്പത്തിക തകർച്ചയിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെടണമെങ്കിൽ അടിസ്ഥാനപരമായി ചെയ്യേണ്ടത്, വായ്പയിൽ കുറെ ഭാഗമെങ്കിലും എഴുതിത്തള്ളുകയും, ഉത്പാദന, സാമൂഹ്യസുരക്ഷാ മേഖലകളിൽ സർക്കാർ ചെലവുകൾ വർദ്ധിപ്പിക്കുകയുമാണ്. അങ്ങനെ ചെയ്യുമ്പോൾ പൊതുജനങ്ങളുടെ കയ്യിൽ പണം വന്നു ചേരും, അവരുടെ വാങ്ങൽശേഷി (purchasing power) വർദ്ധിക്കും. അതുവഴി ഉത്പന്നങ്ങൾക്കും സേവനങ്ങൾക്കുമുള്ള ഡിമാന്റ് വർദ്ധിക്കുകയും ഉത്പാദനം വർദ്ധിക്കുന്നതിനുള്ള സാഹചര്യമൊരുങ്ങുകയും ചെയ്യും. സാമ്പത്തികവളർച്ചയുണ്ടാകുന്നതോടെ സർക്കാരിന്റെ വരുമാനവും കൂടും.

പക്ഷേ ഗ്രീസിന് ഇതു ചെയ്യുക ബുദ്ധിമുട്ടാണ്. ഗ്രീസിനു മാത്രമല്ല, യൂറോ കറൻസിയായി സ്വീകരിച്ചിട്ടുള്ള രാജ്യങ്ങൾക്കെല്ലാം ബുദ്ധിമുട്ടാണ്. കാരണം ഈ രാജ്യങ്ങൾക്ക് സ്വതന്ത്രമായ സാമ്പത്തികനയങ്ങൾ പിന്തുടരുന്നതിന് വളരെയധികം തടസ്സങ്ങളുണ്ട്. യൂറോസോണിലെ രാജ്യങ്ങൾക്ക് (യൂറോ കറൻസിയായി സ്വീകരിച്ചിട്ടുള്ള 19 രാജ്യങ്ങളെ മൊത്തത്തിൽ വിളിക്കുന്ന പേരാണ് യൂറോസോൺ) സ്വന്തമായ പണനയം (monetary policy) ഇല്ല. ഈ വിഷയത്തിൽ പ്രധാനപ്പെട്ട തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കുന്നത് യൂറോപ്യൻ സെൻട്രൽ ബാങ്ക് ആണ്. പലിശനിരക്ക് നിർണ്ണയിക്കാനോ സ്വന്തമായി കറൻസി അടിച്ചിറക്കാനോ ഉള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ഈ സർക്കാരുകൾക്കില്ല. കൂടാതെ യൂറോപ്യൻ യൂണിയനിലെ രാജ്യങ്ങൾക്ക് (28 രാജ്യങ്ങളുണ്ട് യൂറോപ്യൻ യൂണിയനിൽ) സ്വതന്ത്രമായ ധനനയം (fiscal policy) ആവിഷ്കരിച്ചു നടപ്പാക്കുന്നതിനും പരിമിതികളുണ്ട്. ധനക്കമ്മി (fiscal deficit) മൂന്നു ശതമാനത്തിൽ കവിയരുത് എന്നാണ് യൂറോപ്യൻ യൂണിയന്റെ നിയമം. ധനതത്വശാസ്ത്രത്തിൽ യാതൊരു അടിസ്ഥാനവുമില്ലാത്തതാണ് കൃത്രിമമായ ഈ പരിധി. പ്രതിസന്ധിയുണ്ടാകുമ്പോൾ സർക്കാരുകൾക്ക് ചെലവു വർദ്ധിപ്പിച്ച് സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയെ രക്ഷിച്ചെടുക്കാൻ വലിയ തടസ്സമാണ് ഈ ചട്ടം വരുത്തിവയ്ക്കുന്നത്. ചെലവു ചെയ്യാതിരുന്നാൽ പ്രതിസന്ധി രൂക്ഷമാവും; ഗ്രീസിൽ സംഭവിച്ചതുപോലെ കടവും ജി.ഡി.പിയും തമ്മിലുള്ള അനുപാതം വർദ്ധിക്കും. വായ്പകൾ തിരിച്ചടയ്ക്കുന്നതിനു വേണ്ട വരുമാനം സർക്കാരിന് ഉണ്ടാവുകയുമില്ല. ഇത്തരം കാരണങ്ങൾ കൊണ്ടുതന്നെ, 3 ശതമാനത്തിൽ കവിയാത്ത ധനക്കമ്മി എന്ന നിയമം പല രാജ്യങ്ങളും പാലിക്കാറില്ല. പ്രത്യേകിച്ച് സാമ്പത്തിക മാന്ദ്യമുള്ള കാലങ്ങളിൽ. 2008-ൽ സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധി ആരംഭിച്ചതിനുശേഷം ഏതാണ്ടെല്ലാ യൂറോപ്യൻ രാജ്യങ്ങളുടെയും ധനക്കമ്മി 3 ശതമാനത്തിനു മീതെ ഉയർന്നിരുന്നു. പക്ഷേ ഇന്നിപ്പോൾ ഗ്രീസിനു ഇതുപോലെ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യുന്നതിന് നേരത്തെ ഉണ്ടായിരുന്നതിനെക്കാളും പരിമിതികളുണ്ട്. ആവശ്യത്തിനു പണമില്ല, കറൻസി അടിച്ചിറക്കാനാവില്ല, പണം കടം വാങ്ങണമെങ്കിൽ പലിശ ഉയർന്നതാണ്. മാത്രവുമല്ല, കുറെയധികം വായ്പ അടിയന്തിരമായി തിരികെ കൊടുക്കാനുമുണ്ട്. വായ്പ കൊടുത്തവരെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന ട്രോയിക്ക ആവട്ടെ, ഗ്രീസ് കൂടുതൽ ചെലവുചുരുക്കൽ നടപടികൾ സ്വീകരിച്ചാൽ മാത്രമേ കടം വീട്ടാനുള്ള സഹായധനം നൽകൂ എന്ന നിലപാടാണു സ്വീകരിച്ചിരിക്കുന്നത്.

കഴിഞ്ഞ കുറച്ചുവർഷങ്ങളായി ഗ്രീസ് ഭരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന സർക്കാരുകൾ ട്രോയിക്കയും മറ്റും ആവശ്യപ്പെട്ടതുപോലെയുള്ള ചെലവുചുരുക്കൽ നയങ്ങളാണു നടപ്പാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നത്. പൊതുമേഖലയിലെ തസ്തികകൾ 30 ശതമാനം വെട്ടിക്കുറച്ചു - വിരമിച്ചവരുടെ സ്ഥാനത്ത് പുതിയ ജീവനക്കാരെ നിയമിക്കാതെയും കരാർ ജീവനക്കാരുടെ കരാർ പുതുക്കി നൽകാതെയും രണ്ടരലക്ഷത്തിലധികം പൊതുമേഖലാ തസ്തികകളാണ് ഇല്ലാതാക്കിയത്. ധാരാളം പൊതുമേഖലാ സ്ഥാപനങ്ങൾ സ്വകാര്യവൽക്കരിച്ചു, പൊതുസേവനങ്ങൾ വെട്ടിക്കുറച്ചു, പെൻഷൻ 48 ശതമാനം കണ്ട് വെട്ടിക്കുറച്ചു, വാറ്റും മറ്റു പല നികുതികളും കൂട്ടി. ആഭ്യന്തര ഉത്പാദനത്തിന്റെ 20 ശതമാനത്തോളം വരുന്ന ചെലവുചുരുക്കലും നികുതിവർദ്ധനവുമാണ് ഗ്രീസ് നടപ്പാക്കിയത്. ഇത്തരം നയങ്ങൾ ഏറ്റവും ദോഷകരമായി ബാധിച്ചത് ദരിദ്രർ, തൊഴിലില്ലാത്തവർ, പ്രായം ചെന്നവർ എന്നിങ്ങനെയുള്ള ദുർബല വിഭാഗങ്ങളെയാണെന്നത് പ്രത്യേകം പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ. തൊഴിലുള്ളവരുടെ തന്നെ ശരാശരി വേതനം 37 ശതമാനം കുറഞ്ഞു. ഗ്രീക്കുകാരുടെ ശരാശരി വാങ്ങൽ ശേഷി 1986-ൽ ഉണ്ടായിരുന്ന നിലവാരത്തിലാണിപ്പോൾ. ഇത്രയൊക്കെയായിട്ടും ഇതൊന്നും പോരാ, കൂടുതൽ “അരമുറുക്കൽ” വേണം എന്നാണ് ട്രോയിക്ക പറയുന്നത്.

2015 ജനുവരിയിൽ ‘സിറിസ’ എന്ന ഇടതുപാർട്ടി അധികാരത്തിലെത്തിയത്, ഗ്രീക്ക് ജനതയ്ക്ക് തൊഴിലില്ലായ്മയും ദുരിതവും മാത്രം സമ്മാനിച്ച ചെലവുചുരുക്കൽ നയങ്ങൾക്കെതിരെ നടന്ന സമരങ്ങളുടെ ചിറകിലേറിയാണ്. അത്തരം നയങ്ങൾ അവസാനിപ്പിക്കുമെന്നും അതിനായി വായ്പ തിരിച്ചടയ്ക്കൽ രാജ്യത്തിന്റെ സാമ്പത്തികസ്ഥിതി മെച്ചപ്പെടുന്നതുവരെ നിർത്തിവയ്ക്കുമെന്നും പ്രഖ്യാപിച്ചിരുന്നു സിറിസ. പക്ഷേ ട്രോയിക്കയുടെ ഭീഷണികൾക്കും മൂലധനം പുറത്തേയ്ക്കു പ്രവഹിച്ച് ഗ്രീക്ക് സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയെ തകർക്കും എന്ന സാധ്യതയ്ക്കും മുന്നിൽ സിറിസയും അവരുടെ നിലപാടുകൾ പലതും ഉപേക്ഷിച്ചു. ഏറ്റവുമൊടുവിൽ സിറിസ സർക്കാർ തന്നെ ട്രോയിക്കയുടെ പരിഗണനയ്ക്കു വച്ച നിർദ്ദേശങ്ങൾ, സ്വകാര്യവൽക്കരണവും പെൻഷൻ വെട്ടിക്കുറയ്ക്കലും ഉൾപ്പെടെയുള്ള ചെലവുചുരുക്കൽ നയങ്ങളാണ്. ഇതുപോരെന്നു പറഞ്ഞ് ട്രോയിക്ക ഈ നിർദ്ദേശങ്ങളും തള്ളിയതോടെയാണ് ഞായറാഴ്ചത്തെ ഹിതപരിശോധനയ്ക്ക് കളമൊരുങ്ങിയത്. സത്യത്തിൽ, ഗ്രീസ് യൂറോയ്ക്കുള്ളിൽ നിൽക്കുന്നിടത്തോളം കാലം സ്വതന്ത്രമായ സാമ്പത്തികനയങ്ങൾ നടപ്പാക്കുക അങ്ങേയറ്റം ബുദ്ധിമുട്ടാണ് എന്നുള്ളതാണ് ട്രോയിക്കയുടെ ഭീഷണികൾക്ക് വഴങ്ങാതിരിക്കുക കൂടുതൽ ശ്രമകരമാക്കുന്നത്.

6. അപ്പോൾ യൂറോ ആണു പ്രതി എന്നാണോ പറഞ്ഞുവരുന്നത്?

അതെ. സ്വതന്ത്രവ്യാപാരം, സ്വതന്ത്രമായ മൂലധന പ്രവാഹവും തൊഴിലാളികളുടെ പ്രവാഹവും, ഒറ്റക്കറൻസി എന്നിവയുള്ള യൂറോസോൺ ഒരു സാമ്പത്തിക യൂണിയൻ ആണ് – ഫലത്തിൽ ഒറ്റ സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥ. പക്ഷേ ഇതിന്റെ ഭാഗമായിട്ടുള്ള രാജ്യങ്ങളിൽ ചിലത് കൂടുതൽ വികസിതവും മറ്റു ചിലത് അത്ര കണ്ട് വികസിതമല്ലാത്തതുമാണ്. യൂറോ വന്നതോടെ ഇവയിൽ കൂടുതൽ വികസിതമായ ജർമ്മനി മുതലായ രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നും താരതമ്യേന ദുർബലമായ സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയുള്ള ഗ്രീസ് മുതലായ രാജ്യങ്ങളിലേയ്ക്കുള്ള കയറ്റുമതി വർദ്ധിച്ചു. കയറ്റുമതിയും ഇറക്കുമതിയും ചെയ്യാവുന്നതരം ഉത്പന്നങ്ങൾ (tradable goods) നിർമ്മിക്കുന്ന ഗ്രീസിലെ വ്യവസായങ്ങൾ കഷ്ടത്തിലായി. അതേസമയം ഗ്രീക്ക് സർക്കാരിന്റെ കടപ്പത്രങ്ങളുടെ മേലുള്ള പലിശ ഗണ്യമായി കുറഞ്ഞിരുന്നു എന്നുള്ളതുകൊണ്ട് സർക്കാർ കൂടുതൽ കടം വാങ്ങി ചെലവിട്ടു. തദ്ഫലമായി ഇറക്കുമതി ചെയ്യാനാവാത്ത ഉത്പന്നങ്ങളൂം സേവനങ്ങളും (non-tradables) നിർമ്മിക്കുന്ന മേഖലകൾ വളർച്ച നേടി. അങ്ങനെ സാമ്പത്തിക വളർച്ച താൽക്കാലികമായി നിലനിർത്തിയെങ്കിലും കറന്റ് അക്കൌണ്ട് കമ്മിയും ബജറ്റ് കമ്മിയും വർദ്ധിച്ചുവന്നു. (ചരക്കുകളുടെയും സേവനങ്ങളുടെയും ഇറക്കുമതി കയറ്റുമതിയെക്കാൾ അധികമാകുമ്പോൾ കറന്റ് അക്കൌണ്ടിൽ കമ്മി ആണ് എന്നു പറയും.) ബജറ്റ് കമ്മി എത്രത്തോളമാണു കൂടിയത് എന്നുള്ളത് കുറെക്കാലം ഗ്രീക്ക് സർക്കാർ മറച്ചുവച്ചു. യാഥാസ്ഥിക വലതുപാർട്ടിയായ ന്യൂ ഡെമോക്രസി ആണ് അക്കാലത്ത് ഗ്രീസ് ഭരിച്ചിരുന്നത്. 2009-ൽ പസൊക്ക് എന്ന പാർട്ടി അധികാരത്തിൽ വന്നപ്പോൾ ഇക്കാര്യം ഗ്രീക്ക് സർക്കാർ വെളിപ്പെടുത്തി. ന്യൂ ഡെമോക്രസി സർക്കാർ പറഞ്ഞിരുന്നതുപോലെ 2009-ലെ ബജറ്റ് കമ്മി ജി.ഡി.പിയുടെ 3.7 ശതമാനമായിരിക്കില്ല, 12.7 ശതമാനമായിരിക്കും എന്നതായിരുന്നു വെളിപ്പെടുത്തൽ. എന്നാണെങ്കിലും ഇക്കാര്യം പുറത്തുവന്നേനെ; വൈകുന്തോറും പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ കൂടുതൽ രൂക്ഷമാവുകയേയുള്ളൂ. എന്തായാലും ഈ വെളിപ്പെടുത്തലോടെ സ്ഥിതിഗതികൾ കൂടുതൽ വഷളായി.

ഒരു രാജ്യത്തിന്റെ കറന്റ് അക്കൌണ്ട് കമ്മി ക്രമാതീതമായി വർദ്ധിക്കുമ്പോൾ സംഭവിക്കുക, രാജ്യത്തിന്റെ കറൻസിയുടെ വിലയിടിയുകയാണ്. അങ്ങനെ കയറ്റുമതി ചെയ്യുന്ന ഉത്പന്നങ്ങളുടെ വിലകുറയുകയും ഇറക്കുമതി ചെയ്യുന്ന ഉത്പന്നങ്ങളുടെ വില കൂടുകയും ചെയ്യും. അതുവഴി കയറ്റുമതി കൂടും; ഇറക്കുമതി കുറയും. അങ്ങനെ തദ്ദേശീയ വ്യവസായങ്ങൾക്ക് പിടിച്ചുനിൽക്കാറാകും. പക്ഷേ യൂറോസോണിലെ രാജ്യങ്ങൾക്ക് ഇങ്ങനെയൊരു ഓപ്ഷൻ ഇല്ല. സ്വന്തമായി കറൻസി അടിക്കാനാകാത്തതും സർക്കാർ ചെലവുകൾക്ക് കടുത്ത നിയന്ത്രണമുള്ളതുമൊക്കെ ഇതിനുപുറമേയുള്ള പ്രശ്നങ്ങൾ. പൊതുജനങ്ങളുടെ ജീവിതനിലവാരം മെച്ചപ്പെടുത്തുകയും സംരക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യണമെങ്കിൽ ഗ്രീസ് ചെയ്യേണ്ടത് യൂറോസോണിൽ നിന്നും പുറത്തുകടക്കുകയാണ്.

7. യൂറോയിൽ നിന്നു പുറത്തുകടക്കുകയോ? അത്ര എളുപ്പമാണോ കാര്യം? കൂടുതൽ ബുദ്ധിമുട്ടുകളുണ്ടാവില്ലേ?

ഉറപ്പായും ബുദ്ധിമുട്ടുകളുണ്ടാവും. പക്ഷേ ശക്തമായ നടപടികളെടുത്താൽ എന്തായാലും സ്ഥിതി ഇന്നത്തെക്കാളും മെച്ചപ്പെടും. ട്രോയിക്ക അവസാനം മുന്നോട്ടുവച്ച നിർദ്ദേശങ്ങൾ നടപ്പാക്കിയാൽ ഗ്രീസിനെ കാത്തിരിക്കുന്നത് 2030 വരെയെങ്കിലും നീണ്ടുനിൽക്കുന്നതും തികച്ചും നിഷ്ഫലവുമായ ചെലവുചുരുക്കലും താങ്ങാനാവാത്ത കടബാധ്യതകളുമാണെന്ന് ഐ.എം.എഫിന്റെ തന്നെ രേഖകൾ പറയുന്നു. ഇതിനെക്കാളും എന്തുകൊണ്ടും ഭേദമാണ് യൂറോയിൽ നിന്നും പുറത്തുകടക്കുന്നത്. കഴിഞ്ഞ നാലുകൊല്ലമായി 25 ശതമാനത്തിലധികം തൊഴിലില്ലായ്മ അനുഭവിക്കുന്ന ഒരു രാജ്യത്ത് ഈ സ്ഥിതി അധികകാലം തുടരില്ലെന്നും അഥവാ സ്ഥിതി മെച്ചപ്പെട്ടാൽ ഇനിയും ഇതുപോലത്തെ തകർച്ച ആവർത്തിക്കില്ലെന്നും യാതൊരു ഉറപ്പും യൂറോയിൽ തുടരുന്നിടത്തോളം ഇല്ല. കടാശ്വാസവും ചെലവുചുരുക്കലിന് അവസാനവും ഉറപ്പുവരുത്താത്ത പരിഹാരങ്ങൾ കൊണ്ട് പ്രശ്നം അവസാനിക്കില്ല. പ്രതിസന്ധി തൽക്കാലം ശമിച്ചാലും വീണ്ടും തിരിച്ചുവരും.

യൂറോയിൽ നിന്നും പുറത്തുകടന്ന് പഴയ കറൻസിയായ ദ്രാൿമയിലേയ്ക്ക് മടങ്ങുമ്പോൾ വേറെയും കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യേണ്ടിവരും – മൂലധനപ്രവാഹത്തിന് നിയന്ത്രണമേർപ്പെടുത്തണം, ബാങ്കുകൾ ദേശസാൽക്കരിക്കേണ്ടിവന്നേക്കാം, സ്വതന്ത്രവ്യാപാരം നിയന്ത്രിക്കേണ്ടിവന്നേക്കാം, ഇതെല്ലാമാവുമ്പോൾ യൂറോപ്യൻ യൂണിയനിൽ നിന്നു തന്നെ പുറത്തുകടക്കേണ്ടിവന്നേക്കാം. അമേരിക്കൻ-പാശ്ചാത്യ യൂറോപ്യൻ ആധിപത്യത്തിനു വെല്ലുവിളി ഉയർത്തുന്ന ചൈന, റഷ, ലാറ്റിനമേരിക്കൻ രാജ്യങ്ങൾ തുടങ്ങിയവയിൽ ചിലതുമായി കൂടുതൽ അടുത്തബന്ധം സ്ഥാപിക്കേണ്ടിയും വരും. ട്രോയിക്ക ഗ്രീസിന് എന്തെങ്കിലും കടാശ്വാസമോ ഇളവുകളോ അനുവദിക്കുകയാണെങ്കിൽ, അത് മേൽപ്പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ സംഭവിക്കും എന്നു ഭയന്നിട്ടുമാത്രമായിരിക്കും. അല്ലാതെ ഗ്രീക്ക് ജനതയോടുള്ള അനുകമ്പ കൊണ്ടൊന്നുമായിരിക്കില്ല.

8. ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണെങ്കിൽ ഗ്രീസിന് യൂറോയിൽ നിന്നു പുറത്തുകടക്കാൻ എന്താ ഇത്ര മടി?

എല്ലാ രാജ്യങ്ങൾക്കും സാമ്പത്തികനേട്ടം ഉണ്ടാകുന്ന ഒരു പദ്ധതി എന്നതിനെക്കാൾ ഒരു രാഷ്ട്രീയ പദ്ധതി ആയിരുന്നു യൂറോ. വലിയ യുദ്ധങ്ങൾക്ക് സാക്ഷ്യം വഹിച്ച ഭൂഖണ്ഡമാണല്ലോ യൂറോപ്പ്. യൂറോപ്യൻ രാജ്യങ്ങളെ സാമ്പത്തികമായി ഒരുമിച്ചുകൊണ്ടുവന്നാൽ യുദ്ധങ്ങൾ ഒഴിവാക്കാം എന്നതായിരുന്നു ആശയം. എന്നാൽ സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധി വന്നതോടെ വിവിധ രാജ്യങ്ങളിലെ ജനങ്ങൾ തമ്മിൽ സ്പർദ്ധ വളർത്തുന്ന ഫാസിസ്റ്റ് രാഷ്ട്രീയ ആശയങ്ങൾക്കും പ്രസ്ഥാനങ്ങൾക്കും വേരോട്ടമുണ്ടാകുന്നുണ്ട്. തദ്ദേശീയരുടെ തൊഴിലില്ലായ്മയ്ക്കും മറ്റും കാരണം മറ്റു രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നു വന്നു പണിയെടുക്കുന്ന തൊഴിലാളികളാണെന്നാണ് ഇക്കൂട്ടർ പ്രചരിപ്പിക്കുന്നത്. ഗ്രീസിലെ സ്ഥിതിയും ഒട്ടും വ്യത്യസ്തമല്ല. സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധി അവസാനിപ്പിക്കാതെ ഇത്തരം പ്രവണതകൾക്കു തടയിടുക ബുദ്ധിമുട്ടാണ്. എന്നാൽ യൂറോയിൽ തുടരുന്നത് പ്രതിസന്ധിക്ക് ശാശ്വതപരിഹാരമുണ്ടാക്കുന്നതിന് തടസ്സമാണ്.

പക്ഷേ യൂറോയിൽ തുടർന്നുകൊണ്ടുതന്നെ ട്രോയിക്കയിൽ നിന്നും ഇളവുകൾ നേടിയെടുക്കാമെന്നും ചെലവുചുരുക്കൽ അവസാനിപ്പിക്കാം എന്നുമാണ് സിറിസ പ്രചരിപ്പിക്കുന്നത്. പ്രതിസന്ധിക്കു കാരണമായ നയങ്ങൾ പിന്തുടർന്ന ന്യൂ ഡെമോക്രസി, പസൊക് തുടങ്ങിയ പ്രമുഖ പാർട്ടികൾ പറയുന്നത് യൂറോയിൽ നിന്നു പുറത്തുകടന്നാൽ സർവനാശമാണുണ്ടാവുക എന്നാണ് (ഇവർ പിന്തുടർന്ന നയങ്ങളാണ് ഗ്രീസിനെ ഇന്ന് നശിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് എന്നതാണല്ലോ സത്യം). കോർപ്പറേറ്റ് മാധ്യമങ്ങൾ പ്രചരിപ്പിക്കുന്നതും ഇങ്ങനെ തന്നെ. ഇതിൽനിന്നൊക്കെ വ്യത്യസ്തമായ നിലപാടാണ് ഗ്രീക്ക് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിക്കുള്ളത് – രാജ്യം യൂറോസോണിൽ നിന്നും യൂറോപ്യൻ യൂണിയനിൽ നിന്നും പുറത്തുവരണം എന്ന നിലപാടാണ് അവർക്കുള്ളത്. പക്ഷേ അവർ ഗ്രീസിൽ ന്യൂനപക്ഷമാണ്. സിറിസയ്ക്കുള്ളിൽത്തന്നെയുള്ള ‘ലെഫ്റ്റ് പ്ലാറ്റ്ഫോം’ എന്ന പ്രമുഖവിഭാഗവും ഗ്രീസ് യൂറോയിൽ നിന്നു പുറത്തുവരുന്ന കാര്യം ആലോചിക്കേണ്ടതാണ് എന്ന നിലപാടുള്ളവരാണ്. പക്ഷേ ലെഫ്റ്റ് പ്ലാറ്റ്ഫോം ഈ നിലപാടിന് അനുകൂലമായി വേണ്ടത്ര പ്രചരണം നടത്തിയിട്ടില്ല. അതുകൊണ്ട് ഭൂരിപക്ഷം ജനങ്ങൾക്കും യൂറോയിൽ തുടരാനാണു താത്പര്യം.

9. എന്താണ് ഞായറാഴ്ചത്തെ ഹിതപരിശോധന?

ട്രോയിക്ക അവസാനം (ജൂൺ 25-ന്) മുന്നോട്ടുവച്ച നിർദ്ദേശങ്ങൾ അംഗീകരിക്കണോ വേണ്ടയോ എന്ന ചോദ്യത്തിന്റെ മേലാണ് വോട്ടിംഗ്. വേണം എന്നോ വേണ്ട എന്നോ വോട്ട് രേഖപ്പെടുത്താം. ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ ട്രോയിക്കയുടെ നിർദ്ദേശങ്ങൾ തള്ളിക്കളയാനുള്ള അവകാശം ചെലവുചുരുക്കൽ അവസാനിപ്പിക്കും എന്ന അജൻഡ ഉയർത്തിപ്പിടിച്ചു നേടിയ ജനുവരിയിലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പുജയം വഴി തന്നെ സിറിസ നേടിക്കഴിഞ്ഞതാണ്. എന്നിരുന്നാലും ഹിതപരിശോധന വഴി കൂടുതൽ ജനപിന്തുണ ഉറപ്പുവരുത്താമെന്നും ട്രോയിക്കയ്ക്കു മേൽ സമ്മർദ്ദം ചെലുത്താമെന്നുമാണ് സിറിസ കരുതുന്നത്.

10. വേണ്ട എന്ന നിലപാടിന് ഭൂരിപക്ഷം കിട്ടിയാൽ ഗ്രീസ് യൂറോസോൺ വിടുമോ?

ഇക്കാര്യത്തിൽ വ്യക്തതയില്ല. ട്രോയിക്കയുടെ നിർദ്ദേശങ്ങൾ ജനങ്ങൾ തള്ളിയാലും ഗ്രീസ് യൂറോ വിടില്ലെന്നും കൂടുതൽ ഇളവുകൾ നേടിയെടുക്കാൻ ചർച്ചകൾ തുടരുമെന്നുമാണ് ഗ്രീക്ക് പ്രധാനമന്ത്രി അലെൿസിസ് സിപ്രാസ് പറയുന്നത്. എന്നാൽ ഗ്രീസിന് കാര്യമായ ഇളവുകൾ അനുവദിച്ചാൽ സ്പെയിൻ, പോർച്ചുഗൽ തുടങ്ങിയ രാജ്യങ്ങളും ഇളവുകൾ ആവശ്യപ്പെടുമെന്നും ചെലവുചുരുക്കൽ നയങ്ങൾ അംഗീകരിക്കാൻ കൂടുതൽ രാജ്യങ്ങളിലെ ജനങ്ങൾ വിസമ്മതിക്കുമെന്നും ട്രോയിക്കയും അവർ പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്ന ഫിനാൻസ് മൂലധനശക്തികളും ഭയക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട് സിറിസയുടെ ആവശ്യങ്ങൾക്ക് കഴിയുന്നതും വഴങ്ങാതിരിക്കാനാണ് ട്രോയിക്ക ശ്രമിക്കുക. സിറിസ ചെലവുചുരുക്കലിനെതിരെ ശക്തമായ നിലപാടു സ്വീകരിച്ചാൽ, ഗ്രീസിനെ ശിക്ഷിച്ച് “മാതൃക” കാട്ടാനായി ആ രാജ്യത്തെ യൂറോയിൽ നിന്നും പുറത്താക്കാനുള്ള നടപടികൾ സ്വീകരിക്കാനും ട്രോയിക്കയും യൂറോപ്പിലെ മറ്റു പല സർക്കാരുകളും ശ്രമിച്ചേക്കാം. അതേസമയം സിറിസ തങ്ങളുടെ നിലപാടിൽ വെള്ളം ചേർക്കുന്നത് തുടർന്നാൽ പാർട്ടിക്കുള്ളിലെ ലെഫ്റ്റ് പ്ലാറ്റ്ഫോം എന്തു നിലപാടു സ്വീകരിക്കും എന്നുള്ളത് കാത്തിരുന്നു കാണേണ്ടിവരും.

11. വേണം എന്ന നിലപാടിന് ഭൂരിപക്ഷം കിട്ടിയാൽ എന്തു സംഭവിക്കും?

അങ്ങനെ സംഭവിച്ചാൽ ട്രോയിക്കയുടെ നിബന്ധനകൾ അംഗീകരിച്ച് കരാറിൽ ഒപ്പിടുമെന്നാണ് സിപ്രാസ് പറയുന്നത്. പക്ഷേ അതിനെ ലെഫ്റ്റ് പ്ലാറ്റ്ഫോം അംഗീകരിച്ചെന്നു വരില്ല. അങ്ങനെ വന്നാൽ സിറിസയിൽ പിളർപ്പുണ്ടായേക്കാം എന്നും സർക്കാർ താഴെവീഴുമെന്നും പലരും പ്രവചിക്കുന്നു. ഇതാണ് ട്രോയിക്കയും യൂറോപ്പിലെ ഭരണവർഗ്ഗവും ആഗ്രഹിക്കുന്നത്. സിറിസയ്ക്കു പകരം ട്രോയിക്ക വരയ്ക്കുന്ന വരയിൽ നിൽക്കാൻ തയ്യാറുള്ള ആരെങ്കിലും അധികാരത്തിൽ വന്നാൽ, കുറച്ചൊക്കെ ഇളവുകളും ഗ്രീസിനു കൊടുക്കാൻ അവർ തയ്യാറായെന്നു വരും. പക്ഷേ ഗ്രീക്ക് ജനതയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം മഹാദുരന്തമായിരിക്കും ട്രോയിക്കയുടെ നിബന്ധനകൾ അംഗീകരിക്കുന്നതിന്റെ ഫലം. തൊഴിലില്ലായ്മയ്ക്കെതിരെയുള്ള രോഷം കൂടുതൽ ജനങ്ങളെ തീവ്രവലത് ഫാസിസ്റ്റ് ചേരിയിലെത്തിക്കുന്നതോടെ ഒരു കിരാതയുഗം തന്നെയായിരിക്കും പിറവി കൊള്ളുക.

അടിക്കുറിപ്പ്:

യൂറോപ്യൻ രാജ്യങ്ങളും സ്ഥാപനങ്ങളും ഐ.എം.എഫും ഗ്രീസിനു ധാരാളം സഹായധനം കൊടുത്തിട്ടും ഗ്രീസിലെ ജനങ്ങളുടെ സ്ഥിതി മെച്ചപ്പെടാത്തതെന്ത് എന്നത് പലർക്കുമുള്ള സംശയമാണ്. ഇതിനുത്തരം നേരത്തെ പറഞ്ഞതുതന്നെ - സഹായധനം കൊടുത്തത്, ജർമ്മൻ, ഫ്രഞ്ച് ബാങ്കുകളിൽ നിന്നെടുത്ത വായ്‌പ തിരികെ കൊടുക്കാനായിരുന്നു. അതായത് “സഹായം” സ്വകാര്യബാങ്കുകൾക്കായിരുന്നു, ജനങ്ങൾക്കായിരുന്നില്ല. സഹായധനം കൊണ്ട് തങ്ങൾക്ക് പ്രയോജനമുണ്ടാകുമെന്ന് ധരിച്ച ജനങ്ങൾ നിരാശരായി. ഇക്കാര്യം ലളിതമായി അവതരിപ്പിക്കുന്ന ഒരു കുഞ്ഞൻ തമാശ വിഡിയോ റ്റ്വിറ്ററിൽ കിടന്നു കറങ്ങുന്നുണ്ട്. അതുകൂടി കണ്ടോളൂ: ഗ്രീക്ക് പൂച്ച

Update: Since its publication on 5 July 2015, the article has been updated for better clarity on the issue of interest rates.

In her award-winning novel God of Small Things, Arundhati Roy demonstrates the symptoms of the macroscopic world of the conventional “love laws that lay down who should be loved and how. And how much”. Eschewing the grand narratives of the orthodox adult world, she weaves tiny narratives of the otherwise repressed microscopic world of love that struggles to cross the boundaries of faith, caste, class and region. Anybody who is familiar with Arundhati’s polymorphous microscopic world of Ayemenem might make a casual connection with Alphonse Puthren’s Premam, a phenomenally super hit Malayalam film that captures the beautiful landscapes of Aluva. The film portrays the journey of George David , a poignant love journey which begins from the teenage love for the most attractive girl Mary. The film belongs to the genre called period film which shows the different phases of George’s life.

It should be stated in no uncertain terms that the kind of filmmaking style, especially the one that projects the post-millennium teenage infatuation and then the youthful campus love and the final wrap up of George David's story in a happily ever after married life, is highly innovative and energetic. The romantic fantasy screen that is unfolded in the film is that of a male gaze, a rather refined Malayali (hereafter mallu) male gaze .The innocuous romantic teenage gaze remains unreciprocated. George David’s teenage heart hankers after the extraordinarily beautiful girl Mary. She has got plenty of followers in the locality. Here teens are shown as love-sick chocolate chaps. They are immature lords of the fantasy world of love. Being the most attractive girl, Mary happens to be everybody’s heroine, everybody’s heartthrob. To everybody’s collective frustration, Mary is already in love with a boy. The chapter of first love closes here. George’s second love blossoms forth with the arrival of Malar, the young lady guest lecturer. She is very kind and considerate towards her students. It can be easily inferred that Malar who have almost been exalted into a popular Mallu prayer song (Malare Ninne Kaanaathirunnaal), is an upper caste Tamilian with a cosmopolitan bend of mind. She is at once modern and traditional with her flair for modern breakdance and with her taste for the exquisite Hindu traditional feminine adorations like sandal mark for the forehead and jasmine flowers for the long hair.

In Malayalam cinema, campus is the typical space of the masculine social transgressions. Society outside campus space is full of norms and morals. There are several moralists who argue that loving a teacher is a big sin. The film shatters such moralism in its steadfast duty to the illegitimate love of George David as opposed to the legitimate love of Vimal Sir, the colleague of Malar. Here George attains a novel sensorium of experience, the ineffable ecstasy of love. Bringing a turning point, there arise an alibi for separating the inter-caste and inter-state love between George and Malar. Malar met with an accident and plunged in the unfortunate situation of memory loss. George has to cut down his second love at this crucial moment. In the final phase, we witness the third love of George, the self-restrained love of George who has attained adult maturity. She is none other than Celine who happens to be the young companion of his first love Mary. The film ends by showing the happy faces of the newlywed couple: George David and Celine. Though the storyline sounds all too familiar, it is the mode and the form of the storytelling that renders the otherwise simple and light-hearted content of the film profound and palpable.

On the whole, the film offers a very resigned risk-free zone of conjugal life. Every struggles of love are thus resolved in such a way that a matured conflict-free family life is guaranteed. All the adventures of love are suspended in favour of the established mallu adult maturity. Though the presence of conventional moralists preachers are ridiculed in the movie, the presence of modern moralist preacher called soft-skill trainer is very much present in the film. The film is indeed proposing a big moral lesson. Love failures needs to be treated as training ground in the great journey towards marriage. Finally, marriage is constructed as a safety valve against the fickle-mindedness and perils of wayward love. The film does not show the life after marriage.

There were no big claims about the film on the part of the director. This absence of making big claims or putting catchy taglines cannot however be equated with the modesty and market unfriendliness of the director. Instead, it should be read as a new tactic, a disavowed injunction for watching the film. Film songs play a pivotal role in intensifying the romantic thrills and colours of the film. In fact, video songs acted as the teaser of the film. The spectacles of songs play an important role here. The song “ Aluvapuzhayude Theerathu” puts an emphasis on the secularized version of human love by caricaturing the ritualistic Catholic Church practice of praising the stiff love of God (Daivasneham Varnnicheedaan Vaakkukal Poraa). Then the song proceeds to visualize the beauty of the enthusiastic first love as it is embodied by George David. Ironically, love itself appears to be a new deity to be praised and worshipped with the passionate involvement of the devotees of love.

The "scene contra" song brings to the fore the typical reaction of frustrated mallu boys in the form of warning and consolation.Being a hilarious friendly advice,this song appears as a double negation.Celine rejects David's proposal as she is already engaged to another person.She has no other option but to reject his proposal. Then there is a negation love as such in the song. Thus, there is a negation of a negation.Nevertheless, this negation of negation is also an affirmation of a disavowed attachment. David's friends are not just trying to console David. This song can be read as an exhortation to reject heterosexual love's labour in general.It can even be observed that the song makes a veiled plea for homoerotic love which is stable and secure, for the homosocial male bonding would never be perceived as the unnatural form of relationship.The lines “Avalu Vendra, Evalu Vendra Ee Kaanunnavalmmaaronnum Vendra, Love Vendra, Namukku Vendra ( Dude, you don't need this chick, you don't need that chick and we don't need any of these chicks and we don’t want love) can be interpreted in this way too: We guys(or gays?) don't need heterosexual love. We boys don’t need to waste our valuable time running after a girl. It is always a risky endevour. A girl's love is always uncertain and untrustworthy as she is already guarded by traditional forms of parental authorities.Instead of getting trapped into such dangerous situations, we can be content with our homosocial male bonding.Thus, the song is not just an advice to the love-sick boys to abandon their futile struggles to win the heart of the haughty chicks.

In the final phase, we see George David in the position of the proprietor of a well-maintained café named Agape. This is a cosmopolitan café where only the elite sections gather. Where did he gather the money to build such a big luxurious café? The source of investment is not revealed in the film. Also, the film presents an internal critique of the old authoritarian capitalist model where the profit-hungry capitalists treat their workers like slaves. Unlike the old authoritarian capitalists, George is very friendly with his workers and he takes offence when his assistant manager Jojo calls him “Muthalali”(capitalist entrepreneur). Alongside this, the film caricatures the old symbolic authorities like the flirts, the official language, the patriarchal father, the church, the teacher, the police who arrests the youngsters for wearing the Bob Marley T-shirts, the government that increases the price of petrol and so on and so forth. However, film produces newer forms of symbolic authorities in a subtle and sophisticated manner by way of embracing a normalized endogamous marriage towards the close of the film. Because of this, Premam’s butterfly is mentally normal. So is its Love.

One pertinent question needs to be raised here. Is marriage the ultimate sign of normalcy? As a rule, marriage is posited as an ethical ideal as opposed to the chaos and tensions of love. A quick glance at any heterosexual matrimonial ads give you ample proof regarding the nature of individual tastes and preferences based on skin colour, height, size, caste, religion, occupational identity etc. What not, even the first homosexual ad that appeared in a leading newspaper said, ‘Iyer preferred’. In this scenario, it would not be an exaggeration to say that the recent facebook celebration of queer pride with rainbow colours after US SC’s declaration of the legalization of same sex marriage shows the perennial strength of the age old institution called marriage. Is this a celebration of Queer Pride? Isn’t this a celebration of Normalcy Pride? What is so queer about demanding state-recognition and its juridical protection? What is so queer about getting integrated into the heterosexual normativity of traditional marriage? What is so queer about asking marriage alliances on same-caste and same-class lines? After all, what are the criteria of separating queer love from straight love? The liberal idea of free love completely cut off from the market as well as societal fantasy matrix is a utopia in itself.

Is marriage, after all, a normalized conflict free zone of affection? Family is indeed a thoroughly overrated agency of socialization in India. If you examine the nature of conventional marriage, you can plainly see that family is a place where all the ‘abnormal’ transgressions are effectively played out. More often than not, marital rape and masturbations are naturalized within the institution of married life. The Malayalam film Drishyam which has already been remade in several other Indian languages best represent the transgressive desires of conventional family life. The distance from Premam’s George David to Drishyam’s Georgekutty is a very short distance. In Drishyam, we see a Georgekutty who uses the body of his wife to realize the sexual fantasies aroused by the hot film scenes or hot film songs. Georgekutty’s wife Rani has to succumb to his lustful passions even though she is not at all interested in sexual intercourse. There is always something embarrassingly violent about these untimely sexual advancements of Georgekutty. Marriage is a place where public fantasies are sought out, cherished and realized.

People opt for the conventional rituals of marriage because of the comfort zone that it offers, especially the insured and durable conjugal life. Conventional same-caste arranged marriage offers a risk-free conjugal life since there would be no conflict of caste, class-based tastes, preferences and rituals. This is yet another utopia constructed by the orthodoxy. More often than not, the parental-cum- horoscope-modulated arranged marriages end up in divorces or lifetime domestic imprisonment. Most of the divorced couples would vouchsafe the observation that they got married taking into considerations all the protocols of conventions including the sweetly coated dowry system. Still, their married life got messed up out of certain incompatibilities of subjectivities. Horoscope or theological or popular magazine-driven guidelines or communal ties fails to provide a tension-free married life. The moment you feel that loving a person is a duty and moral responsibility, love ceases to exist. The case of a married couple who are supposed to fall in love after marriage is also a precarious field of big risk and gambling. In the book titled In Praise of Love. Alain Badiou, the French philosopher, reclaims the space of love invaded by market economy. Badiou was appalled by the publicity slogans for French online dating site Méetic such as “Get perfect love without suffering” or “Be in love without falling in love”. He adds : “For me these posters destroy the poetry of existence. They try to suppress the adventure of love. Their idea is you calculate who has the same tastes, the same fantasies, the same holidays, wants the same number of children. Méetic try to go back to organized marriages – not by parents but by the lovers themselves." With exceptional leap of faith, Badiou demonstrates that love is not a narcissist act of finding one’s own self-image in the other. Love, he says “is not a contract between two narcissists. It's more than that. It's a construction that compels the participants to go beyond narcissism. In order that love lasts one has to reinvent oneself.”(In Praise of Love)

Premam naturalizes the institution of marriage. Nevertheless, one striking feature of Premam is that the final narrative closure with the endogamous marriage offers a nostalgic space for nurturing the transgressive desire for an inter-caste and inter-state love. By marrying Celine who hails from his own faith community, George David elevates Malar as an absolute object of desire.

''തയ്യാറെടുപ്പ് ഒരു കുറ്റകൃത്യമല്ല'' - രാജ്യത്തെ പരമോന്നത നീതിപീഠം 1992 നവംബറിലെ അവസാനദിനങ്ങളിലൊന്നില്‍ പറഞ്ഞതാണിത്. ബാബ്‌രി മസ്ജിദില്‍ കര്‍സേവ നടത്താൻ സംഘ്പരിവാര്‍ തയ്യാറെടുത്തു നില്‍ക്കുമ്പോഴായിരുന്നു ഈ പരാമര്‍ശം. ബാബ്‌രി മസ്ജിദിന് പരുക്കേല്‍പ്പിക്കും വിധത്തിലുള്ള പ്രവൃത്തിയോ ഏതെങ്കിലും വിധത്തിലുള്ള നിര്‍മാണ പ്രവൃത്തിയോ അവിടെ നടക്കില്ലെന്ന് ഉറപ്പാക്കും വിധത്തിലുള്ള നടപടികള്‍ സ്വീകരിക്കുവാന്‍ ഉത്തര്‍പ്രദേശ് സര്‍ക്കാറിനു നിര്‍ദേശം നല്‍കിയിട്ടുണ്ട് എന്നതിനാല്‍ സംസ്ഥാന സര്‍ക്കാര്‍ അവരുടെ കര്‍ത്തവ്യ നിര്‍വഹണത്തില്‍ എന്തെങ്കിലും വീഴ്ചകള്‍ വരുത്തിയാല്‍ മാത്രമേ എന്തെങ്കിലും ഉത്തരവുകള്‍ പുറപ്പെടുവിക്കേണ്ടതുള്ളൂവെന്നുമാണ് സുപ്രീം കോടതി അന്ന് പറഞ്ഞത്. 1992 ഡിസംബര്‍ ആറിന്, എല്‍. കെ. അഡ്വാനി മുതല്‍ സാധ്വി റിതംബര വരെയുള്ളവരുടെ തീ പടര്‍ത്തിയ വര്‍ഗീയ പ്രസംഗങ്ങളുടെ അകമ്പടിയോടെ കര്‍സേവകര്‍ ബാബ്‌രി മസ്ജിദ് തകര്‍ത്തു. കര്‍സേവ എന്നത് വെറും ഭജനയും പ്രാര്‍ഥനയുമല്ലെന്ന് സംഘ്പരിവാര്‍ നേതാക്കള്‍ ആവര്‍ത്തിക്കുന്നതിനിടയിലാണ് “തയ്യാറെടുപ്പ് ഒരു കുറ്റകൃത്യമല്ലെന്ന്” നമ്മുടെ നീതിപീഠം പറഞ്ഞത്.

1992 ഡിസംബര്‍ ഏഴിന് ആരംഭിച്ച് ജനുവരിയിലേക്ക് വ്യാപിച്ചതാണ് മുംബൈയിലെ വര്‍ഗീയ കലാപം. മസ്ജിദ് തകര്‍ത്തതിനോടനുബന്ധിച്ച് മുസ്‌ലിംകള്‍ നടത്തിയ പ്രതിഷേധ പ്രകടനങ്ങളും, സംഘ്പരിവാറിന്റെയും ശിവസേനയുടെയും പ്രവർത്തകർ നടത്തിയ ആഹ്ലാദ പ്രകടനങ്ങളുമാണ് കലാപത്തിനു തുടക്കമിട്ടത്. ശിവസേനാ നേതാവ് ബാല്‍ താക്കറെയുടെ വര്‍ഗീയ വിദ്വേഷം വളര്‍ത്തുന്ന പ്രസ്താവനകള്‍, പ്രസംഗങ്ങള്‍, മുഖപത്രമായ സാമ്‌നയിലെഴുതിയ ലേഖനങ്ങള്‍ ഇവയൊക്കെ അതിന്റെ രണ്ടാംഘട്ടത്തിന് വഴിമരുന്നിട്ടു. മുരളി മനോഹര്‍ ജോഷിയെപ്പോലുള്ള നേതാക്കള്‍, മുസ്‌ലിംകള്‍ക്കെതിരായ കലാപാഹ്വാനവുമായി രംഗത്തുവന്നു. പിന്നീടങ്ങോട്ട് അരങ്ങേറിയത് വംശഹത്യക്ക് സമാനമായ മുസ്‌ലിം വേട്ടയായിരുന്നു. “ശിവസൈനികരുടെ ശാഖകള്‍ പ്രാദേശിക കമാന്‍ഡുകളായി മാറി. മുസ്‌ലിംകള്‍ നടത്തുന്ന സ്ഥാപനങ്ങളുടെ പട്ടികയും വോട്ടര്‍ പട്ടികയും കൈവശം വെച്ചാണ് ശിവസേനാ പ്രവര്‍ത്തകര്‍ ആക്രമണം അഴിച്ചുവിട്ടത്.” (ശ്രീകൃഷ്ണ കമ്മീഷന്റെ റിപ്പോര്‍ട്ടില്‍ നിന്ന്)

തയ്യാറെടുപ്പ് ഒരു കുറ്റകൃത്യമല്ലെന്ന ആപ്തവാക്യം ഇവിടെയും പ്രാവര്‍ത്തികമായി. വോട്ടര്‍ പട്ടികയുടെ പകര്‍പ്പെടുത്ത് നല്‍കി ആക്രമണത്തിന് തയ്യാറെടുപ്പുകള്‍ നടത്തിയവരൊന്നും കുറ്റവാളികളായില്ല. വാക്കിലും നോക്കിലും വിഷം വമിപ്പിച്ച് ആക്രമണത്തിന് പ്രേരിപ്പിച്ചയാളുകള്‍ പിന്നീട് രാജ്യഭാരം കൈയാളുകയോ കൈകാര്യം ചെയ്യുകയോ ചെയ്തത് അതുകൊണ്ടാണ്. മുംബൈ കലാപത്തിന്റെ പ്രതികാരമായിരുന്നു മുംബൈയില്‍ അരങ്ങേറിയ സ്‌ഫോടന പരമ്പര എന്നാണ് പ്രോസിക്യൂഷന്‍ കോടതിയില്‍ സമര്‍പ്പിച്ച രേഖകള്‍ പറയുന്നത്. അതിന്റെ തയ്യാറെടുപ്പില്‍ പങ്കാളിയായെന്ന കുറ്റത്തിനാണ് യാക്കൂബ് മേമന്‍ തൂക്കിലേറ്റപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. തയ്യാറെടുപ്പുകള്‍ കുറ്റകരമല്ലാതാകുന്നതും കുറ്റകരമാകുന്നതും ഭേദമുള്ള സംഗതിയാണെന്ന് ചുരുക്കം. (നഗരത്തിലെ വിവിധ സ്ഥലങ്ങളില്‍ ബോംബുകള്‍ സ്ഥാപിച്ച് നിസ്സഹാരായ മനുഷ്യരുടെ ജീവനെടുക്കുന്ന പ്രതികാരത്തെ, അതിന്റെ സര്‍വ നികൃഷ്ടതയും അംഗീകരിച്ച്, തള്ളിക്കൊണ്ടാണ് ഇത് പറയുന്നത്. അതിന്റെ തയ്യാറെടുപ്പില്‍ പങ്കാളിയായിട്ടുണ്ടെങ്കില്‍ അര്‍ഹമായ ശിക്ഷ ലഭിക്കുകയും വേണം). പക്ഷേ, അത്തരമൊരു ആക്രമണത്തിന് പദ്ധതിയിട്ട ക്രൂരമനസ്സുകള്‍, പങ്കാളികളെ കണ്ടെത്തുക എളുപ്പത്തിലാക്കാന്‍ പാകത്തിലുള്ള സാഹചര്യം തയ്യാറാക്കിയവര്‍, ഇവരെല്ലാം നിയമത്തിന്റെ പരിധിക്ക് പുറത്തായിരുന്നു. ഇപ്പോഴും ആണ്. യാക്കൂബിനെ തൂക്കിലേറ്റുന്നത് വൈകിപ്പിച്ചാല്‍ ബോംബെ സ്‌ഫോടനങ്ങളില്‍ പൊലിഞ്ഞ 257 മനുഷ്യരുടെ ബന്ധുക്കള്‍ക്ക് നീതി ഇനിയും വൈകുമെന്ന് ന്യായം പറയുന്ന ഉന്നത ന്യായാധിപന്‍മാര്‍, ബോംബെ കലാപങ്ങ‌ള്‍ക്ക് നേതൃത്വം നല്‍കിയവര്‍ പൊലിച്ചിട്ട ആയിരക്കണക്കിന് മനുഷ്യരുടെ ബന്ധുക്കള്‍ക്ക് നീതി നല്‍കുവാന്‍ സാധിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്ന് കൂടി ചിന്തിക്കുന്നത് നല്ലതാണ്.

കലാപത്തിനുള്ള പ്രതികാരമായിരുന്നു സ്‌ഫോടനങ്ങളെന്ന് കുറ്റപത്രത്തിലെ രേഖപ്പെടുത്തല്‍ സ്വീകരിക്കുന്ന ന്യായാസനങ്ങള്‍, കലാപം സൃഷ്ടിച്ചവര്‍ ഇത്തരമൊരു അവസ്ഥ സൃഷ്ടിക്കുന്നതില്‍ എത്രമാത്രം പങ്കുവഹിച്ചുവെന്ന് കൂടി ആലോചിക്കണം. കേസുകള്‍ ഒറ്റക്കൊറ്റക്കാണ് വിചാരണ ചെയ്യുന്നതും തീര്‍പ്പുകല്‍പ്പിക്കുന്നതും. പക്ഷേ, ഇത്തരം സംഭവങ്ങളില്‍ കേസുകളുടെ സൃഷ്ടിയിലേക്ക് നയിക്കുന്ന സാഹചര്യങ്ങളും പ്രധാനമാണ്. ആ സാഹചര്യങ്ങളെ ഇല്ലായ്മ ചെയ്യാനുള്ള നടപടികള്‍ ഇല്ലാതിരിക്കെ, അല്ലെങ്കില്‍ അത്തരം സാഹചര്യങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിച്ചെടുക്കാന്‍ സംഘടിതമായ ശ്രമങ്ങള്‍ നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കെ, ഒരു വധശിക്ഷ കൊണ്ട് സ്‌ഫോടനപരമ്പരാ കേസില്‍ നീതി നടപ്പായെന്ന് മേനി നടിക്കുന്നതില്‍ അര്‍ഥമില്ല. തൂക്കിലേറ്റുന്നതിന് മുൻപ് നിയമപരമായ നടപടിക്രമങ്ങളൊക്കെ പൂര്‍ത്തിയാക്കിയെന്നും അതിനു വേണ്ടി ചരിത്രത്തിലാദ്യമായി പാതിരാത്രിക്ക് ശേഷവും കോടതി സമ്മേളിച്ചുവെന്നുമൊക്കെ ഊറ്റംകൊള്ളുമ്പോള്‍, അത് വെറും പൊള്ളത്തരം മാത്രമേ ആകുന്നുള്ളൂ. ഇത്തരം സാഹചര്യങ്ങളെ ഇല്ലാതാക്കാന്‍ തങ്ങള്‍ എന്തു ചെയ്തുവെന്ന് തിരിച്ച് ചോദിക്കേണ്ട ഉത്തരവാദിത്തമുണ്ട്, ദയാഹ‌ര്‍ജി തള്ളാന്‍ തീരുമാനിക്കുന്ന ഗവര്‍ണര്‍ക്കും രാഷ്ട്രപതിക്കും ഹരജി തള്ളണമെന്ന് ശിപാര്‍ശ ചെയ്യുന്ന ഭരണകൂടത്തിനും.

തീവ്രവാദത്തിലേക്ക് വഴിതിരിഞ്ഞുപോയവര്‍ക്ക് തിരിച്ചെത്താന്‍ ജമ്മു കാശ്മീര്‍ സര്‍ക്കാര്‍ പ്രഖ്യാപിച്ച പദ്ധതിപ്രകാരം കീഴടങ്ങാനെത്തിയതാണ് സയ്യദ് ലിയാഖത്ത് ഷാ. നേപ്പാള്‍ അതിര്‍ത്തിയില്‍ സൈന്യത്തിന് കീഴടങ്ങിയ ഷായെ, ജനം അറിയുന്നത് പാര്‍ലിമെന്റ് ആക്രമണക്കേസിലെ പ്രതി അഫ്‌സല്‍ ഗുരുവിനെ തൂക്കിലേറ്റിയതിന് പ്രതികാരം ചെയ്യാനെത്തിയ ഭീകരവാദിയെന്ന നിലയ്ക്കാണ്. ഉത്തര്‍പ്രദേശിലെ ഖരഗ്പൂരില്‍ നിന്ന് ഷായെ അറസ്റ്റു ചെയ്തുവെന്നായിരുന്നു ഡല്‍ഹിയിലെ പോലീസിലെ സ്‌പെഷല്‍ ബ്രാഞ്ചിന്റെ ഭാഷ്യം. ഷായില്‍ നിന്ന് പിടിച്ചെടുത്തത് എന്ന പേരില്‍ എ.കെ.-56 തോക്കും ഏതാനും ഗ്രനേഡുകളും ഡല്‍ഹി പോലീസ് ഹാജരാക്കുകയും ചെയ്തു. കീഴടങ്ങുവാനെത്തിയ ആളെ ഭീകരവാദിയെന്ന് ആരോപിച്ച് അറസ്റ്റ് ചെയ്തതില്‍ ജമ്മു കാശ്മീര്‍ സര്‍ക്കാര്‍ ശക്തമായി പ്രതിഷേധിക്കുകയും, ഡല്‍ഹി പോലീസിന്റെ അറസ്റ്റ് നാടകം അരങ്ങേറുന്നതിന് മുമ്പ് തന്നെ ഷാ കീഴടങ്ങിയതാണെന്ന് സൈനിക ഉദ്യോഗസ്ഥര്‍ പറഞ്ഞത് പുറത്തുവരികയും ചെയ്തതോടെ ഷായ്ക്കെതിരായുള്ള കേസ് പൊളിഞ്ഞു. രണ്ട് വര്‍ഷത്തിന് ശേഷം നാഷനല്‍ ഇന്‍വെസ്റ്റിഗേഷന്‍ ഏജന്‍സി, ഷാ നിരപരാധിയാണെന്ന് കോടതിയെ അറിയിച്ചതോടെയാണ് കേസ് അവസാനിക്കുന്നത്.

1993ലെ മുംബൈ സ്‌ഫോടന പരമ്പര നടക്കുമ്പോള്‍ ദുബൈയിലായിരുന്നുവെന്നാണ് യാക്കൂബ് മേമന്‍ അവകാശപ്പെട്ടിരുന്നത്. അവിടെ നിന്ന് പാക്കിസ്ഥാനിലേക്ക്. അവിടെ കഴിയുമ്പോഴാണ് ഇന്ത്യന്‍ ഏജന്‍സികള്‍ക്ക് മുമ്പാകെ കീഴടങ്ങി, നിരപരാധിത്വം ബോധ്യപ്പെടുത്താന്‍ തീരുമാനിച്ചതെന്നും യാക്കൂബ് അവകാശപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. അതിനായി മുംബൈ സ്‌ഫോടന പരമ്പരക്ക് പിന്നില്‍ പ്രവര്‍ത്തിച്ചവരെക്കുറിച്ചുള്ള തെളിവുകള്‍ ശേഖരിച്ചുവെന്നും. എന്തായാലൂം യാക്കൂബിനെ പിടികൂടിയത് നേപ്പാളിലെ കാഠ്മണ്ഠുവില്‍വെച്ചാണെന്നും സ്‌ഫോടനപരമ്പരാക്കേസിന്റെ അന്വേഷണത്തില്‍ സഹകരിച്ചുവെന്നും റിസര്‍ച്ച് ആന്‍ഡ് അനാലിസിസ് വിംഗിന്റെ സ്‌പെഷല്‍ സെക്രട്ടറിയായിരുന്ന ബി. രാമന്‍ തുറന്നുപറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. മേമന്റെ സഹായത്താലാണ് കുടുംബത്തിലെ കൂടുതല്‍ പേരെ ഇന്ത്യയില്‍ തിരിച്ചെത്തിക്കാനായത്. ഇവരില്‍ പലരും അതിനകം തന്നെ കേസില്‍ ആരോപണവിധേയരായിരുന്നു. എന്നിട്ടും അവരെ തിരിച്ചെത്തിക്കാന്‍ യാക്കൂബ് യത്‌നിച്ചു. കീഴടങ്ങുകയും അന്വേഷണത്തിന് സഹായകമായ വിവരങ്ങള്‍ കൈമാറുകയും ചെയ്താല്‍ ഇളവുകള്‍ നല്‍കാമെന്ന വാഗ്ദാനം യാക്കൂബിന് നല്‍കിയിരുന്നുവെന്നും രാമന്‍ പറയുന്നു. എന്നാല്‍ ഈ വിവരങ്ങളൊന്നും പ്രോസിക്യൂഷന്‍ കോടതിയെ ധരിപ്പിച്ചിരുന്നില്ലെന്നാണ് യാക്കൂബിന് വധശിക്ഷ വിധിച്ച പ്രത്യേക കോടതിയുടെ ജഡ്ജിയും പ്രോസിക്യൂട്ടറും പറയുന്നത്. ഈ വിവരങ്ങള്‍ അന്വേഷണ ഉദ്യോഗസ്ഥര്‍ എന്തുകൊണ്ട് മറച്ചുവെച്ചു? യാക്കൂബിനെ പിടികൂടിയത് സ്വന്തം ക്രഡിറ്റിലാക്കുകയും അയാള്‍ കൈമാറിയ വിവരങ്ങള്‍ സ്വയം അന്വേഷിച്ച് കണ്ടെത്തിയവയാണെന്ന് വരുത്തുകയും ചെയ്ത് യശസ്സും സ്ഥാനക്കയറ്റവും സ്വന്തമാക്കാന്‍ അന്വേഷണ ഉദ്യോഗസ്ഥര്‍ തീരുമാനിച്ചതാണോ? അതോ മുംബൈയില്‍ ശിവ സൈനികരും സംഘ് പരിവാര്‍ പ്രവര്‍ത്തകരും താണ്ഡവമാടുമ്പോള്‍ കൂട്ടുനിന്ന പോലീസുകാരെപ്പോലെ, വര്‍ഗീയ വിഷം കലര്‍ന്ന മനസ്സുമായി, ഭീകരപ്രവര്‍ത്തനത്തിന് ഒരു കുടുംബമൊന്നാകെ ശിക്ഷിക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ ഭീകരവാദികളെക്കുറിച്ചുള്ള പൊതുബോധം കുറേക്കൂടി ശക്തമാകട്ടെ എന്ന് വിചാരിച്ചതാണോ?

എന്താണ് എന്ന് അന്വേഷിക്കേണ്ട ഉത്തരവാദിത്തമുണ്ട് നീതിന്യായ സംവിധാനത്തിന്. കേസില്‍ വിചാരണയും ശിക്ഷാവിധിയും ദയാഹ‌ര്‍ജിയിലെ തീര്‍പ്പുമൊക്കെ തീര്‍ന്നതിന് ശേഷം പുതിയ വിവരങ്ങള്‍ പുറത്തുവന്നാല്‍ പരിഗണിക്കേണ്ട ബാധ്യതയുണ്ടോ രാജ്യത്തെ നീതിന്യായ സംവിധാനത്തിന് എന്നത് കൂടി നിര്‍ണയിക്കപ്പെടണം. കഴുവിലൊടുങ്ങിയ യാക്കൂബിന്റെ ജീവന്‍ അതാവശ്യപ്പെടുന്നുണ്ട്. യാക്കൂബിനെക്കുറിച്ച് വിവരങ്ങള്‍ പുറത്തുപറഞ്ഞത്, യാക്കൂബോ ബന്ധുക്കളോ ആയിരുന്നില്ല. ആരോപണവിധേയരെ പാക്കിസ്ഥാനില്‍ നിന്ന് തിരിച്ചെത്തിക്കാന്‍ യത്‌നിച്ച രഹസ്യാന്വേഷണ ഉദ്യോഗസ്ഥനായിരുന്നു. അത്തരമാളുകള്‍ പറയുന്ന കാര്യങ്ങള്‍, അതവരുടെ മരണശേഷമാണ് പുറത്തുവിടുന്നത് എങ്കില്‍പ്പോലും, പരിഗണിക്കുകയും അതില്‍ വസ്തുതയുണ്ടോ എന്ന് പരിശോധിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോള്‍ മാത്രമേ, നിയമപരമായ പരിശോധനകളെല്ലാം പൂര്‍ത്തിയാക്കിയെന്ന് ഊറ്റംകൊള്ളാന്‍ നീതിപീഠങ്ങള്‍ക്ക് സാധിക്കുകയുള്ളൂ. പുനഃപരിശോധനാ ഹരജി പരിഗണിച്ച ജസ്റ്റിസുമാര്‍ തന്നെയാണോ തെറ്റുതിരുത്തല്‍ ഹരജി പരിഗണിച്ചത് എന്ന സാങ്കേതികത്തര്‍ക്കമോ മരണവാറണ്ടിന്റെ സമയപരിധി അവസാനിക്കും മുമ്പ് നിയമപരമായ തടസ്സങ്ങളൊക്കെ നീക്കുന്നതിന് കാട്ടിയ ജാഗ്രതയോ അല്ല നീതിന്യായ സംവിധാനത്തിന്റെ മേന്‍മയും അവകാശങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള വിശാലമായ കാഴ്ചപ്പാടും നിശ്ചയിക്കുന്നത്. ഒരു ജീവന്‍ അവസാനിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പ്രതികാരം ചെയ്യാനോ നീതി നിറവേറ്റിയെന്ന് അവകാശപ്പെടാനോ ഭരണകൂടം തയ്യാറാകുമ്പോള്‍ അതിനെ തടയാന്‍ പാകത്തില്‍ നിയമസംഹിതകളെ വ്യാഖ്യാനിക്കുകയാണ് നീതിപീഠങ്ങളുടെ ബാധ്യത. അങ്ങനെയാണ് കൂടുതല്‍ പരിഷ്‌കൃതരാകേണ്ടതിനെക്കുറിച്ച് ഭരണകൂടത്തെ അതിനെ നയിക്കുന്ന രാഷ്ട്രീയ സംവിധാനങ്ങളെ, അവരിലൂടെ ജനാധിപത്യ പ്രക്രിയ പൂര്‍ത്തീകരിക്കുന്ന ജനങ്ങളെ ബോധവത്കരിക്കുക.

യാക്കൂബ് മേമന്റെ കാര്യത്തില്‍ നീതിപീഠവും അതിന്റെ ഭാവനകളെ ഉദ്ദീപിപ്പിക്കേണ്ട സമൂഹവും പൊതുവില്‍ പരാജയപ്പെട്ടുവെന്ന് തന്നെ വേണം കരുതാന്‍. പത്രവാര്‍ത്തകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍പ്പോലും കേസുകളെടുത്ത്, ജുഡീഷ്യല്‍ ആക്ടിവിസത്തിന്റെ വലിയ മാതൃകകള്‍ സൃഷ്ടിച്ചവര്‍, ഒരു ജീവന്‍ നിലനിര്‍ത്താന്‍ സാധിക്കുമായിരുന്ന വിവരങ്ങളുടെ മുന്നില്‍ വാതില്‍ കൊട്ടിയടച്ച്, സാങ്കേതികത്വങ്ങള്‍ പാലിച്ചുവെന്ന് ആശ്വസിച്ചു. തയ്യാറെടുപ്പ് ഒരു കുറ്റകൃത്യമല്ലെന്ന് പറഞ്ഞ്, സമൂഹത്തില്‍ നടക്കുന്നതിനു നേര്‍ക്ക് വാതില്‍ കൊട്ടിയടച്ചവരെയാണ് തങ്ങള്‍ മാതൃകയാക്കുന്നതെന്ന് പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തു.

​​​ഈ കുറിപ്പെഴുതുന്നയാള്‍ നിഷ്പക്ഷനൊന്നുമല്ല. ജനാധിപത്യ വിരുദ്ധ ഫാസിസ്റ്റ് ശക്തികള്‍ക്കെതിരെ ശക്തവും ഫലപ്രദവുമായ നിലപാടുകള്‍ സ്വീകരിക്കുവാന്‍ ഏറ്റവും യോജിച്ച പ്രസ്ഥാനം സി.പി.ഐ. (എം) ആണെന്ന് കരുതുന്ന ആളാണ് ലേഖകന്‍. എന്നിരുന്നാലും പൊതുവായ ഇടത്-പുരോഗമന നിലപാടുകളോടും, സി.പി.ഐ. (എം)‌-വിരുദ്ധ ചേരിയിലുള്ളവരുടെ ജാതിവിരുദ്ധ-മതേതര, ഫാസിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ, സ്ത്രീപക്ഷ നിലപാടുകളോടും ഇതെഴുതുന്ന വ്യക്തിക്ക് അനുഭാവമുണ്ട്. സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തര ഭാരതം നേരിടുന്ന ഏറ്റവും വലിയ വെല്ലുവിളിയായ ഹിന്ദുത്വ രാഷ്ട്രീയത്തിനെ എതിര്‍ത്തിരുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ തൃത്താലയില്‍ നിന്നും വിജയിച്ച കോണ്‍ഗ്രസ് എം.എല്‍.എ. ആയ വി.റ്റി. ബലറാമിന്റെ ഫേസ്‌ബുക്ക് പോസ്റ്റുകള്‍ കൗതുകത്തോടും ആവേശത്തോടും കൂടിയാണ് ഞാന്‍ വായിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നത്.

ചാവക്കാട് എ.സി. ഹനീഫ വധക്കേസുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് സഖാവ് പിണറായി വിജയന്‍ ഉയർത്തിയ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്കും നിരീക്ഷണങ്ങള്‍ക്കും മറുപടിയായി വി.റ്റി. ബലറാം ഇട്ടിരിക്കുന്ന ഫേസ്ബുക്ക് പോസ്റ്റ് വായിക്കുവാനിടയായി. സഖാവ് പിണറായി വിജയന്‍ സി.പി.ഐ. (എം) പ്രവര്‍ത്തകനും, പാര്‍ടിയുടെ മുന്‍ സംസ്ഥാന സെക്രട്ടറിയുമായത് കൊണ്ടായിരിക്കാം അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിലപാടുകളെ "ഒരു സി.പി.എം.-കാരന്‍"എന്ന മുന്‍വിധിയോടെ വി.റ്റി. ബലറാം സമീപിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഈ മുന്‍വിധി രണ്ട് പ്രധാന പ്രശ്നങ്ങളുണ്ടാക്കുന്നുണ്ട്.

1. സഖാവ് പിണറായി വിജയന്റെ പോസ്റ്റില്‍, സി.പി.ഐ. (എം) സ്തുതികളോ, കോണ്‍ഗ്രസിനെക്കാള്‍ മെച്ചമാണെന്ന അവകാശവാദങ്ങളോ ഇല്ല എന്നിരിക്കെ മറുവാദങ്ങള്‍ എല്ലാം സി.പി.എമ്മില്‍ കൊണ്ട് കെട്ടുന്നത് വസ്തുതകളില്‍ നിന്നുള്ള ഒളിച്ചോട്ടമാണ്. പ്രസ്തുത അഭിപ്രായം ഒരു സി.പി.എം. നേതാവിന്റെ ഫേസ്‌ബുക്ക് പേജില്‍ വന്നത് കൊണ്ട് മാത്രമാണ് വി.റ്റി. ബലറാമിന്റെ മറുപടിയില്‍ സി.പി.എമ്മിനെതിരെയുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുന്‍വിധികളും വിശ്വാസങ്ങളും കയറിക്കൂടിയിരിക്കുന്നത്. വി.റ്റി. ബലറാമിന്റെ വിശ്വാസങ്ങളെ തിരുത്തുവാനോ, സി.പി.ഐ. (എം)-നെതിരെയുള്ള ആരോപണങ്ങളെ ന്യായീകരിക്കുവാനോ ഞാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല. കക്ഷിരാഷ്ട്രീയഭേദങ്ങള്‍ക്കതീതമായി വി.റ്റി. ബലറാമിന്റെ നിലപാടുകള്‍ അറിയുവാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന ഒരാള്‍ക്ക്, അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിശ്വാസസ്ഥാപന ശ്രമങ്ങളെക്കാള്‍ വിലപ്പെട്ടത് വിഷയപ്രസക്തമായി അദ്ദേഹത്തിന് പറയുവാനുള്ളത് എന്തൊക്കെ എന്നതാണ്.
2. വി.റ്റി. ബലറാമിന്റെ ഫാസിസ്റ്റ് വിരുദ്ധ നിലപാടുകളോട് അനുഭാവം പുലര്‍ത്തുന്ന, കോണ്‍ഗ്രസിതര രാഷ്ട്രീയമുള്ളവര്‍ക്ക് അറിയേണ്ട കാര്യങ്ങള്‍ ഒന്നും തന്നെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പോസ്റ്റിലില്ല. വിഷയ സംബന്ധിയായിട്ടുള്ള അഭിപ്രായങ്ങള്‍​ തന്നെ​ പലതും അവ്യക്തവുമാണ്. ബാക്കിയായുള്ളത് പ്രത്യാരോപണങ്ങളില്‍ മുങ്ങിക്കിടക്കുന്നു.

ഈ രണ്ട് പ്രധാന പ്രശ്നങ്ങള്‍ ഉള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെ, വി.റ്റി. ബലറാമിന്റെ പോസ്റ്റ് ഒരു പുനര്‍വായനയ്ക്ക് വിധേയമാക്കേണ്ടതാണ് എന്നതാണ് എന്റെ ബോധ്യം.

ക്രിമിനല്‍ രാഷ്ട്രീയത്തോടും, അതിനോടുള്ള ഇന്ത്യന്‍ നാഷണല്‍ കോണ്‍ഗ്രസിന്റെ നിലപാടുകളെയും സംബന്ധിച്ചുള്ള വി.റ്റി. ബലറാമിന്റെ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ - പോസ്റ്റില്‍ നിന്നും അല്പമെങ്കിലും മനസ്സിലാക്കുവാന്‍ സാധിച്ച കാര്യങ്ങള്‍ - ഇവയൊക്കെയാണ്.

1. കോൺഗ്രസ്സില്‍ ചില ക്രിമിനലുകളും അവരെ സഹായിക്കുന്ന ചില നേതാക്കളുമുണ്ടാവാം.
2. ക്രിമിനല്‍ കേസുകളില്‍ ആരോപണ വിധേയരാകുന്ന കോണ്‍ഗ്രസ് അംഗങ്ങള്‍ക്ക് യാതൊരുവിധ പിന്തുണയും പാര്‍ടി എന്ന നിലയില്‍ കോണ്‍ഗ്രസ് നല്‍കിയിട്ടില്ല.
3. ഇനി അഥവാ ആരോപണങ്ങളില്‍ കഴമ്പില്ലെന്ന് കണ്ട് കോടതി വെറുതെ വിട്ടാലും, കോണ്‍ഗ്രസ് അവരെ തിരികെ സ്വീകരിച്ചിട്ടില്ല.
4. കോണ്‍ഗ്രസിനുള്ളിലെ ക്രിമിനലുകളും അവരെ സഹായിക്കുന്ന നേതാക്കളും കൊലപാതകങ്ങളും കുറ്റകൃത്യങ്ങളും നടത്തുമ്പോള്‍, അവര്‍ എത്ര ഉന്നതരാണെങ്കിലും അപ്പഴപ്പോള്‍ നടപടികള്‍ എടുക്കും.
5. കോണ്‍ഗ്രസ് തന്നെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന ആഭ്യന്തരവകുപ്പ് നിയന്ത്രിക്കുന്ന പൊലീസ് സംവിധാനവും, കോണ്‍ഗ്രസിന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള സര്‍ക്കാരും കോണ്‍ഗ്രസുകാര്‍ കുറ്റാരോപിതരായിരിക്കുന്ന ക്രിമിനല്‍ കേസ് നീതിയുക്തമായി അന്വേഷിക്കും.

വി.റ്റി. ബലറാം എഴുതിയിരിക്കുന്നതില്‍ നിന്നും വളരെ വ്യത്യസ്തമാണ് കോണ്‍ഗ്രസിന്റെ ചരിത്രം പഠിച്ചാല്‍ മനസ്സിലാകുന്നത്. രാഷ്ട്രീയ പ്രതിയോഗികളെ ഇല്ലായ്മ ചെയ്യുവാന്‍ ഉള്ള ശ്രമങ്ങളുടെ കഥകള്‍ ഒരുപാടാണ്. ഇവരില്‍ പലര്‍ക്കും രാഷ്ട്രീയ സംരക്ഷണവും നല്‍കുവാന്‍ ഒരിക്കലും കോണ്‍ഗ്രസ് പ്രസ്ഥാനം മടിച്ചിരുന്നില്ല. കോണ്‍ഗ്രസ് കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന ഇപ്പോഴത്തെ ആഭ്യന്തര വകുപ്പും ഒട്ടും വ്യത്യസ്തമല്ല. ​വി.റ്റി. ബലറാമിന്റെ പ്രസ്താവനകളും പ്രതീക്ഷകളും യാഥാര്‍ഥ്യവുമായി എത്രമാത്രം ഒത്തു പോകുന്നുവെന്ന് മനസ്സിലാക്കണമെങ്കില്‍, ​കോണ്‍ഗ്രസുകാര്‍​ പ്രതികളായിട്ടുള്ള കൊലപാതക​ കേസുകള്‍ക്ക്​ എന്ത് സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് പരിശോധിച്ചാല്‍ മതിയാവും.

1976 ജൂണ്‍ 5-ന് കൊല്ലപ്പെട്ട കൊളങ്ങേരത്ത് രാഘവന്‍. കൊന്നതെന്ന് പൊലീസും കോടതിയും പറഞ്ഞ കോണ്‍ഗ്രസുകാരനായ മമ്പറം ദിവാകരന്‍ ഏഴു വര്‍ഷം ജയില്‍ ശിക്ഷയും അനുഭവിച്ചു കഴിഞ്ഞ് വി.റ്റി. ബലറാം ഫേസ്‌ബുക്കില്‍ മഹനീയമായ കോണ്‍ഗ്രസ് മാതൃകയെ പറ്റി പ്രഘോഷണങ്ങള്‍ നടത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സമയത്തും കോണ്‍ഗ്രസില്‍ ഉന്നത പദവിക‌ള്‍ അലങ്കരിച്ചു നടക്കുകയാണ്.

1993 മാര്‍ച് 4-ന് കോണ്‍ഗ്രസ് നേതാവായ കെ. സുധാകരന്റെ ഗണ്‍മാന്റെ വെടിയേറ്റ് സി.പി.ഐ. (എം)-ന്റെ പ്രവര്‍ത്തകനായ നാല്പാടി വാസു കൊല്ലപ്പെടുകയുണ്ടായി. അന്ന് കോണ്‍ഗ്രസിന്റെ ഭരണകാലം. 2000-ല്‍ പന്ത്രണ്ടാം പ്രതിയായ കെ. സുധാകരനെ കോടതി വെറുതെ വിടുന്നു. 2012 ജൂണില്‍ കെ. സുധാകരന്‍ പരസ്യമായിത്തന്നെ നാല്പാടി വാസുവിന്റെ കൊലപാതകത്തെ ന്യായീകരിക്കുകയുമുണ്ടായി. കെ. സുധാകരന്റെ ഡ്രൈവര്‍ ആയിരുന്ന, കോണ്‍ഗ്രസ് പ്രവര്‍ത്തകനുമായ പ്രശാന്ത് ബാബു, നാല്പാടി വാസു വധത്തെ സംബന്ധിച്ച് സുപ്രധാനമായ വെളിപ്പെടുത്തലുകള്‍ നടത്തുകയുംഅങ്ങനെ പുനരന്വേഷണത്തിന് സമൂഹത്തിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളില്‍ നിന്ന് മുറവിളി ഉയരുകയും ചെയ്തു. പ്രിയപ്പെട്ട വി.റ്റി. ബലറാം എം. എല്‍. എ. വ്യക്തമാക്കണം, നല്പാടി വാസു വധക്കേസ് ഉള്‍പ്പടെ, സേവറി ഹോട്ടല്‍ ആക്രമണം/നാണു വധക്കേസ്, പി. ജയരാജന്‍ വധശ്രമക്കേസ് എന്നിങ്ങനെ കണ്ണൂരിലെ സി.പി.എമ്മുകാരെ ഇല്ലാതെയാക്കുവാന്‍ നടത്തിയ ശ്രമങ്ങളിലെല്ലാം ആരോപണവിധേയനായ കെ. സുധാകരന് ഇക്കഴിഞ്ഞ പാര്‍ലമെന്റ് തിരഞ്ഞെടുപ്പിലും സീറ്റ് നല്‍കിയല്ലേ ഇന്ത്യന്‍ നാഷണല്‍ കോണ്‍ഗ്രസ് സംരക്ഷിച്ചത്? പുനരന്വേഷണങ്ങള്‍ ഒന്നും തന്നെ ആവശ്യമില്ല എന്ന നിലപാടല്ലേ ആഭ്യന്തര വകുപ്പ് സ്വീകരിച്ചത്?

Photograph of a Sikh man being beaten to death. Image Credits: Wikimedia Commons

1984-ല്‍ ഇന്ദിരാ ഗാന്ധിയുടെ വധത്തിന് പ്രതികാരമായി കോണ്‍ഗ്രസ് നേതാക്കളുടെ നേതൃത്വത്തില്‍ നടന്ന സിഖ് വംശഹത്യയില്‍ കൊല്ലപ്പെട്ടത് ഏകദേശം 3500 മനുഷ്യരായിരുന്നു. 'വന്മരങ്ങൾ കടപുഴകുമ്പോൾ ചെറുസസ്യങ്ങൾ വീണു പോകുന്നത് സ്വാഭാവികം'എന്ന വാചകം ഉപയോഗിച്ചല്ലേ താങ്കളുടെ നേതാവ് രാജീവ് ഗാന്ധി സിഖ് വംശഹത്യയെ ന്യായീകരിച്ചത്? സിഖ് കൂട്ടക്കൊലയ്ക്ക് നേതൃത്വം നല്‍കിയവരെ കോണ്‍ഗ്രസില്‍ നിന്ന് പുറത്താക്കിയിരുന്നോ? എന്ത് മാതൃകയാണ് കോണ്‍ഗ്രസ് സിഖ് വിരുദ്ധ കലാപത്തിലൂടെ ഇന്ത്യന്‍ രാഷ്ട്രീയത്തിന് നല്‍കിയത്?

1987 മാര്‍ച്ച് 23, കേരള നിയമസഭയിലേക്കുള്ള തിരഞ്ഞെടുപ്പ് നടന്ന ദിവസം. നായനാര്‍ മല്‍സരിച്ച തൃക്കരിപ്പൂര്‍ മണ്ഡലത്തിലെ ചീമേനിയില്‍ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് പ്രവർത്തനം കഴിഞ്ഞു പാ‌ര്‍ടി ഓഫീസിൽ വിശ്രമിക്കുകയായിരുന്നവരെ പാ‌ര്‍ടി ഓഫീസിനു തീയിട്ടും രക്ഷപെടാൻ ഓടിയവരെ വെട്ടിയും കൊല്ലുകയായിരുന്നു കോണ്‍ഗ്രസ് പ്രവർത്തകർ. അന്നവിടെ പിടഞ്ഞു വീണു മരിച്ചത് സി.പി.ഐ. (എം)-ന്റെ അഞ്ചു സഖാക്കളാണ്. കേരളത്തിലെ ജാലിയന്‍ വാലാബാഗ് എന്നാണ് ചീമേനി കൂട്ടക്കൊല അറിയപ്പെടുന്നത്.

ഈ സര്‍കാര്‍ അധികാരമേറ്റെടുത്ത ശേഷം ഗ്രൂപ്പു വഴക്കിന്റെ പേരില്‍ കൊല്ലപ്പെടുന്ന ആദ്യത്തെ കോണ്‍ഗ്രസുകാരനല്ല ചാവക്കാടുകാരനായ എ.സി. ഹനീഫ. 2013 ജൂണ്‍ 1-ന് കോണ്‍ഗ്രസിന്റെ അയ്യന്തോള്‍ മണ്ഡലം സെക്രട്ടറി ആയിരുന്ന മധു ഈച്ചരത്ത് കൊല്ലപ്പെടുകയുണ്ടായി. ആ കേസില്‍ ഇരട്ട ജീവപര്യന്തത്തിന് ശിക്ഷിക്കപ്പെട്ട മുഖ്യ പ്രതി പ്രേംജി കൊള്ളന്നൂര്‍ കോണ്‍ഗ്രസിന്റെ അയ്യന്തോള്‍ മണ്ഡലം പ്രസിഡന്റ് ആയിരുന്നു. ഗ്രൂപ്പ് വഴക്കിന്റെ ഭാഗമായിട്ട് തന്നെ ആയിരുന്നു രണ്ട് മാസങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം 2013 ഓഗസ്റ്റ് 16-ന് തൃശൂരില്‍ വെച്ച് നടന്ന കോണ്‍ഗ്രസ് ന്യൂനപക്ഷ സെല്‍ ജില്ലാ കണ്‍വീനര്‍ ലാല്‍ജി കൊള്ളന്നൂരിന്റെ കൊലപാതകം. ഇപ്പോഴത്തെ മന്ത്രിസഭയില്‍ അംഗമായ സി.എന്‍. ബാലകൃഷ്ണനും, തേറമ്പില്‍ രാമകൃഷ്ണന്‍ എം.എല്‍.എയ്ക്കും ലാല്‍ജിയുടെ വധത്തില്‍ പങ്കുണ്ടെന്ന ആരോപണം ഉയര്‍ന്നിരിക്കുന്ന സാഹചര്യത്തില്‍ ദ്രുതഗതിയില്‍ നീങ്ങേണ്ടുന്ന അന്വേഷണം എവിടെയുമെത്താത്ത രീതിയില്‍ പോകുന്നത് സര്‍കാരിന്റെയും ആഭ്യന്തരവകുപ്പിന്റെയും വിശ്വാസ്യതയെ തന്നെയാണ് ചോദ്യം ചെയ്യുന്നത്.

അക്രമരാഷ്ട്രീയത്തെ നേരിടുവാനുള്ളതെന്ന് വി.റ്റി. ബലറാം പറയുന്ന കോണ്‍ഗ്രസ് മാതൃക എന്താണെന്ന് ആദ്യകാല കോണ്‍ഗ്രസ് നേതാവും ഇന്ത്യൻ നാഷണൽ കോണ്‍ഗ്രസ് ചരിത്രകാരനുമായിരുന്ന മൊയാരത്ത് ശങ്കര‌ന്‍ കേള്‍കാതെയിരിക്കുന്നതായിരിക്കും നല്ലത്. പിന്നീട് അവിഭക്ത കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടിയില്‍ അംഗമായ അദ്ദേഹത്തെ കായികമായി ഇല്ലായ്മ ചെയ്യുക ആയിരുന്നു ഗാന്ധിയന്‍ ദേശരക്ഷാസമിതി എന്ന പേരുള്ള കോണ്‍ഗ്രസിന്റെ ഗുണ്ടാസംഘം. അങ്ങനെ തുടങ്ങിയ കോണ്‍ഗ്രസിന്റെ ജനാധിപത്യവിരുദ്ധ അക്രമരാഷ്ട്രീയം പിന്നീട് വിമോചനസമരത്തിലേക്കും എഴുപതുകളില്‍ അടിയന്തരാവസ്ഥയിലേക്കും എത്തപ്പെട്ടു. ഇതേ അക്രമരാഷ്ട്രീയം ഇന്ന് കോണ്‍ഗ്രസിനെ ഉള്ളില്‍ നിന്ന് കാര്‍ന്ന് തിന്ന് ഇല്ലാതെയാക്കുമ്പോള്‍ ബലരാമന്മാര്‍ ഫേസ്‌ബുക്കില്‍ ലൈക്കിന്റെയും ഷെയറിന്റെയും കണക്കും ലാഭവുമെടുത്ത് കളിക്കുകയാണ്. പ്രിയപ്പെട്ട ബലറാം. കളിച്ചു കൊള്ളൂ. സ്കോര്‍ ചെയ്തുകൊള്ളൂ. അത് ചരിത്രത്തെ മറന്ന് കൊണ്ടാകരുതെന്ന് മാത്രം.

(ഈ ലേഖനം എഴുതുവാന്‍ സഹായിച്ച ആദര്‍ശ് വി.സി.-ക്കും വിവരങ്ങള്‍ തന്ന് സഹായിച്ച മറ്റ് സുഹൃത്തുക്കള്‍ക്കും നന്ദി രേഖപ്പെടുത്തുന്നു.)

ഈ അടുത്ത കാലത്ത്, ഒരു വൈകുന്നേരം, പള്ളിക്കണ്ടിയിലുള്ള റേഷന്‍ കടയില്‍ നിന്ന് തിരികെ ഓട്ടോയില്‍ വീട്ടിലേക്കു പുറപ്പെടാന്‍ ഒരുങ്ങുമ്പോഴാണ് കടപ്പുറത്തുണ്ടാക്കിയ പുതിയ ഗോതിറോഡ്‌ വഴി പോകാന്‍ ഉമ്മ ഡ്രൈവറോടാവശ്യപ്പെട്ടത്‌. “നല്ല ഭംഗിയുണ്ട് പുതിയ റോഡ്‌, കാണേണ്ട കാഴ്ചയാണ്, രാത്രിയില്‍ നിലത്ത് തിളങ്ങുന്ന ലൈറ്റ്കളുളള റോഡ്‌”. ഉമ്മയുടെ കണ്ണില്‍ സന്തോഷവും ആശ്ചര്യവുമായിരുന്നു.

പറഞ്ഞപോലെ വിശാലമായ റോഡ്‌, പടിഞ്ഞാറുവശം കരകാണാക്കടല്‍ മാത്രം; കിഴക്ക് ആ പ്രദേശത്തെ ദരിദ്രരും ധനികരും മണ്ണായിമാറുന്ന കണ്ണംപറമ്പ് ശ്മശാനം, പിന്നെ ഇടതിങ്ങി നില്‍ക്കുന്ന കുറെ പുരയിടങ്ങളും. റോഡില്‍ കൂടി ഉത്സാഹത്തോടെ ഓടുന്ന വാഹനങ്ങള്‍, വികസനം കൊണ്ട് സാധ്യമാക്കിയ പുതു കാഴ്ച. തെക്ക്, അരീക്കാട് നിന്നോ, മീഞ്ചന്തയില്‍ നിന്നോ ഉള്ള ഇംഗ്ലീഷ് മീഡിയം സ്കൂളിലെ പെണ്‍കുട്ടികളുടെ വെള്ളശീരോവസ്ത്രങ്ങള്‍ പാറിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് ഒരു വാഹനം ഞങ്ങളുടെ ഓട്ടോയെ കടത്തിവെട്ടി മുന്നോട്ടുപോയി. പുതിയ റോഡ്‌ സമ്മാനിച്ച, കടല്‍ക്കരയിലെ സായാഹ്നത്തിലെ ഇളംവെയിലും കുളിര്‍ക്കാറ്റും നല്‍കിയ ഉത്സാഹം അവരുടെ മുഖങ്ങളില്‍ പ്രകടമായിരുന്നു. ഉമ്മയെ പോലെ ആ റോഡിലൂടെയുള്ള യാത്ര എല്ലാവരും ആഗ്രഹിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി.

പക്ഷെ അടക്കമൊതുക്കമില്ലാത്ത എന്‍റെ ഓര്‍മകള്‍ക്കും ചിന്തകള്‍ക്കും മുകളിലുടെയാണ്‌ ഈ വാഹനങ്ങളുടെയെല്ലാം ചക്രങ്ങള്‍ ഉരുണ്ടു കൊണ്ടിരിക്കുന്നെതെന്നു തോന്നി. വല്ല്യാപ്പാ പറഞ്ഞു തന്ന കഥകളിലെ പള്ളിക്കണ്ടി കടപ്പുറത്തെ കോഴിക്കുഞ്ഞുങ്ങളുടെയും തള്ളയുടെയും രൂപത്തില്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്ന നിലത്തറ്റം തലമുടിയുള്ള യക്ഷികളുടെയും, ഒറ്റമുലച്ചികളുടേയും തലയിലൂടെയും ആ ചക്രങ്ങള്‍ ഉരുണ്ടു; പിന്നെ സ്ത്രീധന പ്രശ്നം കാരണം ഭര്‍തൃ വീട്ടില്‍ നിന്നും തിരിച്ചെത്തിയ അസ്മത്താത്തയുടെ പത്താമത്തെ അനിയത്തി സ്വയം തീകൊളുത്തി ചാടി മരിച്ച കിണറിനു മുകളിലൂടെയും.

കറുത്ത്‌ തിളക്കമാര്‍ന്ന ആരോഗ്യ ദൃഢഗാത്രരായ മുഖദാര്‍ കടപ്പുറത്തെ മുക്കുവർ ചുവന്ന മീന്‍വല നെയ്യുന്ന വിശാലമായ മണല്‍ പരപ്പും അവരുടെ ഓലമേഞ്ഞ പണിയായുധ സൂക്ഷിപ്പ്പുരകളും പിന്നെ വൈകുന്നേരങ്ങളില്‍ വട്ടമിട്ടിരുന്നു പരസ്പരം പേന്‍ നോക്കുന്ന പെണ്ണുങ്ങളും, എവിടെപ്പോയെന്നറിയില്ല. കല്യാണപ്പുരകളില്‍ ഒപ്പന കളിക്കാന്‍ പോകുന്ന പെണ്‍കുട്ടികളുടെ കൂട്ടായ്മകളുണ്ടായിരുന്നു അവിടെ. ആദ്യമായി നാടിനെ പ്രധിനിധാനം ചെയ്തു റഷ്യയിലേക്ക് പോയ ഒപ്പന സംഘത്തിലെ പെണ്‍കുട്ടികളും അവിടെയായിരുന്നു ജീവിച്ചിരുന്നത്. അപ്പവാണിഭ കടപ്പുറത്തേക്ക് നേര്‍ച്ചയപ്പങ്ങള്‍ ഉണ്ടാക്കി വിറ്റിരുന്നതും അവരായിരുന്നു. അവിടെ എന്തല്ലാമോ ഉണ്ടായിരുന്നു; ദഫ്മുട്ട്കാർ, കുത്തുറാത്തീബുകാര്‍, മാപ്പിളപ്പാട്ടുകാര്‍, അച്ചടി സബീനക്കാര്‍ (പുസ്തക വിലപ്പനക്കാര്‍), നിറപ്പകിട്ടാര്‍ന്ന പാനൂസ്‌ നിര്‍മാതാക്കള്‍, കോഴിക്കോട്ടെ നല്ല പന്തുകളിക്കാര്‍ അങ്ങിനെ ഒരു പ്രദേശത്തിന്റെ ജീവന്‍ മുഴുവനും.

പ്രവാസിസ്ത്രീകളുടെ പ്രശ്നങ്ങള്‍ പഠിക്കാന്‍ കുറച്ചു ദിവസം ബിന്ദു ലക്ഷ്മിയുടെ കൂടെ അവിടെ പോയിരുന്നു. പിന്നീട് കോഴിക്കോട്ടെ അറബിക്കല്ല്യാണത്തെ ബന്ധപെടുത്തി അവിടെയുള്ള സ്ത്രീകളുമായി കൂടിക്കാഴച നടത്തുന്നതിനായിരുന്നു അവസാനമായി പോയത്. “ആദ്യകാലങ്ങളില്‍ വല്യരേല്‍ വീട് പണിക്ക് പോകുമ്പോ പുറത്തു കമിഴ്ത്തിയിട്ട ചകിരിയിലിരുന്നു വേണമായിരുന്നു തിന്നേണ്ടത്,” അവിടെയുള്ള ഒരു സ്ത്രീ പറഞ്ഞത് ഇന്നും ഓര്‍ക്കുന്നു.

ഓട്ടോ മുന്‍പോട്ടു പോകുന്നതിനിടെ ഉമ്മയോട് ചോദിച്ചു “ഇവിടുള്ളവരൊക്കെ എവിടെപ്പോയിമ്മാ?”

“അവരൊക്കെ നല്ല തുക കൈപറ്റി എവിടേയ്ക്കോ പോയി”

“കഷ്ടം, ഇതവരുടെ ഇടമായിരുന്നു. അവരവിടെ വേണമായിരുന്നു, അവരുടെ തോണികള്‍, വലകള്‍, കടലില്‍ നിന്നും മീന്‍ പിടിച്ചു വിശന്നു വലഞ്ഞു വരുന്നവര്‍ക്ക് ഭക്ഷണം കൊടുക്കാന്‍ അവിടെ ആരെങ്കിലും വേണമായിരുന്നു”

“മഴക്കാലത്ത്‌ കടലടി വന്നു ഓലെ പോരേം, ഓലും ഒക്കെ ഒലിച്ചു പോകുന്നതിലും നല്ലത് അവരിവിടുന്നു പോകുന്നതാ”, ഉമ്മ അരിശത്തോടെ പറഞ്ഞു.

പക്ഷെ അനേകം കടലടികളുണ്ടായിട്ടും, അവരെല്ലാം അവിടെ തന്നെയാണ് താമസിച്ചിരുന്നത്. “നമ്മളെ മക്കളൊക്കെ മീന്പുടുത്തക്കരല്ലേ, ഓല് കടലിന്നു കൊയങ്ങി വരുമ്പോ വെള്ളംകൊടുക്കാന്‍ ഞമ്മളും കടപ്പോര്‍ത്തു മേണം, അതോണ്ട് ഞമ്മള്‍ മാറൂല” കുടിയൊഴിപ്പിക്കല്‍ പ്രശ്നം വന്നപ്പോള്‍ മന്‍സൂറിന്റെ ഉമ്മ എന്നോട് പറഞ്ഞ വാക്കുകള്‍.

Photo: S. Ramesh Kurup. Image Courtesy: The Hindu

“അവരൊക്കെ കച്ചറ കൂട്ടരാ, അവരൊക്കെ പോയാലെ ഈ പ്രദേശം നന്നാവു” ഓട്ടോകാരനും ഇടയില്‍ കയറി പറഞ്ഞു. ഓട്ടോകാരന്റെ അഭിപ്രായം കുറ്റിച്ചിറയിലെ പ്രമാണിമാരുടെ വകയായുള്ളതാണ്. അവര്‍ക്കായിരുന്നു റോഡ്‌ നിര്‍മാണത്തിനുള്ള വെമ്പല്‍. മന്ത്രിമാരെ സന്തോഷിപ്പിക്കാന്‍ അവരും ബാനറുമേന്തി റോഡിലിറങ്ങിയിരുന്നു. പിന്നെ കുറ്റിച്ചിറയില്‍ നിന്നും പയ്യാനക്കല്‍, അരക്കിണര്‍, പന്നിയങ്ങിര, എന്നീ ഭാഗങ്ങളിലേക്ക് പുതിയ വീട് വാങ്ങി താമസ്സം മാറിയ പ്രമാണിമാര്‍ക്ക്, പെട്ടന്ന് അവരവരുടെ വീടുകളില്‍ എത്താന്‍ ഇങ്ങിനൊരു റോഡ്‌ ആവശ്യമായിരുന്നു.

ഈ പ്രമാണിമാരോടായിരുന്നു ഞാന്‍ കടപ്പുറത്തെ ഒരു കുട്ടിക്ക് (കടലില്‍ ജീവനൊടുങ്ങിയ മത്സ്യ തൊഴിലാളിയുടെ കുട്ടി) കോളേജ് അഡ്മിഷന്‍ ശുപാര്‍ശയ്ക്ക് വേണ്ടി കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം വാദിച്ചത്. അവരെല്ലാം മെറിറ്റ്‌ വിശ്വാസികള്‍ ആയിരുന്നു. സെക്കന്റ്‌ ക്ലാസ്സുള്ളവര്‍ക്ക് അഡ്മിഷന്‍ കൊടുക്കില്ലത്രേ!!! മത്സ്യ തൊഴിലാളിസമൂഹത്തിന്റെ പാര്‍ശ്വ വല്‍ക്കരണത്തെ പറ്റി സംസാരിക്കാന്‍ രസമാണ്, മെറിറ്റിലില്ലാതെ, സാമുദായ ഉന്നമനത്തിനു വേണ്ടി നിര്‍മിച്ച കോളേജുകളില്‍ ഇത്തരക്കാരെ കയറ്റില്ലത്രെ. മുസ്ലിം സമുദായത്തിലെ ഏതു വിഭാഗക്കാരുടെ ഉന്നമനമാണോ ഈ സമുദായ പരിഷ്‌കര്‍ത്താക്കള്‍ ഉദേശിക്കുന്നത് ?

ഉമ്മ പിന്നേം തുടര്‍ന്നു “ഉത്ഘാടനത്തിന്‍റ്ന്നു എത്ര മന്ത്രിമാരാ ഇവിടെ വന്നേന്നറിയോ, പാട്ടും, പ്രസംഗോം, പിന്നെ രാത്രി മുഴുമനും പലതരം കൊറേ പടക്കങ്ങളും ആകാശത്ത് പൊട്ടി, ബിരിയാനും കൊടുത്തു നാട്ടാര്‍ക്ക്, ഇയ്യി മാര്‍ക്സിസം പറഞ്ഞു കുത്തിര്‍ന്നോ”

റോഡ്‌ ഒരുപക്ഷെ നഗരത്തിലെ വര്‍ദ്ധിച്ചു വരുന്ന ഗതാഗത കുരുക്കിന് പരിഹാരമായിരിക്കാം. പക്ഷെ അരികുവല്കൃത ദരിദ്ര ജനവിഭാഗത്തിന്‍റെ നെഞ്ചിലൂടെ ഉരുണ്ടു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ആ വികസന ചക്രം എന്നെ എന്തുകൊണ്ടോ സുഖിപ്പിച്ചില്ല. വികസനം ആര്‍ക്കുവേണ്ടിയാണ്? ജനങ്ങള്‍ക്ക്‌ വേണ്ടിയാണോ? ആരാണ് ഈ ജനങ്ങള്‍? ഇവിടെ നിന്നും പണം നല്‍കി കുടിയൊഴിപ്പിക്കപ്പെട്ടവര്‍ ഈ ജനങ്ങളില്‍ പെടുമോ എന്തോ ആവോ.

These are few lines from the long forgotten poem “The Song of the Shirt” of Thomas Wood that resonates forcibly with “Putting-Out” form of labor prevalent in the late 19th century. The song is about a woman working under the wretched conditions of “Putting out system”; a system widely used in English and American textile industry as means of subcontracting the work and completing it in offsites, often at crowded workshops under poor conditions, usually with piece-rate system of payment. You get paid for the number of pieces of garment you produce. “Sweatshops” that's what they were called back then. As they say, the fate of “sweatshop” or even the term “sweatshop”, is history now.

Fast forward and replace the above scene with “gig-economy” - much hyped and fastest growing class of service industry¹. There is no factory. There is only a website where the consumers can book any service such as maid service, handyman, cabs and almost everything. There are no machines. We have a massive array of computers that can possibly do all the job except the actual job of cleaning, plumbing and driving. There are no workers. We have only micro- entrepreneurs running mini businesses - cleaning, plumbing and driving. There are no greedy capitalists. It is all owned by geeky whiz kids who want to make the world a better place by cleaning, plumbing and driving; servicing one customer at a time.

Robert B.Reich, of University of California at Berkely, writes:

What is Gig Economy?

The term “gig” is usually associated with entertainment industry where an artist used to perform certain act for a specified time and get just paid for it. With the onset of “mobile revolution” and post recession economic slump, there was a spurt of on-demand startups that created digital marketplaces and platforms to instantly fulfill consumer demands of goods and services. Just by a click of button consumers could book a cab or hire a maid or hire a computer programmer or even rent a grandma². In theory it resembles a genuine peer-to-peer market economy.Individuals trying to maximize their profits by offering service and in doing so making society a better place - Adam Smith’s “invisible hand” at work ³. So it seems only if the “visible hand” of the platform providers is taken out of the equation. The companies that provide the digital marketplace and platforms who organize these economic activity pretty much control the show. They set the prices, they set the terms of services and in some instances even they set the color of the shirt to wear.

Image Credits: Stop Uber

The proponents of this crowd-working model argues that in this model you are not a mere employee but an entrepreneur or micro-entrepreneur running your own mini business. Some even argue that such a model is most productive, efficient and healthy⁴. But fact of the matter is that this model exploits the loophole for avoiding labor laws. The companies claim to offer only a marketplace where there is a growing demand for such service and there is a steady supply of workers willing to provide the service. Companies pockets hefty commission for each service availed through the marketplace. The workers hired through the service are not employees of the company and hence they don’t have to offer any security, insurance or other benefits which must be provided otherwise for a legal full-time employee. Often the workers have to pay for the supply and resources needed to provide the service. For instance, there are stories of Uber drivers taking a hefty car loan to purchase high segments cars, and paying the mandatory auto insurance premium from their pockets. Companies don't have to fire them. All they probably need is to downgrade the service provider by mysteriously changing the ratings algorithm. Amazon’s Mechanical Turk workers launched a campaign in late 2014 - “I am a human being and not an algorithm”.

The fate of this model will be determined by the slew of class action lawsuits recently filed against these companies for misrepresenting the workers as “independent contractors”. In a class action lawsuit the plaintiff is “group of people”, in this case the gig-workers, who are affected almost same way by the defendant or group of defendants, in this case the gig-companies. It determines whether companies such as Uber is a tech-enabled service giant valued at billions of dollars or just another huge transportation company. Money street is hoping that a middle ground will be reached with alternatives suggested to move to a co-op model or to even define a third category of employee in the labor law. There is precedence, where in 2012, host of strippers managed to win a similar class action lawsuit against the strip clubs stating that “ if the exotic dancers have no control of the workplace and if the business wouldn’t exist without the exotic dancers then they must be treated as employees and not as independent contractors”⁵. In effect it will determine whether the gig economic model will reverse the time and take us back to the 19th century sweatshop work model, when “when workers had no power and no legal rights, took all the risks, and worked all hours for almost nothing.” It will determine if there ever will be a “The Song of the Uber Driver”.

കുറച്ചു നാളുകൾക്കു മുൻപ് കേരളത്തിലെ അത്യാവശ്യം ഒറ്റപ്പെട്ട ഒരു ആദിവാസി കോളനിയിൽ പോയിരുന്നു. അവിടുത്തെ അന്തേവാസികളുടെ ജീവിതത്തെ കുറിച്ചും ആരോഗ്യത്തെ കുറിച്ചും മനസിലാക്കുകയായിരുന്നു പ്രധാന ലക്‌ഷ്യം. അവിടെ നിന്നാണ് വർഷത്തിലെ മിക്കവാറും എല്ലാ ദിവസവും റേഷൻ അരി ചോറും മുളകുപൊടി ചമ്മന്തിയും മാത്രം കഴിക്കുന്ന കുടുംബങ്ങളെയും, അനീമിക് ആയിട്ടുള്ള ഗർഭിണികളെയും, പ്രസവത്തിനു ഗവണ്മെന്റ് ഹെൽത്ത്‌ സ്ഥാപനങ്ങളേക്കാൾ സ്വന്തം കമ്മ്യൂണിറ്റിയിലെ ആയയെ വിശ്വസിക്കുന്ന സ്ത്രീകളെയും ഒക്കെ കണ്ടു സംസാരിക്കാൻ ഇട വന്നത്. അമ്മയുടെ ആവർത്തിച്ചുണ്ടാകുന്ന ഗർഭം മൂലവും അനീമിയ മൂലവും മരണപ്പെടുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളും ആ കോളനിയിൽ കുറവല്ല. ഞാൻ ചെല്ലുന്നതിന്റെ തലേന്ന് രാത്രി പ്രെഗ്നൻസി കോമ്പ്ലിക്കേഷൻ മൂലം ഒരു സ്ത്രീയെ മെഡിക്കൽ കോളേജിലേക്ക് അയച്ചിരുന്നു. കാടിനോട്‌ അടുത്ത പ്രദേശമായതിനാൽ വാഹനങ്ങൾക്ക് വരാൻ കഴിയുന്നതിനു പരിമിതി ഉണ്ടായിരുന്നു. അത് കൊണ്ട് തന്നെ കോളനിയിലെ ആണുങ്ങൾ രണ്ടു വിറകിൽ ചാക്ക് കെട്ടി അതിൽ രോഗിയെ കിടത്തി ചുമലിലേന്തി മൂന്നു കിലോ മീറ്ററോളം നടന്നാണ് ആ സ്ത്രീയെ ഫോറെസ്റ്റ് ഓഫീസർമാരുടെ സഹായത്തോടെ ആശുപത്രിയിലേക്ക് എത്തിക്കാൻ ശ്രമിച്ചത്. വേറൊരു സാഹചര്യത്തിൽ ഒരു ജില്ലാ ഓഫീസറുമായിട്ടു സംസാരിക്കുമ്പോൾ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത് ആശുപത്രികളിൽ ആവശ്യത്തിന് ഡോക്ടർമാർ ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ട് ഒരു സ്ത്രീയെ പുറത്തു വന്ന കുട്ടിയുടെ തലയോട് കൂടി മറ്റൊരിടത്തേക്ക് മാറ്റേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ടെന്നാണ്.

ഇന്നലെ വൈകുന്നേരം മാതൃഭൂമിയിലെ വാർത്ത കണ്ടപ്പോൾ അതെഴുതിയ ലേഖകന്റെയും പത്രത്തിന്റെയും വികാരരാഹിത്യത്തെ പറ്റി ഓർത്ത് ദുഃഖവും, നിലവാരമില്ലാത്ത മാധ്യമ പ്രവർത്തനത്തോട് പുച്ഛവും തോന്നിയതോടൊപ്പം എന്റെ മനസിലൂടെ കടന്നു പോയത് ഒരു പാട് ചോദ്യങ്ങളാണ്. ആ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് ഉത്തരം ലഭിക്കാൻ വൈകുന്ന ഓരോ നിമിഷവും അരികുവല്കരിക്കപ്പെട്ടവരുടെ ഇടയിൽ മരിക്കുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കും അമ്മമാർക്കും നമ്മളും ഉത്തരവാദികളാണ്. ആദിവാസി വിഭാഗത്തിൽ പെട്ട എല്ലാവരുടെയും അവസ്ഥ ഒന്നല്ലെങ്കിൽ കൂടിയും മിക്കവാറും പബ്ലിക്‌ ഹെൽത്ത്‌ സെന്ററുകൾ/ ആശുപത്രികൾ എന്നിവ ആദിവാസികൾ ചികിത്സക്കായോ പ്രസവത്തിനായോ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നില്ല എന്നാണ് മനസിലാക്കാൻ കഴിയുന്നത്‌. അതിനു കാരണമായി ഞാൻ കണ്ട സമൂഹത്തിലെ അന്തേവാസികൾ പറഞ്ഞത് അടുത്ത പ്രാഥമികാരോഗ്യ കേന്ദ്രത്തിലേക്കുള്ള ദൂരവും, പേടിയും മൂലമാണ് അവർ അവിടേയ്ക്കു പോകാൻ മടിക്കുന്നതെന്നാണ്.

ഒരു ജില്ലയിലെ പ്രധാന ആരോഗ്യ കേന്ദ്രങ്ങൾ പ്രൈമറി ഹെൽത്ത്‌ സെന്റർ, കമ്മ്യൂണിറ്റി ഹെൽത്ത്‌ സെന്റർ, താലുക്ക് ആശുപത്രി, ജനറൽ ആശുപത്രി, ജില്ല ആശുപത്രി എന്നിവയാണ്. മിക്കവാറും റെഫെറൽ നടക്കുന്നത് പ്രൈമറി ഹെൽത്ത്‌ സെന്ററുകൾ തൊട്ടു മുകളിലോട്ടാണ്. അതായതു എല്ലാ സ്പെഷ്യാലിറ്റി സൌകര്യങ്ങളുമുള്ള ജില്ലാ ആശുപത്രിയിലും ജനറൽ ആശുപത്രിയിലും ഒരു രോഗി എത്തിയാൽ അവർക്ക് വേണ്ട പരിചരണം കിട്ടേണ്ടതാണെന്ന് ചുരുക്കം. ഇവിടെ പക്ഷെ സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നത് നേരെ തിരിച്ചാണ്. വയനാട്ടിലെ ആദിവാസി സ്ത്രീ ജില്ലാ ആശുപത്രിയിൽ പ്രസവത്തിനു എത്തിയപ്പോൾ അവരെ മെഡിക്കൽ കോളെജിലേക്ക് റെഫർ ചെയ്യുകയും മെഡിക്കൽ കോളേജിലെക്കുള്ള യാത്രാ മദ്ധ്യേ ജില്ല ആശുപത്രിയെക്കാൾ കുറഞ്ഞ സൌകര്യമുള്ള ഇടങ്ങളിൽ പ്രസവിക്കേണ്ടി വരികയും ആണ് ചെയ്തിരിക്കുന്നത്. പ്രസവാസന്നയായ ഒരു സ്ത്രീയെ ഒന്ന് വിദഗ്ദ്ധ ഡോക്ടറുടെ പരിശോധനക്ക് പോലും വിടാതെ മെഡിക്കൽ കോളേജിലേക്ക് റെഫർ ചെയ്യാൻ മാത്രം കോമ്പ്ളിക്കെഷൻ എന്തായിരുന്നു ? എന്ത് കൊണ്ടാണ് ഡോക്ടർക്കു പകരം നേഴ്സ് അവരെ പരിശോധിക്കേണ്ടി വരികയും റെഫർ ചെയ്യേണ്ടി വരികയും ചെയ്തത്? കമ്മ്യൂണിറ്റി ഹെൽത്ത്‌ സെന്ററുകളിൽ പ്രസവത്തിനുള്ള സൗകര്യം നിർബന്ധമായും ഉണ്ടായിരിക്കേണ്ടതാണ്. എന്നിട്ടും എന്ത് കൊണ്ടാണ് ഈ യുവതിക്ക് പനമരം കമ്മ്യൂണിറ്റി ഹെൽത്ത്‌ സെന്ററിലെ ബാത്‌റൂമിൽ പ്രസവിക്കേണ്ടി വന്നത്? ജനറൽ ആശുപത്രിയിൽ സൗകര്യം എല്ലാം ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടു കൂടി എന്ത് കൊണ്ടാണ് അവിടെ ജനിച്ച കുഞ്ഞും മരിച്ചു പോയത് ?

ഈ ചോദ്യങ്ങൾക്കുള്ള ഉത്തരങ്ങൾ ഒരു പക്ഷെ കൈ ചൂണ്ടുന്നത് ഇന്ന് കേരളത്തിന്റെ ആരോഗ്യ രംഗം അഭിമുഖീകരിക്കുന്ന ഏറ്റവും സങ്കീർണമായിട്ടുള്ള പ്രശ്നങ്ങളായ മനുഷ്യ വിഭവശേഷി കുറവിലേയ്ക്കും അടിസ്ഥാന സൌകര്യങ്ങളില്ലായ്മയിലേക്കും കൂടി ആയിരിക്കും. ഇന്ന് പൊതു ആരോഗ്യ സ്ഥാപനങ്ങൾ പലതും ഡോക്ടർമാരുടെ അഭാവം മൂലം നിർജ്ജീവാവസ്ഥയിലാണ്. പ്രതിവർഷം ആയിരക്കണക്കിന് ഡോക്ടർമാർ കേരളത്തിൽ മെഡിക്കൽ വിദ്യാഭ്യാസം കഴിഞ്ഞു പുറത്തിറങ്ങുന്നുണ്ടെങ്കിലും എന്ത് കൊണ്ടാണ് ഇത്രയും മനുഷ്യ വിഭവശേഷിക്കുറവ് കേരളം നേരിടേണ്ടി വരുന്നതെന്ന് തുടങ്ങി ഒരുപാട് ചോദ്യങ്ങൾ സമൂഹം ചോദിച്ചു തുടങ്ങേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അതിനുത്തരം കണ്ടെത്തി കേരളത്തിലെ പൊതു ആരോഗ്യ കേന്ദ്രങ്ങളെ പുനരുജ്ജീവിപ്പിച്ചില്ലെങ്കിൽ ഇനിയും ഇത് പോലത്തെ സംഭവങ്ങൾ തുടരും. പക്ഷെ പൊതു ആരോഗ്യ സംവിധാനങ്ങളിൽ എന്തൊക്കെ വീഴ്ച ഉണ്ടെങ്കിലും സ്വകാര്യ സംവിധാനങ്ങൾ രക്ഷയ്ക്കുണ്ട് എന്ന അഹങ്കാരമാണ് മലയാളിയെ നയിക്കുന്നതെങ്കിൽ, സ്വകാര്യ ആശുപത്രികളുടെ പടിവാതിലോളം പോലും കടന്നു ചെല്ലാൻ കഴിയാത്ത, സമൂഹത്തിലെ അരികുവൽകരിക്കപ്പെട്ട ജനങ്ങൾ, ജീവന് വേണ്ടി മല്ലു പിടിക്കുമ്പോൾ പോലും ഒരിടത്ത് നിന്നും മറ്റൊരിടത്തെക്ക് അയക്കപ്പെട്ടുകൊണ്ടേ ഇരിക്കുകയും അത് വാര്ത്തയാക്കുന്ന മാധ്യമ രാജാക്കന്മാർക്ക് അവർ "വഴിനീളെ പ്രസവിക്കുന്നവരായി"മാറുകയും ചെയ്യും.

ഇത്രയും നിർവികാരമായി ആയി ഈ പ്രശ്നത്തെ കൈകാര്യം ചെയ്ത മാതൃഭൂമി പത്രം പരസ്യമായി മാപ്പ് പറയണമെന്ന് ഇതിനാൽ ആവശ്യപ്പെടുന്നു. വയനാട്ടിലെ ആദിവാസി സ്ത്രീയെ പരിചരിക്കേണ്ടിയിരുന്ന ആരോഗ്യ കേന്ദ്രങ്ങൾക്ക് എന്ത് കൊണ്ടാണ് അവർക്ക് വേണ്ട സഹായം ചെയ്തു കൊടുക്കാൻ കഴിയാതിരുന്നതെന്ന് വിശദീകരിക്കപ്പെടേണ്ടതുണ്ടെന്നും കരുതുന്നു.

The link to the Mathrubhumi article can be found here. Since the newspaper has removed the article from the link, the screen-shots to the article can be found here and here.

Content translation of talk given by Adv. Sebastian Paul, made at Town Hall, Calicut on 25.06.2015 during the seminar organized by Keluvettan Study Centre, Calicut, on “Emergency and the present day concerns raised by Fascism”.

Though the speech was made three months back, Bodhi sees the relevance of the concerns raised by the speaker. Many prestigious educational institutions - including Central Varsities - across the country are witnessing large scale student protests against the overpowering police surveillance(EFLU, UOH), and the appointment of incompetent or autocratic Directors, Chairpersons and Vice-Chancellors (IIT Jodhpur, FTII, Pondicherry University). Political parties are denied of a ground to function and students are made to follow draconian guidelines, implemented by the University Grants Commission. Rationalists across the country are being threatened and killed for the stance they have taken against religious and political fanaticism ( MM Kalburgi, Govind Pansare, Narendra Dabholkar). Mass internet surveillance is on its way and freedom of expression is being denied in social networking platforms. Evidences of Corporates having a sway over the Government are many. Power is concentrated in the hands of one person and statements that are clearly indicative of a rising cultural fascism - on personal choices such as food, clothing, believes etc - are made by Ministers of State. To quote Roosevelt, “The liberty of a democracy is not safe if the people tolerated the growth of private power to a point where it becomes stronger than the democratic state itself. That in its essence is fascism: ownership of government by an individual, by a group, or any controlling private power.”

Police arresting people without notices or warrants was the order of the day during the times of Emergency. We must note the resurgence of such events in the present times. Twenty three years after independence, Emergency was announced during one fine night in 1975. Indira Gandhi sends a note to the President, Fakrudin Ali Ahamed and he signs the note the same night! People wake up next day morning with the surprise of an announcement of Emergency. (The speaker was working as an Indian Express journalist at that time in Trivandrum.) One doesn't realize what really was meant by Emergency at the time of the announcement.

Prof. M. P. Manmadhan leads a protest march in Trivandrum the very next day and gets arrested. News is censored! The names of people arrested were not allowed to be published. (Interestingly the censors failed to figure out that photographs could be published and at least initially, the press capitalized on it!). Electricity was denied to several Delhi news-houses, rending the press virtually “powerless”. Newspapers responded to the nonsensical censoring by leaving the editorial column blank. Back in Kerala, Indian Express, Deepika and Deshabhimani left the editorial column blank. (Interestingly Manorama and Mathrubhumi did not join the “blank protest”. Manorama wrote an editorial on crop destruction caused by locust (vettukili) in some state in India; Mathrubhumi editorial spoke critically of American policy in some region of the world outside India. Interestingly, Mathrubumi champions critical response to emergency today. The editorial protest could not last long. Censors ordered that editorial column must not be left blank. A Delhi newspaper came up with a Tagore poem in the editorial. Another decided on putting up a letter written by Nehru to Indira! “Only current topics” - ruled the censor. Leaders were in jail. It wasn't clear who went where. Still there was some way out. Requests came from Poojappura, Viyyur etc. to the Ceylon radio station for songs in the “songs requested by the audience” programme. Names came out along with the songs on air!

The reasons for a quick emergency declaration are primarily attributed to the Allahabad High Court verdict and the civil disobedience movement lead by Jayaprakash Narayan. The whole nation was brought to the tune of an individual's craze. At the time, one wondered – for how long can this craze go on – for how long a nation could just kneel down infront of the ruler. But subsequent developments revealed the reality. The parliament, the judiciary, the press and the people failed. There were exceptions. Justice Khanna stood tall, with his stance in the (in)famous Habeas Corpus verdict, but had to pay the price for it. Just days within the comment "We understand that the care and concern bestowed by the state authorities upon the welfare of detainees who are well housed, well fed and well treated, is almost maternal" was made by the Supreme Court, Rajan went “missing” from the Kakkayam camp.

Eventually the prevalence of democracy helped the people to put an end to Emergency. The Morarji Desai government brought in the 44th amendment to the constitution to restrict provisions of Emergency under the article 352. Even today, a declaration of Emergency is possible if the ministers and the President agree. So, what is the moral of the story? Individuals rise to power using democracy. Examples from history include Hitler and Mussolini. Powers get consolidated on an individual. When the power of the individual turns against basic human rights and freedom, the threat of fascism looms around. We need to analyze the way this happens.The fact that the article 352 of the constitution is less effective today in declaring an Emergency does not rule out the possibility of its recurrence. Unrestricted powers for the state to arrest, detain or deport individuals, provided by MISA or UAPA can create a situation of Emergency even in the absense of article 352.

Image Courtesy: Caravan Magazine

The present day news reports bring back memories of the early seventies – the times of the build up to the Emergency. Jagjivan Ram, who was a cabinet minister in Indira Gandhi government, came to know about the declaration of Emergency only in the morning news. Today we come across news reports of a Prime Minister showing little concern to the opinions of the cabinet ministers. One person gets projected in the news as a superhuman. These news reports resemble a repeat of the early seventies with one individual just being replaced with another. Such individuals have the potential to become dangerous, as history has shown us through the examples of Hitler and Mussolini. While almost none among us would have reservations about the practice of Yoga, its deployment in a military like fashion, in which an individual leads a uniformed military-like parade, creates suspicion on the individual. When a government - which is supposed to honour each and every individual - proceeds bypassing the parliament, one observes a striking semblance to the situation in 1975. It took just one night then for the state to fall into an Emergency. At a time when a senior leader of the ruling party itself raises fears of the recurrence of an Emergency, we need to remain vigilant.

Translated by Murali Krishnan

Note: This is an English translation of ideas presented by Adv. Sebastian Paul and not a sentence by sentence translation of his speech. The outline given here only reflects the translator's understanding of what was presented in the lecture and is written in his own words adding references. The translation is done after taking the consent of Adv. Sebastian Paul, but has not been reviewed by him. Mistakes or misrepresentation of facts (if any) in this document are unintentional and shall not in any way be attributed to Adv. Sebastian Paul.

It was raining sparsely when we entered the gates of cellular jail. We had already made it sure that we visited the historic monument on the first day of our visit to Port Blair. I was emotionally charged to visit a place where the sweat, blood and tears of umpteen fighters were shed during the gruesome years of our anti colonial struggle. As an ardent follower of history, I had always longed to see this monument where martyrs suffered for our emancipation. Inside the gates there was a gallery of photographs of convicts and martyrs who occupied the jail over the period. Accused of conspiracy over various uprisings and of other motives, people from all over the subcontinent were kept in these prison rooms. Inspiring and heartening were the tales, that those photographs revealed.

Inside the gates between the two wings of the jail complex, a well maintained lawn gave it a feeling of some picnic spot. But as soon as we entered the prison complex, the story of “Kalapani” unfolded rather bluntly. The prison complex originally had seven wings which radiated from the central tower outwards. Only three wings of the jail remain undisturbed now. All the jail rooms were arranged in such a manner that each convict would be in solitary confinement having minimum possible communication with each other. When one sets foot inside those small rooms and stand behind the iron doors, the asphyxiating confinement itself will guide his mind to the ordeal those revolutionaries would have undergone. Stories were all around the premises; of the animosities of the Jailer David Barry and his jamadars, of the superhuman resilience of the political prisoners, of the heart-rending sacrifices of various martyrs. Those prison rooms fill us with whole whorls of emotions including fear, rage, despair, pride and jubilation. Emotions of how great a history of anti colonial and anti imperialist struggle we had, of how we had united as a country pushing aside our differences against a great enemy who looted our common wealth and thrusted upon us the tyranny of impoverishment.

Among many, including the moplah fighters and revolutionary figures like Batukeswar Dutt, Vinayak Damodar Savarkar was a name that had repeatedly come up all throughout the Cellular Jail visit. In his early days spent at the Cellular Jail, Savarkar - widely perceived as a revolutionary anti colonialist - was being slowly transformed into a sectarian nationalist and Hindutva proponent.This in itself is an intriguing story that necessitates further enquiry. Kalapani does work in mysterious ways, one must say.

After the prison complex, we visited a museum inside the premises, the “Gallery of First War of Independence” which was inaugurated in February 2004. Initial half of the museum rushed through the various early uprisings against the British Colonial Raj. It revealed the struggles for Independence, the 1857 mutiny and various other uprisings that took place all over India. Second half started with five pictures showing various news cuttings related to Mahatma Gandhi, termed as the Gandhi Era. Then the museum suddenly got transformed into a mono focused eulogy of V D Savarkar. It contained a whole stretch of pictures depicting his family, early life, his association with Bal Gangadhar Tilak etc. Owing to his prominence in the history of cellular jail this may seem necessary, but a large majority of pictures were showing his post jail life. These were about his rallies as a Hindu Maha Sabha leader, sharing stages with RSS ideologues including Hedgewar and Golwalkar. One may wonder how these activities of Savarkar had any relation with our Freedom struggle and how these pictures found such prominent share in the museum the “Gallery of First War of Independence!”

After his plea for clemency in 1921 Savarkar with his brother was transported back to Indian Jails and were later released. During this later period of confinement Savarkar came up with his idea of “Hindu Rashtra” with Hindutva as its core ideology. The break from the mainstream secular nationalism was quite obvious and the nationalism that Savarkar professed was anything but anti colonial. It tends to synthesize the “other “ from within our society and went on to become a tool in the hands of the colonial forces, as history very well shows. But now when our country's polity has turned rightwards over the years, the secular nationalism derived out of the glorious anti colonial struggle has faded to give way to sectarian nationalism. It is in this paradigm that one should read the museum in cellular jail. How history is being systematically distorted and vulgarised according to the political interests of the ruling class. How subtly ideas are infused even through structures of our common heritage and how we as a society fail to defend such heinous twists instilled in the historical narrative.

Any naïve person is bound to return from the cellular jail with a feeling of credibility for Hindu Maha Sabha and RSS in relation to the struggle of Independence where they had a very little role in reality. Without blatantly expounding anything, falsehood will be instilled into the minds of the spectator in utmost subtle manner. That is how ideology works in the postmodern era. It not only follows the conventional Goebbelsian methodology of repeating the untruth to create truth, but rather it does instill the untruth within a body of truth, making it palatable and more prominent than the truth itself. This subtle but conscious tampering of the historical narrative needs to be disputed defended and exposed.The contents of the Gallery on First War of Independence at cellular jail is definitely a betrayal of our anti colonial struggle and will be the last dagger that is buried in the chests of our martyrs at Kalapani.

Amidst all the usual spicy media stories, it was heartening to read through a series of articles in the Malayalam media Matrubhumi, discussing religious identity, secular morality, identity politics, etc.

“This is Islam” : It all began with the reporting of a man’s courageous attempt to save a hearing impaired person from an approaching train in northern Kerala. Unfortunately, both of them lost their lives. K. P. Ramanunni, in his article, illustrated this incident to argue against the ‘selfish gene’ theories, which sees human nature as inherently selfish and cruel. He exclaimed how beautiful the word ‘human’ has been made by this action. Moreover, the liveability of life was reaffirmed with such selfless human beings around, he noted. However, the main purpose of the article, as evident from the title “This is Islam”, was to portray the true face of Islam, especially at a time when widespread attempts are out to paint it the cause of all of world’s problems. The intent of the article seems to be right both in highlighting compassion and showing forth the humane face of a religion that is at risk of being misrepresented. The article, however, had to face scathing criticism from a line of intellectuals, paving way for an intellectual debate. Two aspects: i) reducing personal identity to religious identity; and ii) the relevance of emphasizing religious identities in a communally less sensitive society, were problematized. The original article seemed to beg for criticism as it presented the incident as a case in which a Muslim (Abdurahiman) helped a Hindu (Raman), instead of appreciating a man’s selfless effort at saving another human being without any consideration, even regardless of his own safety.

“Which is Islam?”: The first critical response to the report came from M. N. Karassery in an article titled “Which is Islam?”. In his response, Karassery questioned the aptness of registering a human act of selfless compassion into the accounts of religion. He listed a number of dimensions of the person of Abdul Rahman such as, his geographical identity, age, gender, religious belief etc. and questioned how one could claim that any one of them alone prompted him to such an action. It would be too much of a reduction to say that he acted the way he did because of his religious belief alone. Another point of criticism was the relevance of overemphasising religious identity of the persons involved. It was pointless and dangerous in a society where religions enjoy relatively peaceful co-existence. C. R. Parameswaran in his article “Intellectuals’ corruption” further detailed this argument and laid bare T. T. Sreekumar’s support for the original article.
Sreeikumar, in his article “Secularism’s trial of religion” had affirmed the reality of religion and its significance in forming individual morality. He asserted that no individual, believer or non-believer, can be seen isolated from religion or history so long as he is part of a society. He reasoned that the criticism of the original article was due to the inefficiency in understanding this reality and mistaken secularism. Majority religious consciousness intertwined with nationalism was taken for secularism by the disparaging intellectuals, he argued. Popular secularism probably could not digest any good being spoken about Islam. C. R. Parameswaran, while explaining the socio-political existence of Muslims in different parts of the country and the world, expressed dismay over ignoring the relatively peaceful and enlightened existence of the Kerala Muslims. Where Hindus and Muslims live amicably and cooperation among them emerges naturally, what was the significance of emphasizing the religious identity of the two and making it news that a Muslim has helped a Hindu? Here the original author commits the fallacy of making conspicuous something that is common, and thereby implying religious identity is more significant than it actually is.

Did reporting of the incident deserve problematizing?

Many readers thought, as evident from the comments that the debate received online, that a needless fuss was created by intellectuals who saw a promising opportunity to fame. They reasoned that the original article was indeed exemplary in that it showed forth to the world the innate goodness of Islam and would motivate others for humanitarian acts. If Abdurahiman’s religious life inspired him to humanitarian acts, that should be appreciated and advocated, especially when the same religious factor is propagated to instigate individuals to callousness and cruelty worldwide. But instead, why did it trigger much debate? Was it because the popular hindu secularism could not digest a Muslim being appreciated for a humane act? I do not think so and wish to elaborate here on the two aspects mentioned above from the perspective of positive morality.

a) Personal and religious identities: The rise of communalism is neither abrupt nor explicit. It crawls in by negating individuality and affirming collective religious identity. Reducing the good or evil of an individual’s action into a religious affair is wrong for this reason, which Ramanunni inadvertently commits. There is no one time when the whole essence of a man finds expression. Being religious is one among many dimensions that an individual has like, the roles of being a parent, an elder, a teacher, a brother/sister etc. Now, every time some good or bad is done, we cannot take recourse to any one of them and say it is because of this particular dimension alone. We are not denying here the social reality of religion or its significance in informing individual morality, but disapprove the reduction of a human person into another number in the religious-political collective and negating all the experiences that life has given him/her individually. Being in any social role helps one imbibe values just as one’s practicing of Islam or any other religion. A person is more than his/her religious belief and practice.

How can one claim that individual goodness is due to someone’s religious upbringing and at the same time demand individual responsibility for his/her vices? M. N. Karassery places it well: “If individual goodness gets registered in the accounts of religion, should his vices not get in there, too?” If religion takes claim of individual good, then it cannot wash off its hands for individual vices. If you take claim of something, then it becomes your responsibility. If religion counts individuals’ perspectives and temperament responsible for the evil they commit, then the same logic should apply to individual good as well. You cannot appropriate what is advantageous and detach from the rest. It is either both or none. And if religion takes responsibility for both, individual virtues and vices, then it should stop preaching about individual freedom and final judgement. A religion cannot be blamed or praised for all that an individual perceives and practices. Being a socio-political institution, religions have both good and evil in them. The onus is on individuals as to how they engage and act on their religious beliefs. There could be angelic and devilish Muslims, Hindus, Christians, or Atheists. It is not religious doctrines, but individuals who form personal moral codes and act on them. Individual morality is multi sourced; religion often being prominent among them, is neither the only one nor the ultimate.

M. N. Karassery

It is true that we cannot see the person ‘Abdurahiman’ devoid of his religious identity, but that is not all that he is. Every dimension of his person together did not make Abdurahiman a good Muslim, but everything (including his religious faith) made him a good human being. His doing good is an outcome of that totality and not of any particular aspect alone. It may not be strange if people do not make or see any distinction between personal identity and religious identity. And, I think, this failure is unfortunately a major reason for the communal mess that the country is in today. Religions may promulgate good values but may restrict individual freedom. When individuals have no personal stance but rather take the religious doctrine as their only stand, they end up subscribing to everything good and bad within religion. Any criticism of their religion starts hurting their sentiments as they see no distinction between their own identity and that of their religion. Often the group’s position outgrows the individual’s inherent goodness. When religion is institutionalized, the group struggles for political power,and in the process forsakes tolerance instead of being a platform where individuals seek out moral and spiritual ideals. We often refer inadvertently to the individual’s religious identity, negating all that the individual otherwise is, without even caring to know what all in one’s religion s/he subscribes to and does not. Religion should be seen as just another aspect in an individual’s social life. People are more than their religious belief; more than what their surnames might imply, and at times, they could just be the opposite. Acting to know everything about a person from what his/her surname implies, bares an individual of all intellectual freedom and personality. The danger is explicit in counting any individual act, especially if evil, as a religious act. We know some of the past communal riots in the country were flared up by invoking the religious identities of the youngsters who got into uncivil behaviour. Counting those acts in the accounts of the religious communities cost many of their lives and well being. We have much to learn from small children!

b) Relevance of signifying religious identity: There may be political and social situations where such looking back to religious identities becomes relevant. In cases like, a woman from a particular religion that does not promote female education making an academic achievement or a Muslim family saving Hindus during a Hindu-Muslim clash, or an atheist offering his place for believers to offer prayers, such identities become relevant and significant. Anyone defying the said-and-unsaid norms of religion in giving expression to one’s individual goodness is a matter to be celebrated, like in the case where a young Sikh man removed his turban in public to help a bleeding child. It is appreciating the sheer will of individuals to resist their individuality and goodness being subsumed by the political intentions of their religions and ideologies. When individuals go against the norm and public opinion, it makes news.

By emphasizing that a Muslim has helped a Hindu, the author unwittingly gives away the message that it was against the normal Islamic norms that Abdurahiman helped Raman, and therefore it needs to be celebrated. Hamid Chennamangalore formulated the argument in his article, “Secular Humanism” that a Muslim helping a Hindu in the Kerala society was not the rarest of the rare incident. It was not an exception, but the norm. The criticism seems to be right for the reason that this incident would not have merited special applause in this manner if the helping person was a Hindu, as Hindus are generally kind and selfless. There seems to be some unwelcome message against Islam going through. It is appalling to think that the incident may not have merited appreciation had it been a case of a Hindu helping another Hindu or a Muslim, or a Muslim helping another Muslim or a man saving the life of an animal. In the Kerala society of today, there is no political situation that forces one to consider another unworthy of human affection and possible goodness on the basis of religious faith. Here I do not argue that the Kerala society is exclusive and immune to the kind of maligning campaign happening globally against Islam, nor the Muslim community does not face social problems due to their religious identity there. But I argue that the natural humanness expressed between different religious communities is powerful enough to overwhelm such malignity. Witnessed goodness overpowers propagated evil. Individual vices are often seen not as springing from any particular faith but as individual perversions. Now, trying deliberately to prove otherwise is dangerous.

Abdurahiman, in no way, was required to make a political statement that a Muslim can and should help a Hindu nor he had any intention of utilising the opportunity to prove to the religious fanatics what true Islam was. He might not have thought of any heavenly reward as well at that point. It was a mere extension of his normal life - an immediate human act motivated by his caring and selfless nature, as natural as one crying when hurt –and it should have been appreciated as such. Considering the contagious communal polarisation existing in different pockets of India, there is a danger in the author’s thinking that this incident is noteworthy because of the religious identities of the persons involved. By emphasizing the same, the author seems to stealthily infuse into the reader’s mind that the Kerala society is no better and one should be politically conscious of religious identities. It is better that we do not make people conscious of something that they are non-conscious of, for good.

Significance of Positive Morality

"A man's ethical behaviour should be based effectually on sympathy, education, and social ties and needs; no religious basis is necessary. Man would indeed be in a poor way if he had to be restrained by fear of punishment and hopes of reward after death."
(Albert Einstein)

As the original author claims that it was his strict Islamic upbringing and involvement in religion based social service that motivated Abdurahiman to selfless sacrifice, it becomes pertinent to ask if he should have done the same had he not been a believer or Muslim. The author also makes a statement that it is better to have believed in something than in nothing in the context of a group of youngsters in Kerala who recently video graphed a woman collapsed on a railway track instead of helping her. It is preposterous to say that non-believers cannot be moral as they do not believe in afterlife or reward and punishment. Moral actions are good, not because God or religions have approved of them; religions approve of them because they are good. It is, in fact, religions that take recourse to inherent human goodness in placing its points like “God loves man even more than a nursing mother loves her child.” Morality precedes religion and man has come to master the sense of right and wrong as he did fire and wheel. Literature is rich with arguments for secular morality, which sees no reason to admit religious belief the source of morality. There has neither been any study validating believers are any better at being moral. In all probability, Abdurahiman could have jumped to action regardless of his safety even if he was not a practising Muslim. Being a Muslim did not matter much as Muslim companions with him even tried to prevent him, fearing for his safety. Religion in its pure form has to be considered a private affair, one that helps individuals become good within. A good Hindu, Christian, Muslim, Sikh all mean the same - a good human being. Another enlightenment era saint of Kerala, Narayana Guru, becomes relevant here in stating “man should be good, no matter what religion he believes in”. It is appreciable to live and die as a good Hindu or Muslim or Christian or Atheist. Their religious goodness should be justified by their being good human beings. Humane values like compassion and love could in itself be another religion outside the purview of any institutionalized religion - the religion of humanity. Every organised religion should motivate its followers to embrace it. It is where everyone can share commonness and brotherhood – even the atheist. Rooted well within but growing beyond the boundaries has to be the goal – growing to the oneness of humanity and from there, to the oneness of nature.

K. P. Ramanunni

Positive secularism marks a grade above religious morality as it springs from freedom and self awareness rather than expectations of heavenly reward or restraints for the fear of hell. When morality springs from a virtuous person’s love or compassion, it becomes marvellous. Rabiah, the Sufi saint’s prayer exemplifies this: “Lord, if I do good in the expectations of heavenly bliss, throw me into the fires of hell; If I do no evil for the fear of hell, burn me forever in its fires; But if I do good for the sake of pure love of you, do not deny me the fortune of seeing thy face.” Foundations of morality could be laid in religion, but one needs to transcend it. Religion is a child’s cloth, opines Schopenhauer, something that one is not expected to go on wearing. That is how we become secular – not by denying religion but by outgrowing religious identity to personal goodness, respecting individual for all that he is, including, but not only for, his religious identity. Secularism is when no one gains or losses anything for the reason of being born accidently into a religion or subscribing to it. Religion has a mission to accomplish – motivating individuals to humanness and not appropriating their goodness and individuality. It is for the individuals to make use of the precepts of religions for their ethical formation, and not for religions to make use of individuals’ goodness for their political gains. The negative propaganda against a religion is not to be fought off with positive propaganda as was intended in the reporting of this incident but by ignoring the religious identity and holding individuals responsible for their being good or bad. If individuals do harm or good in the name of religion, it is because they or their group have interpreted religion that way, for various reasons. Human beings should not be reduced into smaller categories of Muslim or Hindu or Christian or Atheist. A Hindu or Muslim or Christian or Atheist should be uplifted to the higher category of good human being. Religion should be a social means, not a political end.

Fiction has an uncanny ability to drive home a point and nail it down your brain. To Kill a Mocking Bird exposes racism stripping it bare. The Great Dictator makes fascism scarier than any documentary on dictators who may have and still are roaming around the world. In the same league, Even the Rain sheds the clothes of privatization efforts on the commons.

The Plot

Sebastian, played by Gael Garcia Bernal (the young Che from the Motorcycle Diaries) is a Mexican film maker who is working on a shoestring budget. He and his executive producer Costa, in their bid to reduce the cost of production, travel to Cochabamba in Bolivia to make a movie. It’s just 2 $ a day for hiring extras. The movie is about the dark side of Columbus’ discovery of America and the bloodshed that accompanies his entry into the Americas. Before starting the production of the movie, they put up an ad for the screening of some local actors. Hundreds of men and women braving the hot sun turn up. Facing a long queue, Sebastian and Costa decide to pick a few people at random and send off the rest. This is when Daniel, a localite, arrives at the scene and demands that all the people present there be given an opportunity to audition. Impressed with his skills, Sebastian and Costa choose him to play the role of Atuey, an Indian chief who leads a rebellion against Columbus. Daniel also turns out to be the chief who is leading a rebellion against water privatization in his locality.

The Context[1]

In 1997, the World Bank denied renewal of foreign debt relief worth $600 million, unless Bolivia privatized its water services. As a result, the Bolivian government, under Hugo Banzer, put Servicio Municipal de Agua Potable y Alcantarillado (SEMAPA), the municipal agency which controlled water supply, up for privatization.

On September 3, 1999, the government signed a contract with Aguas de Tunari, a multinational consortium of companies and a subsidiary of US based Bechtel. Aguas de Tunari who was incidentally the sole bidder, won the contract. On October 29, 1999, the government passed law 2029, the Drinking Water and Sanitation Law to regulate drinking water and sewage disposal. With this law the contract for supplying water in Cochabamba and surrounding agricultural areas was passed on to Aguas de Tunari. Irrigation water had never been under the municipal agency SEMAPA and thus should have been exempt under this law. Before this law, peasants relied on free access to irrigation water, which was not even under the municipal agency, in order to survive. This privatization outraged many peasants living in the area. To add fuel to the fire, Bechtel increased rates by 35 percent to 50 percent. Bolivia was one of the poorest countries in South America and this hike meant that poor Bolivians would have to shell out 20-25% of their frugal income on water. The impact was immediate and drastic. As a countermeasure, the people formed La Coordinadora de Defensa del Agua y de la Vida (The Coalition Defense of Water and Life). The Coordinadora included peasant farmers, who were the worst affected, environmentalists and factory workers. They were led by Oscar Olivera, a union leader. Protests erupted a week after the hike in rates. Between January and April 2000, the people shut down the city on three separate occasions. On March 22, 2000, the Coordinadora held an unofficial referendum in which 96 percent of 55,000 voters demanded the government end the contract with Aguas del Tunari. In April, demonstrators took over the central plaza in Cochabamba followed by arrests the next day. On April 8, 2000, President Banzer declared a state of siege - a suspension of constitutional rights. Eventually, on April 10, Olivera and government officials canceled the contract with Aguas del Tunari and passed the control of water to La Coordinadora, which demanded that law 2029 be repealed. The state of siege ended on April 13, 2000.

The Politics of Water[2]

One common denominator in most privatization efforts on water is the pressure of international lenders and/or MNCs. Those in favor of privatization argue that state provided services are inefficient, corrupt and largely ineffective. However, in cases where this doctrine was applied, powerful private monopolies were created and prices have almost always increased. From the beginning of 1980s until 2000, huge pressure from international financial institutions and multinational corporations has led to privatization of public water companies. Five major corporations, Veolia, Suez, Agbar, RWE and Saur, held 71% of the global water market in 2001.

In South Africa, privatization of water supply resulted in one of the worst cholera epidemics in the poor neighborhoods of Johannesburg in 2000-02. Slums were disconnected since their residents could not pay the hiked up bills resulting in consumption of contaminated water from rivers. Manila was regarded as a success story for privatization efforts of water as prices fell to half in the first few years because of competition but things started to change later. Prices went up by 500% in 4 years and the average family spent 10% of income on water bills. As a result of poor maintenance of pipes, 800 people were affected by cholera. The last decade and a half saw protests against privatization efforts around the world. In the last 15 years, 235 cities in 37 countries have brought water services back under public control benefitting 100 million people.

Interesting alternatives have propped up across the globe – from water cooperatives to public – public partnerships. Aguas Bonaerenses Sociedad Anónima (ABSA), a workers’ cooperative, has been heralded by the UN as a model water company. The province of Buenos Aires has 10 million inhabitants distributed over 74 cities with 48 municipalities, which is served by ABSA. The workers’ cooperative filled the space vacated by Enron. In Huancayo, a city in central highlands of Peru, water movements have developed an innovative public-public partnership (PUP) as an alternative to privatization. The social movement organization FREDA JUN (Frente de Defensa del Agua de la Región Junín) successfully resisted privatization and, in a participatory bottom-up process, developed an alternative proposal to reform the public utility, SEDAM and successfully established a public-public-partnership with ABSA. Water is a scarce resource and increasingly becoming more scarce thanks to climate change. Private interests to wrest power on scarce resources will continue. Movies of resistances like Even the Rain will continue to unite people to reclaim the commons.

“We don't have to engage in grand, heroic actions to participate in the process of change. Small acts, when multiplied by millions of people, can transform the world” – Howard Zinn, to whom the movie is dedicated to.

[1] Alternet

[2] huffingtonpost

ഭരണഘടനാദിനം ആചരിച്ചു കൊണ്ട് രാജ്യസഭയുടെ പ്രത്യേക സംവാദത്തിൽ CPI(M) ജനറൽ സെക്രട്ടറി സഖാവ് സീതാറാം യെച്ചൂരി നടത്തിയ പ്രസംഗത്തിന്റെ പൂർണ്ണരൂപം. നതാഷ ജെറിയുടെ പരിഭാഷ

സർ, ഈ സെഷൻ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നതിന് മുൻപേ തന്നെ, അംബേദ്കറുടെ 125 ആം ജന്മദിനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ഒരു പ്രത്യേക സെഷൻ വേണമെന്നും ഈ സെഷനിൽ നമ്മൾ പ്രധാനമെന്ന് കരുതുന്ന ചില പുതിയ നിയമങ്ങൾ നടപ്പാക്കണമെന്നും ഞങ്ങളുടെ പാർട്ടി ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നു. സമകാലിക സാഹചര്യത്തെക്കുറിച്ച് ശരത് യാദവ്ജി വളരെ വിശദമായി തന്നെ വിവരിക്കുകയുണ്ടായി. അത് വീണ്ടും ആവർത്തിക്കാൻ ഞാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല, എങ്കിലും ദളിതുകളുടെ നേർക്കുള്ള അതിക്രമങ്ങൾ നാം ഗൌരവമായി കാണേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഈ ഗവണ്മെന്റിന്റെ തന്നെ സ്റ്റാറ്റിസ്റ്റിക്സ് പറയുന്നത്, 2014 ൽ ഈ ഗവണ്മെന്റ് അധികാരത്തിലേറിയതിനു ശേഷം ദളിതുകളുടെ നേർക്കുള്ള അതിക്രമങ്ങൾ 19% വർദ്ധിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നാണ്. ഈ 2015ൽ തന്നെ ഫരീദാബാദിലും അഹമ്മദാബാദിലുമെല്ലാം ദളിതുകളുടെ നേര്ക്കുള്ള അതിക്രമങ്ങൾ നാം കണ്ടതാണ്.

ഇവിടെ യഥാർത്ഥ പ്രശ്നം നിലവിലുള്ള നിയമങ്ങളെ നാം ശക്തിപ്പെടുത്തുകയും പുതിയ നിയമങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുകയുമാണ്, ആയതിനാൽ ഞങ്ങൾ പത്ത് പുതിയ നിയമങ്ങൾ നിർദ്ദേശിക്കുന്നു. സാമ്പത്തിക രംഗത്തുണ്ടായ മാറ്റങ്ങൾ പരിഗണിച്ച്, സ്വകാര്യ വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയിലും സംവരണം വേണമെന്നാണ് ഞങ്ങൾ ആവശ്യപ്പെടുന്നത്. ചുരുങ്ങിയ പക്ഷം ഇതിനേക്കുറിച്ചുള്ള സംവാദം നടക്കുകയും നിയമനിർമ്മാണം നടത്തുകയും വേണം. എസ് സി/ എസ് ടി സബ്പ്ലാനിന് സ്റ്റാറ്റ്യൂട്ടറി സ്റ്റാറ്റസ് കിട്ടണമെന്നും സംവരണം പ്രൊഫഷണൽ, ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങളിലേക്കും കൂടെ വ്യാപിപ്പിക്കണമെന്നും ഞങ്ങൾ ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നു. തൊട്ട്കൂടായ്മ തുടച്ച് നീക്കുന്നതിനായി ഒരു ദേശീയ മിഷൻ രൂപം കൊടുക്കണമെന്നതും ഞങ്ങളുടെ ആവശ്യമായിരുന്നു. ഈ പാർലമെന്റിലെ തന്നെ 'സഫായി കർമ്മചാരി'കളുടെ അവസ്ഥയെപ്പറ്റി ശരത്ജി നേരത്തെ വിശദമാക്കിയതാണ്. ഇതെല്ലാം കാണിക്കുന്നത് ഇത്തരം പ്രശ്നങ്ങൾ പരിഹരിക്കാൻ നമുക്ക് പുതിയ നിയമങ്ങൾ വേണമെന്നത് തന്നെയാണ്.

അതുകൊണ്ട് സാമൂഹിക നീതിയെക്കുറിച്ചുള്ള അംബേദ്ക്കറുടെ ദർശനങ്ങളെ മുന്നോട്ട് കൊണ്ട് പോകാനുതകുന്ന നിയമനിർമ്മാണമാണ് നമുക്കിന്നാവശ്യം. എന്നാൽ ഭരണഘടനയിലുള്ള നമ്മുടെ വിശ്വാസം പുനഃദൃഢീകരിക്കണം എന്ന് ഗവണ്മെന്റ് പറയുന്ന അവസ്ഥയാണ് ഇപ്പോൾ സംജാതമായിരിക്കുന്നത്. ഈ പുനഃദൃഢീകരണത്തിന്റെ ചോദ്യം എങ്ങനെയാണുദിക്കുന്നത്? ഈ ഭരണഘടനയുടെമേൽ പ്രതിജ്ഞ ചെയ്തുകൊണ്ടാണ് ഞാനും നിങ്ങളുമെല്ലാം ഇവിടെയിരിക്കുന്നത്. ഈ പുനഃദൃഢീകരണം എന്ന നാടകം കൊണ്ട് നിങ്ങൾ എന്താണുദ്ദേശിക്കുന്നത്? ഇന്നത്തെ ഗവണ്മെന്റും രാജ്യസഭാ കക്ഷി നേതാവും മനസ്സിലാക്കേണ്ട കാര്യം ഭരണഘടനയിൽ നമുക്കുള്ള വിശ്വാസം കാരണമാണ് അവരിവിടെയുള്ളതെന്നാണ്. സർ, എന്താണീ ഭരണഘടനാ ദിവസം?

ചരിത്രം പരിശോധിച്ചാൽ, കോൺസ്റ്റിറ്റ്യുവെന്റ് അസ്സംബ്ലിയുടെ പ്രസിഡന്റ് ഭരണഘടനയിൽ ഒപ്പ് വെച്ചത് നവംബർ 26നാണ്. എന്നാൽ വോട്ടിനിട്ട് അംഗീകരിച്ച ഡ്രാഫ്റ്റിൽ സ്പഷ്ടമായിത്തന്നെ പറയുന്നത് "1950 ജനുവരി 26ന് ഈ ഡ്രാഫ്റ്റ് ഭരണഘടനയായി മാറുന്നതോടെ ഇന്ത്യ ഒരു റിപ്പബ്ലിക് ആകുമെന്നും നിയമനിർമ്മാണം ആരംഭിക്കാമെന്നു"മാണ്. 'അപ്പോൾ 1949 നവംബർ 26 മുതൽ 1950 ജനുവരി 26 വരെ ഏത് നിയമമാണ് ഇവിടെ നിലവിലുണ്ടായിരുന്നത്'എന്ന ചോദ്യത്തിന് പ്രശസ്തനായ വക്കീൽ കൂടിയായ രാജ്യസഭാകക്ഷി നേതാവിനുത്തരം നല്കാമോ? ഇതേ ഭരണഘടന ആയിരുന്നോ അത്? ഭരണഘടന നിലവിൽ വരുന്നത് വരെയുള്ള ആ രണ്ട് മാസക്കാലം ഇന്ത്യയിൽ നിലവിലുണ്ടായിരുന്നത്, അന്നത്തെ ബ്രിട്ടീഷ് പ്രധാനമന്ത്രി ആയിരുന്ന ആറ്റ്ലി ലണ്ടനിലെ ഹൌസ് ഓഫ് കോമൺസിൽ പാസ്സാക്കിയ ഇന്ത്യ ഇൻഡിപെൻഡൻസ് ആക്റ്റ് 1947 ആയിരുന്നു. ബ്രിട്ടീഷ് നിയമത്തിന് കീഴിലായിരുന്നു ഇന്ത്യ ആ രണ്ടു മാസക്കാലം. ഭരണഘടന അംഗീകരിക്കപ്പെടുകയും പ്രാബല്യത്തിൽ വരുകയും ചെയ്തത് ജനുവരി 26 നാണ്. ഇങ്ങനെയായിരിക്കേ 65 വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം നിങ്ങളിപ്പോൾ പുതുതായി പറയുന്ന ഭരണഘടന സ്ഥാപന ദിനം എന്താണ്? സർ, താങ്കൾക്ക് ഇക്കാര്യത്തിൽ ചിലപ്പോൾ കൂടുതൽ അറിവുണ്ടായേക്കാം, ജനുവരി 26ന് ഭരണഘടന നിലവിൽ വരുന്നതോടെ ഇന്ത്യ ഒരു റിപ്പബ്ലിക് ആകും എന്ന് അംബേദ്‌കർ തന്നെ പറഞ്ഞിട്ടുള്ള സ്ഥിതിയ്ക്ക് നവംബർ 26 ന്റെ സാംഗത്യമെന്താണ്? ശരിയാണ്, നവംബർ 26നാണ് കോൺസ്റ്റിറ്റുവന്റ്‌ അസ്സംബ്ലി ഭരണഘടനയുടെ ഡ്രാഫ്റ്റ്‌ അംഗീകരിക്കുന്നത്, പക്ഷേ അന്ന് ഭരണഘടന പ്രാബല്യത്തിൽ വന്നില്ല. 1950 ജനുവരി 26 നാണ് ഭരണഘടന പ്രാബല്യത്തിൽ വരുന്നത്, അത് വരെ ഈ ഡ്രാഫ്റ്റ്‌ നമ്മുടെ നിയമസംഹിത ആയിരുന്നില്ല. സർ, നിയമജ്ഞർ പോലും ഭരണഘടന സ്ഥാപന ദിനത്തെപ്പറ്റി സംസാരിക്കുന്നു! നിങ്ങൾക്കാഘോഷിക്കാൻ മറ്റൊരു ദിവസം കൂടി ഉണ്ടാക്കുകയെന്നതാണോ ഉദ്ദേശം? 1950 ജനുവരി 24 നും 25 നും കോൺസ്റ്റിറ്റുവന്റ്‌ അസ്സംബ്ലി വീണ്ടും ചേരുകയുണ്ടായി. ജനഗണമന ദേശീയ ഗാനമായി അംഗീകരിച്ചത് ജനുവരി 24 നാണ്. ജനുവരി 25 നാണ് കോൺസ്റ്റിറ്റുവന്റ്‌ അസ്സംബ്ലി അംഗങ്ങൾ ഭരണഘടനയിൽ ഒപ്പ് വയ്ക്കുന്നത്. ഇനി മറ്റൊരു കാര്യം, നവംബർ 26 മുതൽ ഭരണഘടനയുടെ 395 വകുപ്പുകളിൽ 15 എണ്ണം മാത്രമേ പ്രാബല്യത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. എന്നാൽ 1950 ജനുവരി 26 ന് മാത്രമാണ് പൂർണ്ണമായ ഭരണഘടന പ്രാബല്യത്തിൽ വരുന്നത്.

ഈ പുതിയ ദിനം എന്താണ്, സർ? (തടസ്സപ്പെടുന്നു) ഇതിനെ വേണമെങ്കിൽ 'ഐറ്റം സോംഗ്'എന്നോ മറ്റോ വിളിക്കാവുന്നതാണ്. ഇത് ഇന്ത്യൻ ഭരണഘടനയിലെ ഒരു പുതിയ 'ഐറ്റം'ആണ്. ഭരണപക്ഷത്തെ ഒരു പ്രമുഖനായ നേതാവ് പ്രധാനമന്ത്രിയെ വിളിച്ചത് മിടുക്കനായ ഇവന്റ് മാനേജർ എന്നാണ്. ലണ്ടൻ കഴിഞ്ഞ് മലേഷ്യ അതിന് ശേഷം ഏഷ്യ അതിന് ശേഷം ഭരണഘടനാദിനം, നാളെ മുതൽ പാരീസ്. എന്റെ ചെറുപ്പത്തിൽ 'പാരീസ് കെ ഏക്‌ രംഗീൻ ശാം'എന്നൊരു സിനിമ കണ്ടതോർക്കുന്നു. നാളെ മുതലുള്ള 'ഇവന്റ്'അതായിരിക്കും.

ഗൌരവമില്ലാത്ത ഇത്തരം ആഘോഷങ്ങൾ സഭയുടെ അന്തസ്സിന് ചേർന്നതല്ല. ജവഹർലാൽ നെഹ്രു മുന്നോട്ട് വെച്ച 'വസ്‌തുനിഷ്‌ഠതാ അപഗ്രഥനം'എന്ന പ്രമേയത്തിൽ നിന്നാണ് കോൺസ്റ്റിറ്റുവന്റ്‌ അസ്സംബ്ലിയുടെ പ്രവർത്തനം തുടങ്ങിയതെന്ന് ഈ ഗവണ്മെന്റിന് അറിയാമോ? കോൺസ്റ്റിറ്റുവന്റ്‌ അസ്സംബ്ലി ആകെ പതിനൊന്ന് പ്രാവശ്യം ചേർന്നതിൽ ആറ് തവണയും ഭരണഘടനയുടെ കരടിനെപ്പറ്റിയല്ല മറിച്ച് വസ്‌തുനിഷ്‌ഠതാ അപഗ്രഥനത്തെപ്പറ്റിയാണ് ചർച്ച ചെയ്തതെന്ന് ഈ ഗവണ്മെന്റിന് അറിയാമോ? കോൺസ്റ്റിറ്റുവന്റ്‌ അസ്സംബ്ലിയിൽ നടന്ന ഭൂരിഭാഗം ചർച്ചകളും ശ്രീ ജവഹർലാൽ നെഹ്രു അവതരിപ്പിച്ച ഈ പ്രമേയത്തിന്മേൽ ആയിരുന്നു. സർ, അതായിരുന്നു നമ്മുടെ ചരിത്രം. ശരിയാണ്, ചരിത്രം എപ്പോഴും വിജയിച്ചവരാണ് രചിക്കുന്നത്. പക്ഷേ ഇപ്പോഴിവിടെ വിജയികളായവർ നമ്മുടെ പൂർവ്വചരിത്രം മാറ്റാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്! ബഹുമാനപ്പെട്ട രാജ്യസഭാ കക്ഷി നേതാവിനെപ്പോലെ ഞാനും സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു ശേഷമാണ് ജനിച്ചത്. നമ്മളിൽ ഭൂരിഭാഗം പേരും സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തരമാണ് ജനിച്ചതെന്നാണ് ഞാൻ കരുതുന്നത്. നമ്മളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഇതെല്ലാമാണ് നമ്മുടെ ചരിത്രവും പാരമ്പര്യവും. നിങ്ങൾക്ക് അതിനെ ഹനിച്ചു കൊണ്ട് പുതിയൊരു ചരിത്രം അവതരിപ്പിക്കാൻ സാധ്യമല്ല. എന്തിനാണീ ഭരണഘടനാ ദിനം? അവർക്ക് യാതൊരു പങ്കുമില്ലാതിരുന്ന ദേശീയ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ ചരിത്രത്തിൽ നുഴഞ്ഞു കയറാനുള്ള ശ്രമമാണിത് എന്ന നിഗമനത്തിലാണ് ഞാനെത്തിച്ചേരുന്നത്.

എങ്ങനെയാണ് ഇതിനുള്ള ഓർഡർ കൊടുത്തത്? സർ, അത് 'എല്ലാ വർഷവും നവംബർ 26 ഭരണഘടനാ ദിനമായി ആചരിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചിരിക്കുന്നു'എന്നുള്ള ഗസറ്റ് വിജ്ഞാപനമായിരുന്നു. വേണമെങ്കിൽ ഞാനത് സഭയുടെ മേശപ്പുറത്ത് വയ്ക്കാം. നവംബർ 19ന് ഇന്ത്യൻ ഗസറ്റിൽ വന്നൊരു വിജ്ഞാപനമായിരുന്നു അത്. Ministry of Social Justice and Empowerment ആണ് അത് നൽകിയത്. എല്ലാ വർഷവും ആചരിക്കേണ്ട ഒരു ദേശീയ ദിനം തീരുമാനിക്കേണ്ടത് Ministry of Social Justice and Empowerment ആണോ?

ബഹുമാനപ്പെട്ട മന്ത്രി ഇവിടെയുണ്ട്. ബഹുമാനപ്പെട്ട മാനവവിഭവശേഷി മന്ത്രി, അവർ മന്ത്രിയാകുന്നതിനു മുൻപ്, എന്റെ സുഹൃത്തായിരുന്നു. മന്ത്രിയായതിനു ശേഷം അവർക്ക് സമയമില്ലെന്നും വളരെ ശ്രമകരമായ ചുമതലകളുണ്ടെന്നും ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നു. എങ്കിലും, നവംബർ 19 ആം തീയതി ഗസറ്റ് വിജ്ഞാപനം വരുന്നതിന് മുന്നേ, നവംബർ പത്താം തീയതി തന്നെ സ്കൂളുകളിൽ നവംബർ 26 ഭരണഘടനാ ദിനമായി ആചരിക്കാൻ പറഞ്ഞു കൊണ്ടുള്ള വിജ്ഞാപനം മാനവവിഭവശേഷി മന്ത്രാലയം പുറപ്പെടുവിച്ചതെങ്ങനെയാണ് എന്നറിയാൻ എനിക്ക് ആഗ്രഹമുണ്ട്. ഇതാണ് 19 ആം തീയതിയിലെ ഗസറ്റ്. സർ, എന്തൊക്കെയാണിവിടെ സംഭവിക്കുന്നത്? ഇന്ത്യയിലെ രാഷ്ട്രീയത്തിലെ ഓരോ ഐറ്റംസ്. എനിക്ക് ഒരു കാര്യമേ പറയാനുള്ളൂ, നിങ്ങൾ നടത്തുന്നത് ഇവന്റ് മാനേജ്മെന്റാണ്. നിങ്ങൾക്ക് ഒരു പങ്കുമില്ലാതിരുന്ന ദേശീയപ്രസ്ഥാനത്തിൽ നുഴഞ്ഞു കയറുവാനാണ് നിങ്ങൾ ശ്രമിക്കുന്നത്. സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തിൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ്കാരുടെയും മറ്റും പങ്കിനെ പറ്റിയുള്ള ആരോപണങ്ങൾ ഈ ചർച്ചയിൽ നമ്മൾ കേട്ടതാണ്, ഇനിയും അതുയർന്നു വരുമെന്നും എനിക്കുറപ്പുണ്ട്. വിശദീകരണം എന്ന നിലയിൽ ശ്രീ നഖ്വിയ്ക്ക് സ്വന്തം വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ നൽകാനാവില്ല. ഭരണഘടനാ ദിനം ആചരിച്ചു കൊള്ളട്ടെ. ഡോ. ബി. ആർ. അംബേദ്കറിനെ നാം എല്ലായ്പ്പോഴും ആദരിച്ചിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ ഈ പുതിയ 'ഇവന്റി'നു വേണ്ടിയുള്ള പരാക്രമങ്ങൾ എന്തിനാണ്? ഞങ്ങൾക്കിതിൽ എതിർപ്പൊന്നുമില്ല, പക്ഷേ ഇതിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തെപ്പറ്റിയാണ് ഞാൻ പറഞ്ഞത്. നിങ്ങൾക്ക് ദേശീയപ്രസ്ഥാനത്തിൽ ഒരു പങ്കുമില്ലായിരുന്നു. അതിൽ നുഴഞ്ഞു കയറുവാനുള്ള നിങ്ങളുടെ ശ്രമമാണിത്. സർ, ശ്യാമപ്രസാദ് മുഖർജിയെപ്പറ്റി സൂചിപ്പിക്കുകയുണ്ടായല്ലോ. നിങ്ങളുയര്ത്തിയ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് ഉത്തരം നൽകാനാണ് ഞാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്. നിങ്ങൾ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാരുടെ ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ചല്ലോ. സർ, നിങ്ങളുടെയും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാരുടെയും പങ്കിനെപ്പറ്റിയുള്ള രണ്ട് ഉദ്ധരണികൾ ഞാൻ വായിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ...(തടസ്സപ്പെടുന്നു)..

1942ലെ ക്വിറ്റ്‌ ഇന്ത്യാ സമരകാലത്ത് ബ്രിട്ടീഷ് ബോംബെയുടെ ആഭ്യന്തരവകുപ്പ് നിരീക്ഷിച്ചത് "സംഘം നിഷ്കർഷയോടു കൂടി നിയമാനുസരണം നിലകൊള്ളുകയും 1942 ആഗസ്തിൽ പൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ട ക്രമസമാധാനപ്രശ്നങ്ങളിൽ പങ്കുകൊള്ളാതിരിക്കുകയും ചെയ്തു"എന്നാണ്. ബ്രിട്ടീഷ് ഗവണ്മെന്റിന്റെ രേഖയാണിത്. തരുൺജി കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാർക്കെതിരെ ആരോപണം ഉന്നയിച്ചിരുന്നു. സർ, 1992ൽ ക്വിറ്റ്‌ ഇന്ത്യാ സമരത്തിന്റെ അൻപതാം വാർഷികം ആചരിക്കാനായി ഒരു സ്പെഷൽ സെഷൻ സെൻട്രൽ ഹാളിൽ ചേരുകയുണ്ടായി. ആ സെഷനിൽ അന്നത്തെ പ്രസിഡന്റ് ആയിരുന്ന ശങ്കർദയാൽ ശർമ്മ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാരെപ്പറ്റി ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞതായി രേഖപ്പെടുത്തപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു: "കാൻപൂരിലെയും ജാംഷെഡ്പൂരിലെയും അഹമ്മദാബാദിലെയും മില്ലുകളിൽ നടന്ന വൻതോതിലുള്ള സമരങ്ങൾക്ക് ശേഷം 1942 സെപ്തംബർ അഞ്ചാം തീയതി ഡൽഹിയിൽ നിന്ന് ലണ്ടനിലെ സെക്രട്ടറി ഓഫ് സ്റ്റേറ്റിന് അയച്ച കത്തിൽ ഇങ്ങനെ എഴുതിയിരിക്കുന്നു: "നിരവധി CPI അംഗങ്ങളുടെ പ്രവർത്തനരീതികളിൽ നിന്ന്, നേരത്തേ തന്നെ മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നത് പോലെ, അവർ ബ്രിട്ടീഷ് വിരുദ്ധ വിപ്ലവകാരികളാണെന്ന് തെളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു"". ഇത് ഇന്ത്യയുടെ രാഷ്ട്രപതി പാർലമെന്റിന്റെ സെൻട്രൽ ഹാളിൽ വെച്ച് പറഞ്ഞതാണ്. ഇനിയെങ്കിലും അടിസ്ഥാനരഹിതമായ ആരോപണങ്ങൾ ഉന്നയിക്കുന്നത് നിർത്തണം. നുഴഞ്ഞു കയറുന്നു എന്ന് ഞാൻ പറയുന്നതിനെ നിങ്ങൾ എതിർക്കുന്നു. ശ്യാമപ്രസാദ് മുഖർജിയെപ്പറ്റി സൂചിപ്പിച്ചല്ലോ, അദ്ദേഹം ഒരു നല്ല മനുഷ്യനായിരുന്നു, അദ്ദേഹം നെഹ്രുജിയുടെ കാബിനറ്റിൽ അംഗമായിരുന്നു. പിന്നീട് അതിൽ നിന്ന് അദ്ദേഹം രാജി വെക്കുകയും പുതിയൊരു രാഷ്ട്രീയപ്പാർട്ടി ഉണ്ടാക്കുന്നതിനെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കുകയും ചെയ്തു. നിങ്ങളുടെ സർസംഘചാലക് ഗോൾവാൽക്കർ നാല് സ്വയംസേവകരെ പുതിയ പാർട്ടിയുണ്ടാക്കണമെന്ന് അഭ്യർത്ഥിച്ചുകൊണ്ട് ശ്രീ മുഖർജിയുടെ അടുത്തേക്കയച്ച കാര്യം ആർഎസ്എസിന്റെ രേഖകളിലുണ്ടോ എന്നറിഞ്ഞാൽ കൊള്ളാം. ആരായിരുന്നു അവർ? ഇത് നിങ്ങളുടെ തന്നെ രേഖകളിൽ ഉള്ളതാണ്. ദീൻ ദയാൽ ഉപാദ്ധ്യായ്ജി, എൽ കെ അദ്വാനിജി, അടൽ ബിഹാരി വാജ്പേയിജി, എസ് എസ് ഭണ്ഡാരിജി എന്നിവരായിരുന്നു അവർ. ഈ നാല് പേരെ ആയിരുന്നു പുതിയ പാർട്ടിയുണ്ടാക്കാനായി അയച്ചത്. ഗാന്ധിയുടെ വധത്തിനു ശേഷം സർദാർ പട്ടേൽ ആർഎസ്എസ് നിരോധിച്ചു. നിരോധനം നീക്കാനുള്ള ഒരു ഉപാധി, ആർഎസ്എസ് രാഷ്ട്രീയത്തിൽ ഇടപെടാൻ പാടില്ല എന്നതായിരുന്നു. അങ്ങനെ നിങ്ങൾക്ക് ഒരു പൊളിറ്റിക്കൽ വിംഗ് ആവശ്യമായി വന്നു. ജനസംഘം എന്ന ആ പൊളിറ്റിക്കൽ വിംഗ് ആണ് പിന്നീട് ബിജെപി ആയി പുനർജ്ജനിച്ചത്.

രാജ്യസഭാ കക്ഷി നേതാവ് ഭരണഘടനയുടെ ആർട്ടിക്കിൾ 44 വായിച്ചുവല്ലോ. അതിൽ പറയുന്നത് "ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ് നടപ്പിലാക്കാൻ സർക്കാർ പരിശ്രമിക്കണം"എന്നാണ്. കാർഷികവൃത്തിയെപ്പറ്റിയും കന്നുകാലിവളർത്തലിനെപ്പറ്റിയും അതിൽ പ്രതിപാദിക്കുന്നുണ്ട്. ഇത് ഭരണഘടനയിലെ കോടതിയുടെ പരിഗണനയ്ക്ക് വിധേയമാക്കാവുന്നതും നടപ്പിലാക്കാവുന്നതും അല്ലാത്ത നിർദ്ദേശക തത്വങ്ങൾ ആണെന്ന് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാൻ ഞാനാഗ്രഹിക്കുന്നു. സർ, നിർദ്ദേശക തത്വങ്ങളിൽ നിങ്ങളിവിടെ വായിക്കാത്ത ചിലതു കൂടിയുണ്ട്. എന്തൊക്കെയാണവ? "ദുർബ്ബല വിഭാഗങ്ങളുടെ വിദ്യാഭ്യാസപരവും സാമ്പത്തികവുമായ താൽപര്യങ്ങളിൽ സർക്കാർ പ്രത്യേക ശ്രദ്ധ പുലർത്തണം"എന്ന് ആർട്ടിക്കിൾ 46ൽ പറയുന്നു. "ജനങ്ങളുടെ പോഷകാഹാരലഭ്യതയും ജീവിതനിലവാരവും മെച്ചപ്പെടുത്താൻ സർക്കാർ ശ്രമിക്കണം"എന്ന് ആർട്ടിക്കിൾ 47ൽ പറയുന്നു. ഏറ്റവും കൂടുതൽ കുട്ടികൾ പോഷകഹാരക്കുറവ് അനുഭവിക്കുന്നത് ഇന്ത്യയിലാണ് എന്നത് എത്ര അപമാനകരമാണ്. വളർച്ച മുരടിച്ച ഏറ്റവും കൂടുതൽ കുട്ടികൾ ഇന്ത്യയിലാണുള്ളത് എന്നത് അപമാനകരമല്ലേ? ഇത് നിർദ്ദേശക തത്വങ്ങളിലെ ആർട്ടിക്കിൾ 47ൽ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതാണ്. എന്നിട്ട് നിങ്ങളെന്താണ് ചെയ്തത്? നിങ്ങൾ ഇവയിൽ നിന്ന് ചിലത് മാത്രം തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നു, അതാണ് നിങ്ങളുടെ യഥാർത്ഥ ഉദ്ദേശം എന്താണെന്നതിനെക്കുറിച്ച് സംശയം ജനിപ്പിക്കുന്നത്. നടപ്പിലാക്കപ്പെടേണ്ടതായ മൗലിക കർത്തവ്യങ്ങളെപ്പറ്റിയുള്ള അനുച്ഛേദത്തിലെ ആർട്ടിക്കിൾ 51A (f)ൽ പറയുന്നു "നമ്മുടെ സമ്മിശ്രസംസകാരത്ത്തിന്റെ സമ്പന്നമായ പാരമ്പര്യത്തെ വിലമതിക്കുകയും സംരക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുകയെന്നത് ഇന്ത്യയിലെ ഓരോ പൌരന്റെയും കടമയാണ്". സർ, നാം സംരക്ഷിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് സമ്മിശ്രസംസ്കാരത്തെയാണോ? എന്താണ് ആർട്ടിക്കിൾ 51A(h) പറയുന്നത്? "ശാസ്ത്രബോധവും മാനുഷികത്വവും അന്വേഷണബുദ്ധിയും നവീകരണവാസനയും വികസിപ്പിക്കണം"എന്നാണതിൽ പറയുന്നത്. സർ, ഗണേശഭഗവാൻ പ്ലാസ്റിക് സർജറിയുടെ സൃഷ്ടിയാണെന്നും കൌരവർ ടെസ്റ്റ്യൂബ് ശിശുക്കളായിരുന്നുവെന്നും പറയുന്നത് ശാസ്ത്രബോധമാണോ? ഇത് പറഞ്ഞത് മറ്റാരുമല്ല, ബഹുമാനപ്പെട്ട പ്രധാനമന്ത്രിയാണ്. എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നത്? എന്താണ് നിങ്ങൾ നടപ്പിലാക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്? നിങ്ങൾ ഹിന്ദുത്വ അജണ്ട പുനർജ്ജീവിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്. നിങ്ങൾ പശു സംരക്ഷണം പുനരുജ്ജീവിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു. ചോദ്യം എല്ലാ പൗരന്മാരുടെയും ജീവിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ സമത്വം ആണ്. അദ്ദേഹം ആർട്ടിക്കിൾ 30 വായിച്ചു. ആർട്ടിക്കിൾ 29ഉം 30ഉം ഇവയ്ക്ക് വിരുദ്ധമാണെന്നും പറയുകയുണ്ടായി. ആർട്ടിക്കിൾ 15 പറയുന്നത് "മതം, വംശം, ജാതി, ലിംഗം, ജന്മസ്ഥലം എന്നിവയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ഒരു പൗരനോടും സർക്കാർ വിവേചനം കാണിക്കാൻ പാടുള്ളതല്ല"എന്നാണ്. ഇത് മൗലികാവകാശങ്ങളിലെ ആർട്ടിക്കിൾ 15 ആണ്. അദ്ദേഹം പറയുന്നത് ആർട്ടിക്കിൾ 29ഉം 30ഉം പരസ്പരവിരുദ്ധമാണെന്നാണ്. സർ, ഏതൊരു അവകാശത്തിനുമൊപ്പം യുക്തിസഹമായ നിയന്ത്രണങ്ങളും ഉണ്ടാവുമെന്നത് ഏതൊരു വക്കീലിനും അറിയാവുന്ന കാര്യമാണ്. അങ്ങനെയല്ലാത്ത ഒരു അവകാശവും ഇല്ല. ആർട്ടിക്കിൾ 15ലുള്ളതിന്റെ യുക്തിസഹമായ നിയന്ത്രണങ്ങൾ ആർട്ടിക്കിൾ 29ലും 30ലും പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു, ഇവയിലാണ് ന്യൂനപക്ഷങ്ങളുടെ അവകാശങ്ങളെപ്പറ്റി പറയുന്നത്. ന്യൂനപക്ഷങ്ങൾ എന്നതു കൊണ്ടുദ്ദേശിക്കുന്നത് മതന്യൂനപക്ഷങ്ങളെ മാത്രമല്ല, ഭാഷാന്യൂനപക്ഷങ്ങളെക്കൂടിയാണ്. ഇപ്പോൾ പറയുന്നത് "ഇത് പരസ്പര വിരുദ്ധതയാണ്, അതുകൊണ്ട് നീക്കം ചെയ്യപ്പെടണം"എന്നാണ്. നമ്മൾ ഈ പരസ്പര വിരുദ്ധതയെപ്പറ്റിയാണ് സംസാരിക്കുന്നത് എന്നതിനെപ്പറ്റി അംബേദ്കറിന്റെ അഭിപ്രായം എന്തായിരിക്കും? “പൗരന്മാരുടെ അവകാശങ്ങൾ സഹിഷ്ണുത ആയിരിക്കണം പ്രസരിപ്പിക്കേണ്ടത്, അസഹിഷ്ണുത അല്ല” എന്നദ്ദേഹം കൃത്യമായി പറയും. സർ, ഇതാണിന്നത്തെ തർക്കവിഷയം. മതേതരത്വം എന്നത് ഭരണഘടനയിൽ തിരുകി കയറ്റിയ ഒരു വാക്കാണെന്നും അതാണ് എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങൾക്കും കാരണമെന്നും ബഹുമാനപ്പെട്ട ആഭ്യന്തര മന്ത്രി പറഞ്ഞതായി ഞാൻ മാധ്യമങ്ങളിൽ വായിച്ചു. അമീർ ഖാനെ പരിഹസിച്ചു കൊണ്ട് "അംബേദ്‌കർ ഇന്ത്യ വിട്ട് പോയില്ല. അദ്ദേഹം ഇവിടെ തന്നെ നിന്ന് പോരാടുകയാണ് ചെയ്തത്."എന്നും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. സർ, അത് തന്നെയാണ് അമീർ ഖാനും പറഞ്ഞത്. രാജ്യം വിട്ട് പോകുമെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞിട്ടില്ല. അദ്ദേഹം ഇവിടെ നിന്ന് പോരാടുന്നു എന്നതിൽ സന്തോഷമുണ്ട്. അമീർ ഖാനെ ഇടതു പക്ഷം സ്പോണ്‍സർ ചെയ്യുകയാണെന്നാണ് നിങ്ങളുടെ ആരോപണം. ഇവരെയൊക്കെ ഞങ്ങളുടെ കൂടെ ചേർക്കുന്നതിൽ സന്തോഷമുണ്ട്. ഞങ്ങളുടെ എണ്ണം കൂടുകയാണല്ലോ. ...(തടസ്സപ്പെടുന്നു)...

ഓർമ്മിക്കേണ്ട കാര്യം, അംബേദ്‌കർ രാജ്യം വിട്ടു പോയില്ല എന്നതാണ്, അദ്ദേഹം ദേശസ്നേഹി ആയിരുന്നു. പക്ഷേ അംബേദ്‌കർ ഹിന്ദുമതം ഉപേക്ഷിക്കുകയും ബുദ്ധമതം സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്തു. അത് നിങ്ങളോർക്കണം. നിങ്ങളോർക്കണം, എന്തുകൊണ്ടാണ് അങ്ങനെ സംഭവിച്ചത്? അവിടെയാണ് അസഹിഷ്ണുതാ പ്രശ്നങ്ങൾ കടന്നു വരുന്നത്. ഇതെല്ലാം ചരിത്രത്തിലുള്ള കാര്യങ്ങളാണ്, അവ നിങ്ങൾക്ക് മായ്ക്കാൻ സാധ്യമല്ല. സർ, അംബേദ്‌കർ നവംബർ 25ന് നടത്തിയ പ്രസംഗം ഭരണപക്ഷ നേതാവ് വായിച്ചുവല്ലോ. ചരിത്രം ആവർത്തിക്കുന്നതിനെപ്പറ്റിയാണ് അംബേദ്‌കർ പറയുന്നത്. ആ പ്രസംഗത്തിലെ ഭരണപക്ഷ നേതാവ് വായിക്കാതിരുന്ന ഭാഗം ഇതാണ്: "ചരിത്രം ആവത്തിക്കപ്പെടുമോ? ഇന്ത്യയ്ക്ക് വീണ്ടും സ്വാതന്ത്ര്യം നഷ്ടമാകുമോ? ഇന്ത്യക്കാർ രാജ്യത്തെ തങ്ങളുടെ മതവിശ്വാസത്തിനുപരിയായി കാണുമോ അതോ മതവിശ്വാസത്തെ രാജ്യത്തിനുപരിയായി കാണുമോ? എനിക്കറിഞ്ഞു കൂടാ".

ഭരണപക്ഷ നേതാവ് പറഞ്ഞതു പോലെ അംബേദ്‌കർ ഇന്ന് സഭയിലുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എന്താവും പറയുക? അദ്ദേഹം ഈ ചോദ്യമായിരിക്കില്ല ചോദിക്കുക. "രാജ്യത്തിനുപരിയായി മതവിശ്വാസത്തെ പ്രതിഷ്ഠിക്കാൻ ഇന്ത്യക്കാർ നിർബന്ധിതരാവുകയാണ്"എന്നായിരിക്കും അദ്ദേഹം പറയുക. അതാണ് ഇന്ന് സംഭവിച്ച് കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അസഹിഷ്ണുതാ പ്രശ്നങ്ങൾ. അംബേദ്‌കർ എന്താണ് പറഞ്ഞത്? "രാഷ്ട്രീയപ്പാർട്ടികൾ രാജ്യത്തിനുപരിയായി മതവിശ്വാസത്തെ പ്രതിഷ്ഠിക്കുകയാണെങ്കിൽ സ്വാതന്ത്ര്യം രണ്ടാമതൊരിക്കൽ കൂടി അപകടത്തിലായേക്കാം, എന്നെന്നേക്കുമായി നഷ്ടപ്പെടുകയും ചെയ്തേക്കാം. ഈ സംഭവ്യതയെയാണ് നാം ദൃഢചിത്തതയോട് കൂടി പ്രതിരോധിക്കേണ്ടത്. നാം നമ്മുടെ അവസാനത്തെ തുള്ളി രക്തം കൊണ്ടും നമ്മുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ സ്ഥിരനിശ്ചയത്തോടു കൂടി പരിരക്ഷിക്കണം"എന്നാണ് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത്. ഇന്ന്, ഞാൻ അസഹിഷ്ണുതയ്ക്കെതിരായി നിൽക്കുമ്പോൾ, അംബേദ്‌കർ എന്താണോ നമ്മളോടാവശ്യപ്പെട്ടത് അത് തന്നെയാണ് ഞാൻ ചെയ്യുന്നത്. അംബേദ്‌കർ പറഞ്ഞത് നടപ്പിലാകണം എന്നാഗ്രഹിക്കുന്ന ഏതൊരാളും അസഹിഷ്ണുതയെ എതിർക്കും. ഭരണപക്ഷ നേതാവ് പറഞ്ഞ അംബേദ്കറിന്റെ അതേ പ്രസംഗം തന്നെയാണിത്.

സാമൂഹ്യനീതിയുടെ പ്രശ്നത്തെപ്പറ്റി പറഞ്ഞത് നാം കേട്ടു. അംബേദ്ക്കർ പറഞ്ഞ സർവ്വപ്രധാനമായ കാര്യം പക്ഷേ വിട്ടുകളഞ്ഞു. അത് ഞാൻ ആഗസ്തിലെ പാർലമെന്റ് സെഷനിൽ പല പ്രാവശ്യം ഉദ്ധരിച്ചതാണ്. അതിന്റെ പൂർണ്ണരൂപം ഇങ്ങനെയാണ്

"1950 ജനുവരി 26ആം തീയതി നാം വൈരുദ്ധ്യങ്ങളുടെ ഒരു പുതിയ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടക്കുകയാണ്. രാഷ്ട്രീയത്തിൽ നമുക്ക് സമത്വം ഉണ്ടാവും, സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവുമായ രംഗങ്ങളിൽ അസമത്വവും. രാഷ്ട്രീയത്തിൽ നാം അംഗീകരിക്കാൻ പോകുന്ന തത്വം "ഒരു മനുഷ്യൻ, ഒരു വോട്ട്""ഒരു വോട്ട്, ഒരു മൂല്യം"എന്നതാണ്. നമ്മുടെ സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവുമായ ഘടന കാരണം, "ഒരു മനുഷ്യൻ, ഒരു മൂല്യം"എന്നത് സാമൂഹികവും സാമ്പത്തികവുമായ രംഗങ്ങളിൽ തിരസ്കരിക്കപ്പെട്ടു കൊണ്ടുമിരിക്കും. ഇത് നാം നിഷേധിക്കുന്നിടത്തോളം, നാം നമ്മുടെ രാഷ്ട്രീയ ജനാധിപത്യത്തെ അപകടപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കും. ഈ വൈരുദ്ധ്യം പ്രാരംഭത്തിൽ തന്നെ നീക്കം ചെയ്യപ്പെടേണ്ടതുണ്ട്. അല്ലെങ്കിൽ ഈ അസ്സംബ്ലി കഠിനാദ്ധ്വാനത്തിലൂടെ നിർമ്മിച്ച രാഷ്ട്രീയ ജനാധിപത്യം, അസമത്വം അനുഭവിക്കുന്നവരാൽ തകർക്കപ്പെടും".

അംബേദ്കറിന്റെ അതേ പ്രസംഗത്തിൽ പറയുന്നതാണിത്. ഇന്നത്തെ അവസ്ഥയെന്താണ്? എന്റെ രാജ്യത്തിന്റെ ജി.ഡി.പിയുടെ പകുതിയോളം സ്വത്തുള്ള നൂറോളം ശതകോടീശ്വരന്മാർ ഇവിടെയുണ്ട്. ഏറ്റവും പുതിയ സെൻസസ് പ്രകാരം, എന്റെ രാജ്യത്തെ 90 ശതമാനം കുടുംബങ്ങളുടെയും മാസവരുമാനം 10000 രൂപയിൽ താഴെയാണ്. വൈരുദ്ധ്യത്തെ നാം പരിഹരിക്കുകയാണോ അതോ കൂടുതൽ ശക്തിപ്പെടുത്തുകയാണോ ചെയ്യുന്നത്? ഈ വൈരുദ്ധ്യം എങ്ങനെ കുറയ്ക്കാം എന്ന് നാം ചർച്ച ചെയ്യുന്നുണ്ടോ? അതിന് പകരം, ഓരോ വിദേശയാത്രയിലും വിദേശ നിക്ഷേപങ്ങൾക്ക് പുതിയ ഇളവുകൾ പ്രഖ്യാപിക്കുകയാണ്. പതിനഞ്ച് മേഘലകളാണ് നേരിട്ടുള്ള വിദേശ നിക്ഷേപത്തിനായി തുറന്നു കൊടുത്തത്. നാണ്യവിളകളുടെ ആഭ്യന്തര ഉദപാദനത്തിന്മേൽ പോലും സ്വതന്ത്ര വ്യാപാര ഉടമ്പടികൾ ഉണ്ടായിരിക്കുന്നു.

കർഷകരുടെ ഇടയിൽ അസ്വസ്ഥതകൾ വർദ്ധിക്കുന്നു. കർഷകർ ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നു. ഗവണ്മെന്റിന്റെ കണക്കുകൾ പ്രകാരം തന്നെ, വ്യാവസായികോത്പാദന സൂചിക ആറ് ശതമാനത്തിൽ നിന്നും മൂന്ന് ശതമാനത്തിലേക്ക് താഴ്ന്നിരിക്കുന്നു. ഉത്പാദനം ആറ് ശതമാനത്തിൽ നിന്നും 2.4 ശതമാനമായി കുറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. വ്യാവസായികോത്പാദനം ക്ഷയിക്കുന്നു. കാർഷികരംഗത്ത് ആശങ്കകൾ പെരുകുന്നു. കഴിക്കാൻ പരിപ്പെങ്കിലും ലഭിക്കാൻ വേണ്ടി, ഹരഹര മഹാദേവ എന്നതിന് പകരം അർഹര മഹാദേവ എന്നാണ് ആളുകൾ പ്രാർത്ഥിക്കുന്നത് തന്നെ. അർഹർ (തുവര) പരിപ്പിന്റെ വില കിലോയ്ക്ക് 200 രൂപ ആയിരിക്കുന്നു, ചിക്കന് വില അതിലും കുറവാണ്. എന്താണീ ഭരണഘടനാ ദിനത്തിന്റെ അർത്ഥം?

അംബേദ്‌കർ വിഭാവനം ചെയ്ത സമൂഹ്യനീതി ഇന്നെവിടെ എത്തി നില്ക്കുന്നു? പട്ടികജാതി/വർഗ്ഗ വിഭാഗങ്ങൾ നേരിടുന്ന പീഡനങ്ങളെപ്പറ്റിയും സംവരണത്തെപ്പറ്റിയും ഞാൻ സൂചിപ്പിച്ചല്ലോ. വളരുന്ന അസമത്വത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ജനജീവിതം അധ:പതിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. എന്താണീ വൈരുദ്ധ്യം? നിങ്ങൾ യാഥാർത്ഥ്യം കാണുന്നില്ലേ. നാം ഡോ. അംബേദ്കറിന് ആദരാഞ്ജലി ഇങ്ങനെയാണോ അർപ്പിക്കേണ്ടത്? ആധുനിക ഇന്ത്യയിൽ സാമൂഹ്യ നീതിയെപ്പറ്റിയുള്ള ദർശനം ഈ വിധമാണോ നിറവേറ്റേണ്ടത്? രഷ്ട്രീയപാർട്ടികളെപ്പറ്റി മറന്നേക്കൂ. ഞാൻ ഏത് പാർട്ടിക്കാരനാണെന്നും നിങ്ങൾ ഏത് പാർട്ടിക്കാരനാണെന്നും മറന്നേക്കൂ. ഒരു ഇന്ത്യക്കാരൻ എന്ന നിലയിൽ, നാം ഈ കാര്യങ്ങളെപ്പറ്റി ചർച്ച ചെയ്യുമ്പോൾ നാം നമ്മോട് തന്നെ സത്യസന്ധത പുലർത്തുന്നുണ്ടോ? നമുക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യം നേടിത്തന്ന അംബേദ്കറിനോടും ആ തലമുറയിൽപ്പെട്ട -നെഹ്രു, ഗാന്ധി, അബുൾ കലാം ആസാദ്, സർദാർ പട്ടേൽ- മറ്റുള്ളവരോടും ഈ ഭരണഘടനയോടും നാം നീതി പുലർത്തുന്നുണ്ടോ? എന്ത് ചെയ്യാനാണ് നമ്മളോടവർ ഉദ്ബോധിപ്പിച്ചത്? നാം അത് ചെയ്യുന്നുണ്ടോ? "ഭരണഘടനയിലുള്ള വിശ്വാസം പുന:ദൃഢീക്കരിക്കുന്നു"എന്നാണ് നിങ്ങൾ പറയുന്നത്. ആ വിശ്വാസമില്ലായിരുന്നുവെങ്കിൽ നിങ്ങൾ ഇവിടെ ഇരിക്കില്ലായിരുന്നു. പിന്നെ എന്താണീ വിശ്വാസത്തിന്റെ പുന:ദൃഢീകരണം? ഫെഡറലിസത്തെപ്പറ്റി അംബേദകറെന്താണ് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്? ഒരു ഫെഡറൽ ഘടനയ്ക്കുള്ളിൽ കേന്ദ്ര സംസ്ഥാന ബന്ധം എന്തായിരിക്കണം എന്നാണ് അംബേദ്‌കർ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്? ഇക്കാര്യത്തിൽ കേന്ദ്രത്തിനും സംസ്ഥാനങ്ങൾക്കും തുല്യ പ്രാധാന്യമാണുള്ളതെന്നാണ് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത്. സർ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ അതേ പ്രസംഗം തന്നെയാണ് ഞാൻ ഉദ്ധരിക്കുന്നത്: "ഇങ്ങനെയുള്ള ഒരു ഭരണഘടനയെ കേന്ദ്രീകരണം എന്ന് വിളിക്കാൻ പ്രയാസമാണ്. ഫെഡറലിസത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന തത്വം, ഏതെങ്കിലും കേന്ദ്രനിർമ്മിതമായ നിയമം മൂലമല്ല മറിച്ച് ഭരണഘടനയാൽതന്നെ, നിയമപരമവും ഭരണപരവുമായ അധികാരങ്ങൾ കേന്ദ്രത്തിനും സംസ്ഥാനങ്ങൾക്കുമിടയിൽ വിഭജിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്നുള്ളതാണ്". അതാണീ ഭരണഘടനയുടെ മഹത്വം. സർ, ഫെഡറലിസത്തിന്റെ തത്വങ്ങൾ പാലിക്കപ്പെടുന്നുണ്ടോ? നിങ്ങൾ ആർട്ടിക്കിൾ 356ന്റെ ദുരുപയോഗത്തെപ്പറ്റി സംസാരിച്ചു. 1950ൽ ഞങ്ങളുടെ കേരളാ ഗവണ്മെന്റായിരുന്നു അതിന്റെ ആദ്യത്തെ ഇര. 1960ൽ ഞങ്ങൾ രണ്ടാമതും ഇരയാക്കപ്പെട്ടു. 1967ലും 1969ലും ബംഗാളിൽ ഞങ്ങൾ ഇരയാക്കപ്പെട്ടു. ...(തടസ്സപ്പെടുന്നു)..

ടി കെ രംഗരാജൻ:മി. ആന്റണി ഇവിടെയുണ്ട്. അദ്ദേഹമായിരുന്നല്ലോ ഹീറോ.

സീതാറാം യെച്ചൂരി:ബഹുമാനപ്പെട്ട ആന്റണി ഇവിടെയുണ്ട്. ...(തടസ്സപ്പെടുന്നു).. സർ, എന്താണ് ഫെഡറലിസം? അത് സമത്വം മാത്രമല്ല മറിച്ച് സംസ്ഥാനങ്ങളോടുള്ള സ്വതന്ത്ര ബഹുമാനവും കൂടിയാണ്, അത് നാം നല്കുന്നുണ്ടോ? നിങ്ങൾ പിന്നെ ജുഡീഷ്യറിയെക്കുറിച്ച് സംസാരിച്ചു. അംബേദ്‌കർ ജുഡീഷ്യറിയെപ്പറ്റി പറഞ്ഞത് വളരെ വളരെ താല്പര്യജനകമാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ അതേ പ്രസംഗത്തിൽ നിന്നും: "കോടതികൾക്ക് ഭേദഗതി വരുത്താം പക്ഷേ അവയ്ക്ക് പകരംവെയ്ക്കാനാവില്ല, പുതിയ വീക്ഷണങ്ങൾ അവതരിപ്പിക്കപ്പെടുമ്പോൾ പഴയ വ്യാഖ്യാനങ്ങളെ പുതിയ വാദങ്ങളെന്ന നിലയിൽ പുന:പരിശോധിക്കാവുന്നതാണ്. പ്രാന്തവൽക്കരിക്കപ്പെട്ട കേസുകളിൽ അവയ്ക്ക് വിഭജനരേഖ മാറ്റി വരയ്ക്കാവുന്നതാണ് പക്ഷേ അവയ്ക്ക് മറികടക്കാനാവാത്ത അതിരുകളുണ്ട്. മാറ്റി വിനിയോഗിക്കാനാവാത്ത നിയതമായ അധികാരമാണവയ്ക്കുള്ളത്. കോടതികൾക്ക് നിലവിലുള്ള അധികാരങ്ങളെ വിശാലമാക്കാൻ പറ്റിയേക്കാം എന്നാൽ അവയ്ക്ക് ഒരു അധികാരസ്ഥാപനത്തിന് നിർണ്ണയിച്ച് കൊടുത്തിട്ടുള്ള അധികാരാവകാശങ്ങളെ മറ്റൊരു അധികാര സ്ഥാപനത്തിന് നല്കാനാവില്ല."

ജുഡീഷ്യറിയുടെയും എക്സിക്യൂട്ടിവിന്റെയും ലെജിസ്ലേച്ചറിന്റെയും വിഭജനവും അനുപൂരകത്വവുമാണ് നമ്മുടെ ഭരണഘടനയുടെ മുഖമുദ്രകൾ. ഇതാണ് ജുഡീഷ്യറിയെപ്പറ്റി പറയാനുള്ളത്. പക്ഷേ നിങ്ങൾ ഡോ. അംബേദ്കറിന് ആദരാഞ്ജലി അർപ്പിക്കുന്നു എന്നുള്ളതാണ് എന്നെ വ്യാകുലപ്പെടുത്തുന്നത്. സർ, 1946 മുതൽ 1950 വരെ ലോകത്തിന്റെ അവസ്ഥ എന്തായിരുന്നു? കൊളോണിയൽ അധിനിവേശത്തിന് കീഴിലായിരുന്നു ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആളുകൾ. ഇന്ത്യയുൾപ്പടെയുള്ള ഈ രാജ്യങ്ങൾ സ്വതന്ത്രമായി. പക്ഷേ മറ്റാരും നടപ്പിലാക്കാത്ത ഒരു വിപ്ലവകരമായ കാൽവെയ്പ് നാം നടപ്പിലാക്കി, സാർവത്രികമായ പ്രായപൂർത്തി വോട്ടവകാശം ആയിരുന്നു അത്. മറ്റൊരു രാജ്യവും അന്ന് ഇത് നടപ്പിലാക്കിയിരുന്നില്ല. ...(തടസ്സപ്പെടുന്നു)... യൂറോപ്പിലോ അമേരിക്കയിലോ അന്ന് ഇത് നടപ്പിലാക്കിയിരുന്നില്ല. പ്രസിഡന്റ് ഒബാമ ഇവിടെ വന്നു. നാമെല്ലാം അദ്ദേഹത്തിന്റെ സന്ദർശനത്തിൽ അവേശഭരിതരായിരുന്നു. അദ്ദേഹം ഗോൾഡൻ ബുക്കിലെഴുതിയത് ഇങ്ങനെയാണ്: "ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ജനാധിപത്യത്തിന് ഏറ്റവും പഴയ ജനാധിപത്യത്തിന്റെ ആശംസകൾ". ഇതായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ സന്ദേശം. അന്ന് വൈകുന്നേരം നടന്ന പ്രസിഡന്റിന്റെ വിരുന്നിൽ ഞാൻ ഇതേ പറ്റി അദ്ദേഹത്തോട് പറഞ്ഞു "സർ, നിങ്ങളുടേത് ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും പഴയ ജനാധിപത്യമാണെന്ന നിർവ്വചനം തെറ്റാണ്". അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു "എന്തുകൊണ്ട്?". ഞാൻ പറഞ്ഞു "സർ, സാർവത്രികമായ വോട്ടവകാശം -അമേരിക്കക്കാരും ആഫ്രിക്കൻ അമേരിക്കകാരും ഉൾപ്പടെ എല്ലാവർക്കുമുള്ള വോട്ടവകാശം- അമേരിക്കയിൽ നടപ്പിലായത് 1962ലാണ്. അതായത് താങ്കൾ ജനിച്ചതിന് ഒരു വർഷം കഴിഞ്ഞ്. ഞങ്ങൾ അത് 1950ൽ തന്നെ നടപ്പിലാക്കിയതാണ്."ദളിതനും ഭൂവുടമയ്ക്കും മുസ്ലീമിനും ഹിന്ദുവിനുമെല്ലാമുള്ള വോട്ടവകാശം 1950ൽ നടപ്പിലാക്കിയതാണ്. സർ, ഇന്നെന്താണ് സംഭവിക്കുന്നത്? ഹര്യാനയിൽ 86 ശതമാനം ആളുകൾക്ക് വിവിധ കാരണങ്ങളാൽ വോട്ട് ചെയ്യാനോ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ മത്സരിക്കാനോ കഴിയുന്നില്ല. സംസ്ഥാന സർക്കാർ പറയുന്നത്, ഈ ഉപാധികൾ അംഗീകരിച്ചില്ലെങ്കിൽ നിങ്ങൾക്ക് വോട്ട് ചെയ്യാനോ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ മത്സരിക്കാനോ കഴിയില്ല എന്നാണ്.

രാജസ്ഥാനിൽ നിങ്ങൾ വച്ച ഉപാധികൾ കാരണം 50 ശതമാനത്തോളം ജനങ്ങൾ സാർവത്രികമായ വോട്ടവകാശത്തിൽ നിന്ന് ഒഴിവാക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഗുജറാത്തിൽ നിങ്ങൾ പറയുന്നത് "വീട്ടിൽ കക്കൂസില്ല എങ്കിൽ നിങ്ങൾക്ക് വോട്ട് ചെയ്യാനോ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ മത്സരിക്കാനോ കഴിയില്ല"എന്നാണ്. ഈ മൂന്ന് സംസ്ഥാനങ്ങളും ഭരിക്കുന്നത് ബിജെപി ഗവണ്മെന്റുകളാണ്. ബിജെപി ഗവണ്മെന്റുകൾ ഭരിക്കുന്ന സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ ജനങ്ങൾക്ക് സാർവത്രികമായ വോട്ടവകാശം പോലും നിഷേധിക്കപ്പെടുന്നു, എന്നിട്ടാണ് നിങ്ങളിപ്പോൾ അംബേദ്കറിന് ആദരാഞ്ജലി അർപ്പിക്കുന്നത്.

രാജ്യസഭാകക്ഷി നേതാവ് ജർമ്മനിയെപ്പറ്റിയും തേഡ് റൈച്ചിനെപ്പറ്റിയും കൌതുകകരമായ പരാമർശങ്ങൾ നടത്തിയല്ലോ. സർ, തേഡ് റൈച്ചിനെപ്പറ്റിയും ജർമ്മനിയെപ്പറ്റിയും ഏകാധിപത്യത്തിന്റെ അപകടങ്ങളെപ്പറ്റിയും ഓർമ്മിപ്പിച്ചതിന് ഞാനദ്ദേഹത്തോട് നന്ദി പറയുന്നു. സർ, 1939ൽ ഭാവി ഇന്ത്യയുടെ സ്വഭാവം എന്തായിരിക്കണം എന്ന ചർച്ചകൾ നടക്കുന്ന കാലത്ത് ഒരു പുസ്തകം പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ടു, അന്നതിന് വലിയ പ്രാധാന്യം കൽപ്പിക്കപ്പെട്ടില്ല എങ്കിലും ഭാവി ഇന്ത്യൻ രാഷ്ട്രീയത്തിൽ അതിന് പ്രാധാന്യമുണ്ടെന്ന് വന്നു. മാധവ് സദാശിവ് ഗോൾവാൾക്കർ എഴുതിയ "We, or our Nationhood Defined"എന്ന പുസ്തകമായിരുന്നു അത്. അദ്ദേഹം ആർ.എസ്.എസ് ഗുരു എന്നാണ് വിളിക്കപ്പെടുന്നത്. "നമ്മൾ ഒരു ഹിന്ദു രാഷ്ട്രമാണ്"എന്നുള്ളതാണ് ആ പുസ്തകത്തിന്റെ ആകെത്തുക. രാജ്യസഭാകക്ഷി നേതാവ് തേഡ് റൈച്ചിനെപ്പറ്റി പരാമർശിച്ചത് കൊണ്ട് ആ പുസ്തകത്തിൽ തേഡ് റൈച്ചിനെപ്പറ്റി പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത് ഞാൻ ഉദ്ധരിക്കുകയാണ്: "വംശത്തിന്റെയും സംസ്കാരത്തിന്റെയും പരിശുദ്ധി കാത്തുസൂക്ഷിക്കാനായി, സെമിറ്റിക്ക് വംശക്കാരെ, ജൂതരെ, രാജ്യത്തിൽ നിന്ന് ഉന്മൂലനം ചെയ്തു കൊണ്ട് ജർമ്മനി ലോകത്തെ ഞെട്ടിച്ചു". ഇന്ത്യയുമായി ഇതിന് സാദൃശ്യമുണ്ട്, ആരാണിവിടെ ജൂതന്മാരുടെ പകരക്കാർ, എന്താണ് വംശത്തിന്റെയും സംസ്കാരത്തിന്റെയും പരിശുദ്ധിക്ക് പകരമായുള്ളത്? ആ പുസ്തകത്തിൽ പറയുന്നത്: "വംശാഭിമാനം അതിന്റെ ഏറ്റവും ഉയർന്ന നിലയിൽ.."
...(തടസ്സപ്പെടുന്നു)..

വി പി സിംഗ് ബദ്നോർ:സർ, ഏത് പുസ്തകത്തെ പറ്റിയാണ് ഇദ്ദേഹം പറയുന്നത്? ...(തടസ്സപ്പെടുന്നു)..

ഡെപ്യൂട്ടി ചെയർമാൻ:ഏത് പുസ്തകത്തിൽ നിന്നാണ് താങ്കൾ ഉദ്ധരിക്കുന്നത്? ...(തടസ്സപ്പെടുന്നു)..

ആനന്ദ് ശർമ്മ:അദ്ദേഹം നിങ്ങളുടെ പാർട്ടി ഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ നിന്നാണ് ഉദ്ധരിക്കുന്നത്. ...(തടസ്സപ്പെടുന്നു)..

ഡെപ്യൂട്ടി ചെയർമാൻ:പറയൂ, ഏത് പുസ്തകത്തിൽ നിന്നാണ് താങ്കൾ ഉദ്ധരിക്കുന്നത്? ...(തടസ്സപ്പെടുന്നു)..

സീതാറാം യെച്ചൂരി:സർ, എന്റെ സുഹൃത്ത് മി. വി പി സിംഗ് ബദ്നോർ ഒരു ബിജെപ്പി എംപി ആയതിനാൽ ഒരു പക്ഷേ ആർഎസ്എസുമായി അത്ര സ്വരച്ചേർച്ചയിലായിരിക്കില്ല. പുസ്തകത്തിന്റെ പേര് "We, or our Nationhood Defined"എന്നാണ്. അതിലെ 35ആം പേജിൽ നിന്നാണ് ഞാൻ വായിച്ചത്. 1939ൽ ഭാരത്‌ പ്രകാശൻ ആണ് ഇത് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്, 1944ൽ അവർ തന്നെ ഇതിന്റെ രണ്ടാം എഡിഷൻ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. ഇതാണതിന്റെ ആധികാരികത. ഈ പുസ്തകം പാർലമെന്റ് ലൈബ്രറിയിലുണ്ട്. ഇല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ താങ്കൾക്ക് ഒരു കോപ്പി തരാം. ഈ പുസ്തകത്തിന്റെ 35ആം പേജിൽ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു "വംശത്തിന്റെയും സംസ്കാരത്തിന്റെയും പരിശുദ്ധി കാത്തുസൂക്ഷിക്കാനായി, സെമിറ്റിക്ക് വംശക്കാരെ, ജൂതരെ, രാജ്യത്തിൽ നിന്ന് ഉന്മൂലനം ചെയ്തു കൊണ്ട് ജർമ്മനി ലോകത്തെ ഞെട്ടിച്ചു. വംശാഭിമാനം അതിന്റെ ഏറ്റവും ഉയർന്ന നിലയിൽ പ്രത്യക്ഷമാവുകയായിരുന്നു ഇവിടെ. വ്യത്യസ്ത വംശങ്ങളും സംസ്കാരങ്ങളും ഇടകലരുന്നത് ഏതാണ്ട് അസാധ്യമാണെന്ന് ജർമ്മനി നമുക്ക് കാണിച്ചു തന്നു. ഇത് നാം ഹിന്ദുസ്ഥാനികൾക്ക് ഒരു നല്ല പാഠമാണ്..."നാമിത് മനസ്സിലാക്കണം. ...(തടസ്സപ്പെടുന്നു)...

ഭരണഘടനയിൽ ഒപ്പു വയ്ക്കുന്ന ഡോ. രാജേന്ദ്രപ്രസാദ്. കടപ്പാട്: ദി ഹിന്ദു

ഇതാണ് ബഹുമാനപ്പെട്ട രാജ്യസഭാകക്ഷി നേതാവ് നമ്മളെയോർമ്മിപ്പിച്ച തേഡ് റൈച്ച്. ഇത് തന്നെയാണ് ഹിന്ദു രാഷ്ട്രവാദത്തിന്റെ കാതൽ. നിങ്ങൾക്ക് അംബേദ്കറിന് ശ്രദ്ധാഞ്ജലി അർപ്പിക്കണമെങ്കിൽ, നിങ്ങൾ അംബേദ്ക്കറിന്റെ പ്രസംഗം തന്നെയാണോർമ്മിക്കേണ്ടത്. അതിൽ അദ്ദേഹം പറയുന്നു: "സമത്വമില്ലാതെ നിങ്ങൾക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ടാകുകയില്ല. സാഹോദര്യമില്ലാതെ നിങ്ങൾക്ക് സമത്വവും സ്വാതന്ത്ര്യവുമുണ്ടാകുകയില്ല. സമത്വവും സാഹോദര്യവുമില്ലാതെ നിങ്ങൾക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ടാകുകയില്ല."ഇന്ത്യയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യമാണ് നിങ്ങൾ ആഘോഷിക്കുന്നതെങ്കിൽ, സമത്വം, സാഹോദര്യം എന്നീ കാര്യങ്ങളിൽ നിങ്ങൾക്ക് വിട്ടുവീഴ്ച ചെയ്യാൻ പറ്റില്ല. എന്നാൽ അസഹിഷ്ണുതയുടെ ഇന്നത്തെ സാഹചര്യത്തിൽ അവ തന്നെയാണ് സന്ധി ചെയ്യപ്പെടുന്നത്. സർ, ഡോ. രാജേന്ദ്രപ്രസാദിന്റെ വാക്കുകൾ ഉദ്ധരിച്ചു കൊണ്ട് ഞാൻ അവസാനിപ്പിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. അദ്ദേഹം ഭരണഘടനയുടെ ഡ്രാഫ്റ്റിൽ ഒപ്പ് വെച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞതാണീ വരികൾ. അന്നദ്ദേഹം ഇന്ത്യയുടെ രാഷ്ട്രപതി ആയിട്ടില്ല; ജനുവരി 26ന് ശേഷമാണ് അദ്ദേഹം രാഷ്ട്രപതി ആകുന്നത്. അന്നത്തെ ഗവർണർ ജനറലായിരുന്ന ഡോ. രാജഗോപാലാചാരിയെ ബ്രിട്ടീഷുകാരായിരുന്നു നിയമിച്ചത് എന്നതിനാൽ അദ്ദേഹത്തിന് ഡോ. രാജേന്ദ്രപ്രസാദിന് സത്യപ്രതിജ്ഞാവാചകം ചൊല്ലിക്കൊടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അതുകൊണ്ട് ഈ സെൻട്രൽ ഹാളിലേക്ക് ചീഫ് ജസ്റ്റിസിനെ വിളിച്ചു വരുത്തുകയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യത്തിൽ സത്യപ്രതിജ്ഞ ചെയ്ത് ഇടക്കാല ഗവണ്മെന്റ് അധികാരത്തിൽ വരുകയും ഭരണഘടന നിലവിൽ വരുകയുമാണുണ്ടായത്. അതിർത്തി നിർണ്ണയത്തിനു ശേഷം പുതിയ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് നടത്താനും തീരുമാനിക്കപ്പെട്ടു. ആ തെരഞ്ഞെടുപ്പാണ് 1952ൽ നടന്നത്. ഇന്ത്യയുടെ ആദ്യത്തെ പ്രധാനമന്ത്രി ആകുന്നതിൽ നിന്നും സർദാർ പട്ടേൽ മാറ്റി നിർത്തപ്പെട്ടിരുന്നു എന്നാണ് നമുക്കിന്നു മനസ്സിലാകുന്നത്. ആദ്യത്തെ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് നടന്നത് 1952ലാണ്, ദൗർഭാഗ്യവശാൽ പാവം സർദാർ 1950ൽ മരിച്ചു. ...(തടസ്സപ്പെടുന്നു)..

സർ, ഡോ. രാജേന്ദ്രപ്രസാദ് പറഞ്ഞത് ഇങ്ങനെയാണ്:

"ആത്യന്തികമായി ഭരണഘടന ഒരു യന്ത്രം പോലെ ജീവനില്ലാത്ത ഒന്നാണ്. അത് നിയന്ത്രിക്കുന്നവരിലൂടെയും പ്രയോഗത്തിൽ വരുത്തുന്നവരിലൂടെയുമാണ് അതിന് ജീവൻ കിട്ടുന്നത്. സ്വന്തം താല്പര്യത്തിനുപരി രാജ്യതാല്പര്യത്തിന് മുൻഗണന കൊടുക്കുന്ന സത്യസന്ധരായ കുറച്ച് പുരുഷന്മാരെയാണ് ഇന്ത്യക്കിന്നാവശ്യം."

എനിക്കുറപ്പുണ്ട് അംബേദ്കറും രാജേന്ദ്രപ്രസാദും 'പുരുഷന്മാർ'എന്നുദ്ദേശിച്ചതിൽ സ്ത്രീകളും ഉൾപ്പെടുമെന്ന്. അതുകൊണ്ട്, ദയവായി, കോപിക്കേണ്ട കാര്യമില്ല, സ്ത്രീകളും ഇതിലെല്ലാം ഭാഗഭാക്കായിരുന്നു എന്നുള്ള കാര്യത്തിൽ എനിക്കുറപ്പുണ്ട്. "ജീവിതത്തിന്റെ വിവിധ ഘടകങ്ങളിൽ നിന്ന് ഒരു വിഘടന പ്രവണത ഉയർന്ന് വരുന്നതായി കാണുന്നു." 1949 നവംബർ 29ന് ഡോ. രാജേന്ദ്രപ്രസാദ് പറഞ്ഞതാണിത്, "നമുക്ക് സാമുദായിക വൈജാത്യങ്ങൾ, ജാതി വൈജാത്യങ്ങൾ, ഭാഷാ വൈജാത്യങ്ങൾ, പ്രവിശ്യാ വൈജാത്യങ്ങൾ തുടങ്ങിയവയൊക്കെ ഉണ്ട്. ഉറച്ച സ്വഭാവവും വീക്ഷണവുമുള്ള, ഏതെങ്കിലും വിഭാഗത്തിനു വേണ്ടി രാജ്യതാല്പര്യം ത്യജിക്കാത്ത, ഈ വൈജാത്യങ്ങളിൽ നിന്ന് ഉളവാകുന്ന മുൻധാരണകളെ മറികടക്കാൻ പറ്റുന്ന ആളുകളെയാണ് നമുക്കിന്നാവശ്യം. അങ്ങനെയുള്ള ധാരാളം ആളുകൾക്ക് നമ്മുടെ രാജ്യം ജന്മം കൊടുക്കും എന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കാം". ഞാനൊരു ചോദ്യം ചോദിച്ചു കൊണ്ട് അവസാനിപ്പിക്കുകയാണ്. എന്താണിന്ന് നാം കാണുന്നത്? അങ്ങനെയുള്ള ധാരാളം ആളുകൾ ഇവിടെ സൃഷ്ടിക്കപ്പേട്ടോ? ഇല്ലെങ്കിൽ നമ്മുടെ ധാരണകൾ തിരുത്തപ്പെടാൻ സമയമായി എന്നാണ് ഞാൻ കരുതുന്നത്.

എനിക്ക് സംസാരിക്കാൻ സമയം തന്നതിന് നന്ദി.

വര്‍ഷം അവസാനിക്കുവാന്‍ ഏതാനും മണിക്കൂറുകള്‍ കൂടി മാത്രമേ ബാക്കിയുള്ളുവല്ലോ. ശാസ്ത്ര - കലാ - സാഹിത്യ - സാമൂഹ്യ - രാഷ്ട്രീയാങ്കണങ്ങളിലെല്ലാം സംഭവ ബഹുലമായ വത്സരം. വാര്‍ത്താ വിനിമയ - സാങ്കേതിക വികാസ മേഖലകളിലെ ദ്രുത വളര്‍ച്ചയും ഇന്റര്‍നെറ്റ് സേവനങ്ങളുടേയും മൊബൈല്‍ ഡിവൈസുകളുടേയും സാര്‍വത്രികവും ചെലവു കുറഞ്ഞതുമായ ലഭ്യതയും സാമൂഹ്യമാദ്ധ്യമസജീവതയുടെ പാരമ്യതയും ഒക്കെ ചേര്‍ന്നു മനുഷ്യന്‍ സ്മാര്‍ട്ട് ആയി ക്ഷീണിച്ചു തളര്‍ന്ന വര്‍ഷവും കൂടിയാണു പോയ്പ്പോവുന്നത്. ചൈനയ്ക്കു ശേഷം ലോകത്തെ ഇടവും വലിയ ഇന്റര്‍നെറ്റ് മാര്‍ക്കറ്റായി ഇന്ത്യ മാറുകയാണ്. ഗ്രാമ - നഗര ഭേദമില്ലാതെ ടെക് ഉപഭോഗത്തിന്‍റെ തോത് കുതിച്ചുയരുന്നു. സാമൂഹ്യമാധ്യമവികാസം എല്ലാ കാഴ്ചപ്പാടുകളേയും രാഷ്ട്രീയ - സാമൂഹ്യ സ്ഥിതിഗതികളേയും സമ്പദ് വ്യവസ്ഥയുടെ ചലനങ്ങളേയും ഒക്കെ സ്വാധീനിക്കുന്നനിര്‍ണായക നിലവാരത്തിലേക്ക് ഉയര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്നു. ഓണ്‍ലൈനിലെ ചലനങ്ങള്‍ ആണ് ലോകത്തിന്‍റെ ദൈനംദിന നടത്തിപ്പിനെ നിയന്ത്രിക്കുന്നത് എന്നു വരുന്നു. തിരിച്ചും, ഗ്രൌണ്ടിലെ കാലുറപ്പും വിധിയും ഒക്കെ ഇന്‍റര്‍നെറ്റിലും ദൃശ്യ- സാമൂഹ്യ പ്ലാറ്റ് ഫോമുകളില്‍ പ്രതിഫലിക്കുകയും തീര്‍പ്പുകല്‍പ്പിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു.

ഈ പശ്ചാത്തലത്തില്‍ ഇന്ത്യയെ സംബന്ധിച്ച് ‘നെറ്റ് ന്യൂട്രാലിറ്റി’ എന്ന ആശയം സജീവമായി ഉണര്‍ന്നുയര്‍ന്നു കേട്ട വര്‍ഷമാണ്‌ 2015. നെറ്റ് ഉപഭോഗത്തിന്‍റെ,സാധ്യതകളുടെ, വളര്‍ച്ചയുടെ കയ്യും കണക്കും നിരത്തി ഇന്റര്‍നെറ്റ് സമത്വം എന്ന സംജ്ഞ ഇന്ത്യന്‍ സാഹചര്യത്തില്‍ നിര്‍ണായകമാവുകയാണ്.

നെറ്റ് ന്യൂട്രാലിറ്റി

ഇന്റര്‍നെറ്റ് സേവന ദാതാക്കളും ഇന്റര്‍നെറ്റ് ഉപയോഗം നിയന്ത്രിക്കുകയും വ്യവസ്ഥപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്ന ഏജന്‍സികളും (ഭരണകൂടങ്ങളും കൂടി) ഇന്റര്‍നെറ്റ് വഴി ലഭ്യമാകുന്ന ഡാറ്റയെ യാതൊരു വിധ വിവേചനവും ഇല്ലാതെ പരിഗണിക്കണം എന്ന തത്വം ആണ് ഇന്റര്‍നെറ്റ് സമത്വംഅഥവാ നെറ്റ് ന്യൂട്രാലിറ്റി. തിമോത്തി വൂഎന്ന ഒരു അമേരിക്കന്‍ നിയമ വിദഗ്ധന്‍ ആണ് 2003ല്‍ ഈ പരികല്‍പ്പന മുന്നോട്ടു വച്ചത്. ഉപയോക്താവ്,സന്ദര്‍ശിക്കുന്ന വെബ്സൈറ്റ് , അതിന്‍റെ ഉള്ളടക്കം, നിര്‍മിതി, അതു ലഭ്യമാക്കുന്ന സേവനം, വിവരങ്ങള്‍, അറ്റാച്ച്മെന്റുകള്‍, തുടങ്ങി യാതൊരു വിധ വേര്‍തിരിവും ഇല്ലാതെ ഇതിനെല്ലാം നിരപേക്ഷിതമായി വേണം ഇന്റര്‍നെറ്റ് സേവനം നല്‍കുവാന്‍ എന്ന ഈ ആശയപ്രകാരം വെള്ളവും വൈദ്യുതിയും ഗ്യാസും ഒക്കെ നമുക്കു ലഭ്യമായ ശേഷം നമ്മുടെ ആവശ്യങ്ങളും സൌകര്യങ്ങളും അനുസരിച്ചു നമ്മള്‍ ഉപയോഗിക്കുന്നതു പോലെ നെറ്റിനെ ഒരു പബ്ലിക് യൂട്ടിലിറ്റിആയി കണക്കാക്കുവാന്‍ കഴിയും. ഇന്റര്‍നെറ്റ് ഇന്ന് ഒരു തരത്തിലും ഒഴിവാക്കാന്‍ കഴിയാത്ത അവശ്യവസ്തുവാണ് എന്നത് സംശയമില്ലാത്ത സംഗതിയും ആണല്ലോ. ഉപയോഗിക്കുന്ന ആളുടെ പൂര്‍ണ സ്വാതന്ത്ര്യം ആണ് നെറ്റ് ന്യൂട്രാലിറ്റി മുന്നോട്ടു വയ്ക്കുന്നത്. വെബ്സൈറ്റുകള്‍ സന്ദര്‍ശിക്കുന്നതിന്, വിവരങ്ങള്‍ ശേഖരിക്കുന്നതിന്, ആസ്വദിക്കുന്നതിന്, ഒന്നും സേവനദാതാക്കളുടെയോ നിയന്ത്രണസംവിധാനങ്ങളുടെയോ ഇടപെടലുകളോ സമ്മര്‍ദങ്ങളോ പരിധി കല്‍പ്പിക്കുന്നതിനെതിരെയാണ് നെറ്റ് ന്യൂട്രാലിറ്റിയുടെ ശബ്ദം ഉയരുന്നത്.

ഇന്റർെനറ്റ് ഡോട്ട് ഓർഗ്

സോഷ്യൽ നെറ്റ്‌വർക്ക് കമ്പനിയായ ഫേസ്ബുക്കുംസാംസംഗ്, മോട്ടോറോള, മീഡിയാടെക്, ഓപ്പറ , നോക്കിയ തുടങ്ങി ആറോളം കമ്പനികളും ചേർന്നുള്ള ഒരു പുതിയ രീതിയിലുള്ള ഒരു സംയോജിത ഇന്റർനെറ്റ് വ്യവസായ മാതൃകയാണ് internet.org. ഇതു പ്രകാരം അവികസിത, വികസ്വര രാജ്യങ്ങളിൽ ചെലവ് കുറഞ്ഞ രീതിയിൽ പരിമിതങ്ങളായ ഇന്റർനെറ്റ് സേവനം ലഭ്യമാകും. എന്നാല്‍ ഏതൊക്കെ സേവനങ്ങൾ നൽകണമെന്ന തീരുമാനങ്ങൾ പങ്കാളി കമ്പനികളിൽ നിക്ഷിപ്തമായിരിക്കും. ഈ സംരഭത്തില്‍ ഇന്ത്യയില്‍ റിലയന്‍സ് ആണ് ഫേസ്ബുക്കിന്റെ പങ്കാളി. 2013 ഓഗസ്റ്റോടെ ഇന്റര്‍നെറ്റ് സേവനം സകലര്‍ക്കും പ്രാപ്യമാക്കുക എന്ന പ്രഘോഷണത്തോടെ ആരംഭിച്ച പദ്ധതി ആണിത്. വെബ് ലോകത്തെ മുന്‍നിര ലാഭം കൊയ്യല്‍ ഭീമന്മാരില്‍ ഒരാളായ ഫേസ്ബുക്ക് അതിന്‍റെ ആക്കം കൂട്ടുവാനും ഈ രംഗത്തെ കൂടുതല്‍ നിയന്ത്രണങ്ങള്‍ തങ്ങളുടെ കൈപ്പിടിയിലാക്കി ആശാന്മാരാവാനും അവരുടെ കമ്പനി വളര്‍ച്ചാ ടൈം ലൈനില്‍ രൂപം നല്‍കിയിട്ടുള്ള ഒരു ബിസിനസ്സ് സംരഭം മാത്രമാണത്. കൂടുതല്‍ ഫേസ്ബുക്ക് യൂസര്‍മ്മാര്‍ - കൂടുതല്‍ ലാഭം ! എല്ലാ മോണോപ്പൊളി കമ്പനികളെയും പോലെ സകല ഉപഭോക്താവിന്റെയും കീശയുടെ പാതാളം വരെ കയ്യിട്ടു വാരി വളരാനുള്ള ടാക്ടിക്സ്.

ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട സംഗതി മുകളില്‍ സൂചിപ്പിച്ച ഇന്റര്‍നെറ്റ് സമത്വപരികല്‍പ്പനകള്‍ക്ക് മുഴുവന്‍ എതിരാണ് ഫേസ്ബുക്ക് കൊണ്ടു വന്ന ഈ പദ്ധതി എന്നതാണ്. ഫ്രീ ഇന്റര്‍നെറ്റ് …. ഫ്രീ ഇന്റര്‍നെറ്റ് എന്നു വാചകമടിക്കു കുറവൊന്നുമില്ലെങ്കിലും പ്രധാനമായും ഫേസ്ബുക്കിന്റെയും അതിന്‍റെ പാര്‍ട്ണര്‍മാരുടെയും സേവനങ്ങള്‍ ആവും ഇതു വഴി ലഭ്യമാക്കുക. അതിനവര്‍ക്ക് അവരുടെ സൌകര്യവും ആര്‍ത്തിയും അനുസരിച്ച് നിയന്ത്രണങ്ങളും ചാര്‍ജും ഏര്‍പ്പെടുത്താം. വാട്ടര്‍ അതോറിട്ടി പൈപ്പു വഴി വെള്ളം തരുന്നു. അതു കുടിക്കണോ കുളിക്കണോ പെഗ്ഗില്‍ ഒഴിക്കണോ എന്നൊക്കെ നമ്മളാണല്ലോ തീരുമാനിക്കുന്നത്. എന്നാല്‍ കുടിക്കാന്‍ എടുക്കുന്ന വെള്ളത്തിന്‌ പ്രത്യേകം ചാര്‍ജ് , കുളിക്കാന്‍ വെള്ളം ഇപ്പോഴില്ല എന്നൊക്കെ അവര്‍ പറയുന്ന സംവിധാനം ആലോചിച്ചു നോക്കൂ. ഇത്തരമൊരു അവസ്ഥയിലേക്ക് നെറ്റ് ഉപഭോക്താവിനെ കൊണ്ടെത്തിയ്ക്കുകയാണ് ഫെയ്സ്ബുക്ക്. ആഗോള ടെക് ബിസിനെസ്സിന്റെ പുതിയ രൂപം. എതിര്‍പ്പുകള്‍ വ്യാപകമായപ്പോള്‍ പ്രതിരോധിക്കുവാന്‍ പല വേലത്തരങ്ങളും ഫേസ്ബുക്ക് ഇറക്കി. മോഹിപ്പിക്കുന്ന ഓഫറുകള്‍ വച്ചു. തങ്ങളുടെ മാനദണ്ഡങ്ങള്‍ പാലിക്കുന്ന സൈറ്റുകള്‍ ഒക്കെ ലഭ്യമാക്കും , പരസ്യങ്ങള്‍ ഉണ്ടാവില്ല തുടങ്ങിയ നമ്പരുകള്‍ ഇട്ടു. ഒടുവില്‍ കാമ്പയിന്‍ പേരു വരെ മാറ്റി - ലതാകുന്നു “ ഫ്രീ ബേസിക്സ്"അഥവാ പഴയ വീഞ്ഞ് പുത്യേ കുപ്പിയില്‍!

ഫ്രീ ബേസിക്സ്

ഫ്രീ എന്ന കൊതിപ്പിക്കുന്ന പേരിന്‍റെ അകമ്പടിയോടെ 2015 മേയില്‍ ഫേസ്ബുക്ക് മുന്നോട്ടു വച്ച പദ്ധതി അവികസിത രാജ്യങ്ങളിലെ സാധാരണക്കാർക്കും അവശ്യ ഇന്റർനെറ്റ് സൗജന്യമായി നൽകുക, കൂടുതൽ ഇന്റർനെറ്റധിഷ്ഠിത ബിസിനസുകളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുക തുടങ്ങിയ ആകര്‍ഷകവും പുരോഗമനപരമെന്നു തോന്നിപ്പിക്കുന്നതുമായ ലക്ഷ്യങ്ങള്‍ അവതരിപ്പിക്കുന്നു. എന്നാല്‍ യാഥാര്‍ത്ഥ്യം മറിച്ചാണ്. മുന്‍പു സൂചിപ്പിച്ചതുപോലെ ഫേസ്ബുക്ക് + പങ്കാളികള്‍ എന്നിവരുടെ സേവനം ആണ് സൌജന്യം. അല്ലാത്തവയ്ക്കെല്ലാം ഉള്ള ആക്സസ് എങ്ങിനെയെന്ന് അവര്‍ തീരുമാനിക്കും. പെയ്ഡ് ഇന്റര്‍നെറ്റ് ഉപഭോഗം വര്‍ദ്ധിക്കുന്നത് റിലയന്‍സ് പോലെയുള്ള പങ്കാളികള്‍ക്ക് ചാകരയാവും. ഡാറ്റാ നിരക്ക് കൂടും. അവര്‍ക്ക് അപ്രമാദിത്വം കൈവരും. കൂടാതെ ഈ ഉപഭോക്താക്കളുടെ മുഴുവന്‍ പ്രധാനപ്പെട്ട സ്വകാര്യ വിവരങ്ങളും മറ്റും സേവന ദാതാക്കള്‍ക്ക് നല്‍കേണ്ടി വരും. അതിന്‍റെ ഭവിഷ്യത്തുകള്‍ പറഞ്ഞറിയിക്കേണ്ട കാര്യവുമില്ല. ഫ്രീ ബേസിക്സിൽ പരസ്യമില്ലെന്നു പറയുന്നെങ്കിലും എല്ലാക്കാലത്തേക്കും അതങ്ങനെ തന്നെ ആയിരിക്കും എന്ന് യാതൊരു ഉറപ്പുമില്ല. (ഫ്രീ ആയി തുടങ്ങിയ യൂട്യൂബ് വീഡിയോകള്‍ ഇപ്പോള്‍ പരസ്യം സ്കിപ്പ് ചെയ്യാതെ കാണാനാവാത്ത അവസ്ഥ ഓര്‍ക്കുക) . ഫ്രീ ബേസിക്സ് സംബന്ധിച്ചുള്ള സകല ഇണ്ടാസുകളും ഫേസ്ബുക്കിന്റെ കയ്യിലാണ്. അതൊരു ഓപ്പണ്‍ പ്ലാറ്റ് ഫോമും അല്ല. എപ്പോഴക്കെ എന്തൊക്കെ മാറ്റങ്ങള്‍ വേണമെന്നൊക്കെ അവര്‍ക്കു നിശ്ചയിക്കാം. കാശു കൊടുക്കുകയും വേണം ഭാഗ്യവശാല്‍ കടിക്കുന്ന പട്ടിയെ കിട്ടിയാല്‍ അതിനെ വളര്‍ത്തുകയും വേണ്ടി വന്നേക്കും. സ്വകാര്യ കമ്പനിയായ ഫേസ്ബുക്കിന് ലോകത്തിന്‍റെ മുക്കിലും മൂലയിലും എല്ലാം ഇന്റര്‍നെറ്റ് ഉപഭോഗം വര്‍ദ്ധിപ്പിച്ചു സാമൂഹ്യ പ്രതിബദ്ധതയും സാങ്കേതിക വിദ്യയുടെ വ്യാപനം വഴി ലോകത്തെ മാറ്റി മറിക്കാനും മുട്ടി നില്‍ക്കുകയായാണെന്നു വരെ നമുക്കു തോന്നിപ്പോവും! ഫേസ്ബുക്ക് തങ്ങളുടെ ഇന്ത്യയിലെ വരുമാനത്തിന്‍റെ മൂന്നിലൊന്ന്, (ഏതാണ്ട് നൂറു കോടി രൂപ) ഫ്രീ ബേസിക്സിന്റെ പ്രചാരണത്തിനും ലോബിയിങ്ങിനും ഒക്കെയായി ഇറക്കി കഴിഞ്ഞു. ഇന്ത്യന്‍ പ്രധാനമന്ത്രിയെ വരെ തട്ടകത്തില്‍ ക്ഷണിച്ചിരുത്തി ഒരുങ്ങി ഇറങ്ങിയിരിക്കുയാണ്.

അതിനിടെ ഈ വര്‍ഷമാദ്യം ഇന്ത്യന്‍ ടെലികോം മന്ത്രാലയം നെറ്റ് ന്യൂട്രാലിറ്റിയെപ്പറ്റി റിപ്പോര്‍ട്ട് നല്‍കുവാന്‍ DoT Committee on Net Neutrality എന്നപേരില്‍ ഒരു പാനലിനെ നിയമിച്ചിരുന്നു. ഏതാണ്ട് നാല്‍പത്തി അഞ്ചോളം സേവനദാതാക്കള്‍ ഉള്‍പ്പെടെയുള്ളവരുമായി സംവദിച്ചതിനുശേഷം അവര്‍ നല്‍കിയ റിപ്പോര്‍ട്ടില്‍ഫേസ്ബുക്കിന്റെ ഇന്‍റര്‍നെറ്റ്ഡോട്ട് ഓര്‍ഗ് പദ്ധതി പച്ചയായ നെറ്റ്ന്യൂട്രാലിറ്റി ലംഘനം ആണെന്നു കൃത്യമായി പ്രതിപാദിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഈ കമ്മറ്റി റിപ്പോര്‍ട്ട് വന്നതിനു ശേഷമാണ് ഇന്റര്‍നെറ്റ് ഡോട്ട് ഓര്‍ഗ് ഫ്രീബേസിക്സ് എന്നു പേരു മാറിയതും. ഒരു അംഗീകൃത സര്‍ക്കാര്‍ കമ്മറ്റി രാജ്യത്തു നിന്നും അടിച്ചോടിക്കണം എന്നു പറഞ്ഞ ഏര്‍പ്പാടിനു കുഴലൂതാന്‍ ആണ് ഈ രാജ്യത്തെ പ്രധാനമന്ത്രി ഫേസ്ബുക്കിന്‍റെ ചെലവില്‍ അവിടെപ്പോയിരുന്നു മോങ്ങിയതെന്നത്വേറെ കാര്യം! ഹെന്തുപറയാന്‍! എന്തായാലും പത്രപ്പരസ്യങ്ങള്‍ , ബില്‍ബോര്‍ഡുകള്‍ , ടിവി സിനിമാ യൂട്യൂബ് പരസ്യങ്ങള്‍ ഡിജിറ്റല്‍ ഇന്ത്യയുടെ പേരില്‍ ത്രിവര്‍ണ്ണ പ്രൊഫൈല്‍ പിക്ചര്‍ മാറ്റല്‍ തുടങ്ങി നന്നായി പണമിറക്കിയും തെറ്റിദ്ധാരണാ കാമ്പെയ്ന്‍ (ഫ്രീ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു ആളെപ്പറ്റിക്കാന്‍ ചെന്നതിനു നെറ്റ് ന്യൂട്രാലിറ്റി നയങ്ങള്‍ നിലവിലുള്ള ബ്രസീലില്‍ നിന്നും മറ്റും ഫേസ്ബുക്കിന് കണക്കിനു കിട്ടികൊണ്ടോടേണ്ടിയും വന്നിട്ടുണ്ട്) വഴിയും ഇന്ത്യയുടെ ഭാവി ഇന്റര്‍നെറ്റിനെക്കുറിച്ചുള്ള നയരൂപീകരണം മുഴുവനിപ്പോള്‍ ഫ്രീ ബേസിക്സില്‍ കിടന്നു കറങ്ങുകയാണ്. സാങ്കേതിക സര്‍വാധിപത്യ പ്രവണതകള്‍ ഈ രൂപത്തില്‍ ആളെ പറ്റിക്കാനും നമ്മെ കൊള്ളയടിച്ചു കൊന്നു കൊലവിളിക്കാനും നാമെന്തറിയണം കാണണം കേള്‍ക്കണമെന്നെല്ലാം കുറച്ചു കമ്പനികള്‍ ചേര്‍ന്നു തീരുമാനിക്കുന്ന ഫാസിസ്റ്റ് മോഡ് കടന്നു വരുമ്പോഴും ലതിനെയെല്ലാം ചോദ്യം ചെയ്യുവാനും നിലയ്ക്കു നിര്‍ത്തുവാനുമുള്ള കഴിവ് നമ്മുടെ ജനതയ്ക്കും ഭരണകൂടത്തിനുമുണ്ടോ എന്നതു തെളിഞ്ഞു വരേണ്ട അസുലഭാവസരം കൂടിയാകുന്നു ഈ പുതുവര്‍ഷം!

ട്രായി പോളിസി

ഇന്ത്യയിലെ വാര്‍ത്താവിനിമയ നിയന്ത്രണ ഏജന്‍സിയാണ് ടെലികോം റെഗുലേറ്ററി അതോറിറ്റി ഓഫ് ഇന്ത്യ(ട്രായ്) . ടെലിക്കമ്മ്യൂണിക്കേഷൻ മേഖലയിലെ സേവനങ്ങൾക്ക് ഈടാക്കുന്ന തുക നിജപ്പെടുത്താനും, ടെലികോം - ഇന്റര്‍നെറ്റ് കമ്പനികൾ നൽകുന്ന സേവനങ്ങൾ നിരീക്ഷിക്കാനും, നിയന്ത്രിക്കാനും അധികാരമുള്ള സ്വതന്ത്ര സംഘടനയാണ് 1997 ല്‍ നിലവിൽ വന്ന ട്രായ്. ഫ്രീ ബേസിക്‌സ് ഇന്ത്യയില്‍ നടപ്പിലാക്കുന്നത് തല്‍ക്കാലത്തേക്ക് നിര്‍ത്തിവയ്ക്കാന്‍ നടത്തിപ്പുകാരായ റിലയന്‍സ് കമ്മ്യൂണിക്കേഷന്‍സിനു ട്രായ് നിര്‍ദേശം നല്‍കിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും മൊയലാളിമാരെല്ലാം ചേര്‍ന്നു രണ്ടും തുനിഞ്ഞിറങ്ങിയിരിക്കുന്ന സ്ഥിതിയ്ക്ക് കനത്ത പ്രതിരോധം തീര്‍ത്തില്ലയെങ്കില്‍ പണി പാലും വെള്ളത്തിലും വരെ വരുവാനും മതി. ഇന്ത്യയാണ് സ്ഥലം…...

ഫ്രീ ബേസിക്സ് വിഷയത്തില്‍ ട്രായ് പൊതുജനാഭിപ്രായത്തിനായി ഒരു കണ്‍സള്‍ട്ടേഷന്‍നടത്തുന്നുണ്ട്. ഈ കണ്‍സള്‍ട്ടേഷന്‍ ജനുവരി ഏഴിന് അവസാനിക്കുകയും ചെയ്യും. ഇതിലേക്ക് ഇന്റര്‍നെറ്റ്ഡോട്ട്ഒര്‍ഗിനു അനുകൂലമായി തങ്ങളുടെ സകല ഉപഭോക്താക്കളെ കൊണ്ടും ഫേസ്ബുക്ക് ട്രായിക്ക് തട്ടിപ്പു മെയില്‍ അയയ്പ്പിക്കുന്നുമുണ്ട്. ഫ്രീ ബേസിക്സ് അപകടത്തില്‍ പെട്ടു നില്‍ക്കുകയാണെന്നും മറ്റുമുള്ള ഒരു ഫോബിയ സൃഷ്ടിച്ചു കൊണ്ടാണ് ഫേസ്ബുക്ക് ആ കാംപയ്ന്‍ മെയില്‍ ആസൂത്രണം ചെയ്തത്. നിങ്ങളില്‍ പലരും ഒരു പക്ഷേ ഇതിനോടകം അതു ചെയ്തിട്ടും ഉണ്ടാകും. ഏതാണ്ട് അഞ്ചര ലക്ഷം മെയിലുകള്‍ ഇതിനോടകം ഈ വകുപ്പില്‍ ഫേസ്ബുക്കിന്റെ കുരുക്കില്‍ കുടുങ്ങിയവരുടെ വകയായി ട്രായിക്ക് പോയിട്ടുണ്ട്. കാശിറക്കി കളി ആയതിനാല്‍ തന്നെ ജയിക്കാന്‍ വേണ്ടിയുള്ള കളികള്‍ തന്നെയാവുമത്.

നമുക്കു ചെയ്യാവുന്നത്

ട്രായി - ഗവണ്‍മെന്റ് പോളിസികള്‍ എങ്ങിനെ തന്നെ രൂപപ്പെട്ടു വന്നാലും ഇന്റര്‍നെറ്റ് നിക്ഷ്പക്ഷത സംബന്ധിച്ചും നെറ്റ് യൂസേജില്‍ ഭാവിയില്‍ നടക്കാനിരിക്കുന്ന വമ്പന്‍ കൊള്ളയടിയ്ക്കും അപ്രമാദിത്വത്തിനും എതിരെ ശക്തമായ പൊതുജനാഭിപ്രായം രേഖപ്പെടുത്തുക തന്നെ വേണം. സി പി ഐ എം പോലെയുള്ള അപൂര്‍വ്വം രാഷ്ട്രീയ പാര്‍ട്ടികള്‍ മാത്രമാണ് ഈ വിഷയത്തില്‍ ശക്തമായ നിലപാടുകള്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ളത്. മുന്‍പ് നെറ്റ് ന്യൂട്രാലിറ്റി വിഷയത്തില്‍ ഏതാണ്ട് പത്തുലക്ഷത്തില്‍ അധികം മെയിലുകള്‍ അയച്ചു പ്രതിരോധം തീര്‍ക്കുവാനും ശബ്ദമുയര്ത്തുവാനും നമുക്കു സാധിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. ഇതിനായി സേവ് ഇന്റര്‍നെറ്റ് എന്ന കാമ്പയിന്‍ രൂപീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. മെയിലിന്‍റെ കണ്ടന്‍റ് എന്താണ് എന്നതിനേക്കാള്‍ എണ്ണങ്ങള്‍ കൊണ്ടുള്ള കളികളാണ് ഫേസ്ബുക്കിന് പഥ്യം. സോ ലവന്‍ അഞ്ചര ലക്ഷം പ്ലസ് എന്ന നമ്പരില്‍ നില്‍ക്കുകയാണ്! എന്നിരുന്നാല്‍ തന്നെയും ഇന്നിതു വരേയും ഇന്നലെയുമായി മാത്രം അയയ്ക്കപ്പെട്ട അന്‍പതിനായിരത്തില്‍ പരം ഈ മെയിലുകള്‍ ഉള്‍പ്പെടെ ഏതാണ്ട് മൂന്നു ലക്ഷം സന്ദേശങ്ങള്‍ നെറ്റ് ഉപയോഗത്തിന് വിവേചനത്തോടെയുള്ള താരിഫ് നടപ്പിലാക്കുന്നതിന് എതിരെ ട്രായിയിലേക്ക് അയയ്ക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞു. സമയം അവസാനിക്കുന്നതിനു മുന്‍പ് അതു പരമാവധി എണ്ണം അയയ്ക്കേണ്ടതും ഉണ്ട്. പ്രതിരോധം കരുത്തു നേടിയതോടെ ഫ്രീബേസിക്സ് പ്രചാരത്തിനും ലോബിയിങ്ങിനും ഒക്കെയായി ഫേസ്ബുക്ക് കൂടുതല്‍ പണം ചെലവഴിക്കാനുള്ള തീരുമാനത്തിലുമാണെന്നാണ് അറിയാനായത്. ഏതാനും മിനിട്ടുകള്‍ മാത്രമെടുത്ത് നമുക്കീ പ്രതിരോധത്തില്‍ പങ്കു ചേരാം.

1. http://savetheinternet.inല്‍ ചെല്ലുക
2. Respond to TRAI now എന്ന ബോക്സില്‍ ക്ലിക്കുക - റെഡിമൈഡ് മറുപടി പ്രത്യക്ഷപ്പെടും.
3. കമ്പ്യൂട്ടറില്‍ നിന്നാണെങ്കില്‍ വരുന്ന മറുപടി നിങ്ങളുടെ ഇമെയിലേയ്ക്ക് To CC അഡ്രസ്സുകള്‍ സഹിതം കോപ്പി പേസ്റ്റ് ചെയ്യുക (Done അടിച്ചതിനു ശേഷം gmail / yahoo / outlook ബട്ടണില്‍ ക്ലിക്കിയാല്‍ To CC Subject ഒക്കെ തന്നെ പുതിയ മെയില്‍ വിന്‍ഡോയില്‍ തുറന്നുവരും. മെസ്സേജ് മാത്രം കോപ്പി പേസ്റ്റു ചെയ്‌താല്‍ മതി) .
4. മൊബൈലില്‍ നിന്നാണെങ്കില്‍ ഇതു നിങ്ങളുടെ ഇമെയില്‍ ആപ്പില്‍ തന്നെ തുറന്നു വരും . കോപ്പി പേസ്റ്റ് ചെയ്യേണ്ടതില്ല.
5. മെസ്സേജ് നിങ്ങള്‍ക്കു വായിച്ചു നോക്കാം. കൂട്ടിച്ചേര്‍ക്കാം/തിരുത്താം
6. സെന്‍ഡുക. ഇത്രേയുള്ളൂ

ടി വകുപ്പില്‍ എത്ര മെയിലുകള്‍ പോയി എന്ന് ഓരോ അര മണിക്കൂറിലും ബുള്ളറ്റിന്‍ ബാബു എന്ന ട്വിട്ടര്‍ അക്കൌണ്ടില്‍നിന്നും അറിയാം. യൂസര്‍ v/s ഫേസ്ബുക്ക് അല്ലെങ്കില്‍ ഫ്രീ ബേസിക്സ് എന്നതിനേക്കാള്‍ യൂസര്‍ v/s ട്രായ് പോളിസി എന്ന ലൈനിലേക്ക് കാര്യങ്ങള്‍ മാറിയേ പറ്റൂ എന്ന ഒരു സൈഡ് ലൈനും ഇവിടെയുണ്ട്. ദേശീയത അളമുട്ടിയൊഴുകി നില്‍ക്കുന്ന നാഷണലിസ്റ്റുകള്‍, ആന്‍റി ക്യാപ്പിറ്റലിസ്റ്റ് - വര്‍ക്കിംഗ് - നോണ്‍ വര്‍ക്കിംഗ് ക്ലാസ്, സെന്‍റര്‍ ലെഫ്റ്റ് - ലെഫ്റ്റ് - ലെഫ്റ്റ് ലിബറല്‍ -- എക്സ്ട്രീം ലെഫ്റ്റുകള്‍, സാമ്രാജ്യത്വ വിരുദ്ധര്‍, അമാനവ സഹോദരങ്ങള്‍, ഇതിലൊന്നും പെടാത്ത സാദാ ബനാനാ റിപ്പബ്ലിക്കന്‍സ്, മിഡിലീസ്റ്റ് ഇന്ത്യന്‍സ്, യൂറോപ്പു യൂയെസ് നോണ്‍ റസിഡന്റ് ദേശീസ്, സെല്‍ഫി ഫ്രീക്കുകള്‍, അവനവന്‍ പ്രകാശന ബ്ലോഗ്ഗേഴ്സ് തുടങ്ങി ജാതി - മത - ദേശ - വര്‍ണ - ലിംഗ - രാഷ്ട്രീയ - തൊഴില്‍ ഭേദമന്യെ സകലമാന മനുഷ്യര്‍ക്കും ഇന്റര്‍നെറ്റ് ഉപയോഗികളായ എല്ലോര്‍ക്കുമെല്ലോര്‍ക്കും ഒരുമിച്ചൊന്നായി കൈകോര്‍ത്തുപിടിച്ച് പ്രതിഷേധിക്കാനുള്ള സുവര്‍ണാവസരം എന്ന നിലയ്ക്കും കൂടി ഈ കാമ്പൈന്‍ ജോറായി വരേണ്ടതാണ്. 2016 പടിവാതില്‍ക്കല്‍ നില്‍ക്കെ എഴുതി പട്ടികപ്പെടുത്തിയ ന്യൂ ഇയര്‍ റിസൊല്യൂഷനുകളില്‍ ഏറ്റവുമാദ്യം ചെയ്യുവാന്‍ ഏറ്റവും ഉചിതവും ലളിതവുമായ ഒന്ന്! നെറ്റ് ന്യൂട്രാലിറ്റിയ്ക്കു വേണ്ടി, ഫ്രീ ബേസിക്സിനെതിരെ ട്രായിക്ക് ഒരു മെയില്‍ !

ഏവര്‍ക്കും ബോധിയുടെ ഹൃദയംഗമമായ പുതുവത്സരാശംസകള്‍

വി എസ്

2015 ഡിസംബര്‍ 27 മുതല്‍ 31 വരെ കൊല്‍ക്കത്തയില്‍ നടന്ന സി.പി.ഐ. (എം)-ന്റെ സംഘടനാ പ്ലീനത്തിന് മുന്നോടിയായി പാര്‍ടി ജനറല്‍ സെക്രട്ടറി സ: സീതാറാം യെച്ചൂരി എഴുതിയ കുറിപ്പിന്റെ സ്വതന്ത്ര മലയാള തര്‍ജമ. വര്‍ഗീയ-നവലിബറല്‍ കടന്നാക്രമണങ്ങള്‍ കൊണ്ട് സവിശേഷതയാര്‍ജിച്ച സമകാലീന രാഷ്ട്രീയസാഹചര്യങ്ങളില്‍ സംഘടനാ പ്ലീനത്തിന്റെ ഉദ്ദേശലക്ഷ്യങ്ങളും, ചെറുത്തുനില്പിന്റെ ഭാഗമായി സി.പി.ഐ. (എം)-ന്റെ നേതൃത്വത്തില്‍ ഒരു ഇടതുപക്ഷ ജനാധിപത്യമുന്നണി രൂപീകരിക്കേണ്ടതിന്റെ പ്രാധാന്യവും സ: സീതാറാം യെച്ചൂരി ഈ കുറിപ്പിലൂടെ വിശദീകരിക്കുന്നു.
പരിഭാഷ:പ്രതീഷ് പ്രകാശ്

ജനകീയ സമരങ്ങളില്‍ കൂടി മാത്രമേ ഒരു മെച്ചപ്പെട്ട ഇന്ത്യയെ നിര്‍മ്മിക്കുവാനും ജനങ്ങളുടെ ജീവിതസാഹചര്യങ്ങള്‍ അഭിവൃദ്ധിപ്പെടുത്തുവാനും സാധ്യമാവുകയുള്ളൂ. ഈ ദ്വിമുഖലക്ഷ്യങ്ങളുടെ സാക്ഷാത്കാരത്തിന് സംഘടനാ ശേഷികള്‍ ശക്തിപ്പെടുത്തേണ്ടത് അത്യന്താപേക്ഷികമാണ്. പാര്‍ടി സംഘടനാ സംവിധാനം ശക്തിപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് ഈ ലക്ഷ്യങ്ങള്‍ ഗതിവേഗത്തോടെ പ്രാപ്തമാക്കുവാന്‍ വേണ്ട നടപടികള്‍ സ്വീകരിക്കുവാനാണ് ഈ പ്ലീനം സമ്മേളനം സംഘടിപ്പിക്കുന്നത്.

മാര്‍ക്സിസ്റ്റ്-ലെനിനിസ്റ്റ് വിപ്ലവതത്വങ്ങളിന്മേലാണ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടിയുടെ സംഘാടനം അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്. ജനാധിപത്യ കേന്ദ്രീകരണം, വിമര്‍ശനവും ആത്മവിമര്‍ശനവും, വ്യക്തിഗതമായ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളോട് കൂടിയുള്ള സംഘടിത പ്രവര്‍ത്തനം മുതലായ ആശയങ്ങള്‍ മാര്‍ക്സിസ്റ്റ്-ലെനിനിസത്തിന്റെ ഭാഗമായിട്ടുള്ളവയാണ്. എന്നാല്‍ പാര്‍ടി സംഘടനയ്ക്ക് ജൈവസവിശേഷതകളാണുള്ളത്. ശൂന്യതയില്‍ അതിന് നിലനില്‍പ് അസാധ്യമാണ്. ഈ ഉദ്ദേശം മുന്നില്‍ കണ്ടുകൊണ്ടാണ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടി 'രാഷ്ട്രീയ-സംഘടനാപരമായ'ദൗത്യങ്ങള്‍ രൂപകല്പന ചെയ്തിരിക്കുന്നത്. പാര്‍ടിയുടെ ഘടനയും സ്വഭാവവും വിപ്ലവാശയങ്ങളില്‍ ആണ് അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നതെങ്കിലും പാര്‍ടിയുടെ അപ്പോഴത്തെ രാഷ്ട്രീയ നയരേഖ (political tactical line) മുന്നോട്ട് വയ്ക്കുന്ന ഉദ്ദേശലക്ഷ്യങ്ങളുമായിട്ട് പാര്‍ടി സംഘടനാ സംവിധാനം ഏകകാലികമായി നിലകൊള്ളേണ്ടതുണ്ട്.

യു.എസ്.എസ്.ആറിന്റെ തകര്‍ച്ചയ്ക്ക് ശേഷം സാമ്രാജ്യത്വത്തിന് അനുകൂലമായി നിലകൊള്ളുന്ന ആഗോള രാഷ്ട്രീയസാഹചര്യത്തിലാണ് സി.പി.എമ്മിന് ഈ കര്‍ത്തവ്യങ്ങള്‍ നിറവേറ്റേണ്ടത്. ഈ പുതിയ രാഷ്ട്രീയവികാസങ്ങള്‍ എങ്ങനെ ഉടലെടുത്തു എന്നും, അന്താരാഷ്ട്രതലത്തി‌ലു‌ം ഇന്ത്യയ്ക്കകത്തുമുള്ള കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രസ്ഥാനങ്ങളെ ഇവ എങ്ങനെ ബാധിക്കും എന്നും ഉള്ള കാര്യങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച് സി.പി.ഐ. (എം)-ന്റെ പതിനാലാം പാര്‍ടി കോണ്‍ഗ്രസില്‍ വച്ച് വിശദമായി പഠിക്കുകയുണ്ടായി. ഈ രാഷ്ട്രീയ വികാസങ്ങള്‍ ഉയര്‍ത്തിയ പ്രക്ഷുബ്ദ്ധതകളില്‍ നിന്ന് പാര്‍ടി പ്രവര്‍ത്തകരെയും അനുഭാവികളിലെ വലിയൊരു വിഭാഗത്തിനെയും സംരക്ഷിച്ചു നിര്‍ത്തുവാന്‍ നമുക്ക് സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്നിരുന്നാലു‌ം ഈ രാഷ്ട്രീയ മാറ്റങ്ങള്‍ക്ക് മാര്‍ക്സിസ്റ്റ്-ലെനിനിസത്തിന്റെയും സോഷ്യലിസത്തിന്റെയും മേല്‍ ഉള്ള ജനതാല്പര്യത്തിന്റെ ഭാവി സാധ്യതകള്‍ക്ക് മേല്‍ കരിനിഴല്‍ വീഴ്ത്തുവാന്‍ സാധിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നാണ് മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്.

രണ്ട് ദശാബ്ദങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം നോക്കുമ്പോള്‍ ഇത് സൃഷ്ടിച്ച ആഘാതങ്ങള്‍ കൂടുതല്‍ പ്രത്യക്ഷമായി വരികയാണ്. ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ സോഷ്യലിസത്തിന്റെ തകര്‍ച്ചയോട് കൂടി സംഭവിച്ചത്, ആഗോള മുതലാളിത്തത്തിന്റെ അതിഭീമമായ മൂലധനസഞ്ചയവും തത്ഫലമായി ഉയര്‍ന്ന് വന്ന അന്താരാഷ്ട്ര സാമ്പത്തിക മൂലധനത്തിന്റെ (International Finance Capital) നേതൃത്വത്തിലുള്ള ആഗോള നവ-ലിബറല്‍ കടന്നാക്രമണങ്ങളുമാണ്. അനുദിനം ശക്തിപ്പെട്ടുക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന പ്രത്യയശാസ്ത്രപരവും ഭൗതികപരവുമായ നവ-ലിബറല്‍ കടന്നാക്രമണങ്ങള്‍ ഇന്ത്യന്‍ യുവതയെ ഋണാത്മകമായി ബാധിക്കുക മാത്രമല്ല ചില ഘടനാപരമായ മാറ്റങ്ങള്‍ക്ക് വഴിവെക്കുകയും ചെയ്തു. സമൂഹത്തിലെ വലിയൊരു വിഭാഗത്തിനെ, പ്രത്യേകിച്ചും യുവജനങ്ങളെ, അരാഷ്ട്രീയവല്‍ക്കരിക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെയാണ് ഈ സാമ്രാജ്യത്വ സാംസ്കാരികതയും മുതലാളിത്ത ഭോഗപരതയും രൂപകല്പനചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്.

ഇന്ത്യന്‍ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ വലതുവ്യതിയാനം

ഇന്ത്യ അത് വരെ പിന്തുടര്‍ന്ന് പോന്നിരുന്ന ചേരിചേരാ നിലപാടിനെ പുറംതള്ളിക്കൊണ്ടാണ്, ഇവിടത്തെ അധികാരിവര്‍ഗം, ശീതയുദ്ധത്തിന് ശേഷം നവ-ലിബറല്‍ നയങ്ങളെ ആശ്ലേഷിച്ചു തുടങ്ങിയത്. സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെയും നവ-ലിബറല്‍ നയങ്ങളുടെയും കയ്യാള്‍പ്പണി നമ്മുടെ അധികാരിവര്‍ഗം ഏറ്റെടുത്തതോട് കൂടി നമ്മുടെ ജനതയുടെ സാമ്രാജ്യവിരുദ്ധബോധം കാലക്രമേണ നഷ്ടമാവുകയും, അവരില്‍ പുരോഗമനാശങ്ങളോടും ചിന്താപദ്ധതികളോടും വിപ്രപത്തി ഉണ്ടായിത്തുടങ്ങുകയും ചെയ്തു.

മതേതര ജനാധിപത്യ രാജ്യമായ ഇന്ത്യയെ ഹിന്ദുരാഷ്ട്രമാക്കുക എന്ന ഉദ്ദേശത്തോടെ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന ആര്‍.എസ്.എസ്./ബി.ജെ.പി. തുടങ്ങിയ വര്‍ഗീയ-ഫാസിസ്റ്റ് സംഘടനകളുടെ വളര്‍ച്ചയ്ക്ക് വളക്കൂറേകുവാന്‍ ഇന്ത്യന്‍ അധികാരിവര്‍ഗത്തിന്റെ വലതുവ്യതിയാനം സഹായകമായി. വര്‍ഗീയ ശക്തികളുടെ വളര്‍ച്ചയും അവരുടെ അധികാരപ്രാപ്തിയും രാജ്യത്താകമാനമുള്ള കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് വിരുദ്ധശക്തികളെ പ്രോല്‍സാഹിപ്പിക്കുകയുണ്ടായി.

സി.പി.എമ്മിന് അതിന്റെ സ്വതന്ത്ര ശക്തി സമാഹരിക്കുന്നതിനും ഇന്ത്യന്‍ ജനത പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന വിവിധ വര്‍ഗ ശക്തികളെ പുരോഗമന പാതയില്‍ നയിക്കുന്നതിനായിട്ടും ഈ വര്‍ഗീയ പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തിനെയും അതിന്റെ കടന്നാക്രമണങ്ങളെയും ചെറുത്തു തോല്പിക്കേണ്ടതായുണ്ട്. എല്ലാ തലങ്ങളിലും - രാഷ്ട്രീയമായും, പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായും, സംഘടനാപരമായും - ഈ ദൗത്യങ്ങള്‍ നടപ്പിലാക്കേണ്ടതുണ്ട്. 21-ആം പാര്‍ടി കോണ്‍ഗ്രസ് മുന്നോട്ട് വച്ച പൊളിറ്റിക്കല്‍-ടാക്റ്റിക്കല്‍ ലൈനിന്റെ ഉദ്ദേശലക്ഷ്യങ്ങള്‍ നേടുന്നതിനായിട്ട് വലതുപക്ഷ ഹിന്ദുത്വ സംഘടനകള്‍ ഉയര്‍ത്തുന്ന വെല്ലുവിളികളെ നേരിടുവാന്‍ പാര്‍ടി സംഘടനയെ സുസജ്ജമാക്കേണ്ടതുണ്ട്.

പാര്‍ടി സംഘടന സംവിധാനത്തിന്റെ ശക്തിപ്പെടുത്തല്‍

വര്‍ഗീയതയുടെയും നവ-ലിബറലിസത്തിന്റെയും സംയോജിതാക്രമണങ്ങളെ ചെറുക്കുവാനും അതിനെതിരെ ശക്തമായ ജനകീയ സമരങ്ങള്‍ സംഘടിപ്പിക്കുവാനും തക്ക ശേഷിയിലേക്ക് നമ്മുടെ പാര്‍ടി സംഘടനാ സംവിധാനത്തെ ഉയര്‍ത്തേണ്ടതുണ്ട്.

സി.പി.എമ്മിനെതിരെ, പശ്ചിമ ബംഗാള്‍ പോലെയുള്ള അതിന്റെ ശക്തിദുര്‍ഗങ്ങളില്‍ പോലും, വലതുപക്ഷ പിന്തിരിപ്പന്‍ ശക്തികള്‍ നടത്തുന്ന ഭീതിയുടെയും ഭീകരതയുടെയും രാഷ്ട്രീയത്തിലൂന്നിയുള്ള ആക്രമണങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലത്തില്‍ പാര്‍ടി സംഘടനാ സംവിധാനം ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നത് മറ്റെന്തിനേക്കാളും പ്രാധാന്യമര്‍ഹിക്കുന്ന കാര്യമാണ്. ഈ രാജ്യത്ത് നിലനില്‍ക്കുന്ന ഇടതുപക്ഷത്തിന്റെ ശക്തിദുര്‍ഗങ്ങളും ഇന്ത്യന്‍ വിപ്ലവ ശക്തികളുടെ താവളങ്ങളും സംരക്ഷിക്കുവാനും പ്രതിരോധിക്കുവാനുമാണ് സി.പി.എമ്മിന്റെ എല്ലാ പാര്‍ടി യൂണിറ്റുകളും, ഈ അവസരത്തില്‍, ശ്രദ്ധ ചെലുത്തേണ്ടത്.

പാര്‍ടിയുടെയോ ബഹുജനസംഘടനകളുടെയോ അംഗസംഖ്യയുടെ വളര്‍ച്ചയില്‍ ഇടിവില്ലെങ്കിലും ,അംഗങ്ങളുടെ പ്രാതിനിധ്യത്തിലുള്ള പൊരുത്തക്കേടുകളും തെരെഞ്ഞെടുപ്പുകളില്‍ പാര്‍ടി നേരിടുന്ന ശക്തിക്ഷയവും സൃഷ്ടിക്കുന്ന നിഷ്ക്രിയത്വത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തില്‍, പാര്‍ടി സംഘടനാസംവിധാനം ശക്തിപ്പെടുത്തുക എന്ന ഉദ്ദേശത്തോടെയാണ് പ്ലീനം സമ്മേളിക്കുന്നത്.

സംഘടനയെ സംബന്ധിച്ചുള്ള സി.പി.ഐ.(എം) നടത്തിയ ഏറ്റവും അവസാനത്തെ പ്ലീനം, പത്താം പാര്‍ടി കോണ്‍ഗ്രസ് കഴിഞ്ഞയുടനെ, 1978 ഡിസംബറില്‍ സാല്‍ക്കിയയില്‍ വച്ചായിരുന്നു. ആ കാലഘട്ടത്തില്‍ സി.പി.ഐ. (എം) രാജ്യത്തെ ഒരു ഇടതുപക്ഷ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ശക്തിയായി ഉയര്‍ന്നു കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. യു.എസ്.എസ്.ആറിന്റെ നേതൃത്വതില്‍ ഉള്ള സോഷ്യലിസ്റ്റ് സഖ്യം ആഗോള സാമ്രാജ്യത്വത്തെ തുല്യ ശക്തിയോടെ എതിര്‍ത്തുവന്നിരുന്നതും ഇതേ കാലഘട്ടത്തില്‍ തന്നെ ആയിരുന്നു.

സാല്‍ക്കിയ പ്ലീനം നടന്ന സമയത്തെ അപേക്ഷിച്ച് ആഗോളതലത്തില്‍ സോഷ്യലിസ്റ്റ് പ്രതിരോധം തകര്‍ന്നിരിക്കുന്ന കാലഘട്ടത്തിലാണ് ഇന്ന് നാം കൊല്‍ക്കത്തയില്‍ പ്ലീനത്തിന് കൂടുന്നത്. പാര്‍ലമെന്റിന്റെ അകത്തും പുറത്തും പാര്‍ടിയുടെ ശക്തിക്കും സ്വാധീനത്തിനും സംഭവിച്ചിരിക്കുന്ന ഇടിവ് മൂലമുണ്ടായ നിശ്ചലാവസ്ഥയില്‍ ആണ് ഇന്ത്യന്‍ അധികാരിവര്‍ഗം വര്‍ഗിയ-നവലിബറല്‍ കടന്നാക്രമണങ്ങള്‍ക്ക് കോപ്പ് കൂട്ടുന്നത്.

ഇടതുപക്ഷ ജനാധിപത്യ മുന്നണി കെട്ടിപ്പടുക്കേണ്ട വിധം

പാര്‍ടി സ്വതന്ത്ര ശക്തിയാര്‍ജിക്കുന്നതിന്റെ ഒപ്പം തന്നെ ഇടതുപക്ഷ ഐക്യം ശക്തിപ്പെടുത്തുവാനും വികസിപ്പിക്കുവാനും ഉള്ള ശ്രമങ്ങള്‍ പാര്‍ടിയുടെ ഭാഗത്ത് നിന്നും ഉണ്ടാകേണ്ടതുണ്ട്. തത്ഫലമായുണ്ടാകുന്ന ഇടതുപക്ഷ ഐക്യമായിരിക്കണം ഇടതുപക്ഷത്തെയും ജനാധിപത്യ ശക്തികളെയും ഒന്നിപ്പിച്ചു മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോകേണ്ടത്.

ഇടതുപക്ഷ-ജനാധിപത്യ മുന്നണിയുടെ രൂപീകരണം തൊഴിലാളി വര്‍ഗത്തിന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ജനകീയ ജനാധിപത്യ മുന്നണിയുടെ നിര്‍മ്മിതിയിലെ മുന്നൊരുക്കങ്ങളില്‍ നിര്‍ണായകമാണ്. ഈ വര്‍ഗ മുന്നണി ആയിരിക്കും നമ്മുടെ രാജ്യത്ത് ജനകീയ ജനാധിപത്യ വിപ്ലവം വിജയകരമായി നടപ്പിലാക്കുന്ന ശക്തി.

ശക്തവും പര്യാപ്തവുമായ ഒരു ഇടതുപക്ഷ ജനാധിപത്യ മുന്നണി രൂപപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് വേണം ഈ ലക്ഷ്യങ്ങൾ കൈവരിക്കാനുള്ള ആരംഭം കുറിക്കേണ്ടത്‌. വര്‍ഗ ശക്തികളുടെ പരസ്പരബന്ധത്തില്‍ മാറ്റം കൊണ്ടുവരിക, രണ്ടേ രണ്ടു ബൂര്‍ഷ്വ-ജന്മിത്ത പാര്‍ടികളില്‍ നിന്ന് ഒന്നിനെ തെരഞ്ഞെടുക്കാന്‍ ജനങ്ങള്‍ നിര്‍ബന്ധിക്കപ്പെടുകയും അങ്ങനെ നിലവിലെ വ്യവസ്ഥയുടെ ചട്ടക്കൂടില്‍ അവര്‍ ബന്ധനസ്ഥരാവുകയും ചെയ്യുന്ന അവസ്ഥക്ക് അറുതി കാണുക, എന്നീ ലക്ഷ്യങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടിയുള്ള പരിശ്രമം എന്ന നിലയിലാണ് സി.പി.ഐ. (എ‌ം)-ന്റെ പത്താം പാര്‍ടി കോണ്‍ഗ്രസ്സില്‍ ‘ഇടതുപക്ഷ ജനാധിപത്യമുന്നണി’ വിഭാവനം ചെയ്യപ്പെട്ടത്.

ഇടതുപക്ഷ ജനാധിപത്യ മുന്നണിയെ ഒരു തെരഞ്ഞെടുപ്പു സഖ്യമായല്ല ധരിക്കേണ്ടത്, പിന്തിരിപ്പൻ ഭരണവര്‍ഗങ്ങളെ ഒറ്റപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് സാമ്പത്തികവും രാഷ്ട്രീയവുമായ മാറ്റത്തിനായുള്ള സഹകരണമായി വേണം അതിനെ വീക്ഷിക്കുവാൻ. ഇത്തരം ഒരു ഇടതു ജനാധിപത്യ ഐക്യത്തിന്റെ രൂപീകരണം, അഭൂതപൂർവമായ സംഘടനാശക്തിയും എല്ലാ തുറയിലുമുള്ള തൊഴിലാളി സമൂഹങ്ങളുടെ പോരാട്ടവും ആവശ്യപ്പെടുന്നുണ്ട്. പാര്‍ടിയുടെ ശക്തിയിലുള്ള ബൃഹത്തായ വളര്‍ച്ചയും ഇതോടൊപ്പം ആവശ്യകമാണ്. ജനങ്ങളുമായി പാര്‍ടിക്കുള്ള ബന്ധം തീവ്രമാക്കുന്നതിലൂടെ, അതായത് ബഹുജന നയം (Mass Line) പ്രയോഗത്തിൽ വരുത്തുന്നതിലൂടെ, ഇത് സാധ്യമാവും - മത്സ്യം ജലത്തിലേയ്ക്കെന്ന പോലെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകള്‍ ജനങ്ങളുടെ ഇടയിലേക്ക്.

നമ്മുടെ സ്വതന്ത്ര ശക്തിയിലുള്ള ഈ വളര്‍ച്ചയുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍, ഇരുപത്തിയൊന്നാം പാര്‍ടി കോണ്‍ഗ്രസ്സിന്റെ നയരേഖ സംഘടിത മുന്നണി (United Front) തന്ത്രത്തിന്റെ പ്രാധാന്യത്തെ അടിവര ഇടുന്നുണ്ട്. സംഘടിത മുന്നണി എന്ന വിപ്ലവതന്ത്രം ഐക്യത്തിന്റെയും പോരാട്ടത്തിന്റെയും പ്രമാണങ്ങളെ എകീകരിക്കുന്നതില്‍ ഊന്നല്‍ നല്കുന്നു. അതായത്, ഭരണവര്‍ഗത്തിലെ വിഭാഗങ്ങള്‍ തമ്മിലുള്ള സംഘര്‍ഷങ്ങളെ ഉപയോഗിക്കുകയും, സത്വരമായ ലക്ഷ്യങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി ചിലരുമായി ഐക്യത്തില്‍ ഏര്‍പ്പെടുകയും, അതേസമയം, ഇവരുടെ ജനവിരുദ്ധവും തൊഴിലാളിവര്‍ഗ വിരുദ്ധവുമായ നയങ്ങള്‍ക്കെതിരെയുള്ള പോരാട്ടങ്ങളെ ശക്തിപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുക. ബൂര്‍ഷ്വാ പാര്‍ടികളുടെ സ്വാധീനതയിലുള്ള ബഹുജനങ്ങളെ നമ്മിലേക്ക് എത്തിക്കുകയും, അങ്ങനെ വര്‍ഗ സമരത്തെ മുൻപോട്ടു നയിക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണ് സംഘടിത മുന്നണി തന്ത്രത്തിലൂടെ നാം കൈവരിക്കേണ്ട ലക്ഷ്യം. സ്വതന്ത്രമായ വര്‍ഗ ബഹുജന മുന്നേറ്റങ്ങള്‍ തീവ്രമാക്കുക ,അതോടൊപ്പം ബൂര്‍ഷ്വാ പാര്‍ടികളുടെ അന്തര്‍സംഘര്‍ഷങ്ങളെ ഉപയോഗപ്പെടുത്തുക, എന്നിവയാണ് സംഘടിത മുന്നണി തന്ത്രം നടപ്പിലാക്കുന്നതിലെ രണ്ട് വീക്ഷണങ്ങൾ.

അതെ സമയം, ഇരുപത്തിയൊന്നാം പാര്‍ടി കോണ്‍ഗ്രസ് രാഷ്ട്രീയനയരേഖ, രാഷ്ട്രീയ സാഹചര്യങ്ങളിലെ ദ്രുതഗതിയിലുള്ള മാറ്റങ്ങള്‍ നേരിടുന്നതിനായി സി.പി.ഐ. (എ‌ം) ബഹുമുഖ തന്ത്രങ്ങള്‍ ആവിഷ്കരിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത അടിവരയിടുന്നുണ്ട്. അതിനപ്പുറം, ഈ തെരഞ്ഞെടുപ്പ് തന്ത്രങ്ങളെ ഇടതുപക്ഷ ജനാധിപത്യ മുന്നണി കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിനായി രൂപപ്പെടുത്തണം. പാര്‍ടി സംഘടന ഈ കൃത്യങ്ങള്‍ നിര്‍വഹിക്കാന്‍ പര്യാപ്തമാവണം.

പതിനാലാം പാര്‍ടി കോണ്‍ഗ്രസ് മുതല്‍ സി.പി.ഐ. (എ‌ം) ഇടവിടാതെ ഊന്നല്‍ നല്കുന്ന ലെനിനിസ്റ്റ് പ്രമാണമാണ് "മൂര്‍ത്തമായ അവസ്ഥകളുടെ മൂര്‍ത്തമായ അപഗ്രഥനമാണ് വൈരുദ്ധ്യാത്മകതയുടെ ജീവസത്ത"എന്നത്. ഇന്നത്തെ ഇന്ത്യന്‍ വ്യവസ്ഥയി‌ല്‍, പതിനാലാം കോണ്‍ഗ്രസ് മുതലുള്ള രണ്ടു ദശാബ്ദങ്ങളില്‍ വന്നിരിക്കുന്ന മൂര്‍ത്തമായ മാറ്റങ്ങള്‍ നിരീക്ഷിക്കേണ്ട ചുമതല നമുക്കുണ്ട്. അതേ തുടര്‍ന്ന്, ഇന്ത്യന്‍ കാര്‍ഷികവൃത്തിയില്‍ നവ ലിബറല്‍ നയങ്ങളുടെ സ്വാധീനം, തൊഴിലാളി വര്‍ഗത്തില്‍ വരുത്തപ്പെട്ട മാറ്റങ്ങള്‍, മധ്യവര്‍ഗത്തില്‍ ഉണ്ടായ മാറ്റങ്ങള്‍ എന്നിവ പഠിക്കാന്‍ കേന്ദ്ര കമ്മിറ്റി മൂന്നു പഠനഗ്രൂപ്പുകൾ രൂപീകരിച്ചു. ആ കണ്ടെത്തലുകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ, നമ്മുടെ മുദ്രാവാക്യങ്ങള്‍, വേണ്ട സംഘടനാ നടപടികള്‍, എന്നിവ ഇരുപത്തിയൊന്നാം കോണ്‍ഗ്രസിലും കേന്ദ്ര കമ്മിറ്റിയിലും ചര്‍ച്ച ചെയ്യുകയും ചില തീരുമാനങ്ങള്‍ കൈക്കൊള്ളുകയും ചെയ്തു. ഇതിനു വേണ്ട സംഘടനാനടപടികള്‍ ഈ പ്ലീനത്തില്‍ കൈക്കൊള്ളേണ്ടതുണ്ട് .

വര്‍ഗീയത ഉയര്‍ത്തുന്ന വെല്ലുവിളികളെ ചെറുത്തു തോല്പിക്കുക

വര്‍ഗീയതയുടെ ഇപ്പോഴത്തെ കടന്നാക്രമണങ്ങള്‍ അതിന്റെ എല്ലാ മാനങ്ങളിലും - രാഷ്ട്രീയവും, പ്രത്യയശാസ്ത്രപരവും, സാമൂഹികവും, സാംസ്കാരികവും വിദ്യാഭ്യാസപരവും - ചെറുക്കപ്പെടേണ്ടതാണ്. ഈ വെല്ലുവിളികളെ നേരിടുവാന്‍ നമ്മുടെ സംഘടനാ ശേഷിയുടെ ബൃഹത്തായ വളര്‍ച്ച ആവശ്യമാണ്. ജനപ്രിയ ശൈലികളില്‍ പ്രത്യയശാസ്ത്ര-രാഷ്ട്രീയ ആശയ പ്രചരണങ്ങള്‍ വലിയ തോതില്‍ നടത്തേണ്ടതായിട്ടുണ്ട്. വര്‍ഗീയ ശക്തികള്‍ക്കെതിരായ പ്രത്യയശാസ്ത്രയുദ്ധത്തില്‍ ഒരു വലിയ വിഭാഗം ബുദ്ധിജീവികളെയും, ചരിത്രകാരെയും, വിദ്യാഭ്യാസവിചക്ഷണരെയും, സാംസ്കാരിക പ്രവര്‍ത്തകരെയും മുന്നില്‍ അണിനിരത്തേണ്ടതുണ്ട്. ഈ ദൗത്യങ്ങള്‍ നിറവേറ്റുന്നതിനും വെല്ലുവിളികള്‍ ഏറ്റെടുക്കുന്നതിനുമായി നമ്മളേവരും പാര്‍ടി സംഘടനയെ പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായും രാഷ്ട്രീയമായും ശക്തിപ്പെടുത്തേണ്ടതുണ്ട്.

സി.പി.ഐ. (എം)-ന്റെ ബദല്‍ വീക്ഷണം

നമ്മുടെ രാജ്യത്തിന്റെ വിഭവങ്ങള്‍ - അത് ഭൗതിക സമ്പത്ത് ആയാലും മനുഷ്യവിഭവശേഷി ആയാലും - ഒരു മെച്ചപ്പെട്ട ഇന്ത്യ നിര്‍മ്മിക്കുന്നതിനായിട്ടും, ജനങ്ങളുടെ ജീവിതസാഹചര്യം മെച്ചപ്പെടുത്തുന്നതിനായിട്ടും ബദല്‍ നയരൂപീകരണങ്ങളിലൂടെ ഉപയോഗപ്പെടുത്തണമെന്നാണ് സി.പി.ഐ. (എം)-ന്റെ നിലപാട്. ഇന്നത്തെ സാഹചര്യത്തില്‍ സ്വന്തം കീശ വീര്‍പ്പിക്കുവാനും, സമൂഹത്തില്‍ പണക്കാരും പാവപ്പെട്ടവരും തമ്മിലുള്ള അന്തരം വര്‍ധിപ്പിക്കുവാനും അന്താരാഷ്ട്ര സാമ്പത്തിക മൂലധനത്തിന് തങ്ങളുടെ ലാഭം പരമാവധിയാക്കുവാനുള്ള അവസരങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിക്കുവാനുമാണ് ഈ വിഭവങ്ങളെ ഇന്ത്യന്‍ അധികാരിവര്‍ഗം ഉപയോഗപ്പെടുത്തുന്നത്. ഈ വീക്ഷണം യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാക്കുന്നതിന് നമ്മുടെ സംഘടനാ ശക്തി വര്‍ദ്ധിപ്പിക്കേണ്ടതുണ്ട്.

ഈ ഹിമാലയന്‍ ദൗത്യം സി.പി.ഐ. (എം)-ന് മാത്രമേ ഏറ്റെടുക്കുവാന്‍ സാധിക്കുകയുള്ളൂ. പാര്‍ടി സംഘടനാ സംവിധാനത്തെ ശക്തിപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടും എണ്ണയിട്ട യന്ത്രത്തെപ്പോലെ പ്രവര്‍ത്തിപ്പിച്ചുകൊണ്ടും മാത്രമേ ഈ ദൗത്യത്തിനായി പാര്‍ടിയെ ഉയര്‍ത്തികൊണ്ടുവരാന്‍ സാധ്യമാവുകയുള്ളൂ. ബി.ജെ.പി.-യുടെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ഇപ്പോഴത്തെ കേന്ദ്ര ഗവണ്‍മെന്റ്, സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെയും ആഗോള സാമ്പത്തിക മൂലധനത്തിന്റെയും താല്പര്യങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി നടത്തുന്ന നയരൂപീകരണങ്ങളുടെ ദിശയെ നവ-ലിബറല്‍ പരിഷ്കാരങ്ങളും വര്‍ഗീയവല്‍ക്കരണവും നിര്‍ണയിക്കുമ്പോള്‍ പാര്‍ടി സംഘടനാ സംവിധാനത്തെ മെച്ചപ്പെടുത്തുക എന്ന ദൗത്യത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം ഏറി വരുന്നു.

ഈ സാഹചര്യത്തില്‍ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള ഇന്ത്യന്‍ ജനതയുടെ പ്രക്ഷോഭത്തിലും അതിനെ തുടര്‍ന്നുള്ള മറ്റ് സമരങ്ങളിലും ഉള്ള കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടിയുടെ പങ്കാളിത്തത്തെ സംബന്ധിച്ചുള്ള നിരന്തരമായ ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തലുകള്‍ ആവശ്യമാണ്‌. പ്രത്യയശാസ്ത്രപരവും സംഘടനാപരവുമായ എല്ലാ വ്യതിചലനങ്ങളെയും എതിര്‍ത്തു തോല്പിച്ചുകൊണ്ട് സി പി ഐ (എം) ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും പ്രബലമായ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ശക്തിയായിട്ടുയര്‍ന്നു വന്നത് നമ്മുടെ സഖാക്കളുടെയും അനേകമനേകം ധീരരക്തസാക്ഷികളുടെയും ത്യാഗനിര്‍ഭരതയുടെയും കൂടി പിന്‍ബലത്തിലാണ്. അധികാരിവര്‍ഗത്തിന്റെ ചൂഷണങ്ങള്‍ക്കെതിരെ ചൂഷിത വര്‍ഗത്തില്‍ പെടുന്ന ജന വിഭാഗങ്ങള്‍ പ്രക്ഷോഭം തുടങ്ങി വയ്ക്കുക എന്നതല്ലാതെ സാമൂഹിക മാറ്റത്തിന് മറ്റൊരു വഴി സാധ്യമല്ല. ജനങ്ങളാണ് ചരിത്രനിര്‍മ്മിതി നടത്തുന്നത്. വിപ്ലവചരിത്രങ്ങളും ഇതിനൊരപവാദമായി നിലകൊള്ളുന്നില്ല. ജനങ്ങളുടെ പുരോഗമനപാതയിലൂടെയുള്ള ഈ കുതിച്ചുകയറ്റത്തിന് സി.പി.ഐ. (എം)-നെപ്പോലെയുള്ള ഒരു വിപ്ലവകക്ഷി നേതൃസ്ഥാനമാണ് വഹിക്കുന്നത്. കൊല്‍ക്കത്ത പ്ലീനത്തില്‍ ചരിത്രപരമായ ഈ ഉത്തരവാദിത്തം നിറവേറ്റുവാന്‍ ഉള്ള നമ്മുടെ കര്‍മ്മസന്നദ്ധത നമുക്ക് കൂടുതല്‍ ദൃഢപ്പെടുത്താം.

- സഖാവ് സീതാറാം യെച്ചൂരി ജനറല്‍ സെക്രട്ടറി, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടി ഓഫ് ഇന്ത്യ (മാര്‍ക്സിസ്റ്റ്).

ദശകങ്ങൾക്ക് മുൻപ് ആർ എസ് എസ് എടുത്തിട്ടുള്ള നിലപാടുകളിൽ നിന്നു ഇന്നും കാര്യമായ മാറ്റങ്ങളൊന്നുമില്ല. നിലവിലുള്ള രാഷ്ട്രീയ സാഹചര്യം മുതലെടുത്തും ഭരണ കക്ഷിയുടെ നിയന്ത്രണം കൈയിലെടുത്തും തങ്ങളുടെ രാഷ്ട്രീയ ലാക്കിലേക്ക് എത്താനുള്ള ആർ എസ് എസിന്റെ കുടിലത മനസിലാക്കാൻ കഴിയുന്നതാണ്. ജനതാ പാർട്ടിയിലെ വിള്ളലിന് ശേഷം സോഷ്യലിസ്റ്റ്‌ എഴുത്തുകാരനും വിപ്ലവകാരിയുമായ മഥു ലിമായ് എഴുതി, രവിവാർ എന്ന ഹിന്ദി ആഴ്ചപതിപ്പിൽ 1979 ഇൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച "എന്താണ് ആർ എസ് എസ്"എന്ന ലേഖനത്തിന്റെ ലേഖനത്തിന്റെ സ്വതന്ത്ര മലയാളം പരിഭാഷ ബോധി ഈ സാഹചര്യത്തിൽ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുകയാണ്. അദ്ദേഹം അന്ന് ഉയർത്തിവിട്ട പല കാര്യങ്ങളും ഇന്നും പ്രസക്തമാണ്.
ഇംഗ്ലീഷ് പരിഭാഷ:ജാവേദ് ആനന്ദ്
മലയാളം പരിഭാഷ:റെജി ജോര്‍ജ്

ഞാൻ എന്റെ രാഷ്ട്രീയജീവിതം തുടങ്ങുന്നത് 1937ൽ ആണ്. അന്ന് ഞാൻ വളരെ ചെറുപ്പം ആയിരുന്നെങ്കിലും എന്റെ മട്രിക്കുലേഷൻ പരീക്ഷ വളരെ ചെറിയ പ്രായത്തിൽ തന്നെ പാസായതിനാൽ ഞാൻ കോളേജ് വിദ്യാഭ്യാസവും നേരത്തെ തുടങ്ങിയിരുന്നു. അക്കാലത്ത് ആർ.എസ്.എസും, വിനായക് ദാമോദർ സാവർക്കറുടെ അനുയായികളും ഒരു വശത്തും ദേശീയവാദികളും, സോഷ്യലിസ്റ്റുകളും ഇടതുപക്ഷ രാഷ്ട്രീയ പ്രസ്ഥാനങ്ങളും മറുപക്ഷത്തും ആയി രാഷ്ട്രീയപ്രവർത്തനം പൂനെയിൽ വളരെ ശക്തമായിരുന്നു. 1937 മെയ് ഒന്നിന് പൂനെയിൽ ഞങ്ങൾ മെയ്ദിന റാലി സംഘടിപ്പിച്ചു. ആ തൊഴിലാളിദിന മാർച്ചിനെ ആർ.എസ്.എസും സാവർക്കർ അനുയായികളും ആക്രമിച്ചു. അറിയപ്പെടുന്ന വിപ്ലവകാരിയായ സേനാപതി ബപ്പാട്ട്, സോഷ്യലിസ്റ്റ് നേതാവ് എസ്.എം. ജോഷി എന്നിവരുള്‍പ്പടെ നിരവധി ആളുകൾക്ക് ആക്രമണത്തിൽ പരുക്കേറ്റു. അതിനുശേഷം ഞങ്ങൾക്ക് ഈ ഹിന്ദുത്വസംഘടനകളോടു ശക്തമായ എതിർപ്പുണ്ടായിത്തുടങ്ങി.

ആർ.എസ്.എസുമായി ഞങ്ങൾക്കുള്ള ആദ്യത്തെ എതിർപ്പ് ദേശീയതയെ സംബന്ധിച്ചുള്ളതാണ്. ഞങ്ങൾ വിശ്വസിക്കുന്നത് എല്ലാ ഇന്ത്യൻ പൗരന്മാർക്കും തുല്യ അവകാശമാണ് ഇന്ത്യാ രാജ്യത്തിനു മുകളിലുള്ളത് എന്നാണ്. ആർ.എസ്.എസും സാവർക്കർ അനുയായികളും ഹിന്ദുരാഷ്ട്രം എന്ന സാങ്കല്പികതയുമായിട്ടാണ് വരുന്നത്. മുഹമ്മദ് അലി ജിന്നയും ഇത്തരം ഒരു വികാരത്തിന്റെ ഇര ആയിരുന്നു. അദ്ദേഹം വിശ്വസിച്ചിരുന്നത് ഇന്ത്യ നിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്നത് രണ്ട് രാജ്യങ്ങൾ ചേർത്താണെന്നായിരുന്നു. ഒരു മുസ്ലിം രാജ്യവും ഒരു ഹിന്ദു രാജ്യവും. സാവർക്കറും അതു തന്നെയാണ് പറഞ്ഞിരുന്നത്.

ആർ.എസ്.എസുമായി ഞങ്ങൾക്കുള്ള അടുത്ത എതിർപ്പ്, ഞങ്ങൾ സ്വപ്നം കണ്ടിരുന്നത് ഒരു ജനാധിപത്യ ഇന്ത്യ ആയിരുന്നു എങ്കിൽ ആർ.എസ്.എസ് അവകാശപ്പെട്ടിരുന്നത് ജനാധിപത്യം ഇന്ത്യക്ക് അനുയോജ്യമല്ലാത്ത ഒരു പാശ്ചാത്യ ആശയം ആണെന്നായിരുന്നു. ആ കാലഘട്ടത്തിലെ ആർ.എസ്.എസുകാർ മൊത്തം ഹിറ്റ്‌ലറെ വാഴ്ത്തിപ്പാടുന്നവരായിരുന്നു. ഗുരുജി (മാധവ് സദാശിവ് ഗോൾവാൾക്കർ) ആർ.എസ്.എസിന്റെ സർസംഘചാലക് - തലവൻ - മാത്രമായിരുന്നില്ല അദ്ദേഹം ആയിരുന്നു ആർ.എസ്.എസിന്റെ താത്വികാചാര്യനും.

ഗുരുജിയുടെ ചിന്തകളും നാസികളുമായി ആശ്ചര്യപ്പെടുത്തുന്ന പൊരുത്തം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഗുരുജിയുടെ “നാം അല്ലെങ്കിൽ നമ്മുടെ നിർവചിക്കപ്പെട്ട ദേശീയത“ (We or Our Nationhood Defined) എന്ന പുസ്തകം നിരവധി പതിപ്പുകൾ പ്രസിദ്ധീകരിക്കയുണ്ടായി. 1947ൽ അതിന്റെ നാലാമത്തെ പതിപ്പ് ഇറങ്ങി. ആ പുസ്തകത്തിൽ ഒരിടത്ത് ഗുരുജി പറയുന്നുണ്ട്: “ഹിന്ദുസ്ഥാനിലെ അഹിന്ദുക്കൾ ഹിന്ദുവിന്റെ സംസ്കാരവും ഭാഷയും സ്വീകരിച്ചേ മതിയാവൂ, ഹിന്ദു മതത്തെ അംഗീകരിക്കയും ബഹുമാനിക്കയും വേണം, ഹിന്ദു എന്ന വംശത്തെയും സംസ്കാരത്തെയും അല്ലാതെ ഒരു ആശയത്തെയും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കയോ മഹത്വവത്കരിക്കയോ അരുത്. അതായത് അവർ ഈ രാജ്യത്തോടൂം ഇവിടെ വർഷങ്ങളായി നിലനില്ക്കുന്ന ആചാരങ്ങളോടൂം തങ്ങളുടെ അസഹിഷ്ണുതയും നന്ദികേടും ഉപേക്ഷിച്ചാൽ മാത്രം പോരാ അവർ ഈ ആചാരങ്ങളോടു സ്നേഹവും ഭക്തിയും ഉള്ള പരമമായ നിലപാട് സ്വീകരിച്ചേ മതിയാവൂ. - ചുരുക്കം വാക്കുകളിൽ, അവർ വിദേശികളായി ഈ രാജ്യത്ത് വസിക്കട്ടെ അല്ലെങ്കിൽ ഹിന്ദുരാഷ്ട്രത്തിനു കീഴ്പ്പെട്ടവരായി, യാതൊന്നും അവകാശപ്പെടാത്തവരായി, യാതൊരു ആനുകൂല്യങ്ങൾക്കും അവകാശമില്ലാത്തവരായി, യാതൊരുവിധ മുൻ‌ഗണനകൾക്കും അവകാശമില്ലാത്തവരായി - പൗരാവകാശത്തിനുപോലും അർഹതയില്ലാത്തവരായി - ഇവിടെ ജീവിക്കട്ടെ.”

മറ്റൊരു രീതിയിൽ പറഞ്ഞാൽ ഗുരുജി കാണുവാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നത് ലക്ഷക്കണക്കിന് ഇന്ത്യക്കാരെ പൗരന്മാരായി പോലും അംഗീകരിക്കാതിരിക്കുന്ന ഒരു സംവിധാനമായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിനു വേണ്ടിയിരുന്നത് അവരുടെ പൗരാവകാശങ്ങൾ എല്ലാം റദ്ദാക്കുന്നതായിരുന്നു. യാദൃശ്ചികമെന്നുപറയട്ടെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഈ ആശയങ്ങൾ ഒന്നും പുതുതായിരുന്നില്ല. 1930കളുടെ മധ്യത്തിൽ ഞങ്ങൾ കോളേജിൽ ആയിരുന്ന കാലത്ത് ആർ.എസ്.എസുകാർ ഹിറ്റ്‌ലറുടെ ആശയങ്ങൾ വളരെ താത്പര്യപൂർവ്വം പിന്തുടരുവാൻ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു. അവരുടെ കാഴ്ചപ്പാടിൽ ജർമ്മനിയിലെ ജൂതവംശജരെ ഹിറ്റ്‌ലർ കൈകാര്യം ചെയ്ത രീതിയാണ് ഇന്ത്യയിലെ മുസ്ലിങ്ങളും ക്രിസ്ത്യാനികളും അർഹിക്കുന്നത്.

“നാം അല്ലെങ്കിൽ നമ്മുടെ നിർവചിക്കപ്പെട്ട ദേശീയത“ (We or Our Nationhood Defined) എന്ന പ്രമാണപുസ്തകത്തിലെ താഴെകൊടുത്തിരിക്കുന്ന ഭാഗം നാസി പാർട്ടിയോടുള്ള ഗുരുജിയുടെ അനുഭാവം തുറന്നുകാട്ടുന്നതാണ്. “തങ്ങളുടെ വംശത്തിന്റെ വിശുദ്ധിയും സംസ്കാരവും നിലനിർത്തുവാൻ യഹൂദ വംശത്തെ - ജൂതന്മാരെ - തുടച്ചുമാറ്റി ജർമ്മനി ലോകത്തെ ഞെട്ടിച്ചു. ഇങ്ങനെയാണ് വംശീയ ഗർവ്വ് അതിന്റെ ഉച്ചസ്ഥായിയിൽ പ്രകടിപ്പിക്കപ്പെട്ടത്. ഏകീകൃതമായ ഒന്ന് എന്നതിലേക്ക് ലയിച്ചുചേരുവാൻ വംശീയതയുടെയും സംസ്കാരത്തിന്റെയും വേർതിരിവുകൾ അതിന്റെ അടിവേരുകളിലെക്ക് പടരുന്നത് അസാധ്യമാണെന്ന് ജർമ്മനി വളരെ നല്ല രീതിയിൽ കാട്ടിതന്നിരിക്കയാണ്. ഹിന്ദുസ്ഥാനിൽ നമുക്ക് പഠിക്കുവാനും ലാഭം കൊയ്യുവാനും ഒരു നല്ല പാഠം” - “നാം അല്ലെങ്കിൽ നമ്മുടെ നിർവചിക്കപ്പെട്ട ദേശീയത“, 1947, പേജ്. 42 (We or Our Nationhood Defined 1947, p. 42).

നിങ്ങൾ ഒരു പക്ഷെ പറയുമായിരിക്കും ഇന്ത്യ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിന്റെ യാതനയിലൂടെ കടന്നുപോയ സമയത്തെ ഒരു പഴഞ്ചൻ പുസ്തകത്തിൽ നിന്നുമാണ് ഇതൊക്കെ എന്ന്. പക്ഷെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ രണ്ടാമതൊരു പുസ്തകമുണ്ട് – “ഒരു പിടി ചിന്തകൾ” (Bunch of Thoughts) എന്നപേരിൽ.

1966ൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച് ഈ (കു)പ്രസിദ്ധമായ പ്രസിദ്ധീകരണത്തിൽ നിന്നും ഒരു ഉദാഹരണം ഞാൻ ഉദ്ധരിക്കാം. ഈ പുസ്തകത്തിൽ ഇന്ത്യയുടെ ആഭ്യന്തര പ്രശ്നങ്ങളെപറ്റി സംവദിക്കുന്നിടത്ത് ഗുരുജി മൂന്ന് ആഭ്യന്തര ഭീഷിണികളെപറ്റി പ്രതിപാദിക്കുന്നു. ഒന്ന് മുസ്ലിം, രണ്ടാമത്തേത് ക്രിസ്ത്യാനി, മൂന്നാമത്തേത് കമ്യൂണിസ്റ്റുകൾ. ഗുരുജിയുടെ വാക്കുകളിൽ ഓരോ മുസ്ലിമും, ഓരോ ക്രിസ്ത്യാനിയും, ഓരോ കമ്യൂണിസ്റ്റുകാരനും രാജ്യം നേരിടുന്ന സുരക്ഷാ ഭീഷണിയാണ്. ഇതാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആശയഗതി.

ആർ.എസ്.എസും ഗുരുജിയുമായി ഞങ്ങൾക്കുള്ള രണ്ടാമത്തെ എതിർപ്പ് ജാതിയെക്കുറിച്ചുള്ള ചോദ്യത്തിലാണ്. അവർ ജാതി സമ്പ്രദായത്തെ പിന്തുണക്കുമ്പോൾ ഒരു സോഷ്യലിസ്റ്റ് ആയ എനിക്ക് ജാതി സമ്പ്രദായം ആജന്മ ശത്രുവാണ്. ബ്രാഹ്മണ പൗരോഹിത്യത്തിന്റെയും ജാതി സമ്പ്രദായത്തിന്റെയും ഏറ്റവും വലിയ ശത്രുവായാണ് ഞാൻ എന്നെ കാണുന്നത്. ജാതി വ്യവസ്ഥയും അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട അനീതിയും നശിപ്പിക്കാതെ ഇന്ത്യയിൽ സാമ്പത്തികവും സാമൂഹികവുമായ തുല്യത ഉണ്ടാകുക അസാധ്യമാണെന്ന ശക്തമായ കാഴ്ചപ്പാടാണെനിക്കുള്ളത്.

എന്നാൽ ഗുരുജി പറയുന്നത് “നമ്മുടെ സമൂഹത്തിന്റെ മറ്റൊരു സവിശേഷത ഇവിടെ നിലനില്ക്കുന്ന വർണ്ണാശ്രമ വ്യവസ്ഥയാണ് (ജാതി വ്യവസ്ഥ, തൊഴിലിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ സമൂഹത്തെ വിഭജിച്ചിരുന്ന പൌരാണിക രീതി) അത് ഇന്ന് സങ്കുചിതമായ ഒരു ജാതി വ്യവസ്ഥ ആയാണ് ഇന്നത്തെ സമൂഹത്തിൽ വില്ലൻ വേഷം കെട്ടിയിരിക്കുന്നത്.’’ അദ്ദേഹം തുടരുന്നു, “വ്യത്യസ്തരായ ആളുകൾ അവരുടെ വ്യത്യസ്തമായ കഴിവുകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ അവരുടേതായ രീതിയിൽ ആരാധിക്കുന്ന നാലു ഭാവങ്ങൾ ഉള്ള ഒരു ശക്തനായ ദൈവത്തിന്റെ രൂപത്തിൽ സമൂഹത്തെ സങ്കല്പിച്ചിരിക്കുന്നു. അറിവിന്റെ കച്ചവടക്കാരനായ ബ്രാഹ്മണനെ ഏറ്റവും ഉന്നതനായി സങ്കല്പിച്ചിരിക്കുന്നു. ശത്രുക്കളെ നശിപ്പിക്കുന്ന ക്ഷത്രിയനും തുല്യപദവിയിലാണ്. കൃഷിയിലൂടെയും വ്യവസായത്തിലൂടെയും സാമൂഹികാവശ്യങ്ങൾ പരിഹരിക്കുന്ന വൈശ്യൻ മുമ്പേ പറഞ്ഞ രണ്ടുപേരെക്കാളും ഒട്ടും കുറഞ്ഞവനല്ല. തന്റെ തൊഴിൽ നൈപുണ്യം കൊണ്ടു സമൂഹത്തെ സേവിക്കുന്ന ശൂദ്രനും തക്കതായ പ്രാധാന്യം അർഹിക്കുന്നു.’’ ഇവിടെ വളരെ കൗശലപൂർവ്വം തറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞിരിക്കയാണ് ശൂദ്രൻ ഒരു സാമൂഹിക ആവശ്യം നിറവേറ്റുന്നു എന്ന്. എന്നാൽ ഗുരുജി പ്രചോദനം കൊള്ളുന്ന ചാണക്യന്റെ അർത്ഥശാസ്ത്രത്തിൽ വളരെ വ്യക്തമായി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് ശൂദ്രന്റെ മതപരമായ ഉത്തരവാദിത്വമാണ് ബ്രാഹ്മണനെയും ക്ഷത്രിയനെയും, വൈശ്യനെയും സേവിക്കുക എന്നത്. ഗുരുജി വളരെ സാമർത്ഥ്യപൂർവ്വം കൗശലം കാണിച്ച്, ഉന്നത ജാതിക്കാരെ സേവിക്കുക എന്നത് സമൂഹത്തെ സേവിക്കുക എന്നാക്കി മാറ്റിയിരിക്കുന്നു.”

ആർ.എസ്.എസും ഗുരുജിയുമായി ഞങ്ങൾക്കുള്ള നാലാമത്തെ എതിർപ്പ് ഭാഷയുടേതാണ്. നമ്മൾ ജനങ്ങളുടെ എല്ലാ ഭാഷയും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിന് അനുകൂലമാണ്. ഇന്ത്യയിലെ എല്ലാ പ്രാദേശിക ഭാഷകളും തദ്ദേശജന്യമാണ്. എന്നാൽ ഇതിനെ പറ്റി ഗുരുജി എന്താണു പറയുന്നത്? ഗുരുജി പറയുന്നത് സംസ്കൃതം ദേശീയ ഭാഷ ആക്കുക എന്ന അത്യന്തികമായ ലക്ഷ്യത്തോടുകൂടെ ഹിന്ദിയെ മുഖ്യഭാഷയാക്കി ഇപ്പോൾ മാറ്റണം എന്നാണ്. അദ്ദേഹം തന്റെ “ഒരു കൂട്ടം ചിന്തകൾ” എന്ന പുസ്തകത്തിൽ പറയുന്നത് “സംസ്കൃതത്തെ നമ്മുടെ ദേശീയഭാഷ ആക്കുവാൻ അനുയോജ്യമായ സമയം വരെ ഹിന്ദിക്ക് പ്രാധാന്യം നല്കുകയും വേണം” എന്നാണ്. ആരംഭം മുതല്ക്കുതന്നെ ഇതിനോടു ഞങ്ങൾക്കു വിയോജിപ്പുണ്ട്. പ്രാദേശീക ഭാഷകൾക്ക് അനുകൂലമായിട്ടാണ് എന്നും മഹാത്മാ ഗാന്ധിയും ലോകമാന്യതിലകനും ഞങ്ങളുമൊക്കെ നിന്നിട്ടുള്ളത്. ഒരാളുടെ മേലും ഹിന്ദി അടിച്ചേല്പിക്കുന്നതിനോടു ഞങ്ങൾ യോജിക്കുന്നില്ല. തമിഴ്നാട്ടിൽ നിലനില്ക്കുന്ന ഭാഷയായി തമിഴിനെയും, ആന്ധ്രയിലെ ഭാഷയായി തെലുങ്കിനെയും മഹാരാഷ്ട്രയിലെ ഭാഷയായി മറാത്തിയെയും, വെസ്റ്റ് ബംഗാളിൽ നിലനില്ക്കുന്ന ഭാഷയായി ബംഗാളിയെയും കാണുവാനാ‍ണ് ഞങ്ങൾ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത്. ഹിന്ദി സംസാരിക്കാത്ത സംസ്ഥാനങ്ങൾ പൊതു ഭാഷയായി ഇംഗ്ലീഷിനെയാണ് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത് എങ്കിൽ അത് അവരുടെ ഇഷ്ടത്തിനു വിടുകയാണു വേണ്ടത്. ഞങ്ങൾക്ക് അവരുമായി ഈ കാര്യത്തിൽ ഒരു വിയോജിപ്പും ഇല്ല. എന്നാൽ സംസ്കൃതം എന്നത് വളരെ ചുരുങ്ങിയ ഒരു കൂട്ടം ആളുകൾ മാത്രം സംസാരിക്കുന്ന ഒരു പ്രത്യേക ജാതി വിഭാഗത്തിൽ പെട്ട ആളുകളുടെ ഭാഷയാണ്. സംസ്കൃതത്തെ ദേശീയ ഭാഷ ആക്കുന്നത് ഒരു ചെറിയ വിഭാഗം ആളുകളുടെ മേല്കോയ്മ മറ്റുള്ളവർക്കുമേൽ അടിച്ചേല്പിക്കലാണ്, അത് ഒരിക്കലും ഞങ്ങൾക്ക് അംഗീകരിക്കുവാൻ കഴിയുന്ന കാര്യമല്ല.

ആർ.എസ്.എസും ഗുരുജിയുമായി ഞങ്ങൾക്കുള്ള അഞ്ചാമത്തെ എതിർപ്പ് രാജ്യത്തിന്റെ ഭരണത്തെ സംബന്ധിച്ച് ആയിരുന്നു. സ്വതന്ത്ര്യ സമരത്തിലെ ദേശീയപ്രസ്ഥാനം വികേന്ദ്രീകൃത സ്റ്റേറ്റ് എന്ന ആശയത്തെ അംഗീകരിച്ചിരുന്നു. സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ ഒരു കൂട്ടമായി രാജ്യത്തെ അംഗീകരിക്കുമ്പോൾ ചില കാര്യങ്ങളിൽ കേന്ദ്ര സർക്കാരിനു പ്രത്യേക അധികാരം ഉണ്ടായിരുന്നു, എന്നാൽ മറ്റ് ബഹുഭൂരിപക്ഷം കാര്യങ്ങളും സംസ്ഥാന സർക്കാരിന്റെ അധികാരപരിധിയിൽ വരുന്നതാ‍യിരുന്നു. എന്നാൽ വിഭജനത്തെ തുടർന്ന് ശക്തമായ ഒരു കേന്ദ്ര സർക്കാർ ഉണ്ടായിരിക്കേണ്ട ആവശ്യകതയുടെ ഭാഗമായി, കേന്ദ്രത്തിനും സംസ്ഥാനങ്ങൾക്കും പൊതുവിൽ യോജിപ്പ് ഉണ്ടാവേണ്ട കാര്യങ്ങളുടെ ഒരു ലിസ്റ്റുതന്നെ ഭരണഘടനയിലൂടെ നിർബന്ധമായി ഒരുക്കിയിരുന്നു. കേന്ദ്രത്തിനും സംസ്ഥാന സർക്കാരിനും തുല്യ അധികാര പരിധിയുള്ള വിഷയങ്ങളുടെ ഒരു പട്ടിക തയ്യാറാക്കിയിരുന്നു. കേന്ദ്ര സർക്കാരിനെ ശാക്തീകരിക്കുക എന്നതിന്റെ ഭാഗമായി വിവിധ സംസ്ഥാന സർക്കാരുകളുടെ അധികാരപരിധിയിൽ മാത്രം വരേണ്ട നിരവധി കാര്യങ്ങൾ കേന്ദ്ര-സംസ്ഥാന അധികാര പരിധിയിൽ വരേണ്ട പട്ടികയിൽ ചേർത്തിരുന്നു. അങ്ങനെ ഇന്ത്യ എന്ന വികേന്ദ്രീകൃത രാജ്യം നിലവിൽ വന്നു.

എന്നാൽ ഈ അടിസ്ഥാന ഭരണഘടനാ ചട്ടക്കൂടിനെ സംഘപരിവാറും അതിന്റെ മുഖ്യ മാർഗ്ഗദർശകനായ ഗുരു ഗോൾവാൾക്കറും നിരന്തരമായി എതിർത്തുപോന്നു. ഇവർ സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ ഐക്യത്തിലൂടെ സംജാതമാകുന്ന വികേന്ദ്രീകൃതമായ ഭരണകൂടം എന്ന ആശയത്തെ നിരന്തരമായി അവഹേളിക്കയും ഇന്ത്യ എന്ന വികേന്ദ്രീകൃത രാജ്യം അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തുന്ന അതിന്റെ ഭരണഘടന അസാധുവാക്കണമെന്ന് വാദിക്കുകയും ചെയ്തുപോന്നു. ഗുരുജി അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഒരു കൂട്ടം ചിന്തകൾ എന്ന പുസ്തകത്തിൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത് “ഭരണഘടന പുനഃപരിശോധിക്കയും കേന്ദ്രീകൃത സ്റ്റേറ്റ് എന്ന ആശയം ഭരണഘടനയിൽ ഉൾപ്പെടുത്തുകയും വേണം” എന്നാണ്. ഗുരുജിക്ക് വേണ്ടിയിരുന്നത് ഒരു കേന്ദ്രീകൃത സ്റ്റേറ്റ് ആയിരുന്നു. അദ്ദേഹം പറയുന്നത് ഇപ്പോഴത്തെ നിലക്കുള്ള സ്റ്റേറ്റ് ഇല്ലാതാക്കണം എന്നാണ്. ഗുരുജി ഗോൾവാൾക്കർക്ക് വേണ്ടിയിരുന്നത് ഒരു രാജ്യവും ഒരു ഭരണകൂടവും, ഒരു നിയമനിർമ്മാണ സഭയും, ഒരു ഭരണാധികാരിയുമായിരുന്നു. മറ്റൊരു അർഥത്തിൽ സംസ്ഥാന നിയമ നിർമ്മാണ സഭകളെയും, മന്ത്രിസഭകളെയും നിരോധിക്കൽ ആയിരുന്നു ഗുരുജിക്ക് വേണ്ടിയിരുന്നത്. അതായത് അവർക്കുവേണ്ടിയിരുന്നത് ഒരു ഏകാധിപത്യ ഭരണകൂടമായിരുന്നു. അവർക്ക് ഭരണം പിടിക്കുവാൻ കഴിഞ്ഞാൽ അവർ സംശയാതീതമായി കേന്ദ്രീകൃത ഭരണത്തിലേക്ക് രാജ്യത്തെ നയിക്കുവാൻ ശ്രമിക്കും.

ആർ.എസ്.എസും ഗുരുജിയുമായി ഞങ്ങൾക്കുള്ള ആറാമത്തെ എതിർപ്പ് ദേശീയപ്രസ്ഥാനം തിരഞ്ഞെടുത്ത പതാകയിലെ ത്രിവർണ്ണ നിറത്തെപറ്റിയാണ്. നമ്മുടെ തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട ദേശീയ പതാകയുടെ മഹത്വവും അതിനോടുള്ള ആദരവും മൂലം നൂറുകണക്കിനു ഭാരതീയർ അവരുടെ ജീവിതം ബലി നല്കിയിട്ടുണ്ട്. ആയിരകണക്കിനാളുകൾ മർദ്ദനത്തിന്റെയും ലാത്തിയുടെയും മുറിപ്പാടുകൾ തങ്ങളുടെ ശരീരത്തിൽ പേറുന്നു. എന്നാൽ ആശ്ചര്യമെന്നുപറയട്ടെ ആർ.എസ്.എസ് ത്രിവർണ്ണ പതാകയെ ദേശീയ പതാക ആയി അംഗീകരിച്ചിട്ടില്ല. കാവിപതാകയെ തൊട്ടാണ് അവർ പ്രതിജ്ഞ എടുക്കാറുള്ളത്. അവരുടെ അവകാശവാദം അനാദിയായ കാലം മുതൽ ഹിന്ദുരാഷ്ട്രത്തിന്റെ പതാക കാവി പതാകയാണെന്നാണ്.

ആർ.എസ്.എസും ഗുരുജിയുമായി ഞങ്ങൾക്കുള്ള ഏഴാമത്തെ എതിർപ്പ്. ഒരു വികേന്ദ്രീകൃത ഭരണ വ്യവസ്ഥ എന്ന ആശയത്തെ ഗുരുജി എതിർത്തതു പോലെ തന്നെ അദ്ദേഹത്തിനു ജനാധിപത്യവ്യവസ്ഥിതിയിലും ഒട്ടുംതന്നെ വിശ്വാസം ഇല്ലായിരുന്നു. ജനാധിപത്യം എന്ന പാശ്ചാത്യ-വൈദേശിക ആശയം ഇന്ത്യയിലേക്ക് ഇറക്കുമതി ചെയ്തതാണെന്നും ഇന്ത്യൻ സംസ്കാരവും ഇന്ത്യൻ സമൂഹവുമായി പാർലമെന്ററി ജനാധിപത്യ സമ്പ്രദായത്തിനു ഒത്തിണങ്ങിപ്പോകുവാൻ കഴിയില്ല എന്നുമുള്ള ഉറച്ചവിശ്വാസത്തിലായിരുന്നു അദ്ദേഹം. സോഷ്യലിസം എന്നത് തികച്ചും അപരിചിതമായ ഒരു ആശയമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്. സോഷ്യലിസവും, ജനാധിപത്യവും അടക്കം എല്ലാ ഇസങ്ങളും തള്ളിക്കളയേണ്ട വൈദേശിക ആശയങ്ങൾ ആണെന്നും ഇന്ത്യൻ സമൂഹം ഭാരതീയ സംസ്കാരത്തിലാണ് അടിയുറപ്പിക്കേണ്ടതെന്നും അദ്ദേഹം തുടർച്ചയായി പറയുമായിരുന്നു. ഞങ്ങളെക്കുറിച്ചു പറയുകയാണെങ്കിൽ ഞങ്ങൾ പാർലമെന്ററി ജനാധിപത്യത്തിലും, സോഷ്യലിസത്തിലും വിശ്വസിക്കുന്നു. സമാധാനപരമായ മാർഗ്ഗങ്ങളിലൂടെ ഗാന്ധിജി വിഭാവനം ചെയ്ത തത്വങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ സോഷ്യലിസം ഇന്ത്യയിൽ നടപ്പിലാക്കുവാൻ ഞങ്ങൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.

കോൺഗ്രസ്സ് പാർട്ടിയുടെ ഏകാധിപത്യപരമായ ഭരണത്തിനെതിരെ ഞങ്ങൾ സമരത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുമ്പോൾ, ഞങ്ങളുടെ നേതാവ് ഡോ. റാം മനോഹർ ലോഹ്യ ആണ് ചൈനക്കാരുടെ കരങ്ങൾ കൊണ്ട് നമ്മുടെ രാജ്യത്തെ നാണംകെടുത്തിയതിനു ഉത്തരവാദികൾ ആയ കോൺഗ്രസ്സ് പാർട്ടിയിൽ നിന്നും രാജ്യത്തെ രക്ഷിക്കുവാനും കോൺഗ്രസ്സ് പാർട്ടിയെ അധികാരത്തിൽ നിന്നും താഴെ ഇറക്കുവാനും നമ്മൾ എല്ലാ പ്രതിപക്ഷ കക്ഷികളുമായി ചേർന്ന് ഒരു മുന്നണി രൂപീകരിക്കണം എന്ന അഭിപ്രായം മുന്നോട്ടുവച്ചത്. രണ്ടുവർഷത്തോളം ഡോക്ടർസാബുമായി വളരെ നീണ്ട ചർച്ചകൾ ഈ വിഷയത്തിൽ ഞാൻ നടത്തിയിരുന്നു. ഈ ചർച്ചകളിൽ എല്ലാം, ആർ.എസ്.എസും ജനസംഘുമായി ഒരു രീതിയിലുള്ള ബാന്ധവവും ഞങ്ങൾക്ക് കഴിയില്ല എന്ന കാര്യം ഞാൻ ശക്തമായി ഊന്നിപ്പറഞ്ഞിരുന്നു. ഡോക്ടർ സാബ് എന്നോടു ചോദിച്ചു “താങ്കൾ എന്റെ നേതൃത്വം അംഗീകരിക്കുമോ ഇല്ലയോ?” “അതെ ഞാൻ അംഗീകരിക്കാം” എന്ന് ഞാൻ മറുപടി പറഞ്ഞു. എല്ലാ തർക്കവിഷയങ്ങളിലും യോജിക്കുക എന്നത് അനിവാര്യമോ എല്ലാ വിഷയങ്ങളിലും എന്നെ ബോധ്യപ്പെടുത്തുക എന്നത് ആവശ്യമായ കാര്യമോ അല്ലെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. നമ്മൾ വിയോജിക്കുന്ന ഒന്നോ രണ്ടോ വിഷയങ്ങൾ ഉണ്ടാകുന്നതിൽ കുഴപ്പം ഒന്നും ഇല്ല. ഒരു മുഖ്യശത്രുവിനെ തോല്പിക്കുവാനുള്ള രാഷ്ട്രീയ സഖ്യത്തെകുറിച്ചുമാത്രം ചിന്തിക്കുന്നതിനാൽ മറ്റുവിഷയങ്ങൾ എല്ലാം മാറ്റിവച്ചു അദ്ദേഹവുമായി സഹകരിക്കണം. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഈ ആശയം ഒന്നു “പരീക്ഷിക്കണം“. ഒരു പക്ഷെ അദ്ദേഹം പറയുന്നത് ശരി ആവാം, ഒരുപക്ഷെ ഞാൻ പറയുന്നത് ആവാം ശരി. ഈ പറഞ്ഞതിൽ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തോടു യോജിച്ചു പക്ഷെ ആർ.എസ്.എസും ലോഹ്യായുടെ ആശയങ്ങൾ പിന്തുടരുന്നവരുമായി ഒരു ഏറ്റുമുട്ടൽ അനിവാര്യമായിരുന്നു.

ഇന്ദിരാഗാന്ധി രാജ്യത്ത് അടിയന്തരാവസ്ഥ പ്രഖ്യാപിക്കയും, ഏകാധിപത്യ നിലപാടുകൾ പിന്തുടരുകയും, സഞ്ജയ് ഗാന്ധിയെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കയും, മാരുതി അഴിമതി പുറത്തുവരുകയും ചെയ്തപ്പോൾ ഇക്കൂട്ടരുമായി (ആർ.എസ്.എസും ജനസംഘവുമായി) ഞങ്ങൾ ഒരു സഖ്യത്തിൽ എത്തി എന്നത് ഒരു യാഥാർത്ഥ്യമാണ്. ലോക്നായക് ജയപ്രകാശ്ജി വിശ്വസിച്ചിരുന്നത് പ്രതിപക്ഷ കക്ഷികൾ ഐക്യപ്പെട്ട് ഒറ്റപാർട്ടി ആയി മാറിയില്ലെങ്കിൽ ഇന്ദിരയെയും അവരുടെ ഏകാധിപത്യത്തെയും പരാജയപ്പെടുത്തുക സാധ്യമല്ലെന്നായിരുന്നു. നമ്മൾ ഐക്യപ്പെട്ട് ഒറ്റപാർട്ടിയായി മാറണമെന്ന അഭിപ്രായക്കാരനായിരുന്നു ചൗധരി ചരൺസിംഗും. ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും ഒരുമിച്ച് ജയിലിൽ ആയിരുന്നപ്പോൾ അങ്ങനെ ഒരു ഒറ്റപാർട്ടി രൂപീകരിച്ച് തിരഞ്ഞെടുപ്പിനെ നേരിടുന്നതിനെപറ്റിയുള്ള ഞങ്ങളുടെ അഭിപ്രായം തേടിയിരുന്നു. ലക്ഷക്കണക്കിന് ആളുകൾ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ഭാഗഭാക്കാകും. ജനാധിപത്യത്തെ ചലനാത്മകമാക്കുന്ന ഒരു പ്രക്രിയയാണ് തിരഞ്ഞെടുപ്പ്. തിരഞ്ഞെടുപ്പുചൂട് കൂടുമ്പോൾ അടിയന്തരാവസ്ഥയുടെ ചങ്ങലകൾ പൊട്ടിച്ചിതറുകയും ജനങ്ങൾ അവരുടെ ജനാധിപത്യാവകാശങ്ങൾ വിനിയോഗിക്കയും ചെയ്യും. അതുകൊണ്ട് ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു നമ്മൾ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് പ്രക്രിയയിൽ പങ്കെടുക്കണം.

ലോകമാന്യനായക് ജയപ്രകാശ് നാരായണും മറ്റ് നേതാക്കളും ഒരു പാർട്ടിയുടെ കൊടിക്കൂറക്കുകീഴിൽ വരാതെ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ വിജയിക്കുക പ്രയാസമാണെന്ന നിലപാടിൽ എത്തിയതോടുകൂടെ ഞങ്ങൾ സോഷ്യലിസ്റ്റുകളും ആ നിലപാടിന് അംഗീകാരം നല്കി. ജനസംഘം, സോഷ്യലിസ്റ്റ് പാർട്ടി, കോൺഗ്രസ്സ് (ഒ), ഭാരതീയ ലോകതാന്ത്രിക് ദൾ (ബി.എൽ.ഡി), കോൺഗ്രസ്സിലെ ചില വിമത ഗ്രൂപ്പുകൾ എന്നിങ്ങനെയുള്ള രാഷ്ട്രീയപാർട്ടികൾക്ക് ഇടയിൽ മാത്രമാണ് ഇങ്ങനെ ഒരു പൊതുപാർട്ടി രൂപീകരിക്കുന്ന കാര്യത്തിൽ തത്വത്തിൽ യോജിപ്പിൽ എത്തിയത് എന്ന കാര്യം ഉറപ്പിച്ചു പറയുവാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ആർ.എസ്.എസുമായി ഏതെങ്കിലും രീതിയിലുള്ള ധാരണയിലെത്തുകയൊ അവരുടെ ആവശ്യങ്ങൾ അംഗീകരിക്കയൊ ഞങ്ങൾ ചെയ്തില്ല. ആർ.എസ്.എസ് അംഗങ്ങൾ പുതിയ പാർട്ടിയിൽ അംഗങ്ങളാകുന്നതിലൂടെ ഉടലെടുക്കുന്ന ഇരട്ട അംഗത്വപ്രശ്നം ഒടുക്കം ചെന്ന് എത്താവുന്ന അഭിപ്രായസംഘർഷങ്ങളെപറ്റി 1976 ജൂലൈ 7ന് ചൗധരി ചരൺസിംഗ് ഉന്നയിച്ചത്, ജയിലിൽ ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ പ്രചരിച്ചിരുന്ന മനുഭായി പട്ടേലിന്റെ ഒരു കത്തിലൂടെ അറിയുവാൻ കഴിഞ്ഞു. ഇതിനു മറുപടിയായി രൂപീകരിക്കുവാൻ പോകുന്ന പാർട്ടിക്ക് അവർക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള അംഗത്വനിബന്ധനകൾ പാലിക്കാം എന്ന് ജനസംഘത്തിന്റെ ആക്ടിംഗ് ജനറൽ സെക്രട്ടറി ഓം പ്രകാശ് ത്യാഗി പറഞ്ഞു. അദ്ദേഹം അതുകൂടാതെ പറഞ്ഞത് നിരവധി പ്രതിസന്ധികളിലൂടെ കടന്നുപോകുന്ന ആർ.എസ്.എസിനെ പിരിച്ചു വിടുവാൻ ആണ് പദ്ധതി, ആർ.എസ്.എസ് അംഗത്വം എന്ന ചോദ്യംതന്നെ അതുകൊണ്ട് ഉയരുന്നില്ല എന്നാണ്.

പിന്നീട്, ജനതാപാർട്ടിയുടെ ലക്ഷ്യങ്ങളും, നയങ്ങളും പരിപാടികളുമായി ഭിന്നതയുള്ള ഏതെങ്കിലും സംഘടനയുടെ അംഗങ്ങൾക്ക് ജനതാപാർട്ടിയിൽ അംഗത്വം നല്‍കേണ്ടതില്ലെന്ന്, നിർദ്ദേശിക്കപ്പെട്ട ജനതാപാർട്ടിയുടെ ഭരണഘടന എഴുതിയപ്പോൾ ഭരണഘടനാ രൂപികരണത്തിനുള്ള സബ്കമ്മറ്റി നിർദ്ദേശിച്ചു. അംഗത്വത്തിന് ഇങ്ങനെ സുവ്യക്തമായ ഒരു മാനദണ്ഡം നല്കുന്നതിനെപറ്റി ഒരു ചോദ്യവും ഉയരില്ലെന്ന് ഉറപ്പായിരുന്നു. എന്നാൽ ജനസംഘിലെ സുന്ദർസിംഗ് ഭണ്ഡാരിയിൽ നിന്നുമാണ് ഇതിനെതിരെ എതിർപ്പ് ഉയർന്നത്. 1976 ഡിസംബറിൽ പ്രശ്നപരിഹാരത്തിനായി വിളിച്ചുചേർത്ത യോഗത്തിനു ജനസംഘത്തിനും ആർ.എസ്.എസിനും വേണ്ടി വാജ്പേയി നല്കിയ കത്തിനെ ആധാരമാക്കി ഒരു കൂട്ടം നേതാക്കൾ പറയുന്നത് ജനതാപാർട്ടിയുടെ അംഗത്വവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ആർ.എസ്.എസ് ബന്ധം ഉയർത്തിയില്ലെന്നാണ്. എന്നാൽ നിരവധി നേതാക്കൾ എന്നോടുപറഞ്ഞത് അങ്ങനെ ഒരു ഉറപ്പും നല്കിയിട്ടില്ല എന്നാണ്. പ്രതിപക്ഷ പാ‍ർട്ടികളുടെ ലയനം എന്ന ആശയവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടുള്ള ചർച്ചകളിൽ ആർ.എസ്.എസ് ചിത്രത്തിലേ ഇല്ലായിരുന്നു എന്നാണ് അവർ പറഞ്ഞത്. എനിക്ക് വ്യക്തമാക്കുവാനുള്ളത് അങ്ങനെ എന്തെങ്കിലും രഹസ്യധാരണ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ തന്നെ ആ സമയത്ത് ഞാൻ തടവിൽ ആയിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് എനിക്ക് അതിൽ ഒരു പങ്കും ഇല്ല എന്നാണ്.

എനിക്ക് വളരെ വ്യക്തമായിട്ടുതന്നെ സമർത്ഥിക്കുവാൻ കഴിയും ജനതാപാർട്ടിയുടെ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് പ്രകടനപത്രിക ഒരു രീതിയിലും ആർ.എസ്.എസിന്റെ നിലപാടുകളെ പിന്തുണക്കുന്നതായിരുന്നില്ല എന്ന്. സത്യത്തിൽ പ്രകടനപത്രികയിലെ ഓരോ നിർദ്ദേശങ്ങളും വളരെ വ്യക്തയുള്ളതാണ്. ജനതാപാർട്ടിയുടെ പ്രകടനപത്രികയിൽ ആർ.എസ്.എസിന്റെ ഹിന്ദുരാഷ്ട്രത്തെപ്പറ്റി ഒരു പരാമർശവും ഇല്ല; മറിച്ച് മതേതര, ജനാധിപത്യ, ഗാന്ധിയൻ ആശയസംഹിതകൾ അടിസ്ഥാനമാക്കിയ ഒരു സോഷ്യലിസ്റ്റ് സമൂഹത്തെപ്പറ്റിയാണ് പറയുന്നതെന്നത് ഒരു സത്യമല്ലേ? ജനതാപാർട്ടിയുടെ പ്രകടനപത്രിക ന്യൂനപക്ഷങ്ങൾക്ക് തുല്യ പൗരാവകാശങ്ങൾ വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നതും അവരുടെ അവകാശങ്ങളെ സംരക്ഷിക്കുവാൻ പ്രതിഞ്ജാബദ്ധമായതും ആയിരുന്നു.

ഇതിനു വിരുദ്ധമായി, ഗുരുജിക്കുവേണ്ടിയിരുന്നത് ന്യൂനപക്ഷങ്ങൾക്ക് തുല്യപൗരാവകാശം നിഷേധിക്കുന്നതും അവരെ ഹിന്ദുരാഷ്ട്രത്തിനുമുമ്പിൽ ഭിക്ഷ എടുക്കുന്ന പ്രജകളായി മാറ്റുക എന്നതുമായിരുന്നു. ജനതാപാർട്ടി അധികാര വികേന്ദ്രികരണത്തിനു പ്രതിഞ്ജാബദ്ധമായിരുന്നു എന്നാൽ, ഗുരുജി അധികാര കേന്ദ്രീകരണത്തിന്റെ കടുത്ത പിന്തുണക്കാരനുമായിരുന്നു. ജനതാപാർട്ടി അധികാര വികേന്ദ്രികരണത്തെപറ്റി പറയുമ്പോൾ ഗുരുജിക്ക് വേണ്ടിയിരുന്നത് പ്രത്യേക സംസ്ഥാനങ്ങളെ നിർമ്മാർജ്ജനം ചെയ്യലും സംസ്ഥാന നിയമസഭകളും മന്ത്രിസഭകളും ഇല്ലാതാക്കൽ ആയിരുന്നു. മറ്റൊരു അർത്ഥത്തിൽ സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ സ്വയംഭരണാവകാശം തട്ടിയെടുക്കുവാൻ ജനതാപാർട്ടിക്ക് ഒരു ആഗ്രഹവും ഇല്ലായിരുന്നു. പ്രകടനപത്രിക സോഷ്യലിസവും, സാമൂഹികനീതിയും തുല്യതയുമായിരുന്നു മുന്നോട്ടുവച്ചത്. പ്രകടനപത്രികയിൽ എവിടെയെങ്കിലും ജാതി സമ്പ്രദായത്തെ പിന്തുണക്കുന്നതായി പറഞ്ഞിരുന്നുവോ? ശൂദ്രരുടെ ജോലി മറ്റ് മേൽ ജാതിക്കാരുടെ ക്ഷേമത്തിനുവേണ്ടീ അദ്ധ്വാനിക്കുവാനുള്ളതാണെന്ന വാദത്തെ അനുകൂലിച്ചിരുന്നുവോ? എന്നാൽ ഇതിനൊക്കെ നേരെ എതിരായി പ്രകടനപത്രിക പിന്നോക്ക വിഭാഗങ്ങളുടെ പുരോഗമനത്തിനുള്ള മുഴുവൻ അവകാശങ്ങളെയും പിന്തുണക്കുക മാത്രമല്ല ചെയ്തത് മറിച്ച് പിന്നോക്കവിഭാഗങ്ങൾക്ക് 25-33 ശതമാനം സർക്കാർ ജോലികളിൽ സംവരണം നല്കാം എന്നാണ് പറഞ്ഞിരുന്നത്.

ശരിയാണ്! ആർ.എസ്.എസ് അംഗങ്ങൾ വാസ്തവത്തിൽ പാർട്ടിയുടെ പ്രകടനപത്രികയിലെ ഏടുകൾ അംഗീകരിച്ചിരുന്നില്ല എന്നത് സത്യമാണ്. ഇതു തന്നെയാണ് എന്റെ തർക്കവും. ഒരിക്കൽ കുശുഭാവ് താക്കറെയുമായുള്ള ഒരു ചർച്ചയിൽ ഇത് ഞാൻ എഴുതി നല്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. നിങ്ങൾ (ആർ.എസ്.എസ്, ജനസംഘ്) ഹൃദയം തൊട്ട് എതിർക്കുന്ന വിഷയങ്ങളെ ഒരു മടിയും കാണിക്കാതെ അംഗീകരിച്ചു. അതുകൊണ്ടാണ് നിങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യങ്ങൾ സംശയിക്കപ്പെടുന്നത്. ഇത് ഞാൻ വളരെ നാളുകൾക്ക് മുന്പേ അദ്ദേഹത്തിനു എഴുതിയതാണ്. ആർ.എസ്.എസിനെപറ്റി ഈ സംശയം എല്ലായ്പ്പോഴുമുണ്ടായിരുന്നതാണ്. ഡോക്ടർസാബിന്റെ സമയം (റാം മനോഹർ ലോഹ്യ 1967ൽ മരിച്ചു) മുതൽക്കേ ഉള്ളതാണ്. കാര്യങ്ങൾ ഇങ്ങനെഒക്കെ ആണെങ്കിലും ഏകാധിപത്യത്തെ ചെറുക്കുവാൻ നമ്മൾ അവരുമായി ഒരു രാഷ്ട്രീയ സഖ്യത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടു എന്ന സത്യം നിലനില്ക്കുകയാണ്.

എല്ലാ പ്രതിപക്ഷ രാഷ്ട്രീയപാർട്ടികളും ലയിച്ച് ഒന്നായിതീരുക എന്നത് ലോക് നായക് ജയപ്രകാശ്ജിയുടെ ആഗ്രഹമായിരുന്നതിനാലും പാർട്ടിയുടെ മാനിഫെസ്റ്റൊ ഒരു ഒത്തുതീർപ്പിനും തയ്യാറാകാത്തതിനാലും അങ്ങനെ ഒരു ലയനത്തിനു ഞാനും അംഗീകാരം നല്കി. അതെ സമയം ഞാൻ പറയുവാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നത് എന്റെ മനസ്സിൽ വളരെ മുന്നേതന്നെ വ്യക്തമായ ഒരു കാര്യമായിരുന്നു ഐക്യപ്പെട്ടതും വിശ്വാസയോഗ്യവുമായ സംഘടന എന്ന നിലയിൽ ജനതാപാർട്ടി ഉയർന്നുവരുന്നതോടുകൂടെ രണ്ടുകാര്യങ്ങൾ ചെയ്യണം എന്നതിൽ. ഒന്ന് ആർ.എസ്.എസ് അതിന്റെ തത്വസംഹിത മാറ്റുകയും മതേതര ജനാധിപത്യ രാജ്യം എന്ന ആശയത്തെ അംഗീകരിക്കയും വേണം. രണ്ട്, ഭാരതീയ മസ്ദൂർ സംഘ്, ഭാരതീയ വിദ്യാർത്ഥി പരിഷത് തുടങ്ങിയ സംഘപരിവാറിന്റെ നിരവധി പോഷകസംഘടനകൾ പിരിച്ചുവിടുകയും ജനതാപാർട്ടിയുടെ മതേതരത്വ സ്വഭാവമുള്ള തൊഴിലാളി സംഘടനയിലും വിദ്യാർത്ഥി സംഘടനയിലും ലയിപ്പിക്കയും വേണം. ഇക്കാര്യത്തെപ്പറ്റി ആദ്യം മുതല്ക്കുതന്നെ എനിക്ക് നല്ല വ്യക്തത ഉണ്ടായിരുന്നു. ജനതാപാർട്ടി എനിക്ക് തൊഴിലാളി യൂണിയന്റെയും വിദ്യാർത്ഥി വിഭാ‍ഗത്തിന്റെയും ഉത്തരവാദിത്വം തന്നതോടുകൂടെ എന്റെ നിരന്തരമായ പരിശ്രമമം ഭാരതീയ മസ്ദൂർ സംഘിനെയും വിദ്യാർത്ഥിപ്രസ്ഥാനത്തെയും അതിന്റെ പ്രത്യേക നിലനില്പ് അവസാനിപ്പിച്ച് പിരിച്ചുവിടുവാൻ ആയിരുന്നു.

എന്നാൽ ഈ സംഘടനകളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടർ അവരുടെ സ്വയംഭരണാവകാശത്തിനുള്ള മർക്കടമുഷ്ടി തുടർന്നു. സത്യത്തിൽ ഈ സംഘടനകൾ എല്ലായ്പ്പോഴും നാഗ്പൂരിൽ (ആർ.എസ്.എസ് ആസ്ഥാനം) നിന്നുള്ള ആഞ്ജകൾ മാത്രമാണ് പാലിച്ചുപോന്നിരുന്നത്. അവർ ഒരു നേതാവ് മാത്രം എന്ന ആശയത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്നവരായിരുന്നു. ഉദാഹരണമായി ഗുരുജിയെതന്നെ എടുത്താൽ സംഘപരിവാറിന്റെ ആശയങ്ങൾ പിന്തുടരുന്നവർ കർശനമായ അച്ചടക്കം പാലിക്കുവാൻ പരിശീലിക്കപ്പെട്ടവരും അവർ നേതാവ് പറയുന്നതുമാത്രം അനുസരിക്കുവാൻ കഴിയുന്ന ഒരു മാനസികാവസ്ഥ സൃഷ്ടിച്ച് അതിൻപ്രകാ‍രം നേതാവിന്റെ ആജ്ഞാനുവർത്തികളായി മാത്രം പ്രവർത്തിക്കുവാൻ കഴിയുന്നവരുമാണെന്ന നിലപാടാണ് ഗുരുജി എപ്പോഴും നിലനിർത്തിയിരുന്നത്. ഏക നേതാവ് എന്ന ആശയഗതിയിൽ മാത്രം പ്രവർത്തിക്കുന്നതാണ് ഈ സംഘടന. സംഘപരിവാർ ജനാധിപത്യത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്നില്ല ചർച്ചകൾക്കും, വാദപ്രതിവാദങ്ങൾക്കും ഒന്നും ഈ സംഘടനയിൽ ഒരു സ്ഥാനവുമില്ല. സംഘപരിവാറിന് ഒരു പ്രത്യേക സാമ്പത്തിക നയമേ ഇല്ല. ഒരു ഉദാഹരണം പറഞ്ഞാൽ ഗുരുജി അദ്ദേഹത്തിന്റെ “ഒരു കൂട്ടം ചിന്തകൾ” എന്ന പുസ്തകത്തിൽ ജന്മിത്വം അവസാനിപ്പിച്ചതിനെ വിമർശിക്കുന്നുണ്ട്. ദരിദ്രരോട് ഒരു സഹാനുഭൂതിയും തോന്നാത്ത ഗുരുജിയെ ജന്മിത്വം അവസാനിപ്പിച്ചത് വല്ലാതെ വിഷാദത്തിലാഴ്ത്തുകയും ആഴത്തിൽ മുറിപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തിരുന്നു.

ഞാൻ ആർ.എസ്.എസ് അംഗങ്ങളോടു പറഞ്ഞു ഹിന്ദുക്കളെമാത്രം സംഘടിപ്പിക്കുന്നതു നിർത്തി മറ്റ് എല്ലാ മതസ്ഥർക്കും നിങ്ങളുടെ സംഘടനയിൽ ഒരു ഇടം നല്കണം അതിനു നിങ്ങൾ ചെയ്യേണ്ടത് നിങ്ങളൂടെ എല്ലാ വർഗ്ഗ സംഘടനകളെയും പിരിച്ചുവിട്ട് ജനതാപാർട്ടിയുടെ അതാത് വർഗ്ഗസംഘടനകളിൽ അതിനെ ലയിപ്പിക്കുകയാണ്. ഇതിന് അവർ മറുപടിയായി പറഞ്ഞത് ഇത് അത്രവേഗത്തിൽ ചെയ്യുവാൻ കഴിയുന്നതല്ല അതിനു പലരീതിയിലുമുള്ള പ്രയാസങ്ങൾ ഉണ്ട് എന്നൊക്കെയാണ് പക്ഷെ ഒരു ചെറിയ നിലക്കുപോലും അവർ മാറ്റം ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് ഇത്തരം ഉത്തരങ്ങൾ നല്കി അവർ അവരുടെ ഒഴിഞ്ഞുമാറൽ തുടർന്നു.

അവരുടെ ഈ പെരുമാറ്റത്തിൽ നിന്നും ഞാൻ മനസ്സിലാക്കിയത് സംഘപരിവാർ നിലപാടുകളിൽ നിന്നും വ്യതിചലിക്കുവാൻ ഒരു താത്പര്യവും ഇല്ല എന്നാണ്. പ്രത്യേകിച്ചും 1977 ജൂണിലെ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ നാല് സംസ്ഥാനങ്ങളിലും ഒരു കേന്ദ്രഭരണപ്രദേശത്തും അധികാരത്തിലെത്തുവാൻ അവർക്കു കഴിഞ്ഞതോടുകൂടെ പുതിയതായി കിട്ടിയ സ്വാധീനശക്തിയുടെ ബലത്തിൽ തങ്ങളുടെ നിലപാടുകളിൽ നിന്നും മാറേണ്ട ആവശ്യകത ഇല്ലയെന്ന് അവർ ചിന്തിക്കുവാൻ തുടങ്ങി. ഇപ്പോൾ തന്നെ നാലു സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ അധികാരത്തിൽ എത്തുവാൻ കഴിഞ്ഞു പതുക്കെ മറ്റ് സംസ്ഥാനങ്ങളെയും അധീശത്വത്തിലാക്കുവാൻ കഴിയും, അവസാനം കേന്ദ്ര ഭരണവും. ജനതാപാർട്ടിയിലുള്ള മറ്റ് രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളിലെ നേതാക്കൾ എല്ലാം തന്നെ വയോധികരായിരുന്നു അവർ അധികകാലം ജീവിച്ചിരിക്കുവാനുള്ള സാധ്യതകളും കുറവാണ്. പുതിയ യുവനേതാക്കൾ (ആർ.എസ്.എസ്., ജനസംഘം എന്നി സംഘടനകൾക്ക് പുറത്ത് നിന്നും) തലപ്പത്തേക്കു വരുന്നത് തടയുവാനും അവർക്കു കഴിയും.

ഓർഗനൈസറിന്റെയും പാഞ്ചജന്യത്തിന്റെയും (ഇംഗ്ലീഷിലും, ഹിന്ദിയിലുമുള്ള ആർ.എസ്.എസ് മുഖപത്രങ്ങൾ) പേജുകളിൽ നിന്ന് വ്യക്തമായിരുന്നു പരിവാറിൽ നിന്നുമല്ലാത്ത ഒരു നേതാവിനെയും അവർ വെറുതെവിട്ടിരുന്നില്ലയെന്ന്. പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കേണ്ട ഒരാൾ എന്ന നിലയിൽ ഞാൻ തീർച്ചയായും അവരുടെ ഏറ്റവും രൂക്ഷമായ ആക്രമണത്തിന്റെ ഒരു ഇരയായിരുന്നു. അവരുടെ മാധ്യമങ്ങളിൽ ഇന്ദിരാഗാന്ധിക്കു നല്കിയ സ്ഥലത്തെക്കാൾ കൂടുതൽ, ഒരുപക്ഷെ, സ്ഥലം ഉപയോഗിച്ചിരുന്നത് എന്നെ പുലഭ്യം പറയുവാൻ ആയിരുന്നു.

സുദീർഘമായ ഒരു കാലത്തേക്ക് സംഘപരിവാറുകാരെ സംവാദങ്ങൾക്ക് ഞാൻ നിർബന്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. മുംബൈയിലുള്ള എന്റെ ഭവനം ബാലാസാഹേബ് ദേവരശ് (പിന്നീട് ആ‍ർ.എസ്.എസ് സർസംഘചാലക് ആയി) സന്ദർശിച്ചത് ഞാൻ ഒന്ന് ഓർത്തുപോവുകയാണ്. അതിനെത്തുടർന്ന് ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ 1971ലെ തിരഞ്ഞെടുപ്പിനുശേഷം ഒരിക്കൽ കൂടെ കണ്ടൂ. അടിയന്തരാവസ്ഥക്ക് മുമ്പ് ഒരിക്കൽ മാധവ്‌റാവു മൂലെയുമായും ഞാൻ ഒരിക്കൽ സംവാദത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടിരുന്നു. 1977 മെയ് മാസത്തിൽ നാലാം പ്രാവശ്യം ഞാൻ ബാലാസാഹെബ് ദേവരശിനെയും മാധവറാവു മൂലെയെയും കണ്ടു. അവരോടു സംസാരിക്കുവാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടില്ല എന്ന് അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആർക്കും അവകാശപ്പെടുവാൻ കഴിയില്ല. പക്ഷെ അവസാനം ഞാൻ ഒരു കാ‍ര്യം ഉറപ്പിച്ചു, സംഘപരിവാറുകാർക്ക് അടഞ്ഞ മനസ്ഥിതിയാണുള്ളത് അവിടെ പുതിയ ആശയങ്ങളുടെ വിത്തുകൾ മുളക്കുന്നത് അസാധ്യമാണ്.

എന്നൽ ഇതിന് കടകവിരുദ്ധമായി വളരെ ചെറിയ പ്രായം മുതൽ തന്നെ ഇളം തലമുറയെ ഒരു പ്രത്യേക അച്ചുകൂടത്തിനുള്ളിൽ വാർത്തെടുക്കുന്നതിൽ ആർ.എസ്.എസ് വൈദഗ്ദ്ധ്യം നേടിയിരുന്നു. ആർ.എസ്.എസ് ആദ്യം ചെയ്യുന്നത് ഇളം മനസ്സുകളെ പ്രതികരിക്കുവാൻ കഴിയാത്തവണ്ണം അവരുടെ മനസ്സിനെയും ചിന്തയെയും മരവിപ്പിക്കുകയാണ്. അതിനുശേഷം മറ്റ് ആശയങ്ങൾക്കു ചെവികൊടുക്കാനാകാൻ കഴിയാത്തവിധം മസ്തിഷ്കത്തെ മരവിപ്പിക്കുകയാണ് അവർ ചെയ്യുന്നത്.

എന്നിട്ടും ഞാൻ എന്റെ ശ്രമങ്ങൾ തുടർന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു. ഒരു സന്ദർഭത്തിൽ എല്ലാ തൊഴിലാളി പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെയും ഒരു മീറ്റിംഗ് ഞാൻ വിളിച്ചുകൂട്ടി. ജനതാപാർട്ടിയെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന എല്ലാ അംഗങ്ങളും അതിൽ പങ്കെടുത്തു, പക്ഷെ ഭാരതീയ മസ്ദൂർ സംഘ് ആ മീറ്റിങ്ങ് ബഹിഷ്കരിച്ചു. അതുമാത്രമല്ല യാതൊരു കാരണവുമില്ലാതെ എനിക്കെതിരെ പുലഭ്യംവിളിയും അവർ നടത്തി. ഭാരതീയ വിദ്യാർത്ഥി പരിഷത്തിനെയും, യുവമോർച്ചയെയും ജനതാപാർട്ടിയുടെ വർഗ്ഗ സംഘടനകളിൽ ലയിപ്പിക്കുവാനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ ഞാൻ നടത്തിയിരുന്നു, പക്ഷെ അവരും ഒഴിഞ്ഞുമാറിക്കളഞ്ഞു. ഇത് ഒരു സൂപ്പർ പാർട്ടിയായി പ്രവർത്തിക്കുവാനുള്ള ആർ.എസ്.എസിന്റെ ആഗ്രഹം ഒന്നുകൊണ്ടുമാത്രമാണ് സംഭവിച്ചത്.

അവരുടെ ലക്ഷ്യം മനുഷ്യരുടെ ജീവിതവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട എല്ലാകാര്യങ്ങളിലും ഇടപെടുക എന്നതു മാത്രമായിരുന്നില്ല മറിച്ച് ജനങ്ങളെ തങ്ങളുടെ നിയന്ത്രണത്തിൽ കൊണ്ടുവരിക എന്നതും കൂടെ ആയിരുന്നു. ഇതേ കാര്യം വിശദീകരിക്കുവാൻ ജോർജ്ജ് ഫെർണാണ്ടസ് ദത്തൊപാന്ത് ഠേങ്ടിയെ ഉദാഹരണമാക്കുമായിരുന്നു.

സത്യം എന്താണെന്നുവച്ചാൽ ജനതാ‍പാർട്ടിയെ പിടിച്ചെടുക്കയും അതിലൂടെ സ്റ്റേറ്റിന്റെ മെഷീനറിയെ നിയന്ത്രിക്കയും ആയിരുന്നു ആർ.എസ്.എസിന് വേണ്ടിയിരുന്നത്. ഇതിനുവേണ്ടി അവർ തന്ത്രപൂർവ്വം ജനതാപാർട്ടിയിലെ നിരവധി നേതാക്കൾക്കു പ്രധാനമന്ത്രികസേര വാഗ്ദാനം ചെയ്യുകയുണ്ടായി. തരംകിട്ടുമ്പോഴൊക്കെ അവർ പ്രധാനമന്ത്രി ആകുവാനുള്ള ചൗധരി ചരൺസിംഗിന്റെ അവകാശവാദങ്ങൾക്ക് ഒപ്പം തങ്ങളുമുണ്ടെന്ന് അദ്ദേഹത്തിന് ഉറപ്പുനല്കിയിരുന്നു. മറ്റൊരുവശത്തുകൂടെ മൊറാർജി ദേശായിയോട് പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു തങ്ങൾ പ്രധാനമന്ത്രിസ്ഥാനത്തേക്ക് പരിഗണിക്കുന്നത് അദ്ദേഹത്തെ ആണെന്ന്. ഇതുപോലെയുള്ള ഉറപ്പുകൾ തരാതരം പോലെ ചന്ദ്രശേഖറിനും, ജഗജീവൻ റാമിനും, ജോർജ്ജ് ഫെർണാണ്ടസിനും അവർ നല്കിയിരുന്നു. അത്തരം ഒരു വിലപേശലുമായി ഒരുതവണപോലും എന്നെ സമീപിക്കുവാൻ അവർക്ക് ധൈര്യം പോരായിരുന്നു. ഒരിക്കൽ തമാശയായിട്ട് ഇത് വാജ്പേയിയോടു പറഞ്ഞപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മറുപടി ഇതായിരുന്നു, “എന്തിന് താങ്കൾ, നാനാജി (ദേശ്മുഖ്) ഇത്തരം ഒരു വാഗ്ദാനം എനിക്കും ഒരിക്കലും നല്കിയിട്ടില്ല. താങ്കളോ ഞാനോ അല്ല അവർക്ക് പ്രധാനമന്ത്രി ആയിട്ടുവേണ്ടത്”. എന്തായാലും ഞാൻ മറ്റുള്ളവരുടെ അർഹത അവർക്ക് നിഷേധിക്കില്ലെന്നും എന്റെ അർഹത നിഷേധിക്കാൻ മറ്റുള്ളവരെ അനുവദിക്കുകയില്ലെന്നും അവർക്ക് നന്നായിട്ട് അറിയാമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് അവർ ഒരിക്കലും അത്തരം ഒരു നിർദ്ദേശം എനിക്കുനേരെ നടത്തിയില്ല. ഒരുപക്ഷെ അവർ ചിന്തിച്ചുകാണും തങ്ങൾക്കു വിഢിയാക്കുവാൻ കഴിയാത്ത ഒരാൾക്കുമുന്നിൽ ഇത്തരം വാഗ്ദാനം നടത്തുന്നതിൽ എന്തുകാര്യം എന്ന്- ഇത് അദ്ദേഹത്തെ (ലിമായെ) കൂടുതൽ ഉണർത്തുകയേ ഉള്ളൂ എന്ന്.

ഇവർ (ആർ.എസ്.എസ്) ഒറ്റപ്പെട്ട ചില സാഹചര്യങ്ങളിൽ ചെയ്യുന്ന കാര്യങ്ങൾക്ക് പ്രാധാന്യം കുറവാണ്. ആർ.എസ്.എസ് എന്നെങ്കിലും അവർ ഗുരുജിയുടെ ആശയങ്ങളെയും ചിന്തകളെയും കയ്യൊഴിഞ്ഞതായി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ? അടൽജി മാത്രമാണ് നമ്മൾ സമ്മിശ്രമായ ദേശീയതയെ, ജനാധിപത്യത്തെ, സോഷ്യലിസത്തെ, സാമൂഹിക നീതിയെ ഒക്കെ അംഗീകരിക്കണം ഇതുകൂടാതെ ഇന്നത്തെ ലോകത്ത് നമുക്ക് മുന്നേറാനാവില്ല എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്. പക്ഷെ അടൽജി മാത്രമാണ് ഇതുപറയുന്നത്. മറ്റ് സംഘികളെ എനിക്ക് ഒട്ടും വിശ്വാസമില്ല. ജയിലിൽകിടന്നപ്പോൾ മാപ്പിരന്നവരാണ് സംഘികൾ, രാജ്നാരായൺ കേസിൽ സുപ്രീംകോടതി ഇന്ദിരക്ക് അനുകൂലമായി വിധിപ്രസ്താവിച്ചപ്പോൾ ബാലാസാഹെബ് ദേവരശ് ഇന്ദിരയെ അഭിനന്ദിക്കയുണ്ടായി. അതുകൊണ്ട് സംഘികളുടെ നട്ടപ്രാന്തിൽ എനിക്ക് ഒരു വിശ്വാസവുമില്ല. ആർ.എസ്.എസ് നേതാക്കളെ പാർട്ടിയിൽ നിന്നും, വർക്കിംഗ് കമ്മറ്റിയിൽ നിന്നും പുറത്താക്കുകയും, ആർ.എസ്.എസുകാരുടെ പ്രവൃത്തിയിൽ നിയന്ത്രണം കൊണ്ടുവരുകയും പ്രത്യേകിച്ച് നാനാജി ദേശ്മുഖ്, സുന്ദർസിംഗ് ഭണ്ഡാരി ടീമിനെ പാർട്ടിയിൽ നിന്നും പുറത്താക്കുകയും ചെയ്താൽ മാത്രമേ ഈ മനുഷ്യരെ (പഴയ ജനസംഘത്തിൽ നിന്നും ജനതാപാർട്ടിയിൽ വന്ന നേതാക്കളെ) വിശ്വസിക്കുവാൻ കഴിയൂ എന്ന് ഉറച്ച വിശ്വാസിത്താലാണ് ഞാൻ.

സി.പി.ഐ. (എം) 2015 ഡിസംബര്‍ 27 മുതല്‍ 31 വരെ കൊല്‍ക്കത്തയില്‍ വച്ചു സംഘടിപ്പിച്ച സംഘടനാ പ്ലീനത്തിന്റെ തീരുമാനങ്ങള്‍ വിശദീകരിച്ചുകൊണ്ട് പാര്‍ടി സെക്രട്ടറി കൂടിയായ സഖാവ് സീതാറാം യെച്ചൂരി പീപ്പിള്‍സ് ഡെമോക്രസിയില്‍ എഴുതിയ ലേഖനത്തിന്റെ സ്വതന്ത്ര പരിഭാഷ.
പരിഭാഷ:പ്രതീഷ് പ്രകാശ്

ഇരുപത്തിയൊന്നാം പാര്‍ടി കോണ്‍ഗ്രസില്‍ നിര്‍ദേശിക്കപ്പെട്ടത് പ്രകാരം സി.പി.ഐ. (എം)-ന്റെ സംഘടനാ പ്ലീനം "2015-ന്റെ അവസാനത്തോട് കൂടി"സംഘടിപ്പിക്കപ്പെടുകയും അതിന്റെ ഉദ്ദേശലക്ഷ്യങ്ങള്‍ പൂര്‍ത്തീകരിക്കുകയും ചെയ്തു. എട്ട് മാസമെന്ന ചുരുങ്ങിയ സമയത്തിനുള്ളില്‍ ഈ നിര്‍ദേശം വിജയകരമായി നടപ്പിലാക്കുവാന്‍ കഴിഞ്ഞത് സി.പി.ഐ. (എം)-ന്റെ മികച്ച നേട്ടമാണ്.

പ്ലീനത്തിന്റെ നടത്തിപ്പിനായിട്ട് പാര്‍ടി കേന്ദ്ര കമ്മിറ്റി സമഗ്രവും വിശദവുമായ നടപടികളും സമയക്രമവും തീരുമാനിച്ചു വച്ചിരുന്നു. എല്ലാ സംസ്ഥാന കമ്മിറ്റികളില്‍ നിന്നും അവിടുത്തെ പാര്‍ടി സംഘാടനത്തെ സംബന്ധിച്ചും പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളെ സംബന്ധിച്ചുമുള്ള വിവരശേഖരണത്തിനായി പാര്‍ടി കേന്ദ്ര കമ്മിറ്റി വിശദമായ ഒരു ചോദ്യോത്തരി തയ്യാറാക്കിയിരുന്നു. വിവിധ സംസ്ഥാനക്കമ്മിറ്റികള്‍ നല്‍കിയ മറുപടികള്‍ പരിശോധിച്ച്, അവയെ അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തിയാണ് കരട് റിപ്പോര്‍ട്ടും സംഘടനയെ സംബന്ധിച്ച കരട് പ്രമേയവും തയ്യാറാക്കിയത്. പാര്‍ടി കോണ്‍ഗ്രസിന്റെയും പ്ലീനത്തിന്റെയും ഇടയിലായി പൊളിറ്റ്ബ്യൂറോ നാല് തവണയും, കേന്ദ്ര കമ്മിറ്റി മൂന്ന് തവണയും പ്ലീനത്തിന്റെ പ്രചണ്ഡമായ തയ്യാറെടുപ്പുകള്‍ക്കായി കൂടിയിട്ടുണ്ട്.

2015 ഡിസംബര്‍ 27 ഉച്ച കഴിഞ്ഞ് കൊല്‍ക്കത്തയിലെ ബ്രിഗേഡ് പരേഡ് ഗ്രൗണ്ടില്‍ നടന്ന പടുകൂറ്റന്‍ റാലിയുടെ സമാപനത്തിന് ശേഷമാണ് പ്ലീനം ചര്‍ച്ചകള്‍ തുടങ്ങിയത്. സമീപകാലത്ത് നടന്നതില്‍ വച്ച് ഏറ്റവും വലിയ റാലിയാണ് ബ്രിഗേഡില്‍ സംഘടിപ്പിക്കപ്പെട്ടത് എന്ന വസ്തുത ബൂര്‍ഷ്വാ മാധ്യമങ്ങള്‍ക്ക് വരെ സമ്മതിക്കേണ്ടി വന്നു. യുവജനങ്ങളെ ആകര്‍ഷിക്കുന്നതില്‍ പാര്‍ടി പരാജയപ്പെടുന്നു എന്ന് വര്‍ഗ ശത്രുക്കളും ബൂര്‍ഷ്വാ മാധ്യമങ്ങളും പ്രചരിപ്പിക്കുന്നതില്‍ കഴമ്പില്ലായെന്നാണ്, തൃണമൂല്‍ കോണ്‍ഗ്രസിന്റെ ആക്രമണങ്ങളും ഭീഷണികളും മറികടന്ന് റാലിയില്‍ പങ്കെടുക്കാനെത്തിയ ജനലക്ഷങ്ങള്‍ തെളിയിച്ചത്. പശ്ചിമ ബംഗാളിന്റെ എല്ലാ ഭാഗത്ത് നിന്നുമുള്ള യുവജനങ്ങള്‍ ആവേശപൂര്‍വം ഈ റാലിയില്‍ പങ്കെടുക്കുകയുണ്ടായി.

ഒരു കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടിക്ക്, പാര്‍ടി സംഘടനയുടെ അപ്രമാദിത്വത്തെ കുറച്ചുകാണുവാന്‍ ഒരിക്കലും സാധിക്കില്ല. പാര്‍ടിയുടെ ധാരണയും രാഷ്ട്രീയവും ഇന്ത്യയിലെ ജനതയിലേക്ക് എത്തിക്കുവാന്‍ സാധിപ്പിക്കുന്ന പാര്‍ടിയുടെ മുഖ്യ ആയുധമാണ് അത്. ഫലപ്രദമായതും എണ്ണയിട്ട യന്ത്രം പോലെ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നതുമായ പാര്‍ടി സംഘടന ഇല്ലാത്തിടത്തോളം, ഒരു കാലത്തും ഇന്ത്യന്‍ ജനതയുമായി ദൃഢബന്ധം സ്ഥാപിക്കുവാനോ അല്ലെങ്കില്‍ അവരുടെ താല്പര്യങ്ങ‌ള്‍ക്ക് വേണ്ടി പൊരുതുവാനോ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടിക്ക് സാധിക്കില്ല.

ബഹുജന നയമുള്ള ഒരു വിപ്ലവ പാര്‍ടി

പ്ലീനത്തിന്റെ വിജയകരമായ പരിസമാപ്തിയോട് കൂടി, നമ്മുടെ ലക്ഷ്യങ്ങളെ ദ്രുതഗതിയില്‍ പ്രാപ്തമാക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ പാര്‍ടി സംഘടനയെ പുനര്‍ജീവിപ്പിക്കുവാനും പാര്‍ടി അംഗങ്ങള്‍ക്ക് പുത്തനുണര്‍വ് നല്‍കുവാനുമുള്ള പ്രക്രിയ തുടങ്ങുകയുണ്ടായി. പാര്‍ടി അത് വരെ പിന്തുടര്‍ന്ന് പോന്ന രാഷ്ട്രീയ നയരേഖ (political-tactical line) പുനരവലോകനം ചെയ്തുകൊണ്ടും ഇടതുപക്ഷ ജനാധിപത്യ മുന്നണി കെട്ടിപ്പടുക്കേണ്ടതിന്റെ പ്രാമുഖ്യം ഊട്ടിയുറപ്പിച്ചു കൊകൊണ്ടുമാണ് ഇരുപത്തിയൊന്നാം പാര്‍ടി കോണ്‍ഗ്രസ് അടുത്ത മൂന്ന് വര്‍ഷത്തേക്കുള്ള രാഷ്ട്രീയ നയരേഖ അംഗീകരിച്ചത്.

സമകാലീനമായ വെല്ലുവിളികള്‍ നേരിടുവാനുള്ള സി.പി.എമ്മിന്റെ കര്‍മ്മസന്നദ്ധത പ്രാവര്‍ത്തികമാക്കണമെങ്കില്‍ കൂടുതല്‍ ശക്തമായ ജനപ്രക്ഷോഭങ്ങള്‍ കൊണ്ട് മാത്രമേ സാധിക്കുകയുള്ളൂ. പാര്‍ടിയുടെ സ്വതന്ത്രശക്തി വന്‍തോതില്‍ വര്‍ദ്ധിപ്പിക്കണം എന്നാണ് ഇതിന്റെ അര്‍ഥം. ഈ പ്രക്രിയ ഇന്ത്യന്‍ ജനതയെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന വര്‍ഗശക്തികളുടെ പരസ്പരബന്ധം ഇടതുപക്ഷ ജനാധിപത്യമുന്നണിക്ക് (Left and Democratic Front or LDF) അനുകൂലമാക്കണമെന്ന് ആവര്‍ത്തിക്കുന്ന പാര്‍ടിയുടെ രാഷ്ട്രീയനയരേഖയുമായി ഒത്തുചേര്‍ന്ന് പോകേണ്ടതുണ്ട്. രണ്ട് ബൂര്‍ഷ്വാ രാഷ്ട്രീയ വിന്യാസങ്ങളില്‍ നിന്ന് ഒന്നിനെ തിരഞ്ഞെടുക്കേണ്ടി വരുന്ന ദുരവസ്ഥയ്ക്ക് പകരം, ബദല്‍ നയങ്ങളെ അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടുള്ള ഒരു വര്‍ഗബദല്‍ ഇന്ത്യന്‍ ജനതയുടെ മുന്നില്‍ വയ്ക്കുവാന്‍ തക്ക ശക്തി ഈ ഇടതുപക്ഷ ജനാധിപത്യ മുന്നണിക്ക് പ്രാപ്തമായിരിക്കണം. ജനകീയ ജനാധിപത്യ വിപ്ലവത്തിലൂടെ സോഷ്യലിസമെന്ന ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് കുതിക്കുന്ന ഇന്ത്യന്‍ വിപ്ലവത്തിനെ നയിക്കുന്ന ജനകീയ ജനാധിപത്യ മുന്നണിയുടെ പൂര്‍വ്വഗാമി ആയിരിക്കും ഇങ്ങനെ രൂപപ്പെടുന്ന ഇടതുപക്ഷ ജനാധിപത്യ മുന്നണി.

മാര്‍ക്സിസ്റ്റ്-ലെനിനിസ്റ്റ് തത്വങ്ങളില്‍ അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തിയ വിപ്ലവ പാര്‍ടിയാണ് സി.പി.ഐ. (എം) എങ്കിലും ഈ കാലഘട്ടത്തില്‍ അതെടുക്കേണ്ട നിലപാട് ഇന്ത്യന്‍ ജനതയുമായിട്ടുള്ള അതിന്റെ ബന്ധങ്ങള്‍ ശക്തിപ്പെടുക എന്നതായിരിക്കണമെന്ന് സംഘടനാ പ്ലീനം ആവര്‍ത്തിക്കുകയുണ്ടായി. അതായത് ബഹുജന നയമുള്ള ഒരു വിപ്ലവ പാര്‍ടിയാണ് സി.പി.ഐ. (എം).

സംഘടനാശേഷി ശക്തിപ്പെടുത്തുക

പാര്‍ടിയുടെ സംഘടനാ ശേഷി വിപുലമാക്കാതെ ഈ വിപ്ലവ ലക്ഷ്യങ്ങള്‍ സ്വായത്തമാക്കുവാന്‍ സാധിക്കില്ല. എന്നാല്‍ നമുക്ക് മുന്നില്‍ ദുര്‍ഘടങ്ങളായ കടമ്പകളുണ്ട്. ആഗോള പ്രതിസന്ധി നമ്മുടെ രാജ്യത്തും സമൂഹത്തിലും തുടര്‍ച്ചയായി ആഴത്തിലുള്ള പരിക്കുകള്‍ ഏല്പിക്കുന്നു. "എല്ലാ പ്രതിസന്ധി സന്ദര്‍ഭങ്ങളിലും ഒരു അവസരമുണ്ട്"എന്നാണ് പഴഞ്ചൊല്ല്. ഇത്തരം അവസരങ്ങളെ മുന്‍കൂട്ടി കൈവശപ്പെടുത്തണമെന്ന തീരുമാനമാണ് പ്ലീനത്തില്‍ സി.പി.ഐ. (എം) കൈക്കൊണ്ടത്.

മുതലാളിത്തത്തിന്റെ കീഴില്‍ നടക്കുന്ന ഒരു തരത്തിലുമുള്ള പരിഷ്കരണവും പ്രതിദിനം രൂക്ഷമാകുന്ന ചൂഷണത്തില്‍ നിന്ന് ജനങ്ങളെ മോചിപ്പിക്കുവാന്‍ ഉതകുന്നതല്ല എന്ന് തെളിയിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ആഗോള മുതലാളിത്തത്തിന്റെ ഈ പ്രതിസന്ധി ഘട്ടത്തില്‍, ചൂഷിത വര്‍ഗങ്ങളില്‍ പെടുന്ന എല്ലാ ജനവിഭാഗത്തിന്റെയും പിന്തുണയാര്‍ജ്ജിച്ചുകൊണ്ട് തൊഴിലാളി വര്‍ഗത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ പാര്‍ടിയായി മുന്നോട്ട് വരുവാന്‍ പറ്റുന്നത് സി.പി.ഐ. (എം)നാണ്. സോഷ്യലിസമെന്ന രാഷ്ട്രീയ ബദലിലൂടെ മാത്രമേ ഇത് സാധ്യമാവുകയുള്ളൂ. ഇന്ത്യന്‍ ജനതയുടെ തനതായ കഴിവുകളെ തിരിച്ചറിയുവാന്‍ ഉതകുന്നതും അതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ ഒരു മെച്ചപ്പെട്ട ഇന്ത്യയെ നിര്‍മ്മിക്കുവാന്‍ സഹായിക്കുന്നതുമായ ഒരു ബദല്‍ രാഷ്ട്രീയനയമാണ് സി.പി.ഐ. (എം) മുന്നോട്ട് വയ്ക്കുന്നത്. സാമ്പത്തികാസമത്വങ്ങള്‍ അനേകമിരട്ടി വര്‍ദ്ധിപ്പിക്കുന്ന ഇന്നത്തെ രാഷ്ട്രീയനയങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ച്, നമ്മുടെ രാജ്യത്തിന്റെ വിഭവസമ്പത്തിനെ ക്രമമായി വിനിയോഗിച്ചുകൊണ്ട് ഇന്ത്യന്‍ യുവത്വത്തിന് മെച്ചപ്പെട്ട വിദ്യാഭ്യാസവും മികച്ച ആരോഗ്യരക്ഷയും സുസ്ഥിരമായ തൊഴില്‍സാധ്യതകളും ഒക്കെയുള്ള തെളിച്ചമാര്‍ന്ന ഒരു ഭാവിയാണ് ഈ ബദല്‍ വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നത്. നമ്മുടെ ബഹു-മത, ബഹു-ഭാഷാ, ബഹു-സാംസ്കാരിക, ബഹു-വംശ ജനതയുടെ ഐക്യത്തിനു വേണ്ടിയും അചഞ്ചലമായി നിലകൊള്ളുകയും പ്രയത്നിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സി.പി.ഐ. (എം) ആണ് ആ ഐക്യത്തെ വര്‍ഗീയമായ ധ്രുവീകരണത്തിലൂടെ തകര്‍ക്കുവാനും, അസഹിഷ്ണുതയുടെയും ഫാസിസത്തിന്റെയും വിഷം പേറുന്ന 'ഹിന്ദു രാഷ്ട്രം'എന്ന ആര്‍.എസ്.എസ്./ബി.ജെ.പി. പദ്ധതിയെ ചെറുക്കുന്നതും. എല്ലാ നിറത്തിലുമുള്ള ഭീകരതയെയും മൗലികവാദത്തെയും സി.പി.ഐ. (എം) ഇതേപോലെ എതിര്‍ക്കുന്നുണ്ട്. ഭൂരിപക്ഷ വര്‍ഗീയതയും ന്യൂനപക്ഷ മൗലികവാദവും പരസ്പരം പോഷിപ്പിക്കുകയും ശക്തിപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്ന കാര്യങ്ങളാണ്. ജാതിയടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള തൊട്ടുകൂടായ്മയെയും, ചൂഷണത്തിനെയും അതിന്റെ സര്‍വഭാവങ്ങളെയും, എല്ലാ തരത്തിലുമുള്ള മറ്റ് സാമൂഹികമായ അടിച്ചമര്‍ത്തലുകളെയെല്ലാം തന്നെയും നിരോധിക്കുന്നതിന് വേണ്ടിയുള്ള സമരങ്ങള്‍ സി.പി.ഐ. (എം) ശക്തിപ്പെടുത്തുകയാണ്. രാഷ്ട്രീയ ധാര്‍മ്മികത ക്ഷയിച്ചുണ്ടായൊരു മാലിന്യക്കുഴിയില്‍ അഴിമതിക്കെതിരെയും പൊതുജീവിതത്തിലെ ധാര്‍മ്മികമായ മറ്റ് ചോര്‍ച്ചകള്‍ക്ക് എതിരെയും ജ്വലിച്ചു നില്‍ക്കുന്ന ദൃഷ്ടാന്തമാണ് സി.പി.ഐ. (എം).

സി.പി.ഐ. (എം)ന്റെ ഈ ചരിത്രപശ്ചാത്തലം ഇത്തരം പ്രവർത്തനങ്ങളെ മുന്നോട്ട് കൊണ്ട് പോകുന്നതിന് അവസരമൊരുക്കുകയും അതുവഴി പാർടി സംഘടനയെ പ്രവർത്തനോന്മുഖമാക്കുക എന്ന ഉദ്ദേശലക്ഷ്യം സാധ്യമാക്കുകയും ചെയ്യും.

മൂര്‍ത്തമായ സാഹചര്യങ്ങളുടെ മൂര്‍ത്തമായ അപഗ്രഥനം

"മൂര്‍ത്തമായ സാഹചര്യങ്ങളുടെ മൂര്‍ത്തമായ അപഗ്രഥനമാണ് വൈരുദ്ധ്യാത്മകതയുടെ ജീവസത്ത"എന്ന ലെനിനിസ്റ്റ് പ്രമാണത്തെ സി.പി.ഐ. (എം) എന്നും പിന്തുടര്‍ന്ന് പോന്നിട്ടുണ്ട്. ഇതിന്റെ തുടര്‍ച്ചയായി, നവലിബറലിസത്തിന്റെ കഴിഞ്ഞ രണ്ട് ദശാബ്ദക്കാലത്തെ മൂര്‍ത്തമായ മാറ്റങ്ങളെ പറ്റി പഠിക്കുവാനായി മൂന്ന് പഠനസംഘങ്ങളെ സി.പി.ഐ. (എം) നിയോഗിക്കുകയുണ്ടായി. ഈ പഠനങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ വര്‍ഗ-ബഹുജന പ്രക്ഷോഭങ്ങള്‍ ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നതിനായി പ്ലീനം സമ്മേളനം ചില തീരുമാനങ്ങള്‍ എടുക്കുകയുണ്ടായി. ഗ്രാമങ്ങളില്‍ നിലനില്‍ക്കുന്ന ജന്മി-നാട്ടുപ്രമാണി സഖ്യങ്ങള്‍ക്കെതിരെ കര്‍ഷക തൊഴിലാളികളുടെയും, ചെറുകിട-മധ്യനില കര്‍ഷകരുടെയും, കാര്‍ഷികേതര തൊഴിലാളികളെയും, കൈപ്പണിക്കാരെയും, സാമ്പത്തികമായി പിന്നോക്കം നില്‍ക്കുന്ന മറ്റ് വിഭാഗങ്ങളെയും ഒരുമിപ്പിച്ച് കൊണ്ട് ഒരു വിശാല മുന്നണി പടുത്തുയര്‍ത്തുക; സംഘടിത-അസംഘടിത മേഖലകളിലുള്ള കരാര്‍ തൊഴിലാളികളെ സംഘടിപ്പിക്കുക; ട്രേഡ് യൂണിയനുകളെയും യുവജനങ്ങളെയും സ്ത്രീജനങ്ങളെയും ഒക്കെ ഏകോപിപ്പിക്കുവാന്‍ മേഖലാ തല സംഘടനകള്‍ രൂപീകരിക്കുക; നഗരങ്ങളിലുള്ള സാമ്പത്തികാവശത അനുഭവിക്കുന്നവരെ കോളനികളുടെ/മേഖലകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ സംഘടിപ്പിക്കുക; തൊഴിലടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള അയല്‍പ്പക്ക കമ്മിറ്റികള്‍ രൂപീകരിക്കുക; സാംസ്കാരിക പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്കായുള്ള വേദികള്‍ നിര്‍മ്മിച്ചു കൊണ്ടും, സിറ്റിസണ്‍ ഫോറങ്ങള്‍ നിര്‍മ്മിച്ചു കൊണ്ടും മധ്യവര്‍ഗത്തിന്റെ ഇടയില്‍ ഉള്ള പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍, പ്രധാനമായും പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായവ, കൂടുതല്‍ ദൃഢപ്പെടുത്തുക; അവരുടെ ജീവിതവും തൊഴിലുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ശാസ്ത്രീയാവബോധവും (scientific temper) മറ്റും വികസിപ്പിക്കുക; റെസിഡന്‍ഷ്യല്‍ അസോസിയേഷനുകള്‍, പെന്‍ഷനര്‍ അസോസിയേഷനുകള്‍ തുടങ്ങിയവയില്‍ ഉള്ള പ്രവര്‍ത്തനം ശക്തമാക്കുക എന്നിവയാണവ.

ഉചിതമായ ഒരു കേഡര്‍ നയം നടപ്പിലാക്കല്‍

ഒരു കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാര്‍ടി കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നത് എപ്പോഴും മുകളില്‍ നിന്ന് താഴോട്ടാണ് . അത് കൊണ്ടു തന്നെ, നമ്മുടെ സംഘടനാ സംവിധാനം പോഷിപ്പിക്കുന്നതിനായിട്ടുള്ള ശ്രമങ്ങള്‍ തുടങ്ങേണ്ടത് പാര്‍ടി കേന്ദ്രം ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നതിലൂടെ ആവണമെന്നും, അതിന്റെ തുടര്‍ച്ചയായി പാര്‍ടിയുടെ എല്ലാ തലത്തിലെയും നിലവാരം മെച്ചപ്പെടുത്തണമെന്നും പ്ലീനം തീരുമാനമെടുത്തു. ഇത് സാധ്യമാക്കുന്നതിനുതകുന്ന പല മാർഗ്ഗങ്ങളിൽ പ്ലീനം അടിവരയിടുന്നത്, യുവസഖാക്കളെ കണ്ടെത്തുകയും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുകയും അതാത് കമ്മറ്റികളുടെ കൂട്ടായ തീരുമാനത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ അവർക്ക് പ്രവർത്തനചുമതലകൾ ഏൽപ്പിച്ച് കൊടുക്കുന്നത് ഉറപ്പാക്കുകയും ചെയ്യുക വഴി ഒരു യുക്തമായ കേഡർ നയം നടപ്പിലാക്കുകയെന്ന ആവശ്യകതയെയാണ്. ഇത്തരം കേഡർമാരെ, വിപ്ലവകരമായ പരിവർത്തനത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള പോരാട്ടത്തിലെ പ്രത്യയശാസ്ത്ര വ്യക്തതയുടെയും ത്യാഗത്തിന്റെയും പ്രതീകമാകുന്ന തരത്തിലുള്ള മുഴുവൻസമയ പാർടിപ്രവർത്തകരായി വളർത്തിക്കൊണ്ട് വരേണ്ടതും, മുഴുവൻസമയ പാർടിപ്രവർത്തകർക്ക് കൃത്യമായൊരു വേതനഘടനയും അതിന്റെ സമയനിഷ്ഠമായ വിതരണവും ഉറപ്പാക്കുകയും ചെയ്യേണ്ടതുമാണ്.

പര്യാപ്തമായ ഒരു കേഡര്‍ പടുത്തുയര്‍ത്തുന്നതിന്റെ ഭാഗമായി, ചിട്ടയോടെ പാര്‍ടി സ്കൂളുകള്‍ നടത്തേണ്ടുന്നതിന്റെയും, കേന്ദ്രീകൃതമായ ഒരു പാഠ്യപദ്ധതിയും അതിന്റെയൊപ്പം സഖാക്കള്‍ക്ക് സ്വന്തമായി പഠിച്ചു മനസ്സിലാക്കുവാനുള്ള അടിസ്ഥാന പഠനസാമഗ്രികളും തയ്യാറാക്കുന്നതിന്റെയും, പാര്‍ടി രേഖകളുടെയും പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളുടെയും നിലവാരവും വ്യാപ്തിയും വര്‍ധിപ്പിക്കുന്നതിന്റെയും, അവയുടെ ഘടനയും ഉള്ളടക്കവും മെച്ചപ്പെടുത്തുവാനുള്ള ശ്രമങ്ങള്‍ നടത്തേണ്ടതിന്റെയും ആവശ്യകത പ്ലീനം സമ്മേളനത്തില്‍ എടുത്തു പറയുകയുണ്ടായി.

സാമൂഹികമായ അടിച്ചമര്‍ത്തലുകള്‍ക്കെതിരെയുള്ള പ്രക്ഷോഭങ്ങള്‍ തീവ്രമാക്കുക

ഇന്ത്യയില്‍ വര്‍ഗസമരത്തിനെ മുന്നോട്ട് നയിക്കുന്ന "രണ്ട് പാദങ്ങള്‍"സാമ്പത്തിക ചൂഷണവും സാമൂഹികമായ അടിച്ചമര്‍ത്തലും ആണെന്ന സി.പി.ഐ. (എം)-ന്റെ ധാരണയെ അടിവരയിട്ടുകൊണ്ട് ലിംഗപരമായ അടിച്ചമര്‍ത്തലുകള്‍ക്കെതിരെയും, ദളിതര്‍, ആദിവാസികള്‍, ഭിന്നശേഷിക്കാര്‍, മത ന്യൂനപക്ഷങ്ങള്‍ എന്നിവര്‍ നേരിടുന്ന ചൂഷണങ്ങള്‍ക്കെതിരെയും ഉള്ള സമരങ്ങള്‍ പാര്‍ടി ഒറ്റക്കെട്ടായി നിന്ന് കൊണ്ട് ശക്തിപ്പെടുത്തണമെന്നും അതിനു വേണ്ടി പാര്‍ടിയുടെ സംഘടനാ സംവിധാനങ്ങള്‍ ശക്തിപ്പെടുത്തേണ്ട ആവശ്യമുണ്ട് എന്നും പ്ലീനം സമ്മേളനം ചൂണ്ടിക്കാട്ടുകയുണ്ടായി.

വര്‍ഗീയതയെ ചെറുത്ത് തോല്പിക്കുക

വര്‍ഗീയ ശക്തികള്‍ ഇന്ന് അഴിച്ചുവിടുന്ന ആശയപരമായ കടന്നാക്രമണങ്ങളെ ചെറുക്കുന്നതിന് സംഘടനാ സംവിധാനത്തെ ശക്തിപ്പെടുത്തേണ്ട ആവശ്യകത പ്ലീനം സമ്മേളനം അടിവരയിട്ടു കൊണ്ട് പറയുകയും അതിനുവേണ്ടി സാഹിത്യകാരെയും, ശാസ്ത്രജ്ഞരെയും, ചരിത്രകാരെയും, സാംസ്കാരിക പ്രവര്‍ത്തകരെയും മറ്റ് ഗണങ്ങളിലുള്ള ബുദ്ധിജീവികളെയും അണിനിരത്തുക; ശാസ്ത്രീയാവബോധവും മതേതര മൂല്യങ്ങളും വളര്‍ത്തുവാന്‍ പ്രീ-സ്കൂള്‍, സ്കൂള്‍ തലങ്ങളില്‍ അധ്യാപകരെയും മറ്റ് സാമൂഹിക സംഘടനകളെയും ഉള്‍പ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് സാമൂഹിക-സാംസ്കാരിക പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ സംഘടിപ്പിക്കുവാന്‍ മുന്‍കൈയ്യെടുക്കുക; ചൂഷിത വര്‍ഗങ്ങള്‍ക്കിടയിലും, ദളിത്-ആദിവാസി വിഭാഗങ്ങള്‍ക്കിടയിലും വര്‍ഗീയതയുടെ നുഴഞ്ഞു കയറ്റം നിയന്ത്രിക്കുന്നതിനായി പ്രത്യേകം പ്രവര്‍ത്തനനങ്ങള്‍ വികസിപ്പിക്കുക; പുരോഗമന-മതേതര മൂല്യങ്ങള്‍ പ്രചരിപ്പിക്കുന്നതിനായിട്ട് വിശാലമായ സാംസ്കാരികവേദികള്‍ സജ്ജമാക്കുക; മുതലായ നടപടികള്‍ സ്വീകരിക്കണമെന്നും തീരുമാനമുണ്ടായി. ട്രേഡ് യൂണിയനുകളും മറ്റ് ബഹുജന സംഘടനകളും തങ്ങള്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന പ്രദേശങ്ങളില്‍ സാംസ്കാരികവും സാമൂഹികവുമായ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളില്‍ ഏര്‍പ്പെടേണ്ടതുണ്ട്. ഹെല്‍ത് സെന്ററുകള്‍, കോച്ചിങ്ങ് സെന്ററുകള്‍, വായനശാലകള്‍, രക്ഷാപ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ മുതലായ സാമൂഹിക സേവന പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ സംഘടിപ്പിക്കുന്നതിനൊപ്പം തന്നെ ശാസ്ത്ര-സാഹിത്യ പ്രസ്ഥാനങ്ങളും ശക്തിപ്പെടുത്തേണ്ട അടിയന്തരമായ ആവശ്യമുണ്ട്.

അടിയന്തിരമായ സര്‍വ്വപ്രധാന ദൗത്യങ്ങള്‍

അതിശക്തമായ ജനകീയ പ്രക്ഷോഭങ്ങള്‍ സംഘടിപ്പിക്കുന്നതിനായി ഇന്ത്യന്‍ ജനതയുമായിട്ടുള്ള ബന്ധങ്ങള്‍ ദൃഢപ്പെടുത്തുവാനുള്ള നടപടികള്‍ സ്വീകരിച്ചു കൊണ്ട് മാത്രമേ പര്യാപ്തമായ ഒരു പാര്‍ടി സംഘടനാ സംവിധാനം പടുത്തുയര്‍ത്തുവാന്‍ സി.പി.ഐ. (എം)-ന് സാധ്യമാവുകയുള്ളൂ. പാര്‍ടിയുടെ ബഹുജനനയം നടപ്പിലാക്കുകയും അത് വഴി ജനങ്ങളുമായുള്ള സജീവബന്ധം ആഴത്തില്‍ ഉറപ്പിക്കുകയുമാണ് പ്രാഥമികമായി ഇതിനായി ചെയ്യേണ്ടത്. പ്രാദേശിക പാര്‍ടി ഘടകങ്ങളെ പ്രക്ഷോഭങ്ങള്‍ തുടങ്ങുവാനായി ശക്തിപ്പെടുത്തുക എന്നതിലുപരിയായി ജനാധിപത്യ വിപ്ലവത്തിന്റെ അച്ചുതണ്ടായ കാര്‍ഷിക വിപ്ലവം മുന്നോട്ട് കൊണ്ടു പോകുവാന്‍ ശ്രമിക്കുകയും, ഗ്രാമീണ ചൂഷിത ജനവിഭാഗങ്ങളുടെ സമരങ്ങളില്‍ അവരെയെല്ലാം ഒരുമിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് ഒരു തൊഴിലാളി-കര്‍ഷക സഖ്യത്തിനായുള്ള ശ്രമങ്ങള്‍ ശക്തിപ്പെടുത്തുകയും വേണം.

സാമ്പത്തിക-സാമൂഹിക പ്രശ്നങ്ങള്‍ ഏറ്റെടുക്കുകയും വര്‍ഗ-ബഹുജന പ്രക്ഷോഭങ്ങള്‍ കെട്ടിപ്പടുത്ത് കൊണ്ട് പാര്‍ടിയുടെ സ്വാധീനം വര്‍ധിപ്പിക്കുവാനും അങ്ങനെ ഇടതുപക്ഷ ജനാധിപത്യ മുന്നണി സജ്ജമാക്കുക എന്നതും ആയിരിക്കണം ഏറ്റവും ആദ്യത്തെ ലക്ഷ്യം. ബഹുജനനയം സ്വീകരിച്ചു കൊണ്ട് ജനങ്ങളുമായി സജീവമായ ബന്ധം പുലര്‍ത്തണം. സംഘടനാ സംവിധാനം തേച്ചു മിനുക്കി നിലവാരമുള്ള അംഗങ്ങള്‍ ഉള്ള ഒരു വിപ്ലവ പാര്‍ടി പടുത്തുയര്‍ത്തണം. യുവജനങ്ങളെ പാര്‍ടിയിലേക്ക് ആകര്‍ഷിക്കുവാന്‍ പ്രത്യേകമായ ഉദ്യമങ്ങള്‍ തുടങ്ങണം. വര്‍ഗീയതയ്ക്കും, നവലിബറലിസത്തിനും മറ്റ് പിന്തിരിപ്പന്‍ ആശയങ്ങള്‍ക്കുമെതിരെ പ്രത്യയശാസ്ത്ര സമരങ്ങള്‍ തുടങ്ങണം.

പ്ലീനം രേഖകളായ പ്രമേയത്തിലും റിപ്പോര്‍ട്ടിലുമായി ഉള്‍ക്കൊള്ളിച്ച നിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ സമയബന്ധിതമായി നടപ്പിലാക്കണമെന്നും, അത് പാര്‍ടിയുടെ പൊളിറ്റ് ബ്യൂറോയും കേന്ദ്ര കമ്മിറ്റിയും മുതല്‍ തുടങ്ങണമെന്നും പ്ലീനം സമ്മേളനത്തില്‍ തീരുമാനിക്കപ്പെട്ടു. ചില സംസ്ഥാനങ്ങള്‍ ഉടനെ അസംബ്ലി തെരെഞ്ഞെടുപ്പിനെ അഭിമുഖകരിക്കുന്നതിനാല്‍, എല്ലാ സംസ്ഥാന കമ്മിറ്റികളും അടുത്ത ഒരു വര്‍ഷത്തിനിടയില്‍ തങ്ങളുടെ മൂര്‍ത്ത സാഹചര്യങ്ങള്‍ക്ക് അനുസൃതമായി സമയബന്ധിതവും മൂര്‍ത്തവുമായ പദ്ധതികളിലൂടെ തീരുമാനങ്ങള്‍ നടപ്പിലാക്കണമെന്നും ഇക്കാലയളവില്‍ തന്നെ അത് സൂക്ഷ്മമായ അവലോകനങ്ങള്‍ക്ക് വിധേയമാക്കണമെന്നും പ്ലീനം ആവശ്യപ്പെട്ടു.

ഈ തീരുമാനങ്ങള്‍ അടിയന്തിരമായ കര്‍മ്മസന്നദ്ധതയോട് കൂടി നടപ്പിലാക്കുവാന്‍ പാര്‍ടി അംഗങ്ങളോടും, അനുഭാവികളോടും അഭ്യുദയകാംക്ഷികളോടും ആഹ്വാനം ചെയ്തുകൊണ്ടാണ് പ്ലീനം അതിന്റെ പരിസമാപ്തിയിലെത്തിയത്. അതിന്റെ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങള്‍ നടപ്പിലാക്കുവാന്‍ വേണ്ടിയും വിപ്ലവകരമായ സാമൂഹിക മാറ്റം രാജ്യത്ത് സാധ്യമാക്കുന്നതിന് വേണ്ടിയും സി.പി.ഐ. (എം)-ന്റെ മുന്നിലുള്ള പാത ഇത് മാത്രമാണ്.

ഇന്ത്യയൊട്ടാകെ ബഹുജനാടിത്തറയുള്ള ഒരു ശക്തമായ സി.പി.ഐ.(എം) നായി മുന്നേറുക!

ബഹുജനങ്ങളെ അണിനിരത്തുന്ന ഒരു വിപ്ലവപാർടിയ്ക്ക് വേണ്ടി മുന്നേറുക!

Vaccines have contributed to the eradication of smallpox, one of the most contagious and deadly diseases known to man. Any opinion to the contrary need to be evidence based. We have managed to eradicate Polio from our country by applying and experimenting upon the principle of herd immunity and tirelessly countering the negative propaganda by vested interests. Yet it is disheartening to note that diphtheria and measles are infiltrating into the immunological fortress we have built and children are falling easy prey to the cultural misunderstandings and antagonism to vaccination from various quarters.

Opposition to vaccination, from a wide array of vaccine critics, has existed since the earliest vaccination campaigns. Although the benefits of preventing suffering and death from serious infectious diseases greatly outweigh the risks of rare adverse effects, following immunisation, disputes have arisen over the morality, ethics, effectiveness and safety of vaccination. Opposition to vaccination is raised by vaccination critics pointing towards the ineffectiveness of vaccines and vaccine safety. Some religious groups hold an antagonistic stance on vaccination and some political groups oppose mandatory vaccination on the grounds of individual liberty. In response, concern has been raised that spreading unfounded information about the medical risks of vaccines increases rates of life-threatening infections, not only in the children whose parents refused vaccinations, but also in other children, perhaps too young for vaccines, who could contract infections from unvaccinated carriers. A more extreme response to this concern is the claim that spreading false information about vaccine risks amounts to involuntary manslaughter, claiming that celebrity promotion of the vaccine-autism link was followed by "an increase in the number of vaccine preventable illnesses as well as an increase in the number of vaccine preventable deaths" and thus "may be indirectly responsible for at least some of these illnesses and deaths” (WHO, ND)

Opponents to vaccination vociferously state that vaccine ingredients result in more harm than good. Most infamous association quoted by the distractors is the link between autism and Thiomersal in Measles vaccine. A seminal study in Lancet (1998) by Andrew Wakefield having claimed to show a connection between the MMR vaccine and autism is their favourite pick. Resulting impact of the study peppered with media coverage was disastrous leading to a surge of preventable disease in Great Britain. However several follow up studies conducted in different parts of the world by enthusiastic researchers to unravel the association if any about measles vaccine and autism disproved the original hypothesis about measles vaccine and autism. Vaccine protagonists heaved a sigh of relief following Institute of Medicine’s (Immunization Safety Review Committee) reports that the evidence was inadequate to either accept or reject a causal relationship between thimerosal exposure and the neurodevelopmental disorders. Following this report additional studies were carried out in several countries like USA, UK, Denmark, Sweden etc. The original claims have been criticised for being based on uncontrolled, anecdotal associations, and more recently, some of the study authors have retracted their interpretation associating MMR vaccines with autism. The final nail in the coffin to the thimerosal-vaccine-autism hypothesis is that five years after the removal of thimerosal (i.e. 2007), autism diagnosis rates have continued to increase (IDIC, 2007). In 2011, Flaherty, in his publication in the Annals of Pharmacotherapy aptly described the vaccine-autism connection as "the most damaging medical hoax of the last 100 years”. Accusations still exists that Polio vaccines are contaminated with Simian virus 40 which may cause tumours. Follow-up of a cohort of 1073 persons, unique because they received SV40-contaminated poliovirus vaccines as newborns in 1961–63, was done to test the hypothesis that this had caused tumours. After more than 35 years of follow-up, no overall excess of deaths from cancer in these individuals who as infants received poliovirus vaccines contaminated with SV40 was found. The polio vaccine currently used is no longer prepared in primary rhesus monkey kidney cells. It is produced in cultures containing monkey kidney cells and continuous cell lines (Vero or diploid cells) that have been extensively tested for contaminants, including SV40.

Health professionals need to come to truce with the reality that despite the growing scientific consensus that vaccines are safe a stubborn vocal minority claims otherwise, threatening the effectiveness of National immunisation programme. Yet, despite a long history of safety and effectiveness, vaccines have always had their critics: some parents and a tiny fringe of doctors question whether vaccinating children is worth what they perceive as the risks (Novella, 2013). In recent years, the anti-vaccination movement, largely based on poor science and fear-mongering, has become more vocal and even hostile (Hughes 2007). The World Health Organization states that “the two public health interventions that have had the greatest impact on the world’s health are clean water and vaccines”. Concern about vaccine safety is a potential barrier to immunisation; and reductions in vaccination rates have been described after media reporting of adverse effects. Vaccines contain constituents such as preservatives, stabilisers, adjuvants and biological growth media, which may contribute to consumer concern about vaccine safety; specifically: presence of preservatives; likelihood of allergic reactions; and constituents of human or animal origin. Community-based health professionals are in a key position to address these concerns by providing accurate information about vaccine constituents and components.

Religious and philosophical concerns regarding use of animal products needs to be addressed. Some religious groups who have dietary restrictions for certain animal products may be concerned about their presence in vaccines. Ingestion of pork products is forbidden in Islam and some Muslims may avoid medications that contain pork-derived products. However, noted Muslim scholars are of the view that Shariah law includes the principle of “transformation”, where objects can be changed into another object with totally different properties and character, and this can turn unclean objects into clean and permissible objects. Within such a ruling, gelatin made from an unclean animal may be clean and permissible to ingest (Wakefield et. al, 1998). Jews and Seventh-day Adventists also consider pork to be unclean. However, Jewish law permits use of porcine-derived products in non-edible forms such as parenteral formulations or binding agents in tablets. Similarly, pork-derived medical products are not prohibited for Seventh-day Adventists, although some individuals may prefer to avoid such products. Some strict vegetarians or vegans may also choose to avoid animal products in medications and vaccines; this is largely a personal choice and is likely to vary among individuals.

It is interesting to delve into case studies from Nigeria. Scholars of Kano in northern Nigeria issued a fatwa to the effect that it is not lawful to vaccinate their children against polio. According to them, the vaccine contains chemicals and hormones that may cause women to be infertile or impure elements that should not enter the body. In fact, the people of Kano followed the fatwa, and this resulted in the spread of polio among the children of the state. About 335 children were paralyzed by polio. Moreover, travellers have carried the poliovirus to eight other Muslim countries. Learned Islamic scholars from universities across the Muslim world denounced the fatwa claiming that Islam calls for adopting healthy methods and seeking medical treatment when needed, reiterating that, the field of medicine has received great care in Islamic civilization.

Re-emergence of Diphtheria in Malappuram district of Kerala is a noteworthy example of Orthodoxy defeating immunisation. Two locally powerful and orthodox groups have been traditionally leading a stiff resistance to immunisation. Easy targets of clerics and fringe elements are the lesser informed Muslims in the area, who are brainwashed into believing that vaccines are an instrument of the west being used to shrink the community (Murch et al, 2004).

Poliomyelitis, often called polio or infantile paralysis, is an infectious disease caused by the poliovirus. Once infected there is no specific treatment. The disease is preventable with the polio vaccine; however, a number of doses are required for it to be effective.

Michael Fitzpatrick, author of MMR and Autism, raised his concerns regarding several anti-immunization websites posting inaccurate information about the evidence of a causal connection between vaccinations and autism. "Fitzpatrick's concern, however, is not just that misinformation is being spread on the Internet but that any parent who looks to the anti-immunization campaigns for information will readily find strident condemnations of the government, the medical establishment and the drug companies. Anybody who defends immunization can expect abuse and allegations of corruption or conspiracy. The basic thrust of much of it is that the pro-vaccination party has commercial links with drug companies. Fitzpatricks observation that perhaps not surprisingly, these anti-vaccination groups often have their own links with commercial interests needs to be explored .

Addressing the cultural, social and religious concerns on Vaccination fuelled by the anti vaccine lobby is a formidable challenge to a health professional. Every decision to undertake medical interventions involves a risk–benefit assessment. Vaccination decisions are made more emotive due to the influence of the anti-vaccination lobby.

A host of newer optional vaccines given to children in India, such as,recently introduced Rotavirus vaccine, Hib etc and many vaccines in pipeline are based on few studies most of which have been hospital based, which is a serious flaw. An objective researcher is often left in the dark on the true incidence rates of Rotavirus diarrhoea in our setting, which is important for understanding the differences in the epidemiology of childhood diarrhoea in the developed and developing countries. The current estimate of disease burden itself shows major gaps. Are the policy decisions on introducing series of optional vaccines taking into account various issues other than the safety and efficacy?

Against this background the skepticism regarding commercially driven vaccine industry may be true to certain extent. It is the professional duty of every doctor and the right of every parent to know the actual burden of prevalent diseases in one's own country and the mortality and morbidity afflicted by these diseases on one’s own child to aid rational decisions. Addressing the information gaps in disease epidemiology in our setting rather than accepting with blind faith the data provided by vaccine manufacturers in alliance with committees swearing national interests needs to be done urgently to silence the skeptics. “Stick on to your National Immunisation schedules” should be the mantra for prevention. However, doctors, health professionals and parents need to be prudent while using the ever expanding list of optional vaccines in the market since there seems to be a concerted effort to introduce needless vaccines by creating fear and paranoia among the masses against the background of improper scientific studies on the disease situation per se. Moreover, this creates a large socioeconomic divide in a society with individuals who can afford the vaccine and those who cannot, thus inadvertently creating an artificial immunity gap in disease causation and spread.

To allay the fears and reduce dropout rates, Government needs to establish a National Vaccine Injury Compensation Program to streamline the process for compensation for those who are injured due to vaccines as in the United states.

An open online registry for adverse reactions reporting for the public should be part of the Health system even in India similar to Countries like USA, UK. As the critics against vaccination have rightly pointed out, post marketing monitoring of adverse reactions should be done stringently. There is a recognition for the need for research on the true incidence of diseases like Chickenpox, Meningitis, Pneumococcal Pneumonia, Rotavirus diarrhea etc. in our country. We seem to rely totally on the figures of the West for introducing newer shots. Immunization programs depend on public confidence to be effective. Safety concerns often follow a pattern: a potential adverse effect is hypothesized; a premature announcement is made; the initial study is not reproduced; and finally, it takes several years to regain public confidence in the vaccine. A recent and notable example involved Andrew Wakefield's discredited claims of MMR vaccines causing autism.

Patients’ concerns about vaccine components need to be taken seriously. Provision of accurate, substantiated and unemotional information enables both health professionals and the public to make informed decisions concerning vaccination risk. It is criminal to deprive one’s child of the most basic and absolutely needed vaccinations. The message to anti vaccine protagonists is that today’s science is not emotive but rather evidence based!

Finally a word of caution: Criticizing the vaccines and immunisation strategies, by selectively quoting and highlighting few adverse reactions alone and feigning ignorance of its contribution towards overall benefit to mankind amounts to being perpetrators sabotaging the survival of mankind.

Bibliography

1. World Health Organization. Vaccines, immunization and biologicals: diseases and vaccines. The history of vaccination. Available at: http://www.who.int/vaccines-diseases/history/history.shtm
2. Offit PA, Jew RK. Addressing parents’ concerns: do vaccines contain harmful preservatives, adjuvants, additives, or residuals? Pediatrics 2003; 112: 1394-1397.
3. Wakefield AJ, Murch SH, Anthony A, et al. Ileal-lymphoid-nodular hyperplasia, non-specific colitis, and pervasive developmental disorder in children. Lancet 1998; 351: 637-641.
4. Murch SH, Anthony A, Casson DH, et al. Retraction of an interpretation. Lancet 2004; 363: 750.
5. Bashir A, Asif M, Lacey FM, et al. Concordance in Muslim patients in primary care. Int J Pharmacy Pract 2001; 9(Suppl): R78.
6. Novella S. The anti-vaccination movement. Skeptical Inquirer. 2013 Jul 3;31:26-31.
7. Flaherty DK. The vaccine-autism connection: a public health crisis caused by unethical medical practices and fraudulent science. Annals of Pharmacotherapy. 2011 Oct 1;45(10):1302-4.
8. Infectious Diseases and Immunization Committee, Canadian Paediatric Society (CPS). 2007. Autistic spectrum disorder: No causal relationship with vaccines. Paediatrics & Child Health 12(5): 393–95. Available at www.cps.ca/english/statements/ID/pidnote_jun07.htm.
9. Islamic Organization for Medical Sciences. The use of unlawful or juridically unclean substances in food and medicine. Question 104. Islam SET [website]. Available at: http://www.islamset.com/qa/index.html
10. Mynors G, Ghalamkari H, Beaumont S, et al. Informed choice in medicine taking. Drugs derived from pigs and their clinical alternatives: an introductory guide. London: Medicines Partnership, 2004. Available at: http://www.medicines-partnership.org/our-publications/drugs-of-porcine-o...
11. http://www.islamonline.net/sEnglishAsk_Scholar/FatwaE

"ഗുലാം അലിയെ പാടിക്കില്ലെന്ന് ഇപ്പോള്‍ ആദ്യമല്ല നമ്മള്‍ കേള്‍ക്കുന്നത്. ഒരു പത്തുപതിനഞ്ചുകൊല്ലം മുന്‍പ് ഇതേ ബഹളം ഉണ്ടായത് നല്ല ഓര്‍മ്മയുണ്ട്. അക്കാലത്ത് ഞാന്‍ സ്ഥിരം കഥയെഴുതുന്ന ഒരാളായിരുന്നു. ഉള്‍വിളി അക്കാലത്തെഴുതിയതാണ്. അന്ന് അത് കൊള്ളാവുന്ന ഒരു പ്രസിദ്ധീകരണത്തിലും അച്ചടിച്ചുവന്നില്ല. പിന്നീട്, എന്റെ കഥാസമാഹാരത്തില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തി. ഇപ്പോള്‍, ഗുലാം അലി വീണ്ടും വിവാദകാരണമാകുന്നതും അദ്ദേഹത്തെ പാടിക്കാനും പാടിക്കാതിരിക്കാനും ബഹളങ്ങള്‍ നടക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോള്‍ ഓര്‍മ്മകള്‍ ഇരുട്ടടിയടിക്കുന്നു. ഇന്ന് കോഴിക്കോട് അദ്ദേഹം പാടുമ്പോള്‍ എനിക്ക് ഈ കഥ ആളുകള്‍ക്കു മുന്‍പാകെ വയ്ക്കാന്‍ തോന്നുന്നു. ഇതേ എനിക്കു ചെയ്യാനുള്ളൂ. പഴയ കഥയാണ്. ആരും വഴക്കിനു വരില്ലെന്നു കരുതുന്നു. പണ്ടെങ്ങാണ്ടും ആരാണ്ടും കുടിക്കാനോര്‍ത്തപ്പോള്‍ വെള്ളം കലങ്ങാനുണ്ടായ സാദ്ധ്യതയെ മുന്‍ നിര്‍ത്തി ഇപ്പോള്‍ വിചാരണ ചെയ്യപ്പെടേണ്ടിവരുന്ന ആടുകള്‍ക്ക് ഈ കഥ സമര്‍പ്പിക്കുന്നു." - കഥാകൃത്ത്

ഹലോ, 98..303... എമ്മെസ്‌ക്കേയാണോ? ഹലോ, ദ്വാരകേലെ എമ്മെസ്‌ക്കേ അല്ലേ? എടാ, ഉവ്വേ. ഇത് പാലാഴീലെ കേയാര്‍ സീ... കേള്‍ക്കാവോ?

എനിക്ക് വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടിയാ കേള്‍ക്കാവുന്നത്. ഉറച്ചു പറ. ഈ എരപ്പുകാരണമാ. ഞാന്‍ ട്രെയിനേലിരിക്കുവാ, ഐലന്റെക്‌സ്പ്രസ്. എന്റെ ഭഗവാനേ, നീയുമിതേലുണ്ടെന്നോ? ഇതെപ്പം വലിഞ്ഞുകേറി. എന്തോ പറയാനാ?! ഒരത്യാവശ്യത്തിന് പോയേ പറ്റൂന്നായിപ്പോയി. അതല്ലേപ്പിന്നെ ഈ പ്രഷറും ഷുഗറും മറ്റു കംപ്ലയന്‍സും വെച്ചോണ്ടു ഞാന്‍ പോകുവോ?. ഏതായാലും നീ നിന്റെ കൂപ്പേല്‍ തന്നെയിരി. ഇങ്ങോട്ടോടിവരുവൊന്നും വേണ്ട. നമുക്കിതൊരത്ഭുതമായിട്ടെടുക്കാം. എന്നിട്ട് അങ്ങെത്തി പ്ലാറ്റ്‌ഫോമേലെറങ്ങുമ്പൊ തമ്മിക്കണ്ടാ മതി. അതുവരെ നമുക്കിങ്ങനെ സംസാരിച്ചോണ്ടിരിക്കാം. എനിക്കാണേ ചെല വിശേഷങ്ങള്‍ പറയാനുമുണ്ട്. ഹ! ഹ! അതൊക്കെ വിട്. ഞാന്‍ പറയാനുള്ളത് പറയാം, നീ കേള്‍ക്ക്, വളരെ രസമാ...

ഞാന്‍ ബാംഗ്ലൂര്‍ക്ക് എന്റെ ചെറുക്കന്റെ ഒരു പ്രശ്‌നം തീര്‍ക്കാന്‍ പോയതാ. അവനവിടെ കമ്പ്യൂട്ടറാണല്ലോ പഠിക്കുന്നത്. സോഫ്റ്റുവെയറോ മറ്റോവാ... പക്ഷേ, പ്രശ്നമെന്തായിരുന്നെന്നോ? നീ ചിരിക്കല്ലേ, ബലാല്‍സംഗം. സംഭവം പറയാം, എന്റെ ചെറുക്കനും വേറെ നാട്ടീന്നൊള്ള ഏതൊക്കെയോ കൊറേ ആമ്പിള്ളേരും ഒരു വീട് വാടകയ്‌ക്കെടുത്തെങ്ങാണ്ടുമാ അവിടെ താമസം. അവിടെ എന്നും പെണ്ണുങ്ങളായിരുന്നെന്ന് അവിടെ ചെന്നപ്പം അയലോക്കംകാര്‍ പറഞ്ഞു. കേരളത്തീന്ന് പോയി നേഴ്‌സിങ്ങും മറ്റും പഠിക്കുന്ന പെമ്പിള്ളേരൊക്കെ ചുമ്മാ കൂടെപ്പോരുമെന്നാ മകന്‍ പയ്യന്റെ കൂട്ടുകാര്‍ പറഞ്ഞത്. അതല്ലാതേം കിട്ടുമെന്ന്. പക്ഷേ കുറവാണന്നേ ഉള്ളൂ. കഴിഞ്ഞ ദിവസം ഉത്തരേന്ത്യക്കാരിയൊരുത്തി ഇവരുടെ കോളേജില്‍ ജൂനിയറായിട്ട് വന്നു. ഹിന്ദിക്കാരിയല്ലേ, അവളാരാ മോള്?! അവളിവരെ പൊക്കിയെന്നോ ഇവരവളെ പൊക്കിയെന്നോ, എന്തു പറഞ്ഞാലും തെറ്റുവരികേല. എന്തായാലും ഗുരുകാര്‍ന്നോമ്മാരുടെ ഭാഗ്യത്തിന്, കൃത്യം അന്നു രാത്രി തന്നെ വീട്ടില്‍ പോലീസിനു വരാന്തോന്നി, വന്നു, എല്ലാത്തിനേം പൊക്കി. അവളെന്തവാ പറഞ്ഞേന്നോ! അവമ്മാര്‍ അവളെ പിടിച്ചോണ്ടു വന്ന് അതു ചെയ്യുവാരുന്നെന്ന്... ഏത്? ബലാല്‍സംഗമേ. പെമ്പിള്ളാര്‍ക്കു പറയാന്‍ കൊള്ളാവുന്ന കാര്യങ്ങളാണോ അതൊക്കെ...

അതല്ല കേട്ടോ രസം, പിറന്നപടിയാണെന്ന് എല്ലാത്തിനേം സ്റ്റേഷനിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയത്. ഹോ! അതോര്‍ക്കുമ്പോ എന്റെ കൈയ്യുമെയ്യെല്ലാം വെറയ്ക്കുവാ. നീയൊന്നോര്‍ത്തേടാ കോപ്പേ, സ്റ്റേഷന്‍ വാതുക്കെ ഉടുതുണിയില്ലാതെ അവളിരുന്ന ആ ഇരുപ്പ്. എല്ലാം കണ്ടു ബോധ്യപ്പെട്ടുകഴിഞ്ഞപ്പം എസ്സൈമോന്‍ അവള്‍ക്കൊരു കൈലീം ബനിയനും കൊണ്ടെക്കൊടുത്തു. ആരാണ്ട് നൈറ്റ് ഡ്യൂട്ടിക്കാരന്റെ മുഷിഞ്ഞത്. അവളത് മേടിച്ച് മണത്തിട്ട്, ഓക്കാനം ഭാവിച്ച് മൂലയ്ക്ക് ഒറ്റയേറാണ്. പിന്നെ പച്ചിംഗ്ലീഷില്‍ പോലീസുകാരോട് കുറെ. അവരു പേടിച്ചു പോയി. എന്നിട്ട്, ആ രാജകീയ ഉടുക്കാക്കുണ്ടിയായിട്ടൊറ്റയിരുത്തം ലോക്കപ്പില്‍. വിവരം അറിഞ്ഞു ഞാന്‍ പറന്നു ചെന്നു. ഞാനവളെക്കണ്ടെടാ, സ്റ്റേഷനീച്ചെന്നപ്പോ. എന്തു ചെയ്യാനാ, വിധിയില്ലെന്നു പറഞ്ഞാമതിയല്ലോ, ഞാന്‍ ചെല്ലുമ്പോ അവളൊരു നീളനുടുപ്പിട്ടിരിക്കുന്നു. അതു മുട്ടുവരെയുണ്ട്. ആ മുട്ടുവരെയെങ്കിലും നീയൊന്നു കാണണം. ആരാണേലും അവളുടെ കാലേവീണു കെഞ്ചിപ്പറഞ്ഞുപോകും, എന്റെ പൊന്നുകുഞ്ഞേ, ദൈവം തമ്പുരാനേ ഓര്‍ത്ത് ആ ഉടുപ്പൊന്നൂരിക്കാണിക്കാവോന്ന്. എനിക്കാണെങ്കില്‍ കുശുമ്പെടുത്തിട്ട് വയ്യാണ്ടായി. എല്ലാവരും കണ്ടുകളഞ്ഞില്ലേ അവളുടെ പൊന്നുടല്. എന്റെ ചെറുക്കനും അവളെ നൂലുബന്ധമില്ലാതെ കണ്ടല്ലൊ എന്നോര്‍ത്തപ്പോ എനിക്കെന്റെ ചെറുക്കന്റെ അണ്ണാക്കിലേക്ക് വെടിവെച്ചു കൊല്ലാനാ തോന്നിയത്. പിന്നെന്തുവാ, നമ്മുടെ പിള്ളേര്‍ ചെയ്യുന്നത് നമ്മള് ചെയ്യുന്നതിനു തുല്യമാ. അതോര്‍ത്തതും എനിക്ക് സമാധാനമായി. ഞാന്‍ തന്നെയാ അവളുടെ കൂടെ തുണിയില്ലാതെ കെടന്നതെന്ന മട്ടില്‍ അഭിമാനത്തോടെ ഞാനെന്റെ മോനെ നോക്കി. അവനാകെ നാണംകെട്ട് തലേംതാത്തി...

ഞാനവന്റെ ചെവീല്‍ പറഞ്ഞു, 'സാരമില്ലടാ, ഇതെല്ലാം ഈ പ്രായത്തില്‍ ഒള്ളതാ. ഞാന്‍ നിന്റെ തള്ളേനെയൊന്നും അറിയിച്ചിട്ടില്ലെന്ന്. അവനപ്പഴാ ശ്വാസം നേരേവീണത്. അതോ, അതെനിക്കു തോന്നിയതാന്നോ?. ഞാനേതായാലും അവിടത്ത നമ്മുടെ കക്ഷിയേയും കൂട്ടിയാ പോയത്. അങ്ങേര്‍ വേണ്ടപോലെ അതെല്ലാം കൈകാര്യം ചെയ്തു. ഞങ്ങള് പിള്ളേരേം കൊണ്ട് എറങ്ങുവേം, ഒരു ബി.എം.ഡബ്ലിയൂവേല് രണ്ടുപേര്‍ വന്നിറങ്ങി. അവളുടനെ ചാടിയെണ്ണീറ്റ് അഴിയേപ്പിടിച്ചോണ്ടൊരു വിളി, ഡാഡീ... വൈകുന്നേരം ക്ലാസ്സ് കഴിഞ്ഞ് വീട്ടിക്കേറി വരുമ്പം ഉമ്മറത്തു മാസികേം വായിച്ചോണ്ടോ അകത്തെങ്ങാനും ടീവീം കണ്ടോണ്ടോ ഇരിക്കുന്ന തന്തപ്പിടിയെ വിളിക്കുന്നപോലെ. അവളുടെ തന്തേടെ കൂടെ വന്നയാള് ആരാണോ, എനിക്ക് പരിചയമില്ല. കേന്ദ്രടീമായിരിക്കും. അല്ലെങ്കിപ്പിന്നെ നമ്മുടെ റെഡ്ഡിയാന്മാരെടയോ വല്ലോം ആരിക്കും. അവമ്മാരു പോലീസുകാരുടെ നേരേയൊരു ചാട്ടം. എസ്സൈ ആണെങ്കില്‍, സാര്‍ , സാര്‍ എന്നും പറഞ്ഞ് അയാളുടെ പെറകീന്നുമാറാതെ. ബാക്കി കാണാന്‍ ഞങ്ങളു നിന്നില്ല. പിള്ളേരേം വിളിച്ചോണ്ട് ഞങ്ങളപ്പത്തന്നെ വണ്ടിയേക്കേറി.

ചെറുക്കനിപ്പോ പറയുന്നത് അവന് ബാംഗ്ലൂരിന്ന് വരാനേ തോന്നുന്നില്ലെന്നാ. അവടെ ച്ചെന്നപ്പോഴാണ് അവന്റെ പഠിപ്പെല്ലാം അവന്‍ മൊട്ടയിട്ട് വച്ചിരിക്കുകയാണെന്നറിഞ്ഞത്. ഞാന്‍ പറഞ്ഞു, എന്നാല്‍ നീ ഇവിടെ നില്‍ക്കേണ്ട. ഇന്നുതന്നെ പോരെന്റെ കൂടെന്ന്. അന്നേരമാ, അവന്‍ പറഞ്ഞത് ബാംഗ്ലൂരീന്നവനെങ്ങോട്ടുമില്ലന്ന്. പിന്നെയവനൊരു ബിസിനസ്സ് കാര്യം പറഞ്ഞു. അതിനുവേണ്ട ഏര്‍ പ്പാടെല്ലാം ചെയ്തു കൊടുത്തേച്ചാണ് ഞാനിപ്പൊത്തിരിച്ചുപോരുന്നത്. എന്തവാണെന്നോ, ഒരു ക്ലബ്ബ്. ബിയര്‍ പബ്ബും, ക്ലബ്ബും ഡാന്‍ സും പിന്നെ ഫാഷന്‍ റാപും പാര്‍ട്ടിഹാളും എല്ലാം കൂടെ ചേര്‍ന്നൊരു കൊഴാമറിച്ചിലാണ് അവന്റെ ഉദ്ദേശം. അവന്‍ പറയുന്നതെല്ലാം ഞാനങ്ങു ചെയ്യും, അത്രതന്നെ! അവന്‍ ബാംഗ്ലൂരീ ശരിക്കും വെലസുമെന്നാണ് എന്റെ തോന്നല്‍. വേണെങ്കി ലോകം മൊത്തം പടരാനും പറ്റും. ബ്രസീലിലെ എന്തവാണോ, ഒരു റയോയോ മറ്റോ ഒണ്ട്. അവടോട്ടൊക്കെ അങ്ങു വ്യാപിക്കാം. എവടാണേലും നമ്മടെയൊക്കെ ചെറുക്കന്മാരു വെലസുമെന്നാണ് എന്റെയൊരു തോന്നല്‍.

അവന്‍ പറയുന്നത് അവന്റെ ചെല കൂട്ടുകാരു വഴി നമ്മുടെ ക്ലബ്ബിന് എഫ് ടീവീടെ എഫ്- ക്ലബ്ബ് എന്ന ചെല പരിപാടികള്‍ടെയൊക്കെ ബാംഗ്ലൂരിലെ റൈറ്റു കിട്ടുമെന്നാ. അങ്ങനെ ആണെങ്കില്‍ രക്ഷപ്പെട്ടു. നീ എഫ്ടീവിലെ ഡാന്‍സ് കാണാറില്ലേ. അവറ്റേങ്ങളു നടന്നുവരുന്നതു മാത്രം കണ്ടാമ്മതിയല്ലോ... നടക്കുന്നതിനെടേല് ബ്രായങ്ങുരിഞ്ഞുപോകും. യ്യോ! എടാ പുല്ലേ, അതു കാണണം. തുണിയൊണ്ടോ? ഒണ്ടോ ഒണ്ട്. എന്നാല്‍ കാണാനുള്ളതൊക്കെക്കാണുകേം ചെയ്യാം...... ....ആ! അതുപറ, സംഗതി ശരിയാ, അതു നമ്മുടെ സുഷമാമ്മ തന്നെ യാ ആദ്യം വെലക്കിയത്. പിന്നെ, മറ്റവന്മാരു വന്നപ്പോഴും വെലക്കു മാറ്റില്ലെന്നുമാത്രം. അതോടെയാടാ കോപ്പേ, മിഡ്‌നൈറ്റ് ഹോട്ടും മറ്റേ റയോയിലെ കാര്‍ണിവലും ഒക്കെ നിന്നുപോയത്. അക്കാര്യത്തില് എനിക്കു നമ്മടെ പാര്‍ട്ടീന്നോ മറ്റവന്മാരടെ പാര്‍ട്ടീന്നോ ഒന്നുവില്ല. എല്ലാവന്മാരോടും വല്യ വിരോധമാ... അതൊന്നും നിരോധിക്കണ്ട ഒരു കാര്യോമില്ലാരുന്നു. പിന്നെ, വേറൊന്നുണ്ട്, അതൊക്കെ അങ്ങനെ നടന്നാ, പിള്ളേര്‍ മൊത്തം അതും കണ്ടോണ്ടിരിക്കും. അവമ്മാര്‍ നമ്മളൊരിടത്തുകൊണ്ടെ പടക്കം വയ്ക്കാനോ ഒരുത്തനു നാലു പൂശ കൊടുക്കാനോ പറഞ്ഞാക്കേക്കുവേല! അവറ്റേങ്ങളു പറയും, ഈ ലിങ്കറീം കൂടൊന്നു തീര്‍ന്നോട്ടെന്ന്... ലിങ്കറീടെടേലാ ഹങ്കറീടെ കാര്യം എന്നുപറഞ്ഞാല്‍ നമ്മക്കു വല്ലതും പറയാന്‍ പറ്റുവോ? മാത്രോമല്ല, ഇതുപറയാന്‍ നമ്മളു കാണുവോ, നമ്മളന്നേരം പിറേലിക്കലണ്ടറിന്റെ ഷൂട്ടിംഗിന് ജിസിലീ ബൂന്ദ്‌ഷേനും ഇസബേലാ ഫൊണ്ടാനേം നിക്കുന്നേതില് അവളുമാരടെ കുണ്ടീം കണ്ടോണ്ടിരിക്കുവാരിക്കും. കണ്ടോ, എല്ലാത്തിന്റേം പേരു കാണാപ്പാഠമാ! അല്ല, ടീവീലു വരുന്നില്ലെന്നുവച്ചു നീ സങ്കടപ്പെടുന്നകൊണ്ടുപറയാം, നെറ്റിലുകിട്ടും. എഫ് ടീവീ മിഡ്‌നൈറ്റ് ഹോട്ട് സെര്‍ച്ചുചെയ്താമ്മതി. എല്ലാ കുലുക്കോം കാണാം, വല്യ തെരമാല പോലെ. പോസ്റ്ററൊട്ടിക്കാന്‍ പോണ പിള്ളേരോടു പറഞ്ഞു കൊടുക്കാതിരുന്നാമ്മതി.

അപ്പൊ മകന്‍ ചെറുക്കന്റെ ക്ലബ്ബ്. എഫ് ക്ലബ്ബിനുപുറമേ, അതെപോലെതന്നെ, ഫ്രെണ്ട്ഷിപ്പ് ലൈന്‍ എന്ന് പേരില്‍ ഒരു സംവിധാനം ക്ലബ്ബിന്റെ അനുബന്ധമായിട്ടറേഞ്ച് ചെയ്യാമോന്ന് നോക്കണംന്നും അവന് പ്ലാനുണ്ട്. ഫോണ്‍ കോളുകള് കൈകാര്യം ചെയ്യാന്‍ പറ്റിയ പെമ്പിള്ളാരൊക്കെ അവന്റെ കസ്റ്റഡീലുണ്ടത്രേ. അതൊരു തകര്‍പ്പന്‍ ഐഡിയായാ. നടന്നാല്‍ അതായിരിക്കും നമ്മുടെ ക്ലബ്ബിന്റെ ഹൈലൈറ്റ് അഥവാ, സ്‌പോട്ട് ലൈറ്റ്. അവന്‍ ക്ലബ്ബിനിട്ടിരിക്കുന്ന പേര്‍ കേള്‍ക്കണം നീ. ഹെയ് ഹിറ്റ്‌ലര്‍ന്ന്. എന്നിട്ട് അതിന്റെ അടീലിങ്ങനെ: എ റെജിമെന്റ് ഫോര്‍ യംങ് പീപ്പിള്‍ ഓഫ് ദി നേഷന്‍ . എന്താണോ അവനുദ്ദേശിക്കുന്നത്?!

ഇന്നലെ മുഴുക്കെ കൊറേ ആര്‍ട്ടിസ്റ്റിനെയിരുത്തി പടംവരപ്പീരാരുന്നു. ക്ലബ്ബിന്റകത്തുവെക്കാന്‍ . എല്ലാം ഇരുണ്ട നിറത്തില്‍ തുണിയില്ലാത്തത്. ഒരു ബിയറൊക്കെയടിച്ചോണ്ട് ഞാനും അവമ്മാരുടെ കൂടെയങ്ങനിരുന്നു. അങ്ങനിരുന്നപ്പൊ ഞാനോരോന്നോര്‍ക്കാനും തുടങ്ങി. അതിലൊക്കെ നീയുമൊണ്ടാരുന്നു. നമ്മുടെ പഴേ ഓര്‍മ്മയൊക്കെ നീയോര്‍ ക്കുന്നൊണ്ടോ? നീയോര്‍ക്കുന്നൊണ്ടോ, നമ്മുടെ സുധാമണി പുറംതിരിഞ്ഞുകെടക്കുമ്പൊ, അവള്‍ടെ ഒരു ചന്തി മറ്റേതിനേക്കാള്‍ മുന്തിനിന്നിരുന്നതായി തോന്നിച്ചിരുന്നത്. ചെലപ്പം അതൊന്നും അങ്ങനെയായിരിക്കില്ല. എന്റെയൊരു തെറ്റായ ഓര്‍ മ്മയായിരിക്കാം അത്. എന്നാലും മനസ്സില്‍ അങ്ങനെയാ പച്ചപിടിച്ചു നില്ക്കുന്നത്. അതാണല്ലോ കാര്യം. പ്രായമാകുന്തോറും ഇത്തരം ഓര്‍മ ഉള്ളിക്കെടന്നങ്ങനെ ഞാലുവാ!

ആ ഓര്‍മപ്പൊറത്ത് ഞാനാപ്പടം വരയ്ക്കുന്ന കന്നഡക്കാരനോട് കടല്‍തീരത്തേക്ക് തിരിഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്ന ഒരുത്തിയെ വരയ്ക്കാന്‍ പറഞ്ഞു. വരച്ചപ്പഴോ, അതു നമ്മുടെ പഴയ സുധാമണി തന്നെ!. പാതി കാണാവുന്ന മുഖവും അവള്‍ടെതന്നെ. ഞാന്‍ ചോദിച്ചു, നീയും കെടന്നിട്ടുണ്ടോടാ, അവള്‍ടെ കൂടേന്ന്?. അവന്‍ പകച്ചുപോയി.

ഏനു ഗുരുവേ..., അവന്‍ ചോദിച്ചു.

മോന്റെ മുറീക്കണ്ട മലയാളം കന്നട പുസ്തകത്തീന്ന് പഠിച്ചതു ഞാനും പറഞ്ഞൂ. നീനു അല്ലി ഹോഗബോഡ... സ്വരാക്ഷരഗളു വ്യഞ്ജനാക്ഷരഗളു നിഷേധരൂപഗളു... നാനു നീനു പ്രേമഹോത്തൊളൂ.

ഇതെല്ലാം കേട്ടതും പിള്ളേര്‍ മുടിഞ്ഞ ചിരി. നിന്റെ തന്ത നിന്റെ തന്ത തന്നെയെന്നും പറഞ്ഞ് പിള്ളേരെല്ലാം മോന്‍ ചെറുക്കനെ വാരുകേം. ഞാനങ്ങനെ ഒരു പാതിച്ചിരീംവച്ച്, ബിയറും മോന്തിക്കിടന്നു. നമ്മടെ കാലം ഔത്തുങ്ങക്കറിയത്തില്ലല്ലോ. ഔത്തുങ്ങളു വിചാരിക്കുന്നത്, ഈ മൊബൈല്‍ഫോണും കിടുപിടീം വെച്ച് അവമ്മാരു കാണിക്കുന്നതാ കളിയെല്ലാംന്നാ. നമ്മളൊക്കെ ഒരു മൊബൈല്‍ഫോണും കമ്പ്യൂട്ടറുമില്ലാതെ കാണിച്ച തരവഴിക്കൊക്കെ കൊറഞ്ഞത്, പത്മവിഭൂഷണമേലും തരണ്ടതല്ലിയോ?! നീതന്നെ പറ... അല്ല, ഇപ്പോക്കിട്ടുന്ന വിഭീഷണമ്മാരേക്കാട്ടിലും നമ്മളല്ലേടാ മേളില്...

എടാ, ഇപ്പഴാ ഓര്‍ത്തത്. നമ്മടെയാ ഹുസൈനെ ഇങ്ങു കിട്ടാകാരുന്നെങ്കിലേ, നമ്മടെ മോന്റെ ക്ലബിലേക്ക് ഇങ്ങനത്തെ കുറെപ്പടം വരപ്പിക്കാമാരുന്നു. കാച്ചട്ട ഇല്ലാത്ത പെണ്ണുങ്ങളെ വരയ്ക്കാന്‍ അയാളു ബെസ്റ്റാ. ഓ! എന്നാലും വേണ്ട. വരപ്പിക്കേലെന്ന് നമ്മളൊരുത്തനോട് പറഞ്ഞോ, അതു പറഞ്ഞതാ. ദൈവമേ! ആ ഗുലാം നെബിക്ക് പാടാന്‍ ഒരൊറ്റ സിനിമേം കിട്ടല്ലേ... ഗുലാം നെബിയാണോ അതോ അലാം ഗുലിയാണോ. ആവോ, ആര്‍ ക്കറിയാം?! അല്ലേലും ഈ പേരിലൊക്കെ എന്നാ ഇരിക്കുന്നു? പാടരുതെന്നു പറഞ്ഞാ പാടാമ്പാടില്ല... അല്ലാണ്ടെന്തുവാ!

പിന്നെയേ, പറയാനുള്ള പ്രധാനവിശേഷം പറഞ്ഞില്ല. എന്റെ പെങ്കൊച്ചിന്റെ കല്യാണമാണ്. അടുത്തേന്റെ പിന്നത്തെ ഞായറാഴ്ച. അന്നത്തേയ്‌ക്കേ ചെറുക്കന്‍ വരുകയുള്ളൂ. നിന്നോട് ഞാനന്ന് പറഞ്ഞില്ലേ അവനങ്ങ് ഗള്‍ഫിലാണ്. സോഫ്റ്റുവെയര്‍ എഞ്ചനീയര്‍ . ഞാന്‍ പറഞ്ഞു, കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് ഇനി പോകണ്ടാന്ന്. ഇവിടെ നമുക്ക് ചെയ്യാനെന്തെല്ലാം ജോലിയുണ്ട്. എന്നിട്ടവിടെ പോയി എന്നാത്തിനാന്നേ, കണ്ട അറബീടെ വായിലിരിക്കുന്ന ആട്ടും തുപ്പും കേള്‍ക്കുന്നത്? ഇവടാകുമ്പൊ നമക്ക് അങ്ങോട്ട് ആട്ടാം, തുപ്പാം...

അന്നേരം ദെവസി നീ മറക്കരുത്. നിന്റെ മൊബൈലി ഇപ്പഴേ റിമൈന്ററു വയ്ക്ക്. അല്ലേ മറക്കും. ഞാനിപ്പോ ഭാര്യേനെ... അതില്ലേ... ഏതാ? ബലാല്‍സംഗമേ... അതു ചെയ്യുന്നതു പോലും ഈയൊരനുഗ്രഹമൊള്ളതിന്റെ പേരിലാ. അല്ലേ മറക്കും. ഓ! ഓര്‍ക്കാനൊക്കെ എവിടാന്നേ സമയം? അപ്പൊ അടുത്തേന്റെ പിന്നത്തെ ഞാറാഴ്ച കാലത്ത് നമ്മടെ ജെയ്ഹനുമാന്‍ അമ്പലത്തിവച്ച്.

എടാ, നല്ല രസം, നീയൊന്നു പറഞ്ഞു നോക്കിക്കേ... ഹെയ് ഹിറ്റ്‌ലറും ജെയ് ഹനുമാനും. രണ്ടും ഒരു പോലെയൊണ്ട്! ഹ!.. ഹ!... ഹ!...

എല്ലാത്തിനും നീ കൂടെയുണ്ടാവണം. അല്ലെടാ ഉവ്വേ, പറഞ്ഞിരുന്നു ദൂരം പോയതറിഞ്ഞില്ല, ഇതുനോക്കിയേ, കോട്ടയം റേല്‍വേ സ്റ്റേഷനെത്തുന്നു. ദേണ്ടെ, മരത്തിനിടയില്‍ കാണാമേ, മീനച്ചിലാറ്. എന്നാപ്പിന്നെ എറങ്ങീട്ട് ബാക്കിയെല്ലാം നേരീ സംസാരിക്കാം. നിറുത്തുകാ കേട്ടോ, കണ്ടിട്ടേ പോകാവേ!

ചരിത്രത്തെ അതിലെ സൂക്ഷ്മവും ആന്തരികവുമായ വൈരുദ്ധ്യങ്ങളെ മുഴുവൻ അടർത്തി മാറ്റി തങ്ങൾക്ക് അനുകൂലമാം വണ്ണം രേഖീയമായ ഒരു ആഖ്യാനമായി പുനരവതരിപ്പിക്കുക എന്നത് കാലാകാലങ്ങളായി ഇതേ ചരിത്രത്തിന്റെ ഭാഗമായ അധികാര മാറ്റങ്ങൾക്ക് സമാന്തരമായി നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു പ്രക്രിയയാണ്. അനിവാര്യമെന്നോണം അധികാര നിർമ്മിതമായ ഒരു കല്പിതാഖ്യാനം എന്ന നിലവിട്ട് വസ്തുനിഷ്ഠമായ ചരിത്രം എന്ന ഒരു സാദ്ധ്യത തന്നെ ഉണ്ടാവുന്നത് അടുത്ത കാലത്താണ്. അത്തരം ഒരു സാദ്ധ്യത മുന്നോട്ട് വച്ചത് ശാസ്ത്രവുമാണ്. അവിടം മുതൽക്കാണ് ചരിത്രത്തിന് അധികാരനിരപേക്ഷമായ ഒരു നിലനിൽപ്പ്‌ തന്നെ സാദ്ധ്യമായത് എന്ന് പറയാം. വിമതസ്വഭാവമുള്ള ചരിത്രാഖ്യാനങ്ങൾ ഉണ്ടായിട്ടേ ഇല്ല എന്നല്ല. പക്ഷേ അവയെയും മറ്റൊരാഖ്യാനം മാത്രമായി തള്ളിക്കളയുക എന്ന സാദ്ധ്യത അധികാരത്തിന് പരിചയായി ഉണ്ടായിരുന്നു. വസ്തുനിഷ്ഠതയിൽ ഊന്നിയ ഭൗതികവാദപരവും എംപിരിക്കലുമായ (Empirical) ബദൽ ചരിത്രത്തെ കേവലം പ്രചാരണ യന്ത്രങ്ങൾകൊണ്ട് നേരിടാൻ കഴിയാത്ത ഒരവസ്ഥ ഇതിലൂടെ ഉണ്ടായി എന്ന് കാണാം.

ഇവിടെ നാം അധികാരം എന്ന യാഥാർത്ഥ്യത്തെ അതിന്റെ കേവലമായ അർത്ഥത്തിലല്ല സമീപിക്കുന്നത്. ഇന്ത്യയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം മാറിവന്ന വിദേശീയവും തദ്ദേശീയവുമായ ഭരണകൂട അധികാര രൂപങ്ങൾക്കുമപ്പുറം അവയുമായി കലഹിച്ചും സഖ്യം ചെയ്തും തളരാതെ നിലനിന്നുപോന്ന മറ്റൊരു അദൃശ്യ അധികാര രൂപമുണ്ട്. ഒരു തരം ഹെഗമണി (Hegemony) എന്ന് വിളിക്കാവുന്ന ഈ അദൃശ്യ അധികാര രൂപമാണ് ബ്രാഹ്മണിക് ഹിന്ദുത്വം. ഹിന്ദുത്വവാദം എന്ന പ്രയോഗത്തിന്റെ കർതൃത്വം സവർക്കർക്കാണ്, എങ്കിലും ഹിന്ദുത്വത്തിന്റെ വേരുകൾ അതിനും പിറകിൽ ബ്രാഹ്മണിക്ക് ആയ ദൈവ സങ്കൽപ്പത്തിൽ വരെ ഉണ്ട്. വിരാട് പുരുഷ സങ്കൽപ്പത്തിലൂടെയുള്ള സൃഷ്ടി സിദ്ധാന്തം അത് തെളിയിക്കുന്നു. അതിലൂടെ നിലവിൽ വന്നതെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്ന സാമൂഹ്യഘടനയുടെ ചരിത്രപരമായ രേഖപ്പെടുത്തൽ മാത്രമാണ് മനു പിന്നീട് തന്റെ സ്മൃതിയിലൂടെ ചെയ്തത് എന്നും വ്യാഖ്യാനമുണ്ട്. അവ എന്ത് തന്നെ ആയാലും, വിരാട് പുരുഷ സങ്കൽപ്പത്തിൽ വേരൂന്നുന്നതും മനുസ്മൃതിയിലൂടെ സ്ഥാപനവൽക്കരിക്കപ്പെട്ടതും ആയ ചാതുർവർണ്ണ്യ വ്യവസ്ഥയിലാണ് നാം മേല്പറഞ്ഞ ഹെഗമണിയുടെ അടിത്തറ എന്ന് വ്യക്തം.

ആ അടിത്തറയെ ഇളക്കാൻ മാറി വന്ന പ്രത്യക്ഷ ഭരണകൂടങ്ങൾക്കോ മത, സാംസ്കാരിക ആശയ സംഹിതകൾക്കോ വൈദേശിക ആധിപത്യത്തിനോ കോളനിവൽക്കരണത്തിനോ ഒന്നും പൂർണ്ണമായി കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല എന്ന യാഥാർത്ഥ്യമാണ് നമ്മുടെ ദേശീയ പ്രസ്ഥാനത്തിലും, തുടർന്നുള്ള ദേശനിർമ്മിതിയിലും വിഭജനത്തിലും അതുണ്ടാക്കിയ കലാപങ്ങളിലും, ജനാധിപത്യ വ്യവസ്ഥയിലും, അതിൽ പതിറ്റാണ്ടുകളളോളം അധികാരമാളിയ കോണ്‍ഗ്രസ്സ് എന്ന മതേതര രാഷ്ട്രീയ സംഘടനയുടെ ആന്തരിക വൈരുദ്ധ്യങ്ങളും ആശയ സംഘർഷങ്ങളും നിറഞ്ഞ പാർലമെന്ററി ചരിത്രത്തിലും ഒക്കെ പൊതുവായി നമുക്ക് വായിച്ചെടുക്കാവുന്നത്. അതായത് ഇവയൊന്നും തന്നെ ബ്രാഹ്മണിക്ക് ഹിന്ദുത്വ ഹെഗമണിയുടെ നിയന്ത്രണത്തിൽ നിന്ന് രേഖീയമായി മുറിഞ്ഞ് മാറി നിൽക്കുന്നവ അല്ലായിരുന്നു എന്ന്.

ഹിന്ദുത്വത്തിന്റെ ഇന്ത്യാ ചരിത്രം

ഇന്ത്യയുടെ ചരിത്രം ഫലത്തിൽ ഹിന്ദുത്വത്തിന്റെ ചരിത്രമായി മാറിയതിനു പിന്നിൽ പ്രത്യക്ഷ അധികാരത്തിന്റെ ഭരണകൂട രൂപങ്ങളുടെ ഇടപെടലുകളെക്കാൾ ഗുരുതരമായ കാരണമാകുന്നത് മേൽപറഞ്ഞ ബ്രാഹ്മണിക്ക് ഹിന്ദുത്വ ഹെഗമണിയുടെ ഇടപെടലുകളാണ്; അവ പലപ്പോഴും അബോധതലത്തിൽ പോലും നടക്കുന്നവയാണ്. അത് വസ്തുനിഷ്ഠമായി ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടുന്നത് ജ്ഞാനോദയവും മാനവികതാപ്രസ്ഥാനങ്ങളും മുതൽ ശാസ്ത്ര സാങ്കേതിക വികാസവും അവ ഉല്പാദിപ്പിച്ച വസ്തുനിഷ്ഠ വിശകലനോപാധികളുടെ ലഭ്യതയും വരെ സ്വാധീനങ്ങളാകുന്ന ഒരു നൂതന പരിപ്രേക്ഷ്യ നിർമ്മിതിയിലൂടെയാണ്.

ശാസ്ത്രം എന്നത് കേവലം മറ്റൊരു ആഖ്യാനം മാത്രമാണ് എന്ന ഉത്തരാധുനിക സൈദ്ധാന്തിക വെളിപാടിനെ ഈ ഒരു സവിശേഷ ചരിത്രഘട്ടം പശ്ചാത്തലമാക്കി വിശകലനം ചെയ്താൽ രസകരമായ ചില 'യാദൃശ്ചികത'കൾ വെളിപ്പെടും. പട്ടും വളയും കരമൊഴിവായി മണ്ണും കൊടുത്ത് അധികാരം നിലനിർത്തിയിരുന്ന അതിന്റെ സ്വന്തം പണ്ഡിതർ ഊഹങ്ങളിലൂടെയും ഭാവനാവിലാസത്തിലൂടെയും ഉണ്ടാക്കി പൊലിപ്പിച്ചെടുത്ത ചരിത്രമായിരുന്നു നമ്മൾ പഠിച്ചുവന്ന ചരിത്രം. കാർബൺ ഡേറ്റിങ്ങ് ഉൾപ്പെടെയുള്ള ആധുനിക ശാസ്ത്ര സാങ്കേതിക സാദ്ധ്യതകളുടെ വെളിച്ചത്തിൽ പുതിയ ചരിത്രം, അധികാര നിർമ്മിതമായ, ചോദ്യമില്ലാത്ത അമ്മൂമ്മക്കഥകളായി അനായാസം നിലനിന്ന് പോന്നിരുന്ന ആ പഴയ ചരിത്രത്തെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നു എന്നത് ഒരു വർത്തമാന യാഥാർത്ഥ്യമാണ്. കൊസാംബി മുതൽ റോമിള ഥാപ്പർ വരെയുള്ള ചരിത്രപണ്ഡിതർ മേൽപറഞ്ഞ അധികാര നിർമ്മിതമായ ചരിത്രത്തിന്റെ യുക്തിയെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നത് ഭൗതികവാദവും ശാസ്ത്രവും സാങ്കേതിക വിദ്യയും, അവ തുറന്നിട്ട ജ്ഞാനബന്ധിയായ പുതിയ എംപിരിക്കൽ പരിപ്രേക്ഷ്യവും ഉപയോഗിച്ചു കൊണ്ടാണ്. അതായത് അധികാരത്തിന് അതിന്റെ ആവശ്യങ്ങൾക്കനുസരിച്ച് കാലത്തെയും വളച്ചൊടിച്ച് വ്യാഖ്യാനിച്ച് കൊള്ളിക്കാം എന്ന അവസ്ഥ ചരിത്രപരമായ ഭൗതികവാദവും നൂതന ചരിത്രവാദവും ഒക്കെ ഉയർത്തിക്കൊണ്ടുവന്ന പുതിയ സൈദ്ധാന്തിക പരിസരത്തിൽ സാംസ്കാരികമായും, ശാസ്ത്ര സാങ്കേതിക വിദ്യകളിൽ വന്ന കുതിച്ച് കയറ്റത്തിലൂടെ എംപിരിക്കലായും ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെട്ടു. ആ തകർച്ചയെ മറികടക്കാൻ എന്താണ് പോംവഴി? ഒന്നേയുള്ളു. ശാസ്ത്രം അതിന്റെ എംപിരിക്കൽ രീതിശാസ്ത്രം വഴി വികസിപ്പിച്ചെടുത്ത അറിവിന്റെ വസ്തുനിഷ്ഠതയെ തകർക്കണം. അപ്പോഴതാ ‘ദൃശ്ചിക’മായി ഉയർന്ന് വരുന്നു ഒരു ഉത്തരാധുനിക സിദ്ധാന്തം. ശാസ്ത്രം മറ്റ് നിരവധി ആഖ്യാനങ്ങളെ പോലെ മറ്റൊരു ആഖ്യാനം മാത്രമാണ്.

അതോടെ ഹിന്ദുത്വ ഹെഗമണിക്ക് ഒരു കച്ചിത്തുരുമ്പ് വീണ് കിട്ടുകയായിരുന്നു. ശാസ്ത്രവും ഒരു ആഖ്യാനം മാത്രമാണെങ്കിൽ പിന്നെ പ്രതിരോധം എളുപ്പമായി. ആഖ്യാനങ്ങളുടെ തമ്പുരാനായ അധികാരത്തിനോടാ കളി! അങ്ങനെ വർദ്ധിതവീര്യരായ അധികാരവും, അതിന്റെ സ്വന്തം ബുദ്ധിജീവികളും മെറ്റാ മോഡേൺ ചരിത്ര നിർമ്മിതി തുടങ്ങി. അതിന്റെ ഇന്ത്യൻ വകഭേദമായ ഹിന്ദുത്വവും. ആ ചരിത്രത്തിൽ ആർ ശങ്കറും, എ കെ ജിയും തൊട്ട് ഭഗത് സിങ്ങും സർദാർ പട്ടേലും വരെ (വേണമെങ്കിൽ എസ് ആർ പിയെയും പെടുത്തി പട്ടിക സമകാലികവൽക്കരിക്കാവുന്നതാണ്) വരുന്നത് അയത്നലളിതമായി തീരുന്നത് സ്വാഭാവികം. ഇതിൽ ഉത്തരാധുനികത വഹിച്ച പങ്കാണ് ചരിത്രം കണ്ടിട്ടുള്ളതിൽ വച്ച് ഏറ്റവും നിഷ്കളങ്കമായ ‘യാദൃശ്ചിക’ പങ്ക്.

ചരിത്രത്തിന്റെ കാവി ഉടുപ്പിക്കൽ

ചരിത്രത്തെ കാവിയുടുപ്പിക്കുക എന്നത് ബിജെപിയുടെ രാഷ്ട്രീയ ആവശ്യമാകുന്നത് അവരുടെ പ്രത്യയശാസ്ത്ര അടിത്തറ ഹിന്ദുത്വവാദത്തിലായതുകൊണ്ടാണ്. ഹിന്ദുത്വം എന്ന ആശയത്തിന്റെ ലെജിറ്റിമൈസേഷൻ (Legitimization) അഥവാ സാധൂകരണ പ്രക്രിയ ചരിത്രത്തെ കാവിപുതപ്പിച്ചുകൊണ്ടല്ലാതെ സാദ്ധ്യമാവില്ല എന്നതിനാൽ തന്നെയാണ് അവർ അതിന് ഉദ്യമിക്കുന്നതും.

ഇന്ത്യൻ ദേശീയതയുടെ ചരിത്രത്തെ ഹിന്ദുത്വവാദത്തിന്റെ ചരിത്രമായി മാറ്റി എഴുതുവാൻ ആദ്യം വേണ്ടത് ഇന്ത്യൻ നാഷണൽ കോണ്‍ഗ്രസ്സ് നേതൃത്വം നല്കിയ ദേശീയ പ്രസ്ഥാനത്തിൽ നിന്ന് അതിന്റെ കഴിയുന്നത്ര നേതാക്കളെ ഹിന്ദുത്വപ്രത്യയശാസ്ത്ര പശ്ചാത്തലത്തിലേക്ക് മാറ്റി വ്യാഖ്യാനിക്കുക എന്നതാണ്; അതായത് അവർക്ക് കോണ്‍ഗ്രസ്സുകാർ ആയിത്തീരേണ്ടിവന്നത് അന്ന് ഹിന്ദുത്വ പ്രത്യയശാസ്ത്രം ഒരു നിയതമായ സംഘടനാരൂപം ആർജ്ജിച്ചിരുന്നില്ലാത്തതിനാൽ മാത്രമായിരുന്നു എന്ന് വരുത്തി തീർക്കുകയാണ്. അർദ്ധ ഫ്യൂഡൽ ഗോത്ര പാരമ്പര്യത്തിൽ നിന്ന് പൂർണ്ണമായും മോചിപ്പിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ലാത്ത ഒരു സമൂഹത്തിലേക്കാണ് കൊളോണിയൽ അധികാരവും, അത് ഒപ്പം കൊണ്ടുവന്ന പടിഞ്ഞാറൻ ആധുനികതയും എത്തിച്ചേരുന്നത്. മൃഗീയ ചൂഷണത്തിന്റെ സാമ്രാജ്യത്വ അജണ്ടയാണ് കോളനിവൽക്കരണത്തിന് പിന്നിൽ എങ്കിൽ അത് കൂടെ കൊണ്ടുവന്ന ആധുനികതയുടെ സാംസ്കാരിക ഉള്ളടക്കം കൊളോണിയൽ സാമ്രാജ്യത്വത്തെ പല തലങ്ങളിൽ പ്രശ്നവൽക്കരിക്കുന്ന ജ്ഞാനോദയത്തിന്റെയും ഫ്രെഞ്ച് വിപ്ലവത്തിന്റെയും മാനവികതാ പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെയും ആയ മൂല്യങ്ങൾ കൂടി ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഒന്നായിരുന്നു. ഇതിൽ ഒരു വൻ വൈരുദ്ധ്യമുണ്ട്. ആ വൈരുദ്ധ്യം കോളനിവൽക്കരണത്തിന് ശേഷമുള്ള ഇന്ത്യയുടെ ചരിത്രത്തിൽ, അതിൽ ഉണ്ടായ പ്രസ്ഥാനങ്ങളിൽ, നേതാക്കളിൽ, അവരുടെ വ്യക്തിത്വങ്ങളിൽ ഒക്കെ കാണാനാവും.

കോളനിവൽക്കരണം കൂടെ കൊണ്ടുവന്ന ആധുനികത മൂല്യങ്ങളിൽ നിന്ന് യാദൃശ്ചികമായി വീണുകിട്ടിയ സാദ്ധ്യതകൾ ഉപയോഗിച്ചാണ് കെട്ടിക്കിടക്കുന്ന ബ്രാഹ്മണിക്ക് ഹിന്ദുത്വ ഹെഗമണിയുടെതായ ഇന്ത്യൻ സാമൂഹ്യ സാഹചര്യങ്ങളിൽ നിന്ന് സാക്ഷാൽ ഭീം റാവു അംബേദ്‌കറിനെ പോലുള്ള യുഗപ്രഭാവന്മാർ തങ്ങളെ നിർമ്മിച്ചെടുത്തത്. നാരായണ ഗുരു പോലും തനിക്ക് "ദീക്ഷ തന്നത് ബ്രിട്ടീഷുകാരാണ്"എന്ന പരാമർശത്തിലൂടെ അത് അടിവരയിടുന്നുണ്ട്. ജന്മം കൊണ്ട് സവർണ്ണനെങ്കിലും കർമ്മം കൊണ്ട് അടിമുടി ആധുനികനായിരുന്ന നെഹ്റു മറ്റൊരു ഉദാഹരണം. അതായത് ആധുനികതയും നവോത്ഥാനവും ഏറ്റവും കടുത്ത വെല്ലുവിളി ഉയർത്തിയത് വൈദേശികാധിപത്യത്തിനെതിരേ എന്നതിലുപരി ബ്രാഹ്മണിക്ക് ഹിന്ദുത്വത്തിനെതിരേ ആയിരുന്നു. അത് ന്യായവും ആയിരുന്നു. കാരണം നിലനില്ക്കുന്ന വ്യവസ്ഥയിൽ സ്വദേശി ഭരിച്ചാലും വിദേശി ഭരിച്ചാലും മനുഷ്യന്റെ സ്ഥാനം സാമൂഹ്യ നീതിയ്ക്ക് പുറത്തായിരുന്നു എന്നതാണ്.

കാവിവൽക്കരണത്തിന്റെ രീതിശാസ്ത്രം

ഹിന്ദുത്വവാദത്തിന്റെ ഫാസിസ്റ്റ് ഉള്ളടക്കത്തെ ബിജെപിയേയോ മോഡിയേയോ മാത്രം പ്രതിസ്ഥാനത്ത് നിർത്തി പ്രശ്നവൽക്കരിക്കാനാവില്ല, കാരണം അതിന്റെ വേരുകൾ ഇത്തരം കാലികമായ സംഘടനാരൂപങ്ങളിലോ നേതാക്കളിലോ അല്ല എന്നത് തന്നെ. അതുകൊണ്ടാണ് ഗോവധനിരോധനം ഉൾപ്പെടെയുള്ള ഹിന്ദുത്വ അജണ്ടകൾ ക്കെതിരെ കോണ്‍ഗ്രസ്സ് ഉയർത്തുന്ന വിമർശനങ്ങളെ അവർക്ക് കോണ്‍ഗ്രസ്സിന്റെ ചരിത്രം ഉപയോഗിച്ച് തന്നെ പ്രതിരോധിക്കാനാവുന്നത്. ഹിന്ദുത്വവാദം ബിജെപിയിലോ നരേന്ദ്ര മോഡിയിലോ തുടങ്ങുന്നതല്ല. ഹിന്ദുത്വ ഹെഗമണി അവരുടെ നൂറ്റാണ്ടിനും പിന്നിലേക്ക് വേരുള്ളതാണ്. അപ്പോൾ വിമർശനം കേവലം ബിജെപിയെയും മോഡിയെയും ലക്ഷ്യം വച്ചിട്ട് കാര്യമില്ല. എന്നാൽ ഇത്തരം പ്രത്യക്ഷവും ലളിതവുമായ ശത്രുക്കളെ മുൻനിർത്തിയല്ലാതെ, ബ്രാഹ്മണിക്ക് ഹിന്ദുത്വം എന്ന ഹെഗമണിയെ മുൻനിർത്തി ഒരു സമരം സാംസ്കാരിക തലത്തിലല്ലാതെ സാദ്ധ്യവുമല്ല. സാംസ്കാരികതലത്തിലാവട്ടെ എല്ലാം ആഖ്യാനങ്ങൾ മാത്രമാണെന്ന തീർപ്പാണ് നിലവിൽ ഫാഷനബിൾ. മെറ്റാമോഡേണിസം മുന്നോട്ട് വയ്ക്കുന്ന എംപിരിസിസത്തിൽ നിന്ന് റാഷണലിസത്തിലേക്ക്, വസ്തുതയിൽ നിന്ന് മിത്തിലേക്ക് നിരന്തരം ദോലനം ചെയ്യുന്ന യാഥാർത്ഥ്യം കൂടിയാവുമ്പോൽ സംവാദങ്ങളിലെ വസ്തുനിഷ്ഠത എന്ന സാദ്ധ്യത തന്നെ റദ്ദ് ചെയ്യപ്പെടുന്നു. അതാണ് ഹിന്ദുത്വത്തിന് ഇന്ന് വീണു കിട്ടിയിരിക്കുന്ന ഏറ്റവും വലിയ സാദ്ധ്യതയും. പിന്നെ മനുഷ്യകുലത്തിന്റെ സഞ്ചിത സാംസ്കാരിക മൂലധനത്തിന്റെ ഭാഗമായ, ഏതാനും പതിറ്റാണ്ട് മുമ്പുവരെ പ്രകടമാം വണ്ണം ലളിതമായിരുന്ന മൂല്യങ്ങളെ അതാര്യമായ പ്രശ്നവൽക്കരണങ്ങളിലൂടെ കേവലം ആശയക്കുഴപ്പങ്ങൾ മാത്രമാക്കിത്തീർത്ത ഉത്തരാധുനിക, സ്വത്വ രാഷ്ട്രീയ സൈദ്ധാന്തിക ഇടപെടലുകളും.

അങ്ങനെ ഒരുങ്ങിയ, ഒരുക്കപ്പെട്ട ഒരു ചരിത്രഘട്ടത്തിൽ നിന്നുകൊണ്ട് കൃത്യമായ മുൻഗണനാ ക്രമത്തോടെ, അത് നിശ്ചയിക്കാൻ വേണ്ട പ്രാഥമിക ചരിത്ര ഗവേഷണത്തിന്റെ പിൻബലത്തോടെ ഹിന്ദുത്വ ഹെഗമണി ഘട്ടം ഘട്ടമായി നടപ്പിലാക്കി വരുന്ന ഒന്നാണ് ചരിത്രത്തിന്റെ കാവിവല്ക്കരണം. ചരിത്രത്തിന്റെ കാവിവല്ക്കരണം എന്ന വിശാലമായ ലക്ഷ്യം മുൻനിർത്തി ഹിന്ദുത്വ ഹെഗമണിയുടെ ബുദ്ധികേന്ദ്രങ്ങൾ നടത്തുന്ന തിരഞ്ഞെടുപ്പ് വിദഗ്ധമാണ്. എന്നാൽ അതിലും വിദഗ്ധമാണ് അതിലെ ഒഴിവാക്കലുകൾ. അത്തരം ഒന്നാണ് നെഹറുവിന്റെ ഒഴിവാക്കൽ. പണ്ഢിറ്റ് ജവഹർലാൽ നെഹ്രു അവരുടെ ഒരു പ്രഖ്യാപിത ശത്രുവാകുന്നത് അദ്ദേഹം അടിമുടി ഒരു ആധുനികനാകുന്നു എന്നതിനാലാണ്. പക്ഷേ അതിനവർ നിരത്തുന്ന കാരണം അത് മാത്രമാവില്ല. നെഹ്രു വിന്റെ സവർണ്ണ ജന്മം മുതൽ കോണ്‍ഗ്രസ്സ് എന്ന രാഷ്ട്രീയ സംഘടനയിൽ അദ്ദേഹം സ്വേച്ഛാപ്രകാരമല്ലാതെ തുടങ്ങിവച്ച കുടുംബവാഴ്ച വരെ അവർ പ്രശ്നവല്ക്കരിക്കും. പക്ഷേ യഥാർത്ഥപ്രശ്നം, ഒരു ആധുനികനും സോഷ്യലിസ്റ്റുമായ അദ്ദേഹത്തിന് ഗാന്ധിയുടെ പോലും പ്രശ്നാധിഷ്ഠിത പിന്തുണ ഉണ്ടായിരുന്ന ഹിന്ദുത്വത്തിന്റെ പ്രാകൃത വിശ്വാസങ്ങളുടെ യുക്തികളുമായി ഒത്തുപോകാൻ സാമാന്യാർത്ഥത്തിൽ കഴിയുമായിരുന്നില്ല എന്നതാണ്. അതായത് മൊത്തത്തിൽ അയാളെ കോപ്റ്റ് (Co-opt) ചെയ്യുന്നത് അത്ര എളുപ്പമല്ല എന്നതും, അതിന് ചിലവാക്കുന്ന ഊർജ്ജത്തിന് പോന്ന ഒരു പ്രതിഫലം അയാളുടെ ജീവിതചരിത്രത്തിൽ നിന്നും നിലപാടുകളിൽ നിന്നും കണ്ടെടുക്കാൻ പ്രയാസമാകും എന്നതും തന്നെ.

എന്നാൽ പ്രയാസം എന്നല്ല, അസാദ്ധ്യം തന്നെയായ ചിലരെയും അത്ര എളുപ്പം ഫലപ്രദമാകില്ല എന്നറിഞ്ഞുകൊണ്ട് തന്നെ അവർ തങ്ങളുടേതാക്കാൻ ശ്രമിക്കും. അതിന്റെ കാരണം വിജയിച്ചാൽ ഉണ്ടാവുന്ന നേട്ടത്തിന്റെ വലിപ്പം തന്നെ. പാർലമെന്ററി ജനാധിപത്യ വ്യവസ്ഥയിൽ ഹിന്ദുത്വ അധികാരം നേരിടുന്ന ഏറ്റവും വലിയ പ്രശ്നം സവർണ്ണ ന്യൂനപക്ഷത്തിനാൽ അവർക്ക് വേണ്ടി രൂപപ്പെടുത്തപ്പെട്ട, ആത്യന്തികമായി തിരസ്കരണത്തിന്റെയും മാറ്റി നിർത്തലിന്റെയുമായ ഒരു സാമൂഹ്യ, സാംസ്കാരിക വ്യവസ്ഥയ്ക്ക് അതിനെ നേരിട്ട് പ്രതിനിധാനം ചെയ്യാനാവില്ല എന്നതാണ്. പിന്നോക്ക, ദളിത്‌ ഹിന്ദുക്കളെ കൂടി ഉൾക്കൊണ്ടു കൊണ്ടല്ലാതെ ഹിന്ദുത്വത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ അധികാര മോഹം പാർലമെന്ററി ജനാധിപത്യത്തിൽ സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെടില്ല. ഇത് പണ്ടേ തിരിച്ചറിഞ്ഞ ആളാണ് സവർക്കർ. അതുകൊണ്ട് തന്നെയാണ് അദ്ദേഹം ഹിന്ദുത്വ കേന്ദ്രീകരണത്തെ ജാതി വ്യവസ്ഥയിൽ നിന്ന് മാറ്റി ഹിന്ദുത്വദേശീയതയിൽ പ്രതിഷ്ഠിച്ചത്. ആചാരബദ്ധമായ സവർണ്ണ ഹിന്ദുത്വ മനസ്സിനെ ആ രാഷ്ട്രീയ അനിവാര്യത ബോദ്ധ്യപ്പെടുത്തുവാനുള്ള ഘട്ടം ഘട്ടമായ ശ്രമങ്ങൾക്ക് ഇന്ന് വിജയം കണ്ട് തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് അസാദ്ധ്യമെന്നറിഞ്ഞുകൊണ്ട് തന്നെ അവർ അംബേദ്‌കറിനെ ഹിന്ദുത്വവല്ക്കരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്. ദേശീയത വഴി അതിന്റെ ആധാരരേഖയായ ഭരണഘടനയുടെ ശില്പിയെന്ന നിലയിൽ അംബേദ്‌കറിനെയും ഹിന്ദുവാക്കാനാണ് ശ്രമം. അത് സാദ്ധ്യമാകുമോ ഇല്ലയോ എന്നതിലുപരി അങ്ങനെ ഒരു പ്രതീതി എങ്കിലും ജനിപ്പിക്കാനാകുമോ എന്നതിലേക്കാണ് അവരുടെ അന്വേഷണം.

അധിനിവേശത്തിന്റെ വഴികൾ

ഹിന്ദുത്വഫാസിസം ഇന്ത്യൻ ജനാധിപത്യത്തെ അധിനിവേശിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് പ്രധാനമായും രണ്ട് വഴികളിലൂടെയാണ്. അതിലൊന്ന് തീവ്രദേശീയതയുടെതാണ്. മറ്റേത് മുസ്ലീമിനെ അപരസ്ഥാനത്ത് നിർത്തിക്കൊണ്ടുള്ള ഹിന്ദുത്വ ഏകീകരണത്തിന്റെ വഴി. കൃത്യമായി തിരഞ്ഞെടുത്ത് തങ്ങൾക്കനുകൂലമായി വക്രീകരിച്ച വ്യക്തികളെയും ആശയങ്ങളെയും മുൻനിർത്തിയാണ് അവർ അത് സാധിച്ചെടുക്കുന്നത്. അതിനായി അവർ വേണ്ടിവന്നാൽ മുസ്ലീം സാമുദായിക സ്വത്വവാദത്തെ പോലും വൈരുദ്ധ്യാത്മകമായി ആദർശവല്ക്കരിക്കും. മുസ്ലീങ്ങൾക്കും ക്രിസ്ത്യാനികൾക്കും സമുദായ സ്നേഹമുണ്ട്, ഹിന്ദുക്കൾ അതില്ലാതെ മതേതരത്വം പറ ഞ്ഞുനടക്കുന്നതാണ് അവരുടെ പ്രശ്നങ്ങൾക്കൊക്കെ കാരണം എന്ന വ്യാജപ്രചരണം പ്രാദേശികതലത്തിൽ നടന്നുവരുന്നത് അറിയാത്ത ഹിന്ദുവും മുസ്ലീമും ക്രിസ്ത്യാനിയും ഉണ്ടാവില്ല. അതായത് ഹിന്ദുത്വവാദികളുടെ പ്രധാന ശത്രു മുസ്ലീമും ക്രിസ്ത്യാനിയുമല്ല, അവരിൽ ഇല്ലെന്നും ഹിന്ദുക്കൾ പേറി നടക്കുന്നു എന്നും അവർ പ്രചരിപ്പിക്കുന്ന മതേതരത്വമാണ്. ഇതൊരു വ്യാജപ്രചരണമാണെന്ന് മനസിലാക്കാൻ ഗവേഷണമൊന്നും വേണ്ട. മതേതരത്വം ഒരു സമുദായത്തിന്റെ കുത്തകയൊന്നുമല്ല. പക്ഷേ ഭൂരിപക്ഷ സമുദായം മതേതരമാകുമ്പോൾ അവരെ ലക്ഷ്യം വച്ച് നിലനില്ക്കുന്ന സാമുദായിക രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ നിലനിൽപ്പ്‌ താരതമ്യേനെ കൂടുതൽ പരുങ്ങലിലാവും. അതുകൊണ്ട് തന്നെയാണ് മതേതരത്വമെന്ന ആശയത്തെ ആദ്യം പ്രശ്നവല്ക്കരിച്ചത് ഹിന്ദുത്വവാദമാകുന്നതും. വ്യാജ മതേതരത്വം എന്ന പ്രയോഗം അദ്വാനിയുടെ സംഭാവനയാണ്. അതും കഴിഞ്ഞാണ് സ്വത്വവാദികളുടെ ഹിന്ദുത്വസെക്കുലറിസ വിമർശനവും, ഒടുവിൽ സെക്കുലർഹിംസയും ഒക്കെ മലയാളത്തിൽ വ്യാപക പ്രചാരത്തിലാവുന്നത്.

മതേതരത്വത്തിന്റെ ഇന്നത്തെ വിമർശകരിൽ ഹിന്ദുത്വ രാഷ്ട്രീയ ബുദ്ധിജീവികൾ എന്ന പോലെ പ്രബലമാണ് സ്വത്വരാഷ്ട്രീയ ബുദ്ധിജീവികളും. ഇതിൽ രണ്ടാമത്തെ വിഭാഗം മതേതരത്വത്തിനെ വിമർശിക്കുന്നത് ആദ്യത്തെ വിഭാഗത്തിന്റെ അതേ യുക്തി പദ്ധതി പിൻപറ്റിയല്ല എന്നത് പ്രകടമായ കാര്യമാണ്. പക്ഷേ ഭൂരിപക്ഷ പൊതുബോധത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അവരുടെ വിമർശനം സ്വന്തം പ്ലാറ്റ്ഫോമിനെ ഉറപ്പിച്ച് നിർത്തുന്നതിനൊപ്പം മറുപക്ഷത്ത് മറ്റൊരു വൻ പ്ലാറ്റ്ഫോ മിന് പരോക്ഷമായി തറക്കല്ലാവുകയും ആണ് ചെയ്യുന്നത് എന്ന കാര്യം സ്വത്വ രാഷ്ട്രീയ പ്ലാറ്റ്ഫോംവാദികൾ വേണ്ടത്ര മനസിലാക്കുന്നുണ്ടോ എന്നത് സംശയമാണ്; അതിന്റെ ഇരകൾ സ്വത്വ രാഷ്ട്രീയ ബുദ്ധിജീവികളല്ല, അത് അവരിൽ ഭൂരിപക്ഷം വരുന്ന, ഇനിയും വേണ്ടത്ര അക്ഷരാഭ്യാസം പോലും സിദ്ധിച്ചിട്ടില്ലത്ത അടിസ്ഥാനവർഗ്ഗമാവും എന്നതും. ബിജെപി, സംഘപരിവാർ, ഫ്രിഞ്ച് ഗ്രൂപ്പ് സഖ്യത്തിലൂടെ ഹിന്ദുത്വം ഹിംസാത്മകമായ പ്രഹരശേഷി ആർജ്ജിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു എന്നതും, അതിനെതിരേ രൂപപ്പെടുന്ന പ്രതിരോധങ്ങൾ ആന്തരിക വൈരുദ്ധ്യങ്ങളാൽ ശിഥിലമാക്കപ്പെടുന്നു എന്നതും അവർ തിരഞ്ഞെടുത്ത് നടപ്പിലാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അജണ്ടയുടെ വിജയവും ചെറുത്ത് നിൽപ്പുകളുടെ അപര്യാപ്തതയും അല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ എന്താണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്?

തിരഞ്ഞെടുപ്പിന്റെ യുക്തി

മേൽപറഞ്ഞതു പോലെ തീവ്രദേശീയതയിലൂടെയും മുസ്ലീം അപരവൽക്കരണത്തിലൂടെയും ആണ് ഹിന്ദുത്വ ഫാസിസം ഇന്ത്യൻ ജനാധിപത്യത്തെ അധിനിവേശിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് എന്നതുകൊണ്ട് തന്നെ അതിനായി ദേശീയ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെയും സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിന്റെയുമൊക്കെ ചരിത്രത്തിൽ നിന്ന് അവർ നടത്തുന്ന തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളിലും ഈ രണ്ട് ഘടകങ്ങൾ മുഖ്യസ്വാധീനങ്ങളാകുന്നത് കാണാം. പാകിസ്ഥാൻ എന്ന ഒരു നിത്യ ശത്രുവിനെ മറുപക്ഷത്ത് സദാ ഉയർത്തിക്കാട്ടിക്കൊണ്ട് അവർ നിർമ്മിച്ചെടുക്കുന്ന ദേശീയതയിലെ തീവ്രവൈകാരികതയുടെ ഉപപാഠമാകുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തിലേക്കാണ് ഭഗത് സിംഗിനെ പോലെയുള്ള ധീര പോരാളികളുടെ രക്തസാക്ഷിത്വം വകയിരുത്തപ്പെടുന്നതെങ്കിൽ സർദാർ വല്ലഭായി പട്ടേലിനെ പോലെയുള്ളവരെ കോപ്റ്റ് ചെയ്യുന്നത് മുസ്ലീം അപരവൽക്കരണത്തിന്റേതായ രണ്ടാം വഴിക്ക് തുണയായിട്ടാണ്. അംബേദ്ക റിനെ കാവി പൂശിയെടുക്കുക എന്ന ഏതാണ്ട് അസാദ്ധ്യമായ ഉദ്യമത്തിൽ ഒരു കൈത്താങ്ങ് എന്ന നിലയിൽ ആണ് ആർ ശങ്കർ തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെടുന്നതെങ്കിൽ ഏകെജി തൊട്ട് എസ് ആർ പി വരെയുള്ളവരുടെ തിരഞ്ഞെടുപ്പിനു പിന്നിൽ എന്ത് കമ്യൂണിസം പറഞ്ഞാലും ഹിന്ദു സത്താപരമായി സംഘപരിവാരി തന്നെ ആയിരിക്കും എന്ന് സ്ഥാപിക്കുകയാണ് ലക്ഷ്യം ഇത് നമുക്ക് ഒന്നൊന്നായി പരിശോധിക്കാം. ആദ്യം ഭഗത് സിംഗ് തന്നെയാവട്ടെ.

ആശയപരമായി സോഷ്യലിസ്റ്റും രീതിശാസ്ത്രബന്ധിയായി വിപ്ലവകാരിയും ആയിരുന്ന ഭഗത് സിങ്ങിനെ ഹിന്ദുത്വവുമായി കൂട്ടിക്കെട്ടാൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ അപ്പൂപ്പൻ പണ്ട് ആര്യസമാജവുമായി സഹകരിച്ചിരുന്നു എന്ന തരം ന്യായങ്ങൾ മാത്രമേ ഉള്ളു. അറസ്റ്റ് ചെയ്യപ്പെടുമ്പോഴും, തൂക്കുമരം ഏറുമ്പോഴും സിങ്ങ് വിളിച്ച മുദ്രാവാക്യം ഭാരത്‌ മാതാ കീ ജയ്‌ എന്നായിരുന്നില്ല; ഇങ്ക്വിലാബ് സിന്ദാബാദ് എന്നായിരുന്നു. ചാതുർവർണ്യ പ്രോക്തമായ അയിത്തം, തീണ്ടികൂടായ്മ തുടങ്ങിയ മനോഹര ആചാരങ്ങൾ ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണത്തിൻ കീഴിൽ ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടുന്നത് ചെറുക്കാനല്ല അദ്ദേഹം സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിൽ പങ്കെടുത്തത്, മറിച്ച് പരാന്നഭോജികളുടെ പാർലമെന്ററി വ്യവസ്ഥയെ അട്ടിമറിച്ച് തൊഴിലാളി വർഗ്ഗ സർവ്വാധിപത്യം സ്ഥാപിക്കുവാൻ വേണ്ടി ആയിരുന്നു. ഹിന്ദുസ്ഥാൻ റിപ്പബ്ലിക്കൻ അസോസിയേഷൻ എന്ന എച് ആർ എയെ മാർക്സിസ്റ്റ്‌ ആശയങ്ങളിലേക്ക് വികസിപ്പിക്കുകയും അതിലൂടെ ഹിന്ദുസ്ഥാൻ സോഷ്യലിസ്റ്റ് റിപബ്ലിക്കൻ അസോസിയേഷൻ എന്ന് അതിനെ പുനർനാമകരണം ചെയ്യുകയും വരെ ചെയ്ത ഭഗത് സിങ്ങിന്റെ സാംസ്കാരിക രാഷ്ട്രീയ ജീവിതത്തിൽ അദ്ദേഹത്തെ ഹിന്ദുത്വവുമായി കൂട്ടി കെട്ടാൻ പോന്ന ദുർബലമായ കണ്ണികൾ പോലും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

ഗാന്ധി ഉൾപ്പെടെയുള്ള കോണ്‍ഗ്രസ്സിലെ ഭൂരിപക്ഷവും ഭഗത് സിങ്ങിന്റെ ആശയങ്ങളെയും പ്രവർത്തികളെയും അംഗീകരിച്ചിരുന്നില്ല എന്ന് മാത്രമല്ല, പരസ്യമായി അപലപിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു എന്നതിന് ചരിത്രപരമായ തെളിവുകളുണ്ട്. എന്നാൽ അദ്ദേഹത്തെ അന്ന് പ്രശ്നാധിഷ്ഠിതമായെങ്കിലും പിന്തുണച്ചിരുന്ന രണ്ട് പ്രമുഖ നേതാക്കൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. അതിൽ ഒന്ന് അടിമുടി ആധുനികനും സോഷ്യലിസ്റ്റും, ഗോവധ നിരോധനം പോലെയുള്ള ഹിന്ദുത്വ അജണ്ടകളെ അന്നേ പരസ്യമായി എതിർത്തിരുന്നവനും ആയ നെഹ്റു. മറ്റൊന്ന് ആധുനികനും യുക്തിവാദിയും ആയിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ മുസ്ലീം രാഷ്ട്രത്തിനായി വാദിച്ച ജിന്ന. ഇതിൽ നിന്ന് തന്നെ ഒരു കാര്യം വ്യക്തമാണ്. സമീപകാല ചരിത്രത്തെ, അതിലെ അനായാസേന ലഭ്യമായ രേഖകളെ ഉൾപ്പെടെ വക്രീകരിച്ചാലെ അടിമുടി ചുവന്നിരിക്കുന്ന ഭഗത് സിങ്ങിനെ കാവിയാക്കി മാറ്റാനാവു.

ഉരുക്കുമനുഷ്യൻ

സർദാർ വല്ലഭായി പട്ടേൽ എന്ന കോണ്‍ഗ്രസ്സുകാരനായിരുന്ന ഇന്ത്യൻ ദേശിയതയുടെ ഉരുക്ക് മനുഷ്യനെ അവർ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതിന് കാരണം മുസ്ലീം വിരോധം ആരോപിച്ച് പരക്കെ വിമർശിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന ഒരു പശ്ചാത്തലം വിഭജനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായിരുന്നു എന്നത് തന്നെയാണ്. അതായത് സ്വാതന്ത്രാനന്തര ഇന്ത്യയുടെ സാംസ്കാരിക ലോകത്ത് മുസ്ലീം വിരുദ്ധത വിമർശിക്കപ്പെടേണ്ടുന്ന ഒന്നായി പരിഗണിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു എങ്കിൽ ഇന്ന് അത് സ്വത്വപരമായ ധ്രുവീകരണത്തിന് ഉപയോഗിക്കാവുന്ന ഏറ്റവും സൃഷ്ടിപരവും, ആദരണീയവുമായ ഒരു പണിയുപകരണമായി മാറി എന്ന്!

ധീരവും ധന്യവുമായ വല്ലഭായി പട്ടേലിന്റെ രാഷ്ട്രീയ ജീവിതത്തിൽ കരിനിഴൽ വീഴ്ത്താൻ പോന്ന ഏക സാന്നിദ്ധ്യമാണ് അദ്ദേഹത്തിൽ ആരോപിക്കാവുന്ന മുസ്ലീം വിരുദ്ധത. പ്രബലമായ ഒരു പട്ടേൽ കുടുംബത്തിൽ ജനിച്ച അദ്ദേഹം സൂക്ഷ്മതലത്തിൽ വൈരുദ്ധ്യങ്ങൾ നിലനില്ക്കുമ്പോഴും സ്ഥൂലമായ വായനയിൽ ജാതി വിവേചനത്തിനും ലിംഗ വിവേചനത്തിനും എതിരായി നിലപാടെടുത്ത ഒരു സാമൂഹ്യ പരിഷ്കർത്താവ്‌ കൂടി ആയിരുന്നു എന്ന് കാണാനാവും. ഗാന്ധിജിയുടെ ഒരു സന്തത സഹചാരി ആയിരിക്കുമ്പോഴും ആശയപരമായി അദ്ദേഹത്തിന് ഗാന്ധിജിയുമായും വിയോജിപ്പുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. അതായത് രേഖീയമായി വ്യാഖ്യാനിച്ച് രണ്ടിലൊന്നായി കണക്കാക്കാവുന്ന ഒന്നായിരുന്നില്ല അദ്ദേഹത്തിന്റെ സാംസ്കാരിക ജീവിതം.

എന്നാൽ മുഹമ്മദ്‌ അലി ജിന്നയുമായി ‘ഡയറക്റ്റ് ആക്ഷൻ ഡേ’ കാമ്പെയിൻ ഉൾപ്പെടെ നിരവധി വിഷയങ്ങളിൽ കടുത്ത വിയോജിപ്പ് ഉണ്ടായിരുന്ന പട്ടേൽ വിഭജനാനന്തരം ഇന്ത്യയിൽ തുടരാനാഗ്രഹിക്കുന്ന മുസ്ലീങ്ങൾക്ക് ഇന്ത്യ സംരക്ഷണം നല്കണം എന്ന നെഹ്‌റുവിന്റെ നിലപാടിനോട് വിയോജിക്കുകയും പകരം അവരുടെ സുരക്ഷ അവരുടെ സ്വന്തം ഉത്തരവാദിത്തമാണെന്ന നിലപാടെടുക്കുകയുമാണ് ഉണ്ടായത്. വിഭജനത്തെ തുടർന്ന് ദില്ലി വിട്ട് പാകിസ്ഥാനിലേക്ക് പോയ മുസ്ലീങ്ങൾ ഉപേക്ഷിച്ച വീടുകൾ പല കാരണങ്ങളാൽ വീടും വസ്തുവകകളും നഷ്ടപ്പെട്ട് ആഭ്യന്തര അഭയാർത്ഥികളായി തീർന്ന ഇന്ത്യൻ മുസ്ലീങ്ങൾക്ക് നല്കണം എന്ന് നെഹ്റുവിനെ പോലുള്ളവർ വാദിച്ചപ്പോൾ പട്ടേൽ അതിനെ എതിർത്തത് ഒരു മതേതര രാജ്യത്തിനും സ്വന്തം പൗരന്മാരോട് ഇങ്ങനെ വിവേചനം കാണിക്കാൻ കഴിയില്ല എന്ന് തിരിച്ചടിചുകൊണ്ടായിരുന്നു. പഞ്ചാബിലെയും ബംഗാളിലെയും ഹിന്ദു ഭൂരിപക്ഷ പ്രദേശങ്ങളെയും പാകിസ്ഥാന്റെ ഭാഗമാക്കണം എന്ന ജിന്നയുടെ വാദത്തെ എതിർത്ത് തോല്പിച്ച പട്ടേൽ, മതാധിഷ്ഠിതമായ ഒരു സമ്പൂർണ്ണ വിഭജനത്തിനോട് കാണിക്കുന്ന ആഭിമുഖ്യത്തിന്റെ പേരിൽ നെഹറുവിന്റെയും മറ്റ് മതനിരപേക്ഷ, മുസ്ലീം നേതാക്കളുടെയും വിമർശനത്തിന് പാത്രമായെങ്കിൽ അതിന്റെ പേരിൽ തന്നെ അദ്ദേഹത്തിന് അന്നത്തെ ഹിന്ദു പൊതുസമൂഹത്തിലെ ഒരു വൻവിഭാഗത്തിന്റെ വീരപുരുഷനാകാനും കഴിഞ്ഞു.

പട്ടേലിന്റെ രാഷ്ട്രീയ ജീവിതത്തിലെ ഈ 'ഉരുക്ക്'ഘട്ടമാണ് അദ്ദേഹത്തെ ഇന്ന് ബിജെപിയുടെ ഹിന്ദു ഐക്യനിർമ്മിതിയുടെ, ഹിന്ദു രാഷ്ട്ര നിർമ്മാണത്തിന്റെ ഐക്കണുകളിൽ ഒന്നാക്കി മാറ്റുന്നത്. അതുകൊണ്ട് പട്ടേലിനെ തിരഞ്ഞെടുത്തതിന് പിന്നിലെ യുക്തി മറ്റ് പല തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളെയും അപേക്ഷിച്ച് താരതമ്യേനെ ഋജുവും സുതാര്യവുമാണെന്ന് പറയാം. ഇതിനർത്ഥം സർദാർ വല്ലഭായി പട്ടേൽ കറകളഞ്ഞ ഒരു ഹിന്ദുത്വവാദി ആയിരുന്നു എന്നല്ല. ഗാന്ധിവധാനന്തരം ആർ. എസ്. എസിനെ നിരോധിക്കുകയും നിശിതമായി വിമർശിക്കുകയും ചെയ്ത ആൾ കൂടിയാണ് പട്ടേൽ എന്നോർക്കുക. ഒരുതരത്തിലും കൂടെ കൂട്ടാൻ പറ്റാത്ത ഭഗത് സിംഗിനെ പോലെയുള്ളവരെ പോലും ഒടിച്ച് മടക്കി ഹിന്ദുത്വ ചട്ടക്കൂടിനുള്ളിലാക്കിയ മസ്തിഷ്കങ്ങളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം പട്ടേലിനെ കാവി ഉടുപ്പിക്കുക നിസ്സാര പണി ആയിരുന്നു എന്നു മാത്രമാണ് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നത്.

നവോത്ഥാനത്തിലും കാവി!

ചരിത്രപുരുഷന്മാരും യുഗപ്രഭാവന്മാരുമായ വ്യക്തികളുടെ സങ്കീർണ്ണവും വൈരുദ്ധ്യങ്ങൾ നിറഞ്ഞതുമായ ജൈവപരിണാമങ്ങളുടെ സാംസ്കാരിക രാഷ്ട്രീയ ജീവിതങ്ങളിൽ നിന്ന് അത്തരം വിശദാംശങ്ങൾ ഒക്കെ ഉപേക്ഷിച്ച് തങ്ങൾക്ക് ആവശ്യമുള്ളത് മാത്രം അടർത്തിയെടുത്ത് വ്യാഖ്യാനിച്ച് ഒപ്പിക്കുക എന്ന പരിപാടി സംഘപരിവാർ ബുദ്ധിജീവികൾ വ്യക്തികളിലേക്ക് മാത്രമായി ചുരുക്കുന്നില്ല. ചരിത്രപുരുഷന്മാരുടെ വ്യക്തിജീവിതങ്ങളെ തങ്ങൾക്ക് വേണ്ടും വിധം വ്യാഖ്യാനിച്ച് തൻപക്ഷമാക്കുക എന്ന തന്ത്രം ഉപയോഗിച്ച് ചരിത്ര ഘട്ടങ്ങളെ അപ്പാടെ കാവിവല്ക്കരിക്കുക എന്ന തന്ത്രവും അവർ പയറ്റുന്നുണ്ട്. അതിന്റെ ഭാഗമായാണ് കേരളീയ നവോത്ഥാനത്തെ ഒരു ഹിന്ദുത്വ നവോത്ഥാനമാക്കി മാറ്റുവാനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ. അതിന്റെ ഭാഗമായാണ് അവർ നാരായണഗുരു മുതൽ എകെജി വരെയുള്ളവരിലേക്ക് തിരിയുന്നത്.

1904ൽ ജനിച്ച എ കെ ഗോപാലാൻ ഒരു കോണ്‍ഗ്രസ്സ് പ്രവർത്തകനാകുന്നത് തന്റെ ഇരുപത്തിമൂന്നാം വയസ്സിലാണ്. ഉപ്പുസത്യാഗ്രഹവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് 1930ൽ ജയിലിൽ ആകുംവരെയുള്ള മൂന്നുവർഷം അദ്ദേഹം ഹരിജന ക്ഷേമം ഉൾപ്പെടെയുള്ള സാമൂഹ്യ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ വ്യാപൃതനായിരുന്നു. തുടർന്ന് ജയിൽ വാസത്തിനിടയിലാണ് അദ്ദേഹം സോഷ്യലിസ്റ്റ് ആശയധാരയുമായി പരിചയപ്പെടുകയും പിന്നീട് ജയപ്രകാശ് നാരായണനൊക്കെ ഉൾപ്പെടുന്ന, 1934ൽ രൂപപ്പെടുന്ന കോണ്‍ഗ്രസ്സ് സോഷ്യലിസ്റ്റ് പാർട്ടിയിലെ അംഗമാകുന്നതും. 1920 മുതൽ പല ചെറുഗ്രൂപ്പുകളായി നിലനിന്നിരുന്ന കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുമായും കോണ്‍ഗ്രസ്സുമായും ഒരുപോലെ വേറിട്ടതായിരുന്നു സി എസ് പി നേതൃത്വം. എന്നാൽ അതിൽ നിന്നും വിട്ട് എ കെ ജി ഒടുവിൽ കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയിൽ എത്തുകയും ആദ്യ പാർലമെന്റിലെ പ്രതിപക്ഷനേതാവാകുകയും ചെയ്തു. തുടർന്ന് അവിഭക്ത കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി സിപിഐയും സിപിഐഎമ്മുമായി പിളരുമ്പോൾ മുതൽ 1977ൽ അന്തരിക്കുന്നതുവരെയും സിപിഎമ്മിന്റെ ഭാഗമായി തുടരുകയും ചെയ്തു എന്നതാണ് ചരിത്രപരമായ വസ്തുത. ഇതിനിടയിൽ ജനപക്ഷത്ത് നിന്ന് അദ്ദേഹം നയിച്ച നിരവധി സമരങ്ങളിൽ ഒന്നായിരുന്നു ഗുരുവായൂർ സത്യാഗ്രഹം. അത് തന്നെയും ബ്രാഹ്മണിക്ക് ഹിന്ദുത്വത്തിനും അതിന്റെ ആധാരമായ ജാതിവ്യവസ്ഥയ്ക്കും എതിരായ ഒരു സമരവുമായിരുന്നു.

ഈ ചരിത്രത്തിൽ നിന്ന് എ കെ ജി എന്ന കമ്യൂണിസ്റ്റിനെയും ഗുരുവായൂർ സത്യഗ്രഹമെന്ന ഹിന്ദുത്വത്തോടുള്ള പ്രതിഷേധസമരത്തെയും ഒഴിവാക്കി ഗോപാലൻ എന്ന നമ്പ്യാരെയും, ഗുരുവായൂർ എന്ന ക്ഷേത്രത്തെയും മാത്രം കൂട്ടിയോജിപ്പിച്ചുകൊണ്ടാണ് എ കെ ജിയെയും ഗുരുവായൂർ സത്യാഗ്രഹത്തെയും ഒരുമിച്ച് സംഘപരിവാർ ഇന്ന് കാവിനിക്കർ അണിയിപ്പിക്കുന്നത്!

മന്നം, ശങ്കർ, എൻ ഡി പി, എസ് ആർ പി വഴി നമ്പൂതിരി നായാടി സഖ്യം

മുമ്പ് സൂചിപ്പിച്ചത് പോലെ വൈരുദ്ധ്യങ്ങൾ നിറഞ്ഞതും രേഖീയമായ വർഗീകരണങ്ങൾക്ക് വഴങ്ങാത്തതുമായ വ്യക്തിത്വങ്ങളാണ് മന്നത്ത് പദ്മനാഭനും ആർ ശങ്കറും ഒക്കെ. ഈഴവർക്കെതിരെ ജാതീയവെറി നിറഞ്ഞ പ്രസംഗം നടത്തിയ മന്നം തന്നെയാണ് വൈക്കം, ഗുരുവായൂർ സത്യാഗ്രഹങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് പ്രവർത്തിച്ചതും തൊട്ടുകൂടായ്മയ്ക്കെതിരെ നിലപാടെടുത്തതും വിപ്ലവകരമായ ജാതിവാൽ മുറിക്കൽ നടപ്പിലാക്കിയതും. ഈ പ്രവർത്തികളിലൂടെ അയാളിലെ വരേണ്യബോധം ഉന്മൂലനം ചെയ്യപ്പെട്ടതായി ധരിക്കാമോ എന്നത് ഒരു പത്തര മാറ്റ് ചോദ്യമാണ്. ഇല്ല എന്നത് തന്നെയാണ് ഉത്തരം. മന്നത്തിന്റെ പുരോഗമനവാദത്തിൽ ഉള്ളടക്കത്തിലുപരി പ്രകടനമായിരുന്നു എന്ന വായനയെ അത്ര എളുപ്പം അങ്ങ് റദ്ദ് ചെയ്യാനും പറ്റില്ല.

ഏതാണ്ട് അതൊക്കെ തന്നെയായിരുന്നു ദാർശനികൻ എന്ന നിലയിൽ ശങ്കർ കയ്യാളുന്ന പുരോഗമനവാദത്തിന്റെ ഉള്ളടക്കവും. ഹിന്ദു ഐക്യത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയസാദ്ധ്യതകൾ തിരിച്ചറിയുകയും ആ മേഖലയിൽ പ്രശ്നാധിഷ്ഠിതമായ പങ്ക് കച്ചവടങ്ങൾക്ക് നേതൃത്വം വഹിക്കാൻ മടിയുമില്ലാത്ത രണ്ട് സമുദായ നേതാക്കളായിരുന്നു മന്നവും ശങ്കറും. അവർ ചേർന്ന് എഴുപതുകളിൽ രൂപം കൊടുത്ത ഹിന്ദു മഹാമണ്ഡലം തന്നെ അതിന് ഒരു തെളിവ്. അധികാര താല്പര്യങ്ങൾക്കായി എളുപ്പം ഉപയോഗിക്കാവുന്ന കേവല ഉപകരണങ്ങൾ മാത്രമാണ് സാമുദായിക സ്വത്വങ്ങൾ എന്ന് പണ്ടേ മനസിലാക്കിയവർ എന്ന നിലയിൽ ഈ ദ്വന്ദ്വമാണ് ഇന്നത്തെ സ്വത്വരാഷ്ട്രീയ വാദത്തിന്റെ പൂർവ്വരൂപങ്ങൾ എന്ന് പറയാം. നിവർത്തന പ്രക്ഷോഭം കൊടുമ്പിരിക്കൊള്ളുന്ന 1930കളിൽ ആണ് അന്ന് അൻപതുകളിലെത്തിയ മന്നം സമുദായം വിട്ട് ദേശീയ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ മുഖ്യധാരയിലേക്ക് കടക്കുന്നത്. ആ കാലഘട്ടത്തിൽ തന്നെയാണ് ചെറുപ്പക്കാരനായ ശങ്കറും രാഷ്ട്രീയ പ്രവേശം നടത്തുന്നത്. പത്ത് വർഷം കഴിഞ്ഞ് എസ് എൻ ഡി പി പിടിച്ചടക്കാനായി കോണ്‍ഗ്രസ്സാൽ നിയോഗിക്കപ്പെട്ട ശങ്കർ നിയോഗം മറന്ന് ദിവാനുമായി സഖ്യം ചെയ്യുകയും അതുവഴി സമുദായസംഘടനയ്ക്ക് നിരവധി ആസ്തികൾ സമ്പാദിക്കുകയും ചെയ്തു. അതുതന്നെയാണ് വെള്ളാപ്പള്ളി ഇന്ന് ശരിയായി തന്നെ അനുസ്മരിക്കുന്നതും. ശങ്കർ ഉണ്ടാക്കിയ ആസ്തികൾ തന്നെയാവണം അദ്ദേഹത്തെ അബ്കാരി വ്യവസായത്തിൽ നിന്ന് സമുദായരാഷ്ട്രീയ വ്യവസായത്തിലേക്ക് ആകർഷിച്ചതും അതിനെ ഏറ്റെടുക്കാൻ നിർബന്ധിതനാക്കിയതും.

മുപ്പതുകളുടെ ഒടുക്കം മുറിവേറ്റ ദിവാൻ നാടുവിട്ടോടിയപ്പോൾ ശങ്കറും കോണ്‍ഗ്രസ്സിൽ മടങ്ങിയെത്തി. 48ൽ മന്നത്തിനൊപ്പം തിരഞ്ഞെടുപ്പ് ജയിച്ച ശങ്കറും മന്ത്രിസഭയിൽ സ്ഥാനം ഒന്നും നേടിയില്ലെങ്കിലും ദേവസ്വം ബോർഡിൽ സ്ഥാനം നേടി. അഴിമതി ആരോപണങ്ങളെ തുടർന്ന് ആ സ്ഥാനവും നഷ്ടപ്പെട്ടതോടെയാണ് തുല്യ ദുഖിതരായ ഇവരിലൂടെ വിഖ്യാതമായ നായർ ഈഴവ സഖ്യം, സമുദായതലത്തിൽ ഹിന്ദു മഹാമണ്ഡലത്തിനും രാഷ്ട്രീയ തലത്തിൽ ഡെമോക്രാറ്റിക് പാർട്ടിക്കും തിരുപ്പിറവി ഒരുക്കിയത്. അതിന്റെ യുക്തി തന്നെ കോണ്ഗ്രസ് ക്രിസ്ത്യാനി പാർട്ടിയായി എന്നും അതിൽ നിന്ന് ഹിന്ദുവിന് തുല്യനീതി പ്രതീക്ഷിക്കാനാവില്ലെന്നും ഉള്ള സ്വത്വവാദം തന്നെയായിരുന്നു. അതായത് പട്ടേൽ ദേശീയ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ ചരിത്രത്തിൽ നിന്നും മുസ്ലീം അപരവൽക്കരണത്തിന്റെ തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട ബിംബമെന്ന നിലയിലായിരുന്നു കണ്ടെടുക്കപ്പെട്ടതെങ്കിൽ ശങ്കർ ക്രിസ്ത്യൻ അപരവൽക്കരണത്തിന്റെയും, അതിലൂടെയുള്ള ഹിന്ദുത്വ ഏകീകരണത്തിന്റെയും സമുദായ രാഷ്ട്രീയ പരീക്ഷണ സമവാക്യങ്ങളുടെ പിതാവ് എന്ന നിലയിലാണ് സംഘപരിവാരത്തിന് ഉപകരണമാകുന്നത്.

വ്യാജ ചരിത്രത്തിന്റെ നിർമ്മിതിയായ വ്യാജസമൂഹവും, അതിന്റെ തിരഞ്ഞെടുപ്പും

ജനാധിപത്യം എന്നതിന്റെ ഏറ്റവും ലളിതമായ നിർവചനം ജനങ്ങളുടെ ആധിപത്യമെന്നായിരിക്കും. പക്ഷേ പ്രശ്നം ജനങ്ങളുടെതായതുകൊണ്ട് ആധിപത്യ അധികാരത്തിന്റെ സ്വഭാവം ധനാത്മകമായി പരിവർത്തിക്കപ്പെടുന്നില്ല എന്നതാണ്. നടക്കുന്നത് കേവലമായ ഒരു കൈമാറ്റം പോലുമല്ല, അതിന്റെ വെറും പ്രതിനിധാനം മാത്രമാണ്. എന്നാൽ അതിന്റെ ആശയപരമായ കാല്പനിക പശ്ചാത്തലത്തിൽ ഇനിയും ഗോത്രസ്വഭാവം കൈവിട്ടിട്ടില്ലാത്ത ഒരു 'പൊതുജന സമൂഹം'പൊടുന്നനെ പ്രബുദ്ധരും, സ്വയം പ്രതിരോധ ശേഷി ആർജ്ജിച്ചവരുമായി ആദർശവൽക്കരിക്കപ്പെടുന്നു. ആ നിലയ്ക്ക് അവരുടെ തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളും ആദർശവൽക്കരിക്കപ്പെടേണ്ടി വരുന്നു. വിമർശനങ്ങൾ മൂല കാരണത്തിൽ നിന്ന് മാറി യൂഫിമിസങ്ങളിലൂടെ ആവിഷ്കരിക്കപ്പെടേണ്ടി വരുന്നു. അവിടെ നിന്നാണ് പ്രശ്നങ്ങളുടെ വിശകലനം തന്നെ കൈവിട്ട് പോകുന്നത്.

ചരിത്രത്തിന് അതിന്റേതായ, ഒരുപക്ഷേ പരിണാമയുക്തിയുടേതായ ഒരു തനത് നിർദ്ധാരണ പ്രക്രിയയുണ്ട്. അതിലൂടെയാണ് ആത്യന്തികമായി ജീവിതം അതിന്റെ ചലനാത്മകതയെ നിലനിർത്തുന്നതും. പക്ഷേ അതിന്റെ വേഗതയിലും ദിശയിലും പരിമിതമായ ചില ഇടപെടലുകൾ എങ്കിലും നടത്താൻ സംസ്കാരം എന്ന മനുഷ്യ നിർമ്മിതിക്ക് കഴിയും. അത്തരം ഇടപെടലുകൾ കേവല വൈകാരികതക്കും, കാല്പനികതക്കും അപ്പുറത്ത് നിന്നുകൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച മൂല്യങ്ങളുടെ, യുക്തിയുടെ, ധനാത്മകമായി മുന്നോട്ട് നടത്താൻ തക്ക ആന്തരിക സത്തയില്ലാത്ത, വെറും റെട്ടറി ക് മാത്രമായി ചുരുങ്ങുന്ന പ്രശ്നവൽക്കരണങ്ങൾ പക്ഷേ മേല്പറഞ്ഞ തരം സാംസ്കാരിക സ്വാധീനത്തെ വിപരീതദിശയിലാക്കുന്നു. വ്യാജ പ്രതിനിധാനങ്ങളിലൂടെ നഷ്ടമാക്കിയ മൂല്യങ്ങളെ വീണ്ടെടുത്ത് കൊണ്ട് മാത്രമേ ഇനി മുന്നോട്ട് പോകാനാവൂ. അതായത് ആദ്യം പിന്നോട്ട് പോയ ദൂരം മുന്നോട്ട് വരണം. എന്നിട്ട് വേണം ഇനി എങ്ങോട്ട് പോകണം എന്ന് തീരുമാനിക്കാൻ.

ഇവിടെയാണ് പ്രശ്നത്തിന്റെ വിവരണം പരിഹാര നിർദ്ദേശത്തെക്കാൾ പ്രധാനമാകുന്നത്. എന്താണ് പ്രശ്നമെന്നറിയാതെ എന്ത് പരിഹാരം? അതറിയാതെ പോകുന്നിടത്തുനിന്നാണ് കേരളം റിവേഴ്സ് ഗിയറിലാണ് എന്ന നിരീക്ഷണം അനിവാര്യമാകുന്നത്. അതിനെ വെറും അമ്മാവൻ സിൻഡ്രോം ആയും വ്യാഖ്യാനിക്കാം. അതുകൊണ്ട് കാര്യമില്ല എന്ന് മാത്രം.

The sad and sudden demise of Rohit Vemula, a research scholar from University of Hyderabad (UoH), shook the whole nation. Apart from being a brilliant scholar, who had qualified the CSIR-UGC examination twice, he was also an activist in pursuit of social change, a staunch defender of human rights, who strongly fought the inequalities and caste atrocities. Having known Rohit as someone with a strong positive attitude, it is certain that external forces have played a role in pushing him towards the unfortunate act. It is vital here to understand the course of events that took place at the University of Hyderabad in a chronological order, few months before this incident.

• The screening of the documentary ‘Muzzafarnagar Baki Hein’ was disrupted by a hooligan mob, lead by Akhila Bharatiya Vidyarthi Parishad (ABVP) cadres, in Delhi University on 3rd of August 2014.

• The Ambedkar Students’ Association (ASA) of the University of Hyderabad organized a screening of ‘Muzzafarnagar Baki Hein’ in the campus on 4th August 2014, resisting the Delhi University incident.

• Mr. Nandanam Susheel Kumar, President of ABVP-UoH, termed ASA an organization of ‘goons’ on Facebook as a response to the documentary screening at UoH. The leaders of ASA demanded a justification of his use of the term ‘goons’ to address ASA in the presence of the security officer, Mr. Dileep Singh. The ABVP-UoH president, accepting the position that ASA students were exercising their democratic right by the screening of the documentary, promised to take back his statement and apologized in writing.

• Soon after the apology was made, the incident took a dramatic turn. Mr. Susheel Kumar went and got admitted himself in Archana hospital at Lingampalli. He went along with his brother, Mr. Vishnu Vardhan, who is a local Bharatiya Janata Yuva Morcha (BJYM) leader in Lingampalli. Mr. Susheel Kumar claimed that he was physically assaulted by a ‘mob of 30 students’.

• It is to be noted that the local police have also arrived at the scene. It is the duty of the local police to immediately take the victim to the local government hospital to file a medico-legal case in case if one undergoes a physical assault. This was not the case here. Susheel chose, along with his brother, to get admitted in a local private hospital.

• Mr. Susheel Kumar filed a complaint with the Proctorial Board of UoH. The Proctorial Board in its initial report stated that “there is no hard evidence to conclusively prove that there had been physical violence”.

• Mr. Bandaru Dattatreya, the Member of Parliament from Secunderabad and the Union Minister of State for Labour and Employment, wrote a letter to the Ministry of Human Resource Development (MHRD) on 17th August 2014. In the letter, he alleged that “University of Hyderabad has become a den of casteist, extremist and anti-national activities”. He also mentioned that MHRD has to see to it that the students of ASA are punished for allegedly attacking Mr. Susheel Kumar, President of ABVP-UoH.

• At least 5 letters from MHRD sought an explanation from the university with regard to the action it took on the allegations by Bandaru Dattatreya. The subject of these letters reads “Anti-National activities in Hyderabad University Premises”. The details of the letters are as follows,

1. Letter dated 10th August, 2015, to Bandaru Dattatreya written by Nandanam Diwakar Vice President, BJP, Hyderabad.
2. Letter dated 17th August, 2015, from Bandaru Dattatreya, MoS, to Smriti Irani, MHRD, detailing his idea of 'Anti-national activities' of ASA.
3. Letter dated 3rd September, 2015, from the Under Secretary referring to comments by Bandaru Dattatreya, MoS, for Labor and Employment.
4. Letter dated 24th September, 2015, sent as reminder, signed by Deputy Secretary to the Govt of India.
5. Letter dated 6th October, 2015, signed by Deputy Secretary to the Govt of India.
6. Letter dated 20th October, 2015, signed by Joint Secretary, MHRD.
7. Letter dated 19th November, 2015, signed by Under Secretary to the Govt of India

"The suspended research scholars were not allowed to access any space beyond their respective schools/departments/centers/library/seminars/conferences/workshops of their subject. They were also restricted to participate in Students’ Union elections, to enter hostels or administrative building and other common places in the campus."

The executive committee, which is the apex body of the university, headed by Vice Chancellor Prof. Podille Appa Rao penalised 5 research scholars, all of them belonging to the Dalit community. The punishment denied them access to hostel facility until the end of their respective courses / programmes in the university. The suspended research scholars were not allowed to access any space beyond their respective schools/departments/centers/library/seminars/conferences/workshops of their subject. They were also restricted to participate in Students’ Union elections, to enter hostels or administrative building and other common places in the campus.

The punishments came into effect on 18th December. Rohit wrote a letter to the VC expressing his dissent over the state of affairs. The letter starts thus: “Donald Trump will be a Lilliput in front of you. By seeing your commitment, I am tempted to give you two suggestions as a token of banality.

1) Please serve 10 mg of Sodium Azide to all the Dalit Students at the time of admission with dire to use when they feel like reading Ambedkar.

2) Supply a nice rope to the rooms of all the Dalit Students from your companion, the great chief warden.”

The letter ends saying “Hence, I request your highness to make preparations for the facility ‘EUTHANASIA’ for students like me. And I wish you and campus rest in peace forever”.

On January 1st 2016, the rooms of all the 5 students have been locked by the university administration. The students who were punished stayed in the shopping complex of the university, which was named Veli Vaada, meaning dalit ghettos. All the students’ organizations, excluding ABVP, protested against the administration's move to “socially boycott” marginalized students with a deliberate agenda. The protest has been going on for 14 days till January 17th, 2016, the day Rohit was deceased.

What is more appalling in the entire incident is the use of state machinery to victimize the students from marginalized sections. There was a deliberate attempt to curtail the dissenting voices. The VC of the University,a stooge of the BJP government at the centre, has seen to it and executed the murder of Rohit Vemula for this very reason. The only mistake committed by these young scholars was that they had attempted to build an alternative egalitarian society for a better tomorrow, through the principles of Ambedkar; i.e. “Educate, Agitate and Organize”.

"Not a single ABVP cadre was punished, nor a police case was pursued by the university against the BJYM goons who entered the university with the sole intention to disrupt the peace inside the campus. This incident just forms the tip of the iceberg. Many more of such incidents can be narrated from UoH and elsewhere in the country where ABVP students were let free despite the unprecedented violence they ushered."

The MHRD or the Minister has not cared enough to comment or condemn the hooliganism of the ABVP goons in the campus. In November, 2014 the BJYM goons from outside the UoH campus, along with ABVP-UoH cadres, barged into the university to attack the students who were peacefully protesting against moral policing. The Cabinet Minister Mr. Bandaru Dattatreya did not care to intimate the MHRD or to even condemn it, despite the fact that the incident was widely reported by media. The MHRD did not ask the university about the action it took against the hooliganism led by the ABVP-UoH cadres and the then Students' Union Joint Secretary who was from ABVP. Not a single ABVP cadre was punished, nor a police case was pursued by the university against the BJYM goons who entered the university with the sole intention to disrupt the peace inside the campus. This incident just forms the tip of the iceberg. Many more of such incidents can be narrated from UoH and elsewhere in the country where ABVP students were let free despite the unprecedented violence they ushered.

Photo Courtesy: Hindustan Times

But today, when a complaint was filed by the ABVP President of HCU, despite there being no substantial evidence, Mr. Bandaru Dattatreya and MHRD were quick in seeing to it that the students from marginalised sections are victimised. The Vice-Chancellor of UoH, the Chief Proctor, who is appointed with a specific agenda to make the marginalised students vulnerable to such an extent that they end their lives, have orchestrated the ‘murder’ exactly in a way that is dictated by the BJP government under the guidance of Rashtriya Swayamsevak Sangh (RSS). This is a murder that is well planned and I am sure many such plans are under process to ensure that the voices of the marginalised, especially of those against brahminical hegemony, are curtailed and ripped off as part of a broader conspiracy. After the BJP has come into power, the fringe elements and the miscreants who are fed and raised up by the RSS and Sangh Parivaar are in full swing to attack the democratic ethos of this country and to ensure that anyone going against their whims and fancies are killed. Yes, there is no doubt that Rohit Vemula is murdered like Narendra Dhabolkar or Govind Pansare or M.M. Kalburgi and there will be many more such murders.

The even more shameful act that the Sangh Parivaar has resorted to is to term Rohit as an anti-national or extremist. Don’t forget that these are the same people who took pride in Nathuram Godse - who killed MK Gandhi, Asaram Bapu - who raped a 16 year young girl in the disguise of a Godman and Swami Aseemananda - who is the prime culprit in Hyderabad Mecca Masjid blasts, Samjhauta Express blasts and Ajmer Dargah blasts which killed almost 200 innocent civilians. What can be a bigger irony than this? It is becoming increasingly evident that attempts are being deliberately made as part of a broader conspiracy to curtail dissenting voices by terming those ‘anti- national’ who do not abide by the Sangh Parivaar.